Nou, zoals de titel van dit topic het al zegt, Ik heb dus een nieuwe vriend, sinds 4 maanden, maar mijn situatie is natuurlijk niet alledaags. Helemaal niet op onze leeftijd, we zijn beide 22. Het is an sich natuurlijk al bewonderenswaardig dat een man van mijn leeftijd een relatie begint met een alleenstaande moeder. Hij is verder heel leuk en er is niets op aan te merken, maar; Nu zit alleen met het volgende, mijn vriend vind het af en toe toch wat moeilijk er voor uit te komen dat hij een relatie heeft met mij.. Opzich vind ik het niet heel erg, maar ik voel me er toch een beetje raar onder dat hij mij zo 'ontkent' zegmaar. Ik weet niet zo goed wat ik er van moet vinden, wat vinden jullie?
Denk dat hij ook nog erg moet wennen aan het idee dat hij een vriendin heeft met een kind , denk ook niet dat het echt kwade opzet is en misschien is hij ook wel bang voor de reacties van anderen en wil hij niet dat er dingen gezegd worden over jou .... je weet hoe sommige jongens zijn en ook hoe er weleens over alleenstaande moeders gepraat word ( natuurlijk geheel onterecht ) Wel leuk voor je dat je weer een vriend hebt !!!
4 maanden is natuurlijk ook nog niet zo heel lang. Misschien wil hij eerst voor zichzelf aan de situatie wennen voordat hij er allerlei reacties op gaat krijgen. Maar je kan het hem natuurlijk ook gewoon vragen.
Ik denk dat hij er gewoon aan moet wennen. Ik heb ook sinds een paar maanden een nieuwe vriend, maar hij heeft zelf ook een kleintje, dus voor hem is het 'gewoon'. Het lijkt mij wel lastig voor hem om eraan te wennen.
ik ben al wat ouder en ik heb al wat meer gezien en ik ben 12 jaar alleen geweest. wat ik nu ga zeggen vind je niet leuk. maar ik doe het toch maar. dit gaat niks worden. je kent hem pas 4 maanden en hij heeft en nu een "beetje" moeite mee. hij is nog jong en bij mannen vormen hun volwassen gedachtes zich pas halvewege de 20 soms pas tegen de 30. ze kunnen dan ineens heel anders gaan denken en voelen. als hij nu al moeite heeft met de situatie dan vrees ik dat het straks een last gaat worden. of hij blijft bij jullie en het zal "ertussen" blijven staan of de relatie bloedt zowieso dood. zelfs al had hij er totaal geen problemen mee gehad dan is het nog steeds niet gemakkelijk om in een gezin te komen wat jij en je kindje feitelijk zijn. hij komt "erbij" en moet een bepaalde "rol" toebedeeld krijgen. snap je wat ik wil zeggen. ik hoop voor jullie dat ik het mis heb natuurlijk.
hey , het lijkt me een moeilijke situatie voor jullie beiden, maar als je hem 4 maanden kent.. en je dochter is nu 8 maanden, dan was ze nog wel heel erg jong toen je hem ontmoete. misschien dat het dan wat makkelijker word voor hem omdat hij erin mee groeit. (waar vind je zo iemand?!? wil ik ook wel weten haha) maarja ik kan ook wel begrijpen wat yinte zegt.. ik zou het hem gewoon vragen .. is dit echt wat je wil...hij moet wel serieus zijn natuurlijk. wel knap dat je zo snel weer alles oppakt, ik ben nu een maand vrijgezel en ik mis het wel heel erg (ik had 3 jaar een realatie) en nu denk ik echt van. . vind ik ooit nog iemand (ben nu 20) .. t is lastig maar succes!
Ik zal even het een en ander toelichten! Ik ken hem al een hele tijd, het was mijn vriendje voor mijn ex, we zijn altijd bevriend gebleven. Ken hem nu dus bijna al 6 jaar! Na mijn bevalling zijn we echt verliefd geworden, maar goed, we hebben rustig aan gedaan, dus officieel zijn we nu 4 maanden bij elkaar. Maar we hebben het er inderdaad over gehad toen en het is nu wel uitgepraat. Hij groeit er inderdaad in nu, hij bemoeit zich ook met dingen zo nu en dan (daar moet ik wel een beetje aan wennen ). Ik had nooit verwacht dat iemand ooit nog verliefd op mij zou zijn. Maar dat is echt onzekerheid. Ik, en alle alleenstaande moeders!, zijn zeker de moeite waard, hoe hard onze ex-en ook mogen beweren dat we dat niet zijn !. En uiteindelijk weet je toch niet of je altijd bij elkaar blijft, het moet leuk zijn en je moet elkaar kunnen vertrouwen. Dát en wederzijds respect vind ik het belangrijkste in een relatie. Eeuwige en onvoorwaardeljke liefde voor iemand anders dan je eigen kind, bestaat voor mij niet eigenlijk.
echt fijn voor je dat je zo iemand kent, hij moet er ook aan wennen denkik, het is niet niks! veel geluk ermee
Snap jou situatie ook helmaal. Ben ook bezig met een nieuwe vriend wij kennen elkaar net en proberen het wel. Maar voor hem is het ook moeilijker omdat ik al een dochtertje heb. En over onzekerheid snap ik ook dat heb ik ook wel omtrent nieuwe vriend krijgen
is inderdaad al de 10de keer ofzo dit jaar hopelijk heeft ze nu dan echt de knoop doorgehakt en laat ze zich niet nog n keer kisten door die gast!
Hey, Ik zou het hem gewoon vragen, en ook aangeven dat je het best begrijpt.. T is ook anders, en wennen enz.. Als ie van jullie houd, dan went het wel Heb zelf ook ervaring, en gelukkig alleen positieve, (niet dat die jongens nou zo leuk waren.. maar met betrekking tot het accepteren enz van mn zoon) Maar voor mij is het ook heel duidelijk, je kreeg mij met mn zoon dr bij haha. En gelukkig ben ik iemand tegen gekomen waar ik nu 5 jaar gelukkig mee ben, en het nog 100 hoop te zijn En die stond ook niet te "springen" om het zo maar te noemen. Het is gewoon een hele verantwoordelijkheid die ze er zomaar even bij krijgen! En misschien ook maar beter dat er dan goed over na gedacht word! Succes!