Toch hier maar eens in de groep gooien.... Zoontje is nu 3 jaar en 9 maanden en toen hij 2 jaar en 2 maanden was is hij naar de psz gegaan en daar had hij een lastige start, dat uitte zich niet in huilen maar hij deed en zei de eerste tijd niks maar thuis zat ie vol verhalen dus we hebben doorgezet. De term autisme viel al snel bij de leidsters maar wij noemden het de kat uit de boom kijken, iets wat man en mij ook niet vreemd is. Na de zomervakantie vorig jaar was ie in alle opzichten gegroeid, alleen als ze naar buiten gingen om te spelen klampte hij zich vast aan één van de leidsters en dat is nu eigenlijk nog steeds wel het geval. Als ik hem kom halen en ze zijn buiten vind ik m altijd bij een leidster in de buurt. Met 2.5 jaar is ie op judo gegaan en ook dat gaat nog altijd stroef, houdt papa zn hand dan niet meer vast maar die moet wel met alles mee lopen, als ze na de les mogen spelen dan gaat ie aan de kant staan. Hij is duidelijk geen durfal (een stoep is al hoog zeg maar en een draaimolen eng) en omdat ik niet met m kan klimmen en klauteren (om lichamelijke redenen) en om wat meer met leeftijdsgenootjes in contact te komen zit ie sinds vorige week op kleutergym. Hij is heel enthousiast maar waarom, hij doet niks en dan bedoel ik ook echt niks. Vorige week liep ik de hele les het parcours met m mee maar vandaag na twee rondjes ben ik langs de kant gaan zitten bij de andere moeders (dit had ik thuis al kenbaar gemaakt) en vanaf dat moment heeft ie nergens meer aan meegedaan. Hij heeft een fiets en kan fietsen, heb daar een filmpje van, maar hij wil niet meer...is eng. Ook is hij nog 0,0 zindelijk. Thuis, bij familie en bij onze buren waar hij vaak is is hij duidelijk aanwezig, van verlegenheid geen sprake, en moeten we 'm juist afremmen omdat ie zo druk is. Hij is slim, er mankeert hem lichamelijk niks, weet heel goed wat ie wil en kan dat ook heel goed duidelijk maken maar op één of andere manier is hij zo onzeker als ik weet niet wat en schrikt al als je 'boe' roept en ik kan er eerlijk gezegd niet goed mee omgaan...bij de gymles net zat ik me ook op te vreten Ik zoek tips hoe ik hier het beste mee om kan gaan, bij voorbaat dank voor het meedenken. Edit: Hij heeft meer met oudere kinderen dan met leeftijdsgenootjes en hij verheugt zich heel erg op de kleuterschool maar ik weet het niet, zou het fijn vinden als hij wat zekerder is tegen die tijd... Met 6 maanden zijn we op ouder&kind zwemmen gegaan en doen dit nog steeds en dat gaat heel goed en leuk, is een echte waterrat. Als hij 4 is mag ie gelijk doorstromen, wat ie ook kan maar dan moet ie alleen het water in en ik aan de kant...weet nu al dat dat drama wordt!?
Ik geef wel eens vaker de tip hier, maar lees eens wat over hoogsensitiviteit bij kinderen. Er zijn genoeg websites en boeken zoals bijvoorbeeld deze: het hoogsensitieve kind, van Elaine Aron. Het is een gevoeligheid in het karakter, wat bij 15/20% van de mensen voorkomt. Het kenmerkt zich vaak door opmerkzaamheid en de kat uit de boom kijken. Deze kinderen zijn erg gelukkig met regelmaat en voorspelbaarheid waardoor je wel eens kunt denken aan autisme. Het is alleen juist op en empathische vlak het tegenovergestelde, ze voelen juist anderen goed aan en willen eerst zeker zijn voordat ze zich laten zien. Mijn dochter bloeit erg op door de manier waarop we met haar omgaan, het zijn wat kleine aanpassingen en benaderingen waardoor zij zich veilig voelt. Misschien herken je het en kun je er iets mee
Hoe oud zijn de andere kinderen op de judo? Meestal zijn de groepen 3tm5 jaar ed, heeft ie wel goed contact met deze oudere kinderen? Ik begrijp wel dat je je zorgen maakt, Want zijn gedrag hoort niet echt bij zijn leeftijd. En na zoveel tijd helemaal niet loskomen op psz en judo is ook opmerkelijk. Wat zeggen de leidsters? Heeft weleens een pedagoog meegekeken?
