Zou het misschien helpen dingen eerst schriftelijk aan de persoon voor te leggen? Zo doe ik het namelijk wel, en tot op heden werkt dat eigenlijk best.. Ik ben een keer vreselijk boos geweest op mijn leidinggevende, maar wetende dat het op tranen uit zou draaien durfde ik het niet ter sprake te brengen. Uiteindelijk heb ik hem een mail gestuurd waarin ik begon met te zeggen dat ik graag met hem over het volgende wilde praten, toen samenvatting van het 'probleem', en geeindigd met het verzoek me te laten weten wanneer we het konden bespreken. Werkte als een trein!! Ik kon tijdens het gesprek rustig mijn verhaal doen, omdat ik wist dat hij al wist wat me dwarszat. Ik hoefde het alleen nog maar wat verder uit te leggen. Ideaal! Voor zakelijke toestanden houd ik deze er dus zeker in. Prive heb ik eigenlijk nooit confrontaties, dus daar kan ik geen advies in geven, maar kan me voorstellen dat deze aanpak (met wat aanpassing misschien) dan ook best zou kunnen helpen...?
Ik huil eigenlijk helemaal niet snel. Behalve bij moeilijke gesprekken die te maken hebben met mijzelf. En helemaal als ik kritiek krijg haha! Had een keer een erg pittig gesprek met een stagebegeleidster en ik zag daar zoooo tegenop! Het enige wat ik dacht was 'ik gun het haar niet als ik ga huilen' en ik heb mezelf zo verbeten dat ik niet gehuild heb whaha! En ze zat er gewoon op te wachten, zei expres dingen die me raakten, omdat ik dat merkte lukte het me om niet te huilen en ze kreeg totaal geen grip op me wat haar weer heel machteloos maakte. Ik voelde me zo cool na die tijd8) Klinkt best kinderachtig als ik het zo beschrijf maar geloof me, in die situatie was het echt fijn. Maar toen ik na die tijd moest vertellen aan mijn studiebegeleider hoe het gegaan was kon ik niet meer stoppen met brullen. Toen was ik niet meer cool Ik haat huilen ook echt. Alleen met kleine dingetjes zoals een hele zielige film of foto's terugkijken van mijn dochter uit de babytijd mag ik van mezelf een heul klein traantje wegpinken. Dat is namelijk veel erger geworden na de geboorte van mijn dochter en ik daar doe ik toch niks tegen. Tips heb ik ook niet echt. Misschien ademhalingsoefeningen doen en als je die goed beheerst ga je misschien rustiger een gesprek in of als het pittig wordt kan je je concentreren op je ademhaling ofzo? (en dan niet zo dat de ander het merkt, dan kan je nog beter gaan huilen) En idd, zelf heel makkelijk over doen. Zo van 'ik jank om alles hoor, zelfs bij een zielige reclame..'
Ik ben echt een onsentimentele doos! Behalve als het om mijn kind gaat. Huilen om een film doe ik al helemaal niet! Soms vraagt mijn moeder wel eens af of ik wel een kind van haar ben hahahahaha! Wie wil een beetje van mij? Dan wil ik wel een beetje van jou! Deal?
Hier nog een hoor hahaha. Vooral als het persoonlijk is, als ik over mijn gevoel moet praten. Ik krop alles op en dan ineens barst de bom. Gelukkig meestal bij mijn man, die is er nu wel aan gewend. Op werk kan ik ook huilen. Voel mij dan zo dom, vooral tegenover mijn baas. Dan heb je het gevoel dat ze je niet serieus nemen hoe kwaad je ook bent. Misschien dat het iderdaad helpt om het eerst op te schrijven. Dan is het hoge woord er al uit. En kan je thuis vast schrijven en ongegeneerd huilen.
In de privesfeer vind ik dat niet zo'n probleem, maar op mijn werk wil ik echt niet om de haverklap gaan staan janken hoor.
Op vakantie zou ik de pasta even afgieten, het was onze aankomstdag, het was erg warm, kind was het zat, flinke reis achter de rug... Valt de vergiet om, alle pasta in de wasbak...nou..heb dus eerst een potje zitten janken Anders heb ik dit niet zo gauw maar soms wordt alles je op het moment even te veel denk ik (hormonen doen ook leuk mee). Misschien kan het helpen als je de kleine dingetjes meteen meldt aan iemand, dan wordt het probleem of je ergernis niet meteen zo groot en is het overbrengen hiervan misschien iets makkelijker voor je? Elmo
Ik heb het ook best wel hoor.. Bij inderdaad stage begeleiders, of op mijn werk. Als ik me ergens heel erg boos om maak, moet ik ook altijd huilen. Super irritant! Ik ben dan helemaal niet verdrietig maar gewoon kwaad en dan ga ik zitten janken :x Bleh!
mmm heel herkenbaar... mn vriend kan echt dom staan kijken als ik midden in een gesprek begin te huilen haha... Hij is het inmiddels wel gewend dus dat scheelt een hoop... heb het vooral met mensen die beginnen te schreeuwen zonder dat het nodig is.. daar heb ik zo'n hekel aan... ik heb vooral dat ik na die tijd spontaan begin te huilen.. laatst was mn leidinggevende boos op mij zonder reden.. hij was chagarijnig en ik zat het dichtst in de buurt...maar goed, ik terugschreeuwen (niet echt proffessioneel maarja, we schuiven alles af op de hormoontjes) en ik zat savonds thuis op de bank en moest er zo ineens om huilen...vaag...
@Elmo, dat is waar. Als mij dingen te binnen schieten is het inderdaad wel handig om het meteen te melden. Ik kom er meestal te laat mee en dan heb ik alle rampscenario's de revue laten passeren. haha dat pastaverhaal komt me bekend voor. Ik kreeg laatst he sleutelkastje niet dicht hier op de gang. Voor ik het wist trok ik het ding van de muur en ging erop stampen. haha vriend keek me aan alsof ik gek was en daarna begon ik te huilen. @Roeltje, als ik ruzie heb met mijn vriend kan ik ook heel snel gaan zitten te huilen. Ik ben dan ZO boos!! Wat ik niet kan uitstaan is dat hij dan juist heel rustig blijft en doet alsof er helemaal niks aan de hand is. Dan denk ik. Ja hoor, hij heeft weer gewonnen.