Hallo, Ik ben nieuw hier en wist niet zo goed waar ik dit moet plaatsen. Ik hoop dat ik het hier goed doe! Eerst even iets over mezelf.. Ik ben 21 jaar en heb een ontzettend grote kinderwens. Op mijn 15e werd ik ongeplant zwanger maar ik ben altijd al gek geweest op kinderen en voor mij was het absoluut welkom. Voor mijn toenmalige vriend & zijn ouders absoluut niet en zo probeerden zij mij te dwingen om abortus te laten plegen. Uiteindelijk heb ik een miskraam gehad. Heb veel dromen toenertijd gehad over het kindje en mezelf als mama. Maar ik was een echte puber en was het na een tijdje ook wel weer 'vergeten'. Op mijn 18e ging ik samenwonen met mijn vriend (een andere als die van hiervoor ) en raakte ik weer ongeplant zwanger. We waren er heel erg blij mee. We hadden het namelijk net over kinderen en voor mij was één ding zeker, ik wilde vroeg moeder worden! Helaas bleek bij de 1e echo dat mijn baarmoeder leeg was... Of een miskraam of niet zwanger geweest.. Voor mij beide net zo erg, ik voelde me zwanger en was ontzettend blij... Daarna ben ik even aan de pil gegaan maar we wilde beide ontzettend graag een kindje.. Dus ben ik na een tijdje gestopt met de pil. Ik heb twee jaar geen pil geslikt. Ontzettend veel schijnzwangerschappen gehad.. Elke maand weer tranen etc.. Ik wilde zó ontzettend graag! Ook uitgebreid onderzoek gehad maar alles bleek gewoon oke te zijn... Eind vorig jaar zou ons leven een grote verandering ondergaan. We gingen verhuizen en nog eens een eigen bedrijf beginnen. De gedachten van een kind was even weg, eerst een betere toekomst etc. Vroeg mama worden wilde ik nog steeds... In die tijd dronk ik nogal wat alcohol (was natuurlijk dus gewoon weer aan de pil gegaan) wat er bij mij ook voor zorgde dat ik wíst dat dit niet de tijd was. Inmiddels ben ik gestopt met drinken, leef gezond etc.. En het kriebeld zoooo ontzettend erg! Ik ben 21 en wil het liefst NU een kindje... Ik kan gewoon niet wachten! Maar omdat we net ons bedrijfje begonnen zijn, we nog niet een echt financieel plaatje hebben, en we tijdelijk ook nog eens bij mijn ouders in huis wonen, kan dat gewoon niet... Ik weet dat het nu niet kan, maar ik zou willen dat ik die gedachten uit kon schakelen.... Het maakt me gek! Ik wil zooooo graag! Daarbij kan ik er ook nog eens met niemand over praten. Niemand snapt dat ik met mijn 21 zo graag een kindje wil. Vriendinnen van mijn leeftijd zijn nog vol aan het stappen, drinken etc. En ik ben echt een huisje, boompje, beestje mens... Ook van familie als maar onbegrip.. Mijn moeder begrijpt me, maar meer als zeggen dat ik ooit een heel lief kind zal krijgen lukt haar ook niet... Ik word er ondertussen echt helemaal gek van. Ik wil het zo ontzettend graag! Soms denk ik, waarom niet? over 9 maanden wonen we hier niet meer en dan hebben we ook genoeg geld gespaard etc... Maar aan de andere kant is het gewoon niet verstandig... Pffff.. komt dit iemand bekend voor? Of heeft iemand tips?
uhm.. tsja, tips is een beetje moeilijk. ik ben 21 en wil ook dolgraag een kind, liever dan iets anders in de wereld. Als je zo graag wilt zou ik toch voor een kindje gaan. Misschien duurt het zwanger worden iets langer dan je denkt. Soms kan je beter naar je gevoel luisteren en doen wat je hart je ingeeft. Want dat is hetgeen wat je gelukkig maakt.
Ja ik ken het hoor ben ook 21, mijn vriend en ik zijn al 6 jaar samen en wonen alweer 2 jaar in ons huisje. En wij willen ook niets liever dan een kindje krijgen samen. Je moet gewoon kijken naar wat je zelf wilt en wat je eigen gevoel daarbij is. Wij gaan er ook helemaal voor, nou moet ik wel zeggen dat onze vriendenkring hetzelfde leven heeft als wij
Bedankt voor jullie reacties. Ik ga er idd wel vanuit dat áls ik stop met de pil het nog wel even kan duren... Laatste keer heb ik hem dus 2 jaar niet geslikt en is er niets gebeurt... Opzich kan het best.. eigenlijk.. als ik er nu eens goed bij na denk. Maar ik wil er wel ook rekening mee houden dat het misschien tóch de eerste keer raak kan zijn, dus rekening houden met minimaal 9 a 10 maanden... Als ik het tegen mijn ouders zal vertellen dan zullen ze flink kwaad worden vrees ik.. Ik denk dat dat misschien de belangrijkste reden wel is waarom ik het niet doe... Het lijkt me nou juist zo fijn om een medelevende moeder te hebben als het een keer niet gelukt is en een blije moeder als het wél gelukt is.... Het geheimhouden heb ik voor 2 jaar gedaan en was echt niet altijd even fijn... Ik moet zeggen die pil slik ik toch al niet helemala 100%.. Laatst was ik gestopt met de pil en na 5 dagen nog niet ongesteld en toen had ik echt al helemaal hoop.... Maar helaas uiteindelijk werd ik alsnog ongesteld. Ik wil zo ontzettend graag het is gewoon niet te beschrijven. Ik ken verschillende moeders van rond mijn leeftijd en ik kan er ook zo van genieten als ik die samen met hun kindje zie.. Bijna om 'jaloers' van te worden... Ik zwijmel weg bij folders van babykamers etc, elke zwangere vrouw valt me op en natuurlijk elk kindje valt me op... Ik droom er regelmatig van dat ik zwanger ben en soms voelen die dromen zo levensecht... Ik ga toch maar eens met vriendlief aan de tafel zitten denk ik... Het vervelendste vind ik nog wel dat in een keer veel mensen in mijn omgeving ongeplant zwanger raken... Twee schoonzusjes zijn ongeplant zwanger geraakt en dat wekt bij mij heel veel jaloezie op... Vooral omdat 1 ervan ook absoluut onrespectvol met de zwangerschap om ging.. (op 6 maanden had ze spijt dat ze geen abortus gepleegd had en ging ze zoeken of dat niet alsnog kon.. en meer van zulke dingen) Die dingen maken me dan echt kwaad. We hebben het ruim twee jaar geprobeert en bij ons mocht het niet zo zijn. Zij wordt dan zo makkelijk en nog eens ongeplant zwanger en doet dan zo.... GRRR. Maargoed gebeurt is gebeurt.... Zijn jullie beide al bezig met zwanger worden?
Ja ik ben al wel bezig zit nu in ronde 2 maar ik weet zeker dat mijn ouders en schoonouders het helemaal het einde zullen vinden. Maar heb het alleen nog maar tegen mijn zus en beste vriendin verteld dat we "bezig"zijn. Mij vriend en ik zijn al 6 jaar samen en we zijn er echt samen aan toe, als het aan mijn vriend lag hadden we er al eerder voor gegaan maar toen wou ik het zelf nog niet, maar in begin Dec gestopt en in januari ervoor gegaan. Die gevoelens ken ik ook hoor
Ik vind een stabiele relatie noodzakelijk voor het proberen om zwanger te raken. Leeftijd zegt mij eigenlijk niks! Het stomme is dat ik ook bij bepaalde berichten kijk naