Zij gaat echt voor nieuw nieuw. Wij hebben nu een hybride yaris vanaf volgende week, occasion overigens
Toch iemand die je dagelijks zag/sprak dus snap dat jij en je dochter er verdrietig om zijn. Sterkte ❤️
Dat is toch ook verdrietig. Soms kunnen mensen die officieel geen familie zijn, toch heel erg als family voelen. Gecondoleerd
Zal vast wel in orde komen. Zou je nog naar uw oude baan terug gaan? Ikzelf heb een goedkeuring om tot 2024 tijdens invaliditeit een opleiding te volgen. Ik had het gehad met thuis zitten maar terug naar mijn oude job werd afgeraden en re-integratie is vanaf 20 uur dus eigenlijk onbestaande. Medisch ontslag vond zowel huisarts, specialist als mutualiteit geen goed idee.
Nee gaat niet meer, zijn verhuisd en wonen nu een uur verderop, zonder file. En buiten dat is de afdeling waar ik werkte ook te zwaar geworden (kinderintensieve), zou ik niet meer aankunnen. Mijn collega's en hoofd weten dat wel nog niet. Ben verpleegkundige en verloskundige van opleiding dus zal altijd wel een job vinden hier in de buurt. Een andere opleiding zou ook nog wel een optie zijn, maar alles wat me interesseert is eigenlijk onhaalbaar met mijn gezondheid. Ik heb gelukkig net voor ik uitviel een fulltime vast contract gekregen. Ik neem ook nog geen ontslag inderdaad, volgens mij heb ik dan ook geen recht meer op mijn uitkering, of veel minder. Niet dat het nu zo veel is, maar nu lukt het nog wel net om rond te komen. Bij de huisarts ging het wel goed gelukkig, hij zegt dat ik het op mijn eigen tempo moet doen, en als ik dat zou willen ik zelfs volledig afgekeurd zou kunnen worden. Wil ik niet, wil echt nog wel graag gaan werken terug, al is het 1 of 2 dagen in de week. Hij zei van eventueel iets van vrijwilligerswerk te zoeken om terug in een soort van werkomgeving en ritme te komen, maar dat mag niet van de ziekenkast stond ooit in de voorwaarden voor mijn uitkering. Mijn lichaam is ook nog wel echt heel onbetrouwbaar, de ene dag kan ik een paar uurtjes actief iets doen (een uur of 2, maar vaak haal ik dat niet), de andere dag lig ik plat en val ik een hele tijd in in slaap en ik weet nooit op voorhand wanneer ik welke dag ga hebben. Daar heeft geen enkele werkgever iets aan. Wie gaat me zo nog aannemen.. Reïntegreren zou vanaf 20% gaan hebben ze me ooit eens gezegd. Zou 8uur per week zijn, voor nu nog veel te veel maar misschien lukt het binnen een paar maanden wel. We hebben door de verhuis een nieuwe huisarts, waar ik voor de eerste keer mijn verlenging moest vragen, denk dat ik daarom misschien ietsje zenuwachtiger was dan normaal. Soms zou ik wel een reset knop willen, gewoon terug naar fabrieksinstellingen Maar goed, ik blijf m'n best doen om vooruit te gaan, en we komen er ooit wel zeker
Even een update van mij gezien de pb’s en berichten. Ik waardeer dat enorm, bedankt daarvoor. Mentaal en fysiek gaat het niet best. De emdr therapie werkt ik kan over stukken de gebeurtenis denken en zonder het gevoel dat ik een olifant op me krijg zitten. We zijn alleen we tot de conclusie dat ik na deze therapie verder moet met angst en despressie therapie. Kleine tegenvaller voor mij. Fysiek is het ook minder. Ik bleef na de laatste ingreep in september pijn houden hoog in mijn nek (vergelijk het met kiespijn). Ik dacht dat het kwam door het stoppen met de zware opiaten en wilde eigenlijk na de hel van “afkicken” niet opnieuw beginnen dus kreeg ik morfine pleisters die veel gereguleerder het medicijn afgeven ipv met pieken en dalen wat pillen doen. Nadeel ik bleek er allergisch voor en keer gigantische galbulten onder en rond de pleister. Gisteren had ik een controle bij de neuroloog. Die heeft een spraytje voor de galbulten en jeuk gegeven dit lijkt te werken. Omdat ik zo specifiek aangaf dat ik hoog pijn bleef houden ging hij het dossier checken. Nu blijkt dat mijn “normale behandeling” op nekwervelschijf C2,3,4 en 5 is. En zijn collega de laatste keer heeft behandeld op C3,4,5 en 6. Een niveau lager dus. Ergens blij te weten dat dit niet nog steeds napijn is van het stoppen met medicatie in mei maar anderszeids een groot dilemma. Met deze pijn doorsukkelen tot de volgende behandeling of deze plekken toch nog tussendoor laten behandelen om even pijnvrij te zijn?! Daarnaast leven we in een bouwput. Precies 2 weken geleden besloot man