Ik werk zelf in de zorg( jongeren dus wel wat ouder dan jou zoontje) maar ik denk ook aan hooggevoeligheid. Door eigenlijk alles wat je in je verhaal zegt maar ook dat hij zwemmen( in het water zijn) heerlijk vindt en oudere kinderen interessanter vind. Ieder kind is anders en het is even zoeken wat het beste bij jullie zoontje past. Misschien kun je idd tips halen uit het boek wat hierboven is genoemd Succes!
Dit gedrag is bij hoogsensitieve kinderen juist niet opmerkelijk. Ze hebben meer tijd nodig om de situatie te screenen en zich veilig te voelen. Leeftijdsgenoten zijn nog erg onberekenbaar en wild en daar houden ze niet van. Daarom gaat het contact met oudere kinderen en volwassenen vaak beter. TS: als je zoekt op tips voor de leerkracht om met hoogsensitieve kinderen om te gaan, vind je echt handige punten om eens door te nemen met een psz leidster.
Heb er wel over gehoord maar ga me er toch maar eens in verdiepen want wat je zegt Carino komt binnen zeg maar, ben wel benieuwd naar die kleine aanpassingen en benaderingen...wat die inhouden?! Heb het er nu ook met man over, die maakt lange dagen dus moet het van het weekend en mijn bevindingen hebben maar moet er natuurlijk wel in meegaan...samen sta je immers sterker. We moeten dinsdag naar het consultatiebureau en zal daar ook m'n 'zorgen' uitspreken, kijken waar het naartoe leidt. Dank tot dusver!
Hier ook een hooggevoelig jongetje en ik herken ook veel in je verhaal. Ik ben met ruim twee jaar ook met hem bij de psz wezen kijken, maar ik wist direct dat dit niet ging werken. Ik heb hem meegenomen naar het kdv waar ik zelf werk en daar gaat het nu goed. Ik merk wel hoe zeer hij verschilt van de andere kindjes. Toevallig ben ik vandaag weer met hem bij de psz wezen kijken, maar het blijft een spannende stap. Mijn zoontje neemt alles in zich op, is snel overprikkeld, heeft een extreem goed geheugen, is erg wijs voor zijn leeftijd, lijkt zich voor andere dingen te interesseren dan leeftijdsgenootjes, vindt geen aansluiting bij leeftijdsgenootjes, maar steeds meer bij oudere kindjes. Hij begint nu steeds opener, sterker en zelfverzekerder te worden, maar hij blijft zich zo ontzettend bewust van zichzelf en alles om hem heen. Wat ik probeer is hem het vertrouwen te geven dat hij zijn eigen weg gaat vinden op zijn eigen manier. Ik bied hem wel dingen aan, maar volg zijn tempo. Ook als hij over een jaar naar school zal gaan, zal ik goed kijken hoe snel we dit op gaan bouwen en waar zijn behoefte liggen. Ik zou echt eens wat over hooggevoeligheid gaan lezen om te kijken of je je zoontje hier in herkent.
Ook jou verhaal komt binnen Tara84, zo herkenbaar. Ben er wel aardig van overtuigd dat zoontje hooggevoelig is, alleen is het grootste probleem nu hoe ik daarmee moet omgaan...vind ik dat ook in de boeken?!? En die gymles, doorzetten of niet?! En hoe de zindelijkheid aanpakken?! Ik loopt duidelijk vast
Ik ben met hem naar peutergym geweest, maar hij heeft een uur alleen maar gehuild, daarna was hij volledig in paniek. Ik ben er toen direct mee gestopt. Er zijn een hoop boeken te lezen over hooggevoeligheid, maar eerlijk gezegd heb ik ze zelf nooit gelezen. Ik kijk gewoon naar mijn zoontje en voel eigenlijk vanzelf wat hij nodig heeft en dat is eigenlijk alleen maar mijn vertrouwen, een luisterend oor en acceptatie van zijn persoontje. Zindelijkheid is hier ook nog niet aan de orde (hij is natuurlijk wel een stukje jonger). Hij weet precies wanneer hij moet plassen of poepen (kondigt hij altijd aan, maar op het potje komt het niet. Ik heb het losgelaten en weet dat het goed komt. Heb je al eens gevraagd hoe hij het wil oplossen? Dat hij straks op school geen luier meer om mag. Misschien heeft hij hier zelf wel een idee over. Ik ben zelf lid van een facebookgroep voor ouders met hooggevoelige kinderen, daar lees ik veel herkenbare dingen. Misschien is dit wat voor jou?
