Inderdaad, een keer wiebelen is helemaal niet erg Mijn meiden en neefje en nichtje zaten tijdens de kerkdienst van mijn vader muisstil uit zich zelf In de volgwagen zaten ze even te keren met elkaar. Vond mijn moeder echt niet vervelend en bij het graf weer stil. En bij de koffie en de broodjes waren ze buiten en kwamen tussen door melden dat het graf al dicht was met zand . Ook dat maakte het juist allemaal wat lichter
Ik heb oortje met muziek. Maar dat werkt niet zo goed in overleggen T was vanmorgen ook niet perse het geluid. Maar ook de nabijheid van veel mensen (druk in trein). Maar heb t weer overleefd Ook weer wat fijne gesprekken en gezellige momenten
Dit had ik ook met mijn oma van vaders kant. Volgens mij was ik nog maar 3, maar ik weet nog te herinneren dat ik bij andere oma werd gebracht en heb heel veel gehuild toen mijn ouders met mijn broer en zus weg gingen. Kinderen voelen heel goed aan dat er wat speelt.
Haha nee tijdens overleggen is niet heel handig Ik snap het wel hoor, je bent het ook niet meer gewend. Wel goed op te lezen dat je verder een goede dag hebt gehad!
Ik vind het zo bijzonder dat de moeder van t vriendje van mijn zoon, alle grootouders én haar ouders en voormalig schoonouders nog heeft. Ze is net zo oud als ik ben. Ik was voordat ik 12 was alle grootouders al verloren+deel ooms/tantes en van pa's kant zijn er nog maar 2 vd 7 levend (helaas pa niet), mam heeft nog 3 zussen, 4 zijn overleden. De opa van mijn man overleed toen mijn man in de 20 was (we waren toen al een hele tijd samen): was pas zn eerste aanraking met de dood. Heel wonderlijk was dat voor mij, dat contrast.
Dat vind ik inderdaad ook best bijzonder. Ik vond het bij ons ook al een contrast: mijn man verloor zijn laatste grootouder op zijn 14e, ik verloor mijn eerste grootouder vlak voor mijn 17e verjaardag. En de andere 3 met 27, 31 en 35. Mijn kinderen (net 11 en bijna 16) hebben 2 jaar geleden al 2 grootouders verloren (mijn moeder en schoonvader). Helaas ook vlak achter elkaar dus dat was ook wel zwaar.
Jij hebt ook al een flink oudere zus toch? Dat maakt natuurlijk ook nog verschil ik ben 33 en 2 van mijn grootouders zijn eind vorig jaar overleden, de andere 2 leven nog. Dus ik kon tot toen hetzelfde nog zeggen, iedereen leefde nog, mijn broer is 'pas' 35 en voor hem gold ook hetzelfde. Als hij 15 jaar ouder had geweest, waren mijn ouders en grootouders waarschijnlijk ook allemaal al een stuk ouder geweest dan ze nu zijn
Dat is zeker heftig als je zowel je moeder als je schoonvader in korte tijd moet wegbrengen en het is ook zo dubbel verdriet: je hebt je eigen verdriet en je ziet je kinderen zo verdrietig. Het hoort bij het leven en wij horen de generatie boven ons te begraven. Maar het blijft vreselijk.
Mijn grootouders hebben alle 4 mijn oudste nog gezien, 3 de tweede. Oftewel ik heb ze ook allemaal lang gehad. En nu heb ik nog 1 oma Mijn man had nog 1 oma toen we verkering kregen, die is toen in de verkeringstijd gestorven. Mijn kinderen hebben ook nog niet bewust een sterfgeval in de familie meegemaakt. Bij mijn grootouders waren ze nog te jong/te weinig binding. En onze ouders leven nog. Afgelopen zomer leek dat te veranderen maar hij is er nog.
Ja klopt mijn grootouders hebben respectabele leeftijden bereikt tussen de 78-85 (ze zijn geboren voordat de titanic uberhaupt ging varen). Helaas ooms en tantes niet, tussen de 8 en 57. Mijn vader heeft ook een respectabele leeftijd bereikt. 2 maanden voor zn 80e verjaardag. Mijn ouders zijn beide ook beide nr 2 en nr3 van de kinderen. De jongste broer van pa is ook een nakomertje net als ik, hij is net met pensioen. Zijn kinderen hebben de gezamenlijke grootouders nooit gekend. Mijn moeder wordt dit jaar 80. Maar is gelukkig super fit en kerngezond. ze loopt mijn 10 jaar jongere schoonmoeder er met gemak uit haha. Ze past nog gewoon op de beide jongens en is ongelooflijk actief. Mijn zus heeft ook meerdere vriendinnen die al 1 of beide ouders zijn verloren. Maar ja... dat hoort helaas bij de leeftijd. voor haar wel fijn die herkenning. Al mijn vriendinnen hebben hun ouders nog (gelukkig voor hun!) Maar ik mis wel eens dat gevoel kunnen delen. (Maar tegen alle verwachtingen in, heb ik er geen enkele moeite mee om de complete gezinnen van hun te zien op verjaardagen of foto's die ze sturen oid. Denk echt dat dat komt omdat pa best een mooie leeftijd heeft bereikt gezien de rest van zn broers)
Wat een verschillen dan inderdaad hè, dat dat zo uiteen kan lopen in een familie. Kan me voorstellen dat je je dan ook wel eens heel 'alleen' kan voelen.