dank je wel! Ik zag dit keer zo tegen de operatie op. Ik was zenuwachtig voor de pijn, voor erna, mijn vader was altijd de eerste die ik belde als ik wakker was, en voor de rust die ik nu tegemoet ga ben ik bang. Maar tot nu toe valt de pijn me enigszins mee, werd ik niet over emotioneel toen ik ipv mijn vader mijn man belde na de ingreep en voelt het nog steeds of ik in stand vol adrenaline zit en dat maakt het bang zijn voor de rust wat minder erg. Al met al is het me dus meegevallen ipv tegen gevallen.
Veel sterkte en beterschap @GossipGirlxoxo en ik kan bevestigen wat @taliaa had geschreven. Bij mijn BHV training hebben ze ook aangegeven dat in bepaalde landen alleen compressies worden gegeven, omdat dit heel effectief is.
voor mij is mijn laatste keer BHV nu 10 jaar geleden. Het enige wat ik me kan herinneren was het ritme van het liedje ‘staying Alieve’ aanhouden. Volgens mij heb ik dat ook hardop gezegd terwijl ik compressies gaf en mijn telefoon op luidspreker ernaast lag toen ik de 112 centrale aan de lijn had. Het doet me echt goed van meerdere mensen te lezen dat die compressies het belangrijkste waren en die mond op mond niet essentieel was. Dit helpt me echt om het los te laten. Van mijn huisarts had ik nog een beetje het gevoel dat hij het zei om mij een beter gevoel te geven maar nu ga ik het echt geloven dat ik het wel goed heb gedaan. Want de gedachten dat ik het “fout” heb gedaan is een soort trigger waar ik van in een paniek aanval beland. Dus als die trigger nu weg valt scheelt dat al een hele hoop paniek aanvallen per dag.
Je hebt het gedaan en je bent je BHV niet vergeten dat is al heel wat. Ik zelf zou ook niet weten wat ik zelf zou doen. Vechten rennen of verstijven is onze ding bij trauma. Het komt goed langzaam ga je dingen inzien en verwerken. Maar niet in 1 dag helaas. En geef die hoofd even rust het mag.
Ik weet niet of het helpt, maar ik herken je gevoel, ik heb ook last van triggers nav de vroeggeboorte van mijn kinderen en de schuldgevoelens die ik mee draag, terwijl ik daar niets aan kon doen… het is waardeloos als je in zo’n situatie terecht komt, en bepaalde karaktereigenschappen kunnen dit enorm versterken. Je praat er goed over, wees lief voor jezelf.
wat verschrikkelijk om te lezen dat je daar schuldgevoelens over hebt is het bij jou ook zo dat je verstand het wel weet maar je gevoel wat anders zegt? Dat gevoel en verstand gewoon niet op 1 lijn zitten samen? Wat zijn de karaktereigenschappen die dat kunnen versterken? Misschien is dat iets waar ik wel zelf wat aan kan veranderen namelijk? Voor mijn gevoel is elk klein beetje in de goede richting mooi meegenomen. Zo voelt het tenminste.
Ja, dat is exact wat het is. En ik probeer daardoor alle risico’s te vermijden om nog een keer zo iets (denk aan verlies) te voorkomen. Erg vermoeiend. Ik heb afgelopen jaar EMDR gehad, als je meer wilt weten kan je altijd een berichtje sturen.
Hebben wij met BHV ook zo behandeld, n.a.v. een discussie met een deelnemer. Dus we hebben het daar gelijk getest, (instructeur was t volledig met m eens overigens maar volgens de "regels" was t nog met beademen) we waren er tenslotte toch, met enkel compressie kom je er ook. Onder en bovendruk principe, komt door de compressie voldoende lucht in. Is ook veiliger voor jezelf overigens, kiss of life is niet veilig genoeg (mocht iemand t ooit nodig hebben). Alleen zal je altijd houden: niet alle reanimatie pogingen slagen, hoe hard je ook je best doet en hoe perfect je compressies ook zijn.
