Jaaaa het word les Ardennes! Zo blij mee. Het park moet niet zo speciaal zijn als de anderen wat kleiner. Maar wel daar waar we graag zijn. Als het bevalt word dat a.s zomer ook onze bestemming.
Ja dat is het echt. Ik ben zelf 32 dus heb in mijn omgeving eigenlijk (gelukkig) niemand die de rouw zo ervaart/ heeft ervaren als ik zelf met papa. Vrienden hebben allemaal hun ouders nog. Dat maakt het heel eenzaam dus om zoveel herkenning te lezen doet echt wat met me
Gisteravond door de sneeuw gewandeld. En we gaan in januari rond geboorte dag van R lekker na center parks toe! De Eemhof ben benieuwd
Ik snap je. Zelf 40 op dat moment, dus wat betreft zeker de herkenning dat niet veel mensen het verdriet en dergelijke herkennen in de directe omgeving (gelukkig inderdaad voor hen). Biedt het ergens ook een beetje "troost" om die herkenning terug te zien? Ik gun het je wel, als je snapt wat ik bedoel
Wat verdrietig allemaal mbt rouw. Mijn schoonmoeder heb ik zelf nooit gekend. Is overleden toen mijn man 15 was. Hij gaat eigenlijk nooit meer naar haar graf. Eerst wel op verjaardag etc. Maar hij zegt dat ze in zijn hart zit. Nu heeft hij ook een zegel as ring. Dus zijn moeder altijd wel in zijn buurt. Ze is met kerst overleden. Elk jaar is het dus wel beladen met kerst. Voor hem was het krijgen van kinderen en daar mee kerst vieren etc eerst wel moeilijke, dat het naast elkaar mag en kan bestaan.
G en R samen in de gang aan t spelen. Dikke pret. G ingefluisterd dat er 2 pakjes koekjes in de tas onder de wagen liggen. G kan nu helemaal niet meer stuk bij R. Mja peuter logica komt meneer zn koekje ff laten zien. Verbaasd reageren en hij sprint met zn roofwaar gauw weer naar G terug.
Ik was 35 en ook de eerste van de club zeg maar, alhoewel zijn laatste jaren hij een schim was van de man die hij ooit was. Zijn overlijden zagen we wel aankomen en ik heb ook de laatste verzorging (bij leven) gedaan want corona was toen in volle gang. Het is lastig uit te leggen, thuiskomen bij je ouders en die ene plek is leeg. Dat steekt en dat duurt ook wel ff eer je daar een beetje doorheen bent. En dan nog overvalt het je soms met een liedje, of iets wat de koters hebben. Dat R mesjokke is op treintjes bijv (en zijn andere liefde de auto's), dat G met de zaklamp die ik vroeger van mn vader pikte om "stiekem" te lezen nu ook "stiekem" leest in bed. G zet t geregeld ook nog op een brullen, al leeft ze inmiddels bijna net zo lang zonder als met mijn vader.
Mijn moeder overleed ook met kerst toen ik 15 was. Moest dus even slikken toen ik dit las. Het is nu 23 jaar geleden Eigenlijk al die jaren geen kerst meer gevierd. Laatste jaren wel eten met een klein groepje. Dat was een start. En toen werd onze jongste op z’n 2e helemaal betoverd door kerst. En begon al maanden voor kerst te vragen of we alsjeblieft ook een kerstboom kregen. Vorig jaar ben ik daarom weer all the way gegaan met kerst en ik heb zo genoten. Ik mis mijn moeder sinds de kinderen er zijn weer harder dan ooit tevoren, maar nu eren we mijn moeder door kerst te vieren zoals zij dat deed. En dat brengt haar opeens weer een stuk dichterbij.
Een virtuele knuffel! Wat fijn dat je op deze manier haar weer dichterbij kan voelen. Dat is precies wat mijn man ook steeds zegt.
