Hee gatsie. Toch uitgesteld en verplaatst naar zaterdag: 2 cm ontsluiting maar onrijpe baarmoedermond
Hoe slaap je in vredesnaam met zo'n kussen? Wij hebben hem toen gekocht en dat was heel fijn met een kleine met reflux. Layer heb ik hem in een poef veranderd
Vandaag een afspraak gemaakt met de kapper Heb in de corona tijd gespaard voor een haar donatie. Ze hebben na gemeten en het was meer dan lang genoeg. Het was langer dan het minimale dus rond de 40 cm er af. Volgende week kan ik terecht. Duurde 1 tot 1.5 uur. Duurt een kappers afspraak altijd zo lang?
Ik moet even iets van me af schrijven. Al de hele week voel ik me een beetje somber en prikkelbaar en dat heeft alles te maken met de verjaardag van de jongste komende zaterdag. Ik heb er zo'n moeite mee dat mijn laatste baby dan geen baby meer is.... Ik kan er echt om huilen en tegelijkertijd voel ik me schuldig en ondankbaar want ik heb 3 prachtige gezonde kinderen! Ze zo'n heerlijk moppie, zo knuffelig en ze krijgt nog borstvoeding. Aan de ene kant is het prachtig om te zien hoe ze groeit en de wereld ontdekt, aan de andere kant denk ik; nee! Blijf alsjeblieft zo lekker klein... Het besef dat we hiermee een tijdperk afsluiten vind ik moeilijk. Ik vind zwanger zijn heerlijk (nou ja, voor het grootste deel), bevallen prachtig en de babytijd weliswaar pittig maar ook zo bijzonder. Ik zou best een vierde willen maar die komt er niet, voor mijn man was deze derde al een compromis. En dat is oké, ik denk dat ik deze gevoelens ook na een vierde (of vijfde of zesde) baby zou hebben en het houdt een keer op. Maar mijn hormonen maken overuren en de tranen blijven komen. Van de week probeerde ik het hier over te hebben met mijn man en die keek me aan alsof ik gek was... Hij vind die hele babytijd alleen maar zwaar en niet leuk. Dat maakte het afgelopen jaar ook extra heftig, ik heb echt weinig steun van hem ervaren. En nu dus ook; zijn eerste reactie was "we zijn echt klaar hoor!". Dus ik probeerde uit te leggen dat ik het daarmee eens ben, dat het geen poging is om hem over te halen tot een vierde, maar dat ik het er gewoon moeilijk mee heb. Daar kon ie niets mee. En het voelt voor mij dubbel, afgelopen jaar was ook zwaar. Ik zat tegen een burnout aan en ben nog herstellende. Voor mijn gevoel heb ik te weinig genoten van die laatste babytijd. En ergens neem ik het mijn man kwalijk dat hij alleen maar het negatieve ziet en nooit eens oog heeft voor de positieve momenten. Ik ben altijd degene die de positieve dingen benadrukt en tegenover hem benoemd. Afgelopen jaar kon ik dat minder goed en hij kon het ook niet voor mij, terwijl ik dat zo nodig had. We zijn samen bezig met gesprekken bij een therapeut, dit is een van de thema's. Maar terugkijkend op dit jaar had ik zo graag gewild dat het anders was geweest en dat ik meer van mijn kleine meisje had genoten
Dat was hier ook en zie nu.... Dat is het hier ook. Gevoel vs verstand. Hier was het na 3 ook klaar, maar ik kon me er niet toe zetten om babyspullen te verkopen, na 4 en 5 net zo... alles wat nog een kindje zou kunnen hebben is terug op zolder gegaan Het boek is dicht maar nog niet verbrand. Wie weet lezen we hem ooit nog eens (we zijn 32 dus kan nog lang zat)
Mooi gezegd. Hier vonden we de komst van onze 2e erg pittig. Sowieso omdat het een heel pittig kind is. We waren het eens: het was goed zo. Stonden er beiden achter maar vonden ons ook te jong voor definitieve stappen. Nr 2 was een jaar toen ik zwanger bleek. Compleet verrast. En wat een aanwinst. Wat vonden we het weer leuk. Al gauw besloten we dat áls we er ooit nog een wilden, we om praktische redenen niet lang wilden wachten. En wat was de kans nou. Eerste 2 via trajecten en de derde spontaan. Was vast een lucky shot. En zie banner, nr 3 was 5 mnd toen ik zwanger bleek. Er zit zometeen een kleine 14 mnd tussen. Mega pittig echt wel en ik voel aan alles dat het hoofdstuk Zwanger en Geboorte hierna echt klaar is. En dat is goed, maar wat kijk ik uit naar nog een keer bevallen.
@Muisje2016 wat lastig dat je je zo voelt en dat je dit niet met je man kunt delen. Hier komt ook geen 3e, mijn man is er heel stellig in. Hij houdt van zijn vrijheid, wat enigszins nog mogelijk is met 2 kinderen. Hij vindt de baby periode ook niks aan.... Ik zou het heel graag nog een keer mee willen maken, door de corona toestanden heb ik ook het gevoel dat ik niet optimaal heb kunnen genieten van de zwangerschap en mijn verlof.. maar het is indd gevoel vs. verstand. En mijn verstand zegt het is goed zo. Finacieel zou het heel krap worden en mijn emmer loopt nu af en toe al bijna over van de stress.. dus ik heb ook alle baby spullen weggedaan. Maar wie weet wat de toekomst nog brengt wanneer we in rustiger vaarwater zitten en het er financieel beter voor staat.. we zijn 32 dus er is nog tijd
Verstand en gevoel is soms echt heel heftig. Toen r overleed zeiden wij beide nooit meer. Juist vanwege de ziekte het idee dat het zomaar weer kon gebeuren of drager deed heel veel met onze gevoelens. Okt 2010 kreeg ik een blindedarm ontsteking en ging onder het mes. Jan 2011 ging ik weer onder het mes voor mijn keelamandelen. En in feb 2011 besloten wij de pil te laten liggen met het idee duurd nog wel even. En in dec 2011 is c geboren iets wat dus echt schrikken was dat wij zo snel al raak schoten. Wij denken door die narcoses vandaar dat ik die benoemde. Wat waren wij bang en wat wilde ik zo graag genieten maar het lukte heel moeilijk. Het is nu 10 jaar later wel goed zo maar ik had dit toen niet voor ogen dat je zo moeilijk kan genieten .
Ben benieuwd. Ik denk dat M het echt geweldig gaat vinden want die valt stiekem best vaak ‘buiten de boot’ nu
Op je zij met het kussen als knuffel waarbij je je bovenste been op het kussen legt. Geeft veel betere houding voor je rug en schouders.