Nou op oudere leeftijd, winter bbq'tje zie ik wel zitten. Midden in de zomervakantie is ook geen pretje als kind zijnde.
@Mim89 helemaal met je eens, echt zoveel fijne mensen hier. Hier gaat alles goed, ik voel me goed gelukkig! Lief dat je het vraagt.
Ik wil even mijn angst kwijt. Maandag hebben we intakegesprek bij mijn laatste strohalm inzake de zindelijkheid van jongste. En nu is mijn grootste angst dat de conclusie wordt dat wij als ouders niet genoeg hebben gedaan. Wel allemaal hulp ingeschakeld. Maar onvoldoende zelf consequent geweest. Of niet goed genoeg doorgezet. Of niet streng genoeg geweest. Of .... Vul maar iets in waarop je als ouder kan falen. En dat ze gelijk hebben. Want ik voel me gefaald als moeder. Altijd te druk. Teveel andere dingen. Te veel aan mijn hoofd. Te moe. Wat als ze niet kunnen helpen? Wat als hij intern moet. Het dat leert en thuis/op school direct weer vergeet? Wat als.... Zit me zo gek te maken
Ach lieve mama fiets, even een dikke digiknuffel. Ik snap je angst, maar echt die is niet nodig. Uit elk berichtje van jou lees ik een enorme grote liefde voor jouw kinderen. Je trots, maar ook je struggles. Elke ouder twijfelt wel eens aan zichzelf. Ik heb geen idee wat de uitkomst zal zijn van het gesprek maandag. Ook niet wat het traject voor je zoon zal doen, maar echt je bent een supermoeder❤️
Oh wat kan je jezelf toch gek maken als mama, dat herkennen we allemaal denk ik wel. Maar dat is echt niet nodig hoor! Natuurlijk heb je genoeg gedaan, je hebt je kind niet aan z’n lot over gelaten maar hebt hem geholpen door hulp te vragen! Doe jezelf alsjeblieft niet te kort. Veel succes maandag en een dikke knuffel.
Dankje @Zxcvb @TotalBella en @Liekje81 voor jullie lieve woorden Ik denk dat ik die even nodig had. Blijf nerveus. Maar rationeel weet ik eigenlijk wel wat jullie zeggen.
Zo trots op mijn man! Zijn BVK binnen! Nu op naar MVK en in januari wilt hij alles ook echt zwart op wit, als hij deze functie gaat uitvoeren vallen er toeslagen weg en dit wilt hij aangevuld hebben. Anders is het natuurlijk totaal niet financiële aantrekkelijk.
Mijn zoon was net 5 toen hij zindelijk werd. Daarvoor hebben we het geprobeerd maar niet heel hard. Reden? Omdat hij er niet aan toe was. Ik wist niet 100% zeker wat de reden was waarom hij nog niet zindelijk was. Kunnen of willen? Ik wist het niet dus ik wou niet doorzetten en forceren. Maar losgelaten en gewacht. En toen opeens kwam daar het moment waarop ik voelde dat hij er klaar voor was. Toen luier uit gedaan en het ging direct goed, nooit een ongelukje gehad. Als ouder kun je trainen, zeker waar. Maar als je kind neurodivers is en/of lichamelijk anders ontwikkelt, dan ben ik van mening dat je het vooral bij het kind moet laten en hem moet volgen. Blijven bemoedigen en uitleggen hoe het werkt, maar ze worden pas zindelijk als ze het kunnen. Jij hebt het als ouder super goed gedaan! Als hij intern moet dan is dat geen falen, soms werkt het gewoon zo. Kinderen leren sommige dingen op school beter dan thuis. Falen we dan als ouders? Nee. It takes a village to raise a child. <3
Dit dus. En ook nog… als het zo simpel was al wat meer consequent zijn of wat langer volhouden of een onsje meer van dit of van dat dan had je nu niet hier hoeven aankloppen. En dan hadden anderen dat jullie allang vertelt. Je bent goed bezig door steeds hulp te vragen en nu ook hier weer aan te kloppen. Je verdient een medaille en niks anders. Ook door jezelf aan jezelf gegeven! @Mamafiets Dikke knuffel, want het is gewoon lastig en emotioneel.
