Mijn oudste is vandaag 6 jaar geworden en heeft lego voor 9+ gekregen die hij voor 99% zelf in elkaar heeft gezet. Ik vind het echt knap van hem We hebben het weer gevierd zonder restricties en dat is toch ook wel heel fijn en gezellig
Ik moet het even kwijt hoor. Ik baal echt zo van mezelf. Dat het me niet lukt om de angst om mijn vriend te verliezen van me af te zetten. De laatste tijd ben ik echt zo bang dat het me nog een keer overkomt. Tot paniekaanvallen aan toe. Ik zit bibberend op de bank als hij een keer later thuis is dan verwacht. Waar hij zich niet druk maakt, heb ik elke maand onredelijke angst voor de uitslag van zijn controles. Terwijl ik heel goed weet wat angst en paniek is en hoe het werkt. En ik ook heel goed weet dat het kan gebeuren. Dat hij overlijdt. Aan de kanker die terugkomt. Of een ongeluk. Een hartaanval. Tijdens zijn werk. Of de 10000 andere redenen die ik me bedenk. Waarom dat feit niet gewoon accepteren in plaats van er bang voor te zijn? Ik heb het al eens meegemaakt dus ik weet dat ik het kan, mocht het gebeuren. Waarom kan ik niet verder gaan met mijn leven en genieten van het prachtige gezin wat ik nu heb? Ik vind het allemaal zó stom. Mezelf. Hoe ik me voel. Wat ik denk. Het gebrek aan energie en de onrust in mijn hoofd. Bleeegh!
@Philou, Ik denk dat juist omdat je het al een keer hebt meegemaakt, en dan dat je vriend er nu ook in de buurt zat (om het zo even te omschrijven), het nu ook in je huidige relatie iets is wat kan gaan gebeuren. En je kent de impact. Hoe heftiger, en hoe minder je eraan kunt doen, hoe harder de angst kan worden. Ik zou het jezelf dus in ieder geval niet kwalijk nemen, hoe irritant het ook is. Heb je op enig moment met iemand gepraat over de gebeurtenissen in je leven?
Wat rot dat je zo met die angst zit! Ik herken dit van mezelf in periodes met meer stress. Heb je zelf, los van de angst om je vriend te verliezen, stress momenteel? Ik wou dat ik dé tip voor je had, maar die heb ik helaas niet. Het is idd namelijk gewoon een feit dat het zóu kunnen gebeuren, al is de kans heel klein. Dat maakt het zo rot.. Helemaal als je het al eens eerder hebt meegemaakt, snap ik dat het je bezighoudt. Praten is in ieder geval altijd goed. Nou ja, hopelijk ga je een manier vinden om wat meer rust te vinden. Ik stuur je een digitale knuffel!
Wat rot dat je je zo voelt. Al lijkt het me niet onlogisch na alles wat je hebt meegemaakt. Misschien zou EMDR je kunnen helpen? Mijn ervaring daarmee (weliswaar in een totaal andere situatie, maar wel met verlies en angst) is dat het je emoties wat meer beheersbaar maakt. Het is niet weg, maar het overspoelt me niet meer op allerlei momenten. Vóór de EMDR kon ik wel rationeel tegen mezelf zeggen dat er niets aan de hand was, maar zo voelde het niet: mijn lijf en emoties schoten in de paniekstand. Na de EMDR kon ik wel mezelf echt kalmeren en luisteren naar de rationele stem in mijn hoofd die vertelde dat er niets aan de hand was. Wat niet wil zeggen dat ik die angst nooit meer heb (de ervaring is natuurlijk niet uitgewist) maar het beheerst mijn dagelijks leven niet meer. Wie weet helpt het ook voor jou? Succes! Edit: en vergeet ook niet dat je hormonen nog meespelen hè! Met een pasgeboren baby kan je je ook gewoon vreselijk kwetsbaar voelen.
Je vitamines en supplementen innemen met daarna een groot stuk verjaardagstaart erachteraan want ‘het is niet goed om ze op een lege maag in te nemen’
Dankjulliewel❤️! @JupitR Zou goed kunnen. Dat de angst daardoor nog heftiger is. Ik probeer het mezelf niet kwalijk te nemen, maar ik vind het wel lastig. Het is inderdaad irritant. En nergens goed voor. Ik heb wat gesprekken gehad met de poh. Maar daar heb ik niks aan gehad. Hoe zelfverzekerd ik toen ook zei dat ik dan wel met een psycholoog ging praten, merk ik dat ik daar toch niet zo voor open sta. Ik vraag me af wat praten nog gaat helpen. Ondanks dat ik goede ervaringen heb met een psycholoog. Zo stom. Ik wil wel, maar ergens ook weer niet. @zegenwens Dankjewel! Momenteel heb ik weinig stress. Maar ik heb wel een lange periode veel stress gehad. Met de ziekte van mijn vriend. Het overlijden van mijn vader. Een verhuizing. Geboorte van F. Misschien dat het zich nu wel uit, nu alles wat tot rust is gekomen. Zou niet heel gek zijn natuurlijk.. @Muisje2016 Fijn om te lezen dat je een goede ervaring hebt met EMDR. Het is namelijk wel iets wat ik overweeg. Ik ga er even serieus naar kijken. Wellicht dat het meer doet dan alleen praten. Ja, hormonen zullen ongetwijfeld meespelen. En het feit dat ik de vorige keer toen ik een baby (nouja, toen 2 baby's) van deze leeftijd had er ineens alleen voor stond. Net of die herinneringen weer wat extra terugkomen nu.
