Ik heb de laatste maanden eigenlijk helemaal geen zin meer om de deur uit te gaan. Maar als ik dan eenmaal de deur uitga, dan wil ik niet meer naar huis en denk ik "ik wil iedere dag naar een feestje/m'n vriendinnen/dagje weg" Dus ik weet dat het wel weer goed komt en dit weekend gewoon weer gezellig word met m'n vriendinnen lunchen vanmiddag en morgen met andere vriendinnen naar het bos. Maar nu heb ik gewoon even geen zin
Ik had dat vorig weekend had iedere dag wel iets, ik heb daar een hekel aan. Achteraf was het heus wel gezellig hoor, daar niet van. Maar gewoon het idee van heel het weekend 'verplichtingen' vind ik niet fijn
Lijkt me heel moeilijk. Voor wat het waard is, bij ons ging zwanger worden niet zo moeilijk, maar ook ik herken de jaloezie bij stellen waar het plots raak was. Ik denk dat het ook heel menselijk is, dus wees daarover niet te streng richting jezelf ♡
Dit herken ik echt zo. Het is niet dat je het de ander niet gunt, maar je wil zelf ook zo graag. Ik weet dat onze oude onderbuurvrouw zwager was een zei dat ze enorm getwijfeld hadden om het te houden, want het paste niet in hun leefstijl. Maar tjah, dat kon eigenlijk niet vanuit het geloof en tegen de tijd dat ze er achter was waren ze eigenlijk al te laat. Als een ijspriem door mijn hart, stapte de lift uit, ging naar de wc en ongesteld. De wanhoop, jaloezie, boosheid. Weet dat nog zo goed, schrok er zelf van. Wat mij hielp was bedenken dat ik die baby niet wou hebben. Ik wil niet de baby van een vriendin, collega of buurvrouw. Ik wil mijn eigen baby. En dat zij nu zwanger zijn, heeft geen invloed op mijn kans zwanger te worden. Maar helaas is een kinderwens geen rationeel ding en horen de emoties er van tijd tot tijd bij.
Hier een beetje een baalmoment. G heeft buisjes en niet voor niks, ook al een loopoor gehad 4 weken na plaatsing. Maar ook met op maat oordopjes voor zwemles is duiken en onder water zwemmen pijnlijk. Balen had gehoopt dat zij wel dr B kon halen, dr vader heeft m ook niet vanwege oor issues. Nu heeft ze wel nog wat werk liggen om dr schoolslag te verbeteren (benen meer inzetten) dus we gaan nog even nieuwe dopjes laten maken en nog een poging doen met t normale programma en anders maakt ze t af op schoolslag en dan maar geen B.
Mijn kinderen zijn inmiddels al 9 en 14. En nog steeds snijden dit soort verhalen me door de ziel. Als een soort trauma wat ik heb overgehouden aan al die keren dat in "ongewenst ongesteld" werd. Terwijl we echt al bijna 10 jaar compleet zijn. En na de tweede voelde het ook helemaal zo. (Voor mij, man had nog wel door willen gaan voor een derde)
Virtuele knuffel, hier blijft het gevoelig. Heb twee wondertjes de laatste naar 6 jaar mmm mogen krijgen. Ons wonder. Nog 2 cryos, wat had ik ze graag willen laten terug plaatsen een hart met genoeg liefde. Maar een lichaam die dit niet gaat trekken en dus de keuzen gemaakt de afspraak voor het traject voor de tp in te gaan af te zeggen. De zelfde week zat schoonbroer hier, hij had zijn one night stand zwanger gemaakt. Ik kon wel janken.
Ik ben ook een beetje bang dat het altijd gaat blijven. We hebben 4,5 jaar ziekenhuistraject gedaan over onze dochter die is nu 2,5. En ergens ben ik bang dat als er een 3e komt het alsnog blijft. Dat het een soort psychologische pijn blijft ofzo. Maar ik zit nog te vroeg in het stadium om dat te gaan verwerken middels therapie ofzo..
Ik heb elke emotie wel gekend denk ik wat kinderen aan gaat. Na 2 jr hobbyen, Zwanger en werken bij katten dus toxplamose gekregen. Wist ik veel dat hun plas en poep niet goed is voor je ongeboren baby. Toen ik het vertelde was het dus al te laat frommel was met 4 weekjes al gestopt met groeien (zou 8 moeten zijn). Man wat was ik jaloers op een ieder die wel gewoon even zwanger waren en bleven. (Ja zo voelde dit dus) Daarna zwanger er een mooie zwangerschap. Een zoon dat vernoemd werd naar broer die bij geboorte is overleden. Blijkt onze zoon ongeneeslijk ziek te zijn en overlijd met 6 maanden. Nou heb elke moeder gehaat zeker bij die vertelde dat het een ongelukje was en ze niet wisten of ze het wilde houden. Of die zelf hun kind achterna gingen als het hun gebeurd. Ik heb veel mensen echt de lelijkste dingen verwenst. Waarom hun wel en wij niet, en kwam niet met het is God wil. Boos werd ik dan hoezo welke beste man zou onschuldige kinderen willen. En bij c nou ja blijdschap maar ook verdriet. Kinderen geven heel veel emoties waneer je wil en wa eer het lukt. Zeker als het niet vanzelf gaat.
Stom he? Zelfs met kinderen doet t zeer Ik ben compleet en toch doet t nu nog zeer die in 1x zwangerschappen. Helemaal als ze de ook nog eens een meisje krijgen. Iets waar ik met 2 jongens geen last van had maar nu 3 jongens definitief is vind ik t ook maar jaloersmakend dat er dames zijn die wél een meisje krijgen. Al die jaren traject, teleurstellingen en miskramen doen wat met een mens
@Asil wow wat ben je steunend! En jemig wat heftig ook wat je hebt meegemaakt in je jeugd. Dat vormt je.
Ja best handig. En heb het er nog niet per ongeluk uit getrokken haha. Maar voor de zekerheid toch maar patches besteld voor extra bevestiging. Vannacht heeft het hypo alarm wel een paar keer heel de straat wakker getsjingeld denk ik maar nu weet ik wel denk ik waarom ik smorgens wat hoger sta, ik zak snachts gewoon redelijk hard dus denk dat ik overcompenseer ofzo. Maar 30 procent van de mensen met type 2 en insuline krijgt het terugbetaald en het ziekenhuis vond blijkbaar dat ik een van die mensen was die dat nodig heeft.
Nou super, het is je gegund nu ben je wel artie met een upgrade! Ik vind t 1 van de meest toffe vooruitgangen van de medische wereld. Diabetes sucks al genoeg.
Super fijn de Freestyle Libre! Ik denk dat de vergoeding al veel hoger ligt in elk geval in "mijn wijk" wel. Alle spuitende diabetes type 2 cliënten hebben hem ( allemaal vergoed)