Ik ben trouwens heel blij dat mijn collega's (zijn leidsters) hem ook gewoon accepteren hoe hij is en hem niet pushen. Deze week hebben ze bijvoorbeeld bomen uit de tuin gehaald, alle kinderen doen dan enthousiast mee, hij kijkt vanuit een afstandje toe. Ook aan dansen of zingen doet hij nooit mee. Hij zit in een aparte stoel aan tafel, niet op de bankjes, daar voelt hij zich veilig. In het begin heeft hij regelmatig een koptelefoon opgehad, zodat er niet zoveel geluiden binnen kwamen, tegenwoordig vraagt hij daar nooit meer om. Als we naar huis gaan, vertelt hij volop over hoe leuk zijn dag is geweest en hij gaat altijd graag met mij mee. Ik wil hiermee zeggen, voor wie is zijn gedrag een probleem. Voor hem of voor jullie? Mijn zoontje is een heel gelukkig kind en zit goed in zijn vel. Maar als ik dingen van hem zou verwachten waar hij nog niet aan toe is, zou hij hier erg onzeker van worden.
Tja hooggevoelig, ik weet niet of dat echt bestaat. Volgens mij is dat een term die mensen geven aan (licht) autistische of adhd mensen, omdat ze dat niet vervelend vinden klinken. (Sorry als dat te bot over komt) Ik vind namelijk dat alles wat je omschrijft heel erg overeenkomt met de kenmerken die autistische kinderen die ik ken vertonen. Andersom kun je natuurlijk ook zeggen ppd-nos/asperger bestaat niet, dat zijn allemaal hoog gevoelige mensen......... Desalniettemin helpen de tips die in de boeken over hoog gevoeligheid staan natuurlijk wel, dus ik zou zeker zo'n boek lezen om tips en handvatten aangereikt te krijgen. Ik zou het idd ook bespreken bij het cb, mocht er wel sprake zijn dan kun je ondersteuning thuis of op school krijgen via pgb, dat gaat bij hoog gevoeligheid niet.
Hooggevoeligheid is een karaktereigenschap die zeker bestaat. Mijn man is ook hooggevoelig, maar zeker niet autistisch. Autisten zijn daarentegen vaak ook hooggevoelig. TS, je zou je kindje natuurlijk kunnen testen als je een vermoeden hebt van autisme, maar uit je openingspost begreep ik dat je je zoontje hier niet in herkent.
Klopt het gaat hier om een karaktereigenschap. Het valt nog wel onder de alternatieve diagnoses dus het wordt niet door de medische wereld erkent. Autisme komt in gradaties. Het wordt daarom ook wel Autisme Spectrum Stoornis (ASS) genoemd. Het betreft dus een spectrum of ook wel een continuum. Het is dan de vraag op welk punt van het continuum een persoon zit. Zo heb je lager functionerende autisten en hoog functionerende autisten (bv. Asperger syndroom). Hoogsensitiviteit komt inderdaad vaak bij autisten voor. Gek genoeg herken ik veel eigenschappen die je noemde bij mijn dochter. Ik heb eerder een topic geopend over inslaapproblemen. Ik begin steeds meer te begrijpen waarom dit speelt. De puzzelstukjes beginnen bij mij ook steeds meer op hun plaats te vallen. Mijn dochter is erg verlegen. Voelt sferen en gevoelens van mensen erg goed aan. Ze is erg gesteld op routine en structuur. Als dit even anders is kan ze daar soms moeilijk mee omgaan. Ik moet zeggen dat er bij haar wel progressie in zit. Ze was erg verlegen op het kdv maar gaat daar al sinds ze 1 jaar is naar toe. Ze maakt nu wel vriendjes merk ik. De leidsters geven aan dat ze met 1 a 2 kinderen speelt en meestal enkel in de zandbak zit. Als de leidsters direct iets aan haar vragen dan geeft ze vaak geen antwoord! Dit vind ik echt heel apart? Wel is ze zindelijk dus dat herken ik niet. Ik geloof dat meisjes daar ook iets eerder in zijn. Ze is erg intelligent, gebruikt moeilijke woorden (vind dit altijd moeilijk om te zeggen, klinkt als opscheppen maar in het kader van de hooggevoeligheid komt dit overeen) en heeft een goed geheugen. Ik moet wel zeggen dat ik er gaandeweg iets beter mee leer omgaan. Ik bied haar structuur maar toch ook binnen mijn grenzen. Dat gaat wel goed. Behalve het slapen dan momenteel.