@Philou , oeps! Sorry! Mijn berichtje is best ongepast zie ik. Ik had nog niet verder gelezen, nog niet gezien dat er een serieus onderwerp besproken werd. Ik herken de angst wel.. bij vlagen is hij ook erg heftig, zeker wanneer ik zelf niet lekker zit en veel support nodig heb van mijn vriend. Of gewoon als we een super leuke dag gehad hebben en vriend daarna even snel langs de supermarkt gaat of zo. Dan schieten er wel eens gedachten door mijn hoofd van ‘wat als hij nu opeens dood neervalt? dan verlies ik alles’ of zo. Het vervelende is is dat het deels ook gewoon realistische angsten zijn. Want in principe kan iedereen op elk moment ook gewoon dood neervallen. Gelukkig komt het nauwelijks voor.. mja.. hersentumoren komen ook nauwelijks voor, al helemaal niet bij jonge mensen, en toch ken ik er 2. Waarvan er 1 nog een tikkende tijdbom is, en de ander was binnen 3 maanden overleden op 35 jarige leeftijd. Dat soort dingen… en als je eenmaal in die mood, in die angst zit dan probeer ik echt bewust te relativeren en te accepteren dat het leven gaat zoals het gaat. Niet teveel bij stilstaan en weer door!
@Philou Knuffel, het is volkomen normaal dit soort gevoelens te hebben en ervaren na verlies en dan nu ziekte erbij. Emdr kan hier idd bij helpen, blijf er sowieso over praten en laat de gevoelens op gezonde manier toe, en misschien door emdr dat ze minder gaan overheersen.
@KleineLai Nee joh, niet ongepast. Heerlijk toch juist. We moeten ook wat te lachen hebben hoor. En (nog) gefeliciteerd! Niet leuk dat je het herkent, maar altijd fijn om te weten dat je niet de enige bent. Wat jij noemt, over die hersentumoren (heftig zeg), zo denk ik nu dus ook. Het gebeurt niet veel, maar het kan wel. Of wie overkomt het nou twee keer? Nou, misschien juist mij wel. Zo maak je jezelf gek. En het stomme is dat ik dat heel goed weet. Maar toch gaat het niet weg. Ik probeer het dan inderdaad ook te relativeren en te accepteren. Alleen lukt dat nog niet zo goed. Misschien als ik wat beter in m’n vel zit, of toch eens kijk naar hulp… Ik denk ook dat er nog wel wat onverwerkte gebeurtenissen zijn die dit triggeren. Maar bewust die pijn en dat verdriet opzoeken, daarvoor moet ik nog een drempel over. Dankjewel @Loveischocola ❤️! Ja, ik ga daar toch even naar kijken. Geeft me misschien net dat zetje wat ik nodig heb. En ik moet het inderdaad ook meer toelaten. Zonder mezelf dan zwak ofzo te vinden...
@Philou Je bent niet zwak, je hebt veel meegemaakt helaas.. plus rouwen is gewoon ontzettend k! Het komt en gaat en net dat je denkt he loopt lekker, hoor of lees je iets je ruikt iets en poef daar is het weer.