Hij vind het heel moeilijk om een beslissing te nemen en stelt dat daardoor te lang uit. (Niet alleen met cadeaus hoor, met zo ongeveer alles.) Ik zeg echt ruim van tevoren wat ik graag zou willen krijgen. Ook echt heel specifiek want aan bijvoorbeeld "douchegel van Rituals" heeft hij niks, dan is er nog teveel keus. En dan zegt ie dat ie het gaat halen/bestellen, maar door de werkdrukte en stress beland het iedere keer onderaan het prioriteitenlijstje. Totdat hij dus een paar dagen van tevoren zich realiseert dat hij het niet meer op tijd gaat redden. Zo gaat het meestal, behalve de keren dat we bijvoorbeeld ergens samen zijn en ik zeg: "goh, dat vind ik leuk". Dan koopt ie het meteen waar ik bij ben Er zijn jaren dat ik er vreselijk boos en teleurgesteld om ben geweest. Geprobeerd uit te leggen welke waarde ik hecht aan een cadeau geven/krijgen. Dat ik het echt geweldig vind om verrast te worden, dat de waarde er voor mij in zit dat hij moeite doet om iets uit te zoeken. Inmiddels weet ik dat we hierin verschillen, hem boeien cadeaus niet, hij heeft een andere liefdestaal. Op dit moment hebben we samen gesprekstherapie, voornamelijk als doel om beiden beter met zijn ASS om te gaan. Dit met cadeaus geven vind ik dus best een lastige: accepteer ik hoeveel moeite het hem kost en ben ik blij/ tevreden met een cadeau dat ik zelf uitzoek en vaak ook nog zelf koop? Of moet hij hierin gewoon meer moeite doen omdat het voor mij belangrijk is? Op dit moment zie ik dat hij op veel andere vlakken echt stappen zet en vooruitgang boekt. Dus mezelf hier maar overheen gezet en m'n eigen cadeau gekocht zonder er boos om te zijn. Maar blijf het wel jammer vinden.
Ik heb het zo te doen met mijn dochter soms. Ze vindt alle nieuwe dingen mega spannend. School, dansles, van een nieuwe glijbaan gaan. Voor alles is ze mega gespannen en is het met name huilen. Naar school gaan was 6 weken lang iedere dag huilen in de ochtend en opeens was het over en ging ze met plezier naar school. Met dansles was het de eerste les huilen en nu vindt ze het fantastisch. Iedere nieuwe glijbaan die ze ziet wil ze vanaf maar als ze eenmaal boven is durft ze niet en wordt ze met name heel boos op zichzelf. Ze kan dan gerust een half uur huilend boven aan de glijbaan zitten en ik krijg haar daar dan ook niet weg want ze moet en zal gaan. Als ze dan eenmaal haar angst overwonnen heeft is ze super blij en trots. Zo was het ook afgelopen vakantie met een glijbaan in het zwembad. Nadat ze eenmaal was gegaan (na wel eerst een hele dag omhoog en omlaag te zijn gelopen met een sip gezicht, dus pas op dag 2 ervan af ging) is ze denk ik wel 100x ervan af geweest en nu is het nog vaak "Mama wanneer gaan we weer van die glijbaan op vakantie ". Lang verhaal maar vandaag was dus de eerste zwemles, vooraf gespannen maar het ging nog, de eerste 20 min ook , alleen toen de zwemjuf haar op haar rug draaide begon ze te huilen en heeft ze de hele les gehuild en nu wil ze dus niet meer naar zwemles. Ze heeft verder geen problemen met water bij het douchen of haren wassen ofzo en normaal in het zwembad merk ik wel dat ze liever het water in haar gezicht vermijd maar echt bang was ze er ook nooit voor. Nou heel verhaal geworden maar ik moest het even kwijt. Hopelijk went het snel.