In mijn specifieke geval (weet niet of het voor de andere problematiek hier ook zo is): ik ben sowieso al de georganiseerde en de planner, altijd al geweest dus dat dit mijn "taak" is is geen probleem. Alleen als ik een keer een zware week heb door werk of door ziekte en ik doe het niet dan is er geen achtervang. Dus ik zit ook vaak met het gevoel, als ik het niet doe dan stort het in elkaar. En omdat de ander ziek is, cijfer je jezelf daar heel makkelijk in weg. En alles een keer de boel de boel laten is ook niet fijn, want ik ben een georganiseerd en plannend persoon.
Een leuke test die je eens kan doen ja deze van de Volkskrant. Ik werk paar uur minder dus dan ik fysiek iets meer doe voor ons gezin is logisch, maar de mentalere verdeling is bij ons mega scheef. En dat is eigenlijk net zo, misschien in sommige situaties wel meer, vermoeiend https://www.volkskrant.nl/kijkverder/2019/huishoudbattle/?referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.nl%2F#/ Bekijk bijlage 744285
.Wat moeilijk. En die afspraken zijn dodelijk vermoeiend. Heb je daarin wel een casemanerger. Toen wij zo veel afspraken hadden en in elk gesprek zaten te verdedigen tegen over 10 man hebben wij via de gemeente iemand gekregen van het jgh. Deze bleken goud te zijn wij konden eindelijk gewoon mee luisteren (beeldbellen). Ook konden wij als het te werd even passen. Nu nog zijn hun in beeld omdat de school niet altijd lekker loopt en wij toch ook beschikking moeten krijgen. Ons kind heeft ondertussen al tonnen gekost. Maar hey passend onderwijs bestaat niet waneer je kind niet in een mooi hokje pas. En kunnen de kinderen (zeker de ouderen) niet al leren de agenda te beheren. Mooi lesje voor de grotere school en huiswerk opschrijven. Geen sneer hoor denk even mee.
Heb net mijn jongste aangemeld voor kleuterschool en volgend jaar januari mag hij er al starten. Maar hoe?!? In mijn ogen is hij pas gisteren geboren,maar dat is al bijna 20 maanden geleden en hij is al zo groot,kan zo veel en hoewel ik mega trots ben op hem en blij te zien hoe hij vol enthousiasme de wereld ontdekt en lichamelijk/mentaal ontwikkelt, vind ik het zo ontzettend jammer dat het zo snel gaat .
Ik heb net na de herfstvakantie bij de contactpersoon van het wijkteam aangegeven dat het echt niet meer ging. School die beloftes deed, maar niet nakwam, alle verschillende instanties, het heen en weer rijden enzo. Hij heeft daarop de regie overgenomen en dat scheelt een hoop. We krijgen nu soms nog een vraag of we dinsdag of donderdag kunnen overleggen ipv eerst alle instanties te moeten overtuigen van het overleg. Dat soort dingen scheelt een hoop. Maar het blijft toch veel, ook mentaal al omdat ik zie dat ik net de oudste uit de modder heb getrokken (voor het beeld, ik ben er op een gegeven moment zelfs bang voor geweest dat hij suïcidaal werd), maar dat we nu met de middelste vol aan de slag moeten om te voorkomen dat hij nog verder wegzinkt. En voor mini kunnen we ook aan de gang, die wil inmiddels ook niet meer naar school. Mijn oudste moet ik meestal juist afremmen, die doet heel erg veel in huis en gezin, eerder te veel dan te weinig. Maar dat is ook niet altijd even goed, hij heeft aardig diep gezeten onder andere omdat hij heel veel druk ervaart, ik moet dus goed opletten dat zijn draaglast niet zwaarder wordt dan zijn draagkracht. De middelste is net mijn man en daar gaat het dus momenteel ook niet goed mee, dus die zit al aan zijn max. Mini kan wel weer redelijk goed overzicht houden, maar ja, die is 6. Dus het is logisch dat daar een grens aan zit.
Bij ons soortgelijke verdeling. Maar ik zie het niet als mentale last. Ik ben tbm en mijn man werkt fulltime, dus in mijn ogen logisch dat ik meer doe in huis.
Als je Tbm bent is die verdeling toch ook niet raar? Ik werk 30 uur (partner 40), dus ik vind het bij ons niet in verhouding
Opvallend vond ik trouwens dat het eerst gedeelte redelijk gelijk op ging. Pas vanaf de vragen over de kinderen kwam ik ongeveer op 100% haha
Goed dat je die stap nam. Hier werden wij er ook op gewezen wisten ook niet dat het kon. Maar elke gesprek was zo verschrikkelijk negatief. Wij hoorde alleen nog maar 10 slecht en 1 goed in het gesprek. En als wij hun dan advies gaven (ook de profs die wij hadden) werd het gewoon weg gezet als niet waar. Maar komt goed zullen wij maar zeggen. C zit nu ergens waar ze het nu wel leuk vind. En blijf waken.
Ik mis wel de verdeling in taken. "Samen" is niet altijd 50/50. Zo leg ik 5x en man 2x de kinderen in bed. Dat vind ik niet hij of ik of samen. Net als koken 5/2 of 6/1.
ja klopt. Heb bij de ene dan op samen gezet en de andere op ik. Net als huisdieren. Hij loopt altijd met de hond, ik ga naar de trimmer en dierenarts ermee en denk om vlooienspul etc. Heb m toch op zijn naam gezet want voor hem is het 90%
Hier ben ik het echt niet mee eens. Net zoals 'zij' niet kunnen oordelen over 'ons' hoe adhd ons leven beinvloed, kunnen 'wij' niet oordelen over 'hen' dat hun problemen minder erg zijn want ze zijn niet adhd. Ik denk dat beide groepen niet moeten vergelijken met elkaar. En ik denk dat men al helemaal niet moet oordelen over ND gezinnen en personen die niet van hunzelf zijn. (mijn buurvrouw met autisme, mijn zwager met add, mijn schoonmoeder met NT) Als je niet weet hoe het is; zip it. Ik denk dat we het absoluut serieus moeten nemen wanneer een moeder zegt even gillend gek te worden want iedereen in haar huishouden heeft het geheugen van een vergiet. Die gevoelens zijn echt en belangrijk om gewoon aan te horen en te accepteren.
Ja hier 66/33, maar ik ben ook tbm, dus verwacht het ook niet anders en mijn man doet veel voor en met de kinderen en thuis. Dat hij elk weekend ook nog coach is bijvoorbeeld vind je dan nergens terug
Mijn man heeft idd naast dit alles ook nog vrijwilligerswerk. Dat kost ook tijd en komt niet in dit schema terug.
Daarbij, als die afspraak aan tafel wordt gemaakt kan je man het zelf ook in die agenda zetten. Dat hij adhd heeft betekent niet dat de verantwoordelijkheid om zaken te noteren bij jou ligt.