Wat ik herken als probleempunten qua karakter (vanuit mezelf gezien): perfectionisme groot verantwoordelijkheidsgevoel controlfreak (bij gebrek aan betere term) Met die drie kun je fantastische dingen bereiken, maaaaar...ze kunnen ook heel wat problemen veroorzaken. Zolang de omgeving stabiel is en hier en daar een brandje ofzo, beetje common life zaken, zal t niet snel uit de hand lopen. Goed je loopt jezelf soms ff voorbij omdat je net teveel ballen tegelijk in de lucht wilt houden en dan heb je er de pest er over in dat er een bal valt. Volgende keer een balletje minder dus. Wanneer je hele basis een optater krijgt of er komt teveel op je pad tegelijk dan wordt t redelijk toxic. Je raakt de grip kwijt over de situatie (of je emotie) dus control ligt er ineens uit, perfectionisme weigert dat te accepteren dus probeert grip terug te krijgen en het liefst ook gewoon gisteren al opgelost want de toko (gezin/bedrijf etc) draait ook door en daar ben jij verantwoordelijk voor en niet een beetje maar heeeel veel (in je hoofd althans). Mij hielp t: door mn man de verantwoordelijkheid te geven over t gezin (en dat ook benoemen) en over mij met een schuin oog te waken te erkennen dat er nog de nodige dreunen op de meest irritante tijden en momenten zouden gaan komen en ik daar niks tegen kon doen. en wat er ook gebeurde (spontane huilbuien oid) of hoe lang t ook zou duren dat maar te moeten ondergaan en accepteren. Kon wel alles van mezelf verlangen maar erkennen dat "dit me overkwam en linksom of rechtsom mee moest leren dealen, stapje voor stapje" dat gaf mij rust en toch weer een soort van "control", dat deed mij heel erg goed. Toch nog een vinger in de pap, al was t maar t idee.
mijn man zegt dit ook, die zegt dat de BHV instructeur bij ons op de zaak dat ook altijd vertelt met cijfers erbij. Dat des te ouder de kans daalt en bij bepaalde aandoeningen dat de kans daalt. Dat juist maar een klein percentage het dan nog haalt. Ik ben op internet aan het struinen naar die cijfers (want dat zijn feiten en daar vind ik rust in) maar die kan ik nog niet vinden. Als ik die binnenkort nog niet heb gevonden ga ik het bedrijf die de BHV cursus bij ons op de zaak aanbied mailen of iemand me een statistiekje, met die cijfers waar man over praat tegen me, naar me toe kan mailen. En misschien doe ik zelf de volgende BHV cursus weer eens mee voor mijn eigen gemoedsrust mocht ik dit ooit weer nodig hebben.
dat zijn echt exact mijn sterke en zwakke punten in 1x benoemt en tel daar eigenwijs bij op want moet altijd alles zelf ervaren/feiten zien voor ik iets geloof of aanneem Dat onderstreepte stukje is denk ik ook een goede omschrijving van hoe ik me voel. Dank je wel, Ik ga proberen wat met je tips te doen al klinken ze op dit moment onmogelijk. Eind volgende week heb ik ook weer een gesprek met de praktijkondersteuner en ik denk dat ik dit blijf doen tot ik het gevoel heb dat ik zelf weer controle heb en niet meer word geleefd door mijn emoties.
Ongeveer 25% van de reanimaties buiten het ziekenhuis slagen. Staat bv ook op website van de hartstichting. Reanimaties in het ziekenhuis geven vaak een minder goede uitkomst, omdat er dan altijd onderliggend lijden als hartproblemen zijn. Ook op website Hartstichting. Miss kan je daar eens kijken.
eigenwijs hoort er zeker bij maar je bent gelukkig WIJS genoeg om hulp te zoeken. Gewoon doen die praktijkondersteuner het is ook niet niks wat je meegemaakt hebt en zal ook wel even duren eer je weer vastere grond onder je voeten hebt.
Haha dankjewel. Hij was het vergeten zegt ie. We vieren het idd zaterdag. Verwacht niet dat ie iets geregeld heeft en dat is prima hoor. Heb gister avond een leuke avond gehad, ben mijn emo bui alweer voorbij.. haha
Vandaag komt m'n nieuwe wasmachine Die van ons bedacht gisteren ineens joh gaat jij ff lekker met de hand wassen..
Oh hier hetzelfde verhaal. Alleen is onze dochter bijna 6. Vandaag maar weer naar de uroloog... Ik word er ook heel moe van!
Pff ik hoop toch dat we tegen die tijd ervan af zijn. Is er een reden bij je dochter waarom het niet lukt om droog te blijven? En hoe gaat dat dan op school?
Ik heb vorige week bij mediamarkt een switch besteld en ook al betaald. Maar nu zijn ze dus gehackt, mijn bestelling is verdwenen, heb geen product en geen geld. Mediamarkt al gebeld die zeiden bel eind van de week maar terug....
In Vlaanderen zijn de 'regels' daarover iets losser. Dus ze kan gewoon naar school en de juf doet haar een propere broek aan indien nodig. Vandaag nog een gesprekje gehad met de juf hierover en zij lijkt meer geduld te hebben dan wijzelf. Probleem is nu wel dat ze het niet meer steeds zegt, dus dan kan ze wel eventjes met een natte broek rondlopen. Neen geen reden, wij hebben een tijdje iets van medicatie gegeven, er was beterschap, maar op het eind niet meer. Het was heftige medicatie dus ik wil nu even kijken of we opnieuw moeten starten of toch eerst even een kinesist (= bekkenbodemspecialist) mee laten kijken. Nu is het soms zelfs stoelgang. Haar kleine zus was volledig zindelijk en proper, maar nu helaas ook niet meer. Ik denk dat het bij haar kopieergedrag is.