Als mama van een autistische zoon EN een hooggevoelige dochter schiet me dit een beetje verkeerd... Ja, veel kinderen met autisme zijn 'hooggevoelig', maar de kern van autisme is echt van een heel andere orde. TS, bij zorgen zou ik zeker aan de bel trekken, al is het maar om wellicht meer inzicht en opvoedtips te kunnen krijgen. Zo via internet kan niemand zeggen of autisme (of iets anders) wel/niet een probleem is. Ik herken veel van wat je schrijft in mijn dochter, die naar mijn mening dus ook hooggevoelig is, maar absoluut niet autistisch. In tegenstelling tot mijn zoon die overal thuis/opvang dezelfde problemen liet zien, was mijn dochter thuis ook echt een andere kind dan op kinderdagverblijf. De eerste maanden op basisschool maakten juffen zich een beetje zorgen over haar, ze moest niets/nauwelijks iets hebben van andere kinderen en wees ook initiatieven af. Deed netjes wat volwassenen haar vroegen, maar was erg op zichzelf en trok erg haar eigen plan. Zei weinig, weigerde regelmatig aan bepaalde spelletjes mee te doen. Ze bleek erg te moeten wennen aan school. Na een paar maanden was het zomervakantie en toen ze daarna terug ging naar school en de oudere kindjes van groep 2 er niet meer bij waren, bloeide ze helemaal op. Juffen zeiden letterlijk dat ze haar bijna niet terug kende... Het heeft toen nog een half jaar geduurd voordat ze begon met speelafspraakjes, maar ze heeft nu echt prima sociale contacten en zit lekker in haar vel. Is heel sociaal en zorgzaam. Nog steeds haar eigen 'gebruiksaanwijzing' (die ik echt nog steeds wel lastig vind, maar sinds ik gelezen heb over hooggevoelig begrijp ik het allemaal wat beter) en verlegen (kat-uit-de-boom-kijken). (en eerste zwemles: dra-ma!! Krijsen en huilen... Nu zijn we anderhalf jaar verder en is ze bezig aan haar C diploma . Waar ze overigens ook absoluut niet aan wilde beginnen, totdat ze meerdere had gezien wat die kinderen moesten doen en had bedacht dat ze dat misschien toch wel kon )
Oh ja, zindelijk... Dat was een moeizaam proces bij mijn dochter (ze was bang, ik zie haar nog zo paniek krijsen op het potje: er komen druppels uit mij), dat ik net voor start school met veel trainen oefenen in kleine stapjes voor elkaar kreeg. Fysiek kon ze het waarschijnlijk al lang, maar haar koppie (angst) zat echt flink dwars. En daarna heeft ze nog maanden met enige regelmaat ongelukjes gehad op school.
Het spijt me dat dit voor jouw verkeerd valt. Ik baseer mijn tekst op de ervaring die ik heb. 10-15% van de leerlingen die ik heb zijn autistisch, in alle vormen. Van leerlingen waar je het in eerste instantie (als je het niet weet) niets van merkt tot overduidelijk. En met die blik heb ik mijn reactie geschreven.
