Heel lief, dankjewel. Ik word er wel steeds blijer van als ik denk, het is gewoon klaar hierna. We gaan verder met ons leven. Met onze geweldige zoon. We gaan weer verre vakanties plannen en ons sociale leven gaat weer door. Ik zeg weer steeds vaker afspraken af omdat het zo intens is, het me opslokt als we 4 keer binnen een week 120 km per keer moeten afleggen. We hebben heel lang moeten wachten voor we weer verder mochten vanwege mijn operatie, en nu het zover is, wil ik dat het voorbij is.
Ik zeg er nogmaals bij dat dit puur mijn gevoel is, maar het klinkt alsof jij emotioneel het begin gemaakt hebt van afscheid nemen.
Dat denk ik eigenlijk ook. En het doet pijn, maar uiteindelijk ga ik hier ook aan onderdoor. Fijn om dit even te horen van iemand die niet zo betrokken is in ons traject. Dat scheelt oprecht!
Ik begrijp je gevoel zo goed... Ik heb zulke momenten de laatste tijd ook. Wanneer geef je het op? Wanneer is genoeg? Idd wat je zegt: als iemand me met zekerheid kon zeggen over een jaar ben je weer zwanger en blijft het goed gaan, dan blijf ik doorgaan. Maar dat kan helaas niet. Dus geen advies, maar wel een dikke knuffel omdat ik je gevoel enorm goed begrijp ❤️
Ja dat kan experimenteel in barcelona, kosten 4 ton, geen garanties en de Nederlandse zorgverzekeringen dekken niet. In het Erasmus is nu een studie bezig als die goedgekeurd is (kan wel jaren duren) gaan de verzekeraars vergoeden en komt er voor mij wat blijvends beschikbaar. De morfine is 1/10e van de pijnmedicatie die ik slikte dus dat is puur voor de scherpe randjes. Maar ook dat zal afgebouwd moeten worden maar zal een minder zware weg worden juist omdat dit zonder pieken en dalen word opgenomen met die pleister en niet de verslavende roes geeft maar puur alleen pijnstillend werkt.
Zoontje is eindelijk zindelijk, na een jaar proberen met verschillende pogingen. Vlak voor de herfstvakantie leek de knop al aardig om en gaf hij steeds vaker aan dat hij moest plassen. Dag 1 van de vakantie luier uitgetrokken (hij ging met luier naar school, thuis meteen luier uit en een onderbroek aan) en dacht we gaan het wel zien. Beloningen werken bij hem niet, dus die ook niet gebruikt. Wel iedere keer gezegd dat hij het goed deed als hij zelf ging plassen. Ik heb eigenlijk sinds vorige week vrijdag niet meer gezegd dat hij moest gaan plassen (tenzij we weg gingen, dan moeten ze vooraf even plassen). En hij heeft geen echt ongelukje gehad! Morgen dus zonder luier naar school en vind het toch best spannend. Ik denk dat het echt wel goed komt, maar alsnog...
Bizar zeg en Amerika die lijken vaak heel ver te zijn. Stom hè waneer je buiten de boot vald dat je dan maar door moet gaan terwijl je nu al jaren meds krijgt die ook alles bij elkaar heel veel geld kosten. Maar verder mogen kijken en pijnvrij word niet vergoed. Denk aan je zelf.
Vanmorgen eindelijk bij de fysiotherapeut geweest bij de revalidatiearts voor de jongste. Zo'n fijne fysio die zag wat wij ook zien. Er moet nog een test afgenomen worden om zijn spierkracht te meten, maar die kost hem waarschijnlijk zoveel energie ze denkt niet dat hij die test aankan in 1x. Maar hem in 2en doen is eigenlijk niet goed want dan kan je hem niet goed beoordelen. Het is zo dubbel, ene kant fijn dat ze zien hoe het met hem gaat, maar had ergens ook gehoopt dat hij gewoon overal goed zou scoren en ik het mij inbeeld ofzo
Ik heb kaartjes gekocht voor Chantals Pyjama Party volgend jaar Oktober. Duurt nog ff, maar nu al enorm zin in! Ga gezellig samen met mijn lieve Mama ❤️❤️
Ik lees eerst een bericht van @MamaChantal en daarna dit. In mijn hoofd ga jij dus volgend jaar naar haar toe Veel plezier En @MamaChantal sterkte met alles. Lijkt mij ook een dubbel gevoel.