Afgelopen nacht is mijn schoonmoeder overleden. En ik verbaas mijzelf over het intense verdriet wat ik voel. We zijn hier eigenlijk al een jaar op aan het wachten. Ze was zo hard achteruit gegaan. Zowel lichamelijk als geestelijk. Afgelopen week, waarin ze ziek werd en langzaam weg gleed had iedereen het gevoel van. Goed zo ma, je mag eindelijk gaan. En nu is ze weg. En voel ik me alleen maar leeg en verdrietig. En intens moe. Ook de kinderen en natuurlijk mijn man zijn zo verdrietig. Man was bij haar toen ze stierf. Heel zacht weg gegleden in haar slaap. Ook dit gaat over. Ik weet het. Het is beter zo. Maar jee. Ik had me geen lievere schoonma kunnen wensen. Lieve mam. Als jij meeleest daarboven. Wat was jij een mooie en sterke vrouw. Wat hebben we veel plezier gehad samen. We houden van je. En geef pap een knuffel van ons. We missen jullie.
Ik word nog altijd zo verliefd op het zicht vanuit de woonkamer ❤️ dit zicht is me vroeger ook nooit opgevallen toen oma en opa hier nog woonden. Je zou het niet zeggen maar er ligt een straat tussen en links en recht huizen. En toch voelt het vanaf de zetel alsof we in een stukje natuurgebied ofzo zitten
Ik herken dit zo van toen mijn schoonmoeder overleed. Zij was echt mijn beste vriendin, alles deden we samen. Va het moment dat ik mijn man ontmoette zag ik haar echt dagelijks, misschien 3 dagen in het jaar niet. Ik heb voor haar gezorgd tot het laatst en was bij haar toen ze stierf. Nu , bijna 9 jaar later mis ik haar nog elke dag. Ik wil jou en je gezin ontzettend veel kracht en sterkte toewensen met jullie verlies.
Mijn oma werd vrijdag opgenomen via spoed. Zaterdag kreeg ze te horen dat ze darmkanker had. Maandag dat het uitgezaaid was Dinsdag dat ze naar een woonzorgcentrum zou gaan en niet meer naar huis kon en vandaag hoorde ze dat ze naar een palliatief huis gaat en maar een paar weken meer zal leven. 2 weken terug was ik met onze 2 oudste bij haar en voelde ze zicht kiplekker. Onbegrijpelijk.
Jeetje wat een heftig nieuws. En zo snel ook allemaal. Begrijpelijk dat dat er in hakt en jullie en haar wereld helemaal op de kop zet. Heel veel sterkte ❤️
Oma snapt er ook helemaal niets van ( wijzelf ook niet, heeft ze dan nooit iets gemerkt of gevoeld of zweeg ze gewoon uit angst dat ze niet thuis kon blijven ???) Ze vraagt zich vooral af wanneer ze naar huis kan, eigenlijk is ze ook helemaal niet bezig met zichzelf. Wel met haar hondje en mijn neef die bij haar woont . Mijn neef kan namelijk niet alleen wonen.
Ach wat heftig allemaal en heel begrijpelijk dat het onwerkelijk voelt, aangezien er 2 weken terug nog niets aan de hand leek te zijn.. misschien heeft ze zich inderdaad groot gehouden vanwege de situatie? Waar moet je neef nu gaan wonen? Ook heel veel sterkte voor jullie! ♡