Boeken lezen over hoogsensitieve kinderen is echt aan te raden, zeker voor praktische zaken als wennen op een peuterspeelzaal bijvoorbeeld. De aanpak die wordt aangeraden is bijvoorbeeld als volgt: 1: kies een psz met kleine groep en fijne sfeer. 2: bespreek vooraf dat jou kind langer nodig heeft om te wennen. 3: ga de eerste keren volledig mee zodat ze alles rustig kunnen observeren en op een vertrouwde manier ervaren wat de leuke kanten zijn. 4: vraag of de leidsters een plekje in een hoekje kunnen maken waar ze bijvoorbeeld zelf kunnen puzzelen. Hsp kinderen willen eerst observeren voordat ze zich veilig genoeg voelen. Ze moeten weten waar ze aan toe zijn en wat de andere kinderen doen. Dit plekje kan ook een terugtrekplekje zijn. 5: vervolgens kan een leidster jouw kind aan een ander rustig kind koppelen en ze samen in spel begeleiden. Één op één went makkelijker en een kind houdt weer beter overzicht en doet een goede ervaring op. 6: stapje voor stapje kan een kind dan deelnemen in de groep en als ze eenmaal gewend zijn, gaat het vaak juist heel goed. Er zijn op internet ook heel veel tips te vinden voor leerkrachten op de basisschool. Google maar eens. Je kunt ruim voordat ze op de basisschool beginnen alvast een gesprek aangaan met de school. Ik spreek zelf niet meteen in termen van hooggevoeligheid maar wel over karaktereigenschappen. Ik merk zelf dat het heel belangrijk is om je kind te begeleiden in nieuwe situaties door mee te gaan en niet in het diepe te gooien. Dat werkt namelijk nooit. Samen ontdekken dat het leuk is en samen vertrouwen opbouwen. Het helpt om elke kleine overwinning te bespreken en op terug te komen, daar kunnen ze op bouwen. In dat boek wat ik eerder aanhaalde staat echt veel informatie, ingedeeld per leeftijd. Ik zou je sterk adviseren om het uit de bieb te halen of te bestellen. Het is echt een handvat. Verwar het niet met autisme hoor, dat is het niet. Het is karakter dat wat meer begeleiding nodig heeft. Maar vaak hebben deze kinderen hele bijzondere eigenschappen, die tot uiting komen met tijd en vertrouwen. Ik ben samen met iemand anders bezig om meer bekendheid te geven op scholen. Veel leerkrachten zijn er niet bekend mee maar kunnen met wat hele simpele begeleiding en aanpassingen deze kinderen tot bloei laten komen.
Mooi Carino, zo ga ik het ook aanpakken met mijn zoontje als hij straks naar de psz gaat. Ik twijfel alleen over die kleine groep. Er is een dagdeel waarop het erg rustig is. Hij zal zich daar vast sneller prettig voelen, maar voor mij is de psz ook echt een voorbereiding op school. Daar zit hij straks met 30 kinderen in de klas. Is het dan niet juist beter dat hij op de psz ook al went aan een grotere groep kinderen?
Ik ben het gedeeltelijk zeker wel met Bonnie1 eens hoor. Kijk ook eens binnen familie, wij hebben een zoon met autisme en ik kan er zo nog een paar binnen mijn familie opnoemen, meestal zitten er wel een of twee. Maar dat het gewoon een jongetje is wat eigenlijk gewoon verlegen is dus de kat uit de boom kijkt zou ook heel goed kunnen.
Het is ook wel echt een spectrum, waarbij ieder individu uniek is, dat begrijp ik en je krijgt pas een diagnose als je 'vastloopt' in je leven. Ik vind de streepjescodes uit Geef me de vijf (Collette de Bruin) altijd wel erg illustratief om dat te begrijpen. Daarmee kun je ook duidelijk zien het verschil tussen autistische trekjes (die heel veel mensen hebben) en uiteindelijk echte autisme (wat ongeveer 1-3% van bevolking is). Maar het is wel voldoende aangetoond dat de hersenen van mensen met autisme echt anders functioneren (en vaak zelfs ook anders zijn aangelegd) en de kern daarvan zit hem niet in gevoeligheid, maar in gebrek aan wederkerigheid, moeite met lezen van gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal, invoelen in een ander (theory of mind), moeite met overzicht/generaliseren (centrale cohorentie), etc. Om dan dus te zeggen dat PPD-NOS/Asperger eigenlijk alleen een onderdeel van spectrum 'hooggevoelig' is, lijkt me niet bepaald recht doen aan de situatie van mensen die dit hebben. En simpelweg niet juist. (maar misschien is dit ook wel de discussie wanneer noem je iets een 'variant van normaal' of een stoornis . En ik ben, omdat mijn zoon erg extreem op het autisme spectrum zit en ik dagelijks ervaar wat voor enorme impact dit heeft op zijn en ons leven, wellicht ook een beetje 'overgevoelig' )