Echt die dhl is toch om gestoord van te worden Gisteren zou er een pakketje bezorgd worden. 's Avonds bericht sorry bezorging heeft vertraging, komt morgen. Bezorgmoment zelf aangepast naar vanavond. Om 20u krijg ik een bericht we staan tussen nu en 21.30u bij je aan de deur. En net een bericht sorry we konden je pakket om 22.11u niet bezorgen. Wtf. Ik was gewoon thuis! Daar word je toch niet goed van
Hier ook kreeg om 02:30 kennelijk een mail dat de bezorger tussen 8 en 1 zou komen. Ik dacht kan uitslapen was zondag en ging er ook niet vanuit dat ik iets zou krijgen die dag ging de deurbel keihard om half 9 ben bijna mijn bed uitgedonderd je weet wel als je probeert uit bed te komen en voet blijft haken in de dekbed. Juist en zag pas later dat ik dus die mail had gekregen ja om half 3 in de nacht lig ik knockout. Maar herken je frustratie
Echt zo irritant! Ik had het al speciaal naar mijn moeder laten sturen omdat die vaker thuis is. Heb ik het nog niet. Heb nou aangegeven dat ze het naar een afhaalpunt moeten brengen. Dus ben benieuwd of ze dat wel volgens afspraak doen.
Mijn moeder is 3 dagen voor kerst overleden toen ik 6 was. Dat is nu ruim 31 jaar geleden. Ik moet eerlijk zeggen dat er voor mij geen rouw meer is en ik eigenlijk ook nooit kerst niet heb gevierd. Ik denk er wel altijd even aan, ga rond die tijd er ook wel heen maar ik kan het dus ook compleet vergeten, niet gaan of totaal random ineens gaan. Ik denk dat het bij komt doordat ik zo enorm jong was. Dat heeft uiteraard toen wel wat gedaan en ook in mijn vorming maar omdat mijn vader zo snel een lieve vrouw vond (soort van moeder voor ons) is het voor ons gelukkig nooit zwaar geworden. Ik bedenk me net dat ik dit jaar wel weer met de kinderen een kerststukje wil brengen.Vorig jaar ook gedaan en met name de oudste vond dat zeer indrukwekkend.
Mopper modus Wordt echt krankzinnig gestoord van mn oog. Is al nagekeken door de oogarts, hoornvlies is vervormd (beeld komt daardoor op 2 plaatsen binnen in dat oog) en kan 3 mnd duren eer t weer normaal is. Intussen gaat er geen dag voorbij dat ik niet kotsmisselijk ben door dubbel zicht. Werkelijk alles duizelt, pak de fiets maar ipv auto niet dat dat denderend gaat beter lopen maar dat gaat tijdtechnisch niet. In de winkel iets zoeken is hopeloos. Werk gaat ook top achter je beeldscherm database wijzigingen doorvoeren op data. Nog 2,5 mnd te gaan...ugh. Positieve is dat je wel van je spekkie af komt zonder fitness. Maar of dit nu een dieet is waar je vrolijk van wordt is een tweede.
Ik en vriend waren bewust oefennen in 2008 feb kreeg ik de bevestiging dat het kindje niet meer leefde al 4 weken (zou 8 weken moeten zijn) Ook kregen wij ons eerst huisje. Half jaar later weer zwanger van r voldragen en 6 maanden mogen genieten. Ook te horen gekregen dat het iets erfelijke was (kende het niet). Ik was 23 jaar jong. Daarna is niets meer gewoon zelf nu niet. Ja c is er maar ook ook zij heeft haar problemen dus ja klap op klap doet heel veel. Ook is vriend thuis komen te zitten en nu pas kan hij weer leuke dingen doen met ons. Heeft hij zijn motor rijbewijs gehaald iets dat 11 jaar geleden ondenkbaar was. Ben ik alles en iedereen kwijt geraakt en heb ik geen echte vrienden die zo dichtbij staan dat je dingen toevertrouwd. Maar ik leef en ik vecht.
Onze poes is al sinds gisteren ochtend niet meer gespot blijft wel vaker een hele dag weg maar komt dan wel eten snachts. We zetten dan altijd zijn eten buiten beschut op het terras. Maar is nog altijd niet van gegeten. Ben al verschillende keren buiten gaan roepen. Straks met man een rondje door de wijk doen. Hij durft sowieso wel ver weg, komen hem soms een straat verder tegen als we gaan wandelen ofzo. Ben bang dat ie ergens in een schuurtje verzeild geraakt is