Ik merkte het hier ook doordat, als sommige dingen ineens een strijd leken te worden, en ze uiteindelijk toch hun zin kregen (want tja, niet perfect, ik geef ook wel eens toe), dan waren ze nog steeds over de kook. Het maakte op dat moment gewoon niet meer uit wat ik zei, alles was verkeerd, zelfs het gewenste antwoord konden ze dan niet 'handlen'. Het is een fase, het is een fase, het is een fase.
En we hebben er weer 1 Oudste had bij vriendje gegeten en is nu bij voetbal. Ik eet na voetbal met mijn man, dus voor jongste een tosti gemaakt. Vind ie echt lekker. Eerst huilen omdat grote broer ook moet eten. Kan niet. Die heeft het eten op en is naar voetbal. Uiteindelijk zover dat hij aan tafel komt. Samen ketchup op zijn bordje gedaan. Komt een helf van de tosti tegen het hoopje ketchup. Huilen omdat er ketchup aan zit. Afgeveegd en laten zien dat die schoon was. Huilen omdat het hoopje ketchupniet meer volmaakt rond is. Terwijl ik het opschrijf moet ik eigenlijk lachen. Maar dat is alleen maar omdat hij intussen (Na even laten huilen. Troosten met knuffel. En effe negeren) is gaan eten. Pffffff Moest t even wegschrijven.
Hier nu ook sinds een week of twee. Elke dag wel een keer drama als iets niet gaat zoals gewenst. Past helemaal niet bij mijn zoontje vind ik, altijd heel gelijkmatig geweest qua gedrag. Wel af en toe dwars maar niet zoals nu. Gillen, slaan en huilen. Hij zit dan erg in de knoop met zichzelf en blijft er echt in hangen. Soms loop ik dan zelf even uit de situatie en laat ik m even gecontroleerd uitrazen, want tjonge... het vreet wel energie zeg...