Ik herken niet direct de angst die je uitspreekt maar wel ervan balen dat je niet in het hier en nu kan zijn en en ervan kan genieten en de onrust en vermoeidheid die dat oplevert. Ik heb het gevoel altijd alert te zijn en op scherp te staan voor de ellende die kan gaan komen. Waarschijnlijk omdat er zo extreem veel ellende is geweest. Een heel naar gevoel. EMDR heeft daar wel de scherpe randjes vanaf gehaalt, helaas is er daarna weer het nodige gebeurd wat er weer een schep bovenop heeft gedaan. Ik denk dat tijd hierin een grote oplossing is. Lange tijd ervaren dat het leven ook oke kan zijn zal hopelijk die onrust bedaren
Het is soms echt wel verdomd moeilijk ja. De kennis hebben en de kennis toepassen en dan je emoties die netjes volgen.. dat zijn volgens mij processen die lang kunnen duren. En processen waar je soms ook hulp bij nodig hebt. Zeker als er trauma meespeelt, wat volgens mij bij jou best aan de hand kan zijn, dan is het gewoon allemaal zo ingewikkeld. Met de theorie alleen kom je er gewoon niet. Voor mij is deze angst geen hele overheersende angst, daarom dat voor mij ‘relativeren en door’ wel werkt. Logisch dat het voor jou niet de oplossing is. (Was het maar zo makkelijk je?) Ik heb wel andere angsten waarvan ik echt heel goed van weet dat ik er zelf niet uit zal komen. Ik weet (waarschijnlijk) waar het vandaan komt, ik weet wanneer ze opspelen, ik zie hoe allesoverheersend ze zijn, en ik weet (theoretisch) wat ik moet doen om het te verhelpen, maar het daadwerkelijk doen.. de angst om geconfronteerd te worden met de angst ben ik nog te angstig voor ( ) . Ik heb groot respect voor mensen die in therapie gaan om in angsten aan te pakken. Ik wou dat ik dat ook kon.
@Philou wat verveelend zeg. Laat hij wel weten dat hij later is als het kan of... Moeilijk hoor en de angst slaat miss nergens op maar er zijn wel genoeg triggers geweest en nog aanwezig. K is niet nix en zeker in wat de mooiste moment van je leven is. En dan ook wat je zegt je babbys waren zo jong en je belangrijkste steunpilaar valt weg. Miss toch eens kijken pf er ergens geen praatpaal is, iets dat wel klikt. Sterkte
@Loveischocola ❤️ Ja klopt… zo uit het niets kan het er ineens weer zijn... @sidmick Rot is dat he? Terwijl het leven al zo kort is. En zo voorbij kan zijn. Om dan constant bezig te zijn met ‘’wat als…’’ voelt echt als verloren tijd die niet meer terugkomt. Ik begreep uit je reacties dat jullie hele pittige jaren hebben (gehad). Ik kan me zo goed voorstellen dat je dan nog steeds aan staat en op scherp staat voor wat komen gaat. Dat schakel je niet zomaar uit natuurlijk. Verdrietig dat er weer ellende bij is gekomen, waardoor het effect van EMDR minimaal is. Ik denk dat je een goed punt hebt wat betreft tijd. Het zal vast zo zijn dat je dan weer wat vertrouwen krijgt. Alleen lijkt het soms zo uitzichtloos. Ik hoop met je mee dat het helpt... Dat jullie de dikste ellende inmiddels gehad hebben en de onrust vermindert. @KleineLai Zou fijn zijn als het zo makkelijk was ja. Zo denk ik soms wel hoor. Ik weet het toch allemaal zo goed, waarom lukt het me dan niet? Maar goed, zo simpel is het niet. Weet ik ook wel. Maar die gedachten soms... Erg begrijpelijk dat je angst hebt om die confrontatie aan te gaan. Het is natuurlijk mega oncomfortabel en iets waar je liever voor wegloopt. Als het je leven niet beheerst is de noodzaak voor jezelf ook minder denk ik. Ja daar heb ik ook echt respect voor! Tussen informeren naar en daadwerkelijk aanpakken zit nog een grote stap.. @din0 Dankjewel❤️. Ja als het kan laat hij het meestal wel weten. Niet altijd. Hij wil niet meegaan in mijn angst. Wat ook beter is natuurlijk. Het voelt inderdaad heel nutteloos. Dat maakt het ook zo frustrerend en vermoeiend. Ik moet daar zeker eens naar kijken. Want zelf kom ik er niet uit denk ik.
Het komt wel goed wellicht als je over de maanden heen bent. Gister reed ik naar huis en ineens zie ik blauw en een stilstaande auto in een vluchthaven en een vrouw met baby uit de berm komen. Het leek wel of de baby levenloos was kreeg me toch een naar gevoel. Nu nog bah dat zijn mijn triggers helaas. Dat zal mijn hele leven wel blijven en er dan over praten helpt wel al is het met een vreemde. Hebben ze geen lotgenoten of iets miss ligt dat wel beter bij je dan een psych. Jij bent vast niet het enigste die dit heeft.
Dat ik het echt hartverwarmend vind hoeveel app’jes ik heb gekregen om me sterkte te wensen voor morgen. Ik heb zelfs een paar pb’s hier op het forum gezien. Zo lief ❤️
@din0 Oei eng! Kan me goed voorstellen dat dat blijft. Is ook zoiets heftigs.. Ja het komt ook wel goed. Is wel weer over voor ik een oud vrouwtje ben denk ik dan altijd maar. Ik zal eens rondkijken wat er allemaal is, dankjewel!