dat ons huis aan de beurt was om te verbouwen (beneden verdieping dus werden alle wanden, vloeren, kozijnen, deuren, keuken toilet eruit gesloopt. We hebben geen draagmuren, alleen de buiten muren dus leefde een week in een betonnen kist als ik thuis was. Sindsdien is er wel veel gedaan. Er zijn inmiddels muren en kozijnen geplaatst, de electricien heeft de groepenkast vergroot en op diverse plaatsen spotjes geplaatst en we hebben het plan van stopcontacten aangepast, alles is gestuct, de vloer is geegaliseerd en het pvc is geplakt, de toilet is getegeld, de pot en fontein hangen en zijn aangesloten (moeten alleen nog afgekit worden) gisteren zijn de plinten gelakt en gekit, vanavond is alles afgeplakt en is de vloer met een beschermlaag bedekt en morgen worden alle wanden en plafonds wit gespoten en zondag of maandag 1 wand in een kleurtje. Dan word dinsdag de keuken geleverd en geplaatst en komen donderdag alle meubelen. Dus volgend weekend is dat stukje stress weer voorbij en kan voor mij de ontspanning van schoonmaken en inrichten beginnen. Iedereen die klaagt over trage aannemers, mijn verbouwing inclusief alle kozijnen duurt me 4 weken, en geloof me, ik ben prioriteit nummer 10 in dit vertaal. Als de electricien bezig is en mijn man belt dat er werk is wat belangrijker is dan heb ik pech (al 3 keer gebeurt). Maar ik begrijp als ik van anderen hoor dat ik niet mag klagen Lang verhaal geworden langer dan bedoelt maar dan weten jullie waarom ik weinig tot niet online ben. Liefs ❤️
@GossipGirlxoxo alleen het verbouwingsgedeelte was al voldoende om mij op de kast te krijgen en dan heb jij de rest er nog bovenop pffff. Maar jeeeeeemig wat is er in relatief korte tijd veel gedaan!!! En hopelijk zijn de laatste dingetjes dan ook snel gedaan en mag de rust weer wederkeren. En ja het is een tegenvaller dat je die aanvullende trajecten therapie zou moeten doen, maar aan de andere kant een stevig gebouw begint bij de fundering en jij maakt er nu gewoon een fort /kasteel van. Die vlaggen gaan echt wel weer wapperen op die kantelen maar ook met een zuidwester storm gaat dat gebouw geen centimeter meer wijken.
Bijna mn eerste gebreide truitje klaar, zit R in een groeispurt....TEMPOOOOO Panden zijn klaar nu nog in elkaar zetten en zo'n verdraaide halsboord maken. Ben benieuwd hoe lang hij hem aan kan, had al een maatje groter gepakt want mijn tempo als beginner is drama.
Fijn om te horen dat je heel hard werkt. En je nek poeh kunnen ze het niet permanent goed doen hier of elders. Elke 3 maanden en zoveel jaar lang is ook een aanslag. En fijn dat je kon afbouwen dat is een overwinning jammer van de morfine moet je nu weer terug naar de oude?
Vorige week onze lieve (achtertuin)pony in moeten laten slapen, gisteren de buurman met wie we heel goed contact hadden overleden en vandaag het bericht dat de man van een vriendin euthanasie laat plegen op korte termijn. Iemand nog meer shit nieuws voor deze week nu we toch bezig zijn.....
Wanneer is het genoeg? Ik denk er steeds vaker over na om te stoppen met ons traject. We hebben in principe nog 1 vergoede poging over, maar het kost ons zoveel stress, verdriet, pijn, tijd en geld om telkens naar Gent te gaan. We hebben nu gezegd: nog onze cryo’s opmaken en dan stoppen we. Maar mijn hart huilt bij de gedachte dat het bij 1 kindje blijft. Het duurde 3 jaar voordat ik zwanger was van hem. Nu zijn we alweer meer dan 3 jaar bezig. Het doet pijn. Het is verdrietig. Ik heb toch 1 kind, waarom ben ik dan nog niet klaar? Of ben ik het wel? Sorry voor deze hersenspinsels maar ik moest het even kwijt. Morgen terugplaatsing nummer 11 en ik ben er zo klaar mee. Als ik weet dat het na terugplaatsing nummer 20 goed komt dan ga ik door. Maar die garantie is er niet. We zijn naar het buitenland gegaan, ik heb acupunctuur gedaan, gezond geleefd, geopereerd. Alles eraan gedaan. Maar het wil maar niet. Ik weet het niet meer.
Dit lijkt me altijd de lastigste afweging. Hoe lang ga je door, hoeveel teleurstelling en verdriet kun je nog aan? Ik heb niet in de situatie gezeten, dus ik heb helaas geen antwoorden voor je. Ik denk (maar puur een idee) dat je het diep van binnen voelt wanneer de grens is bereikt. Maar geen ervaring dus wellicht zeggen mensen die wel ervaring hebben iets heel anders. Ik wil je wel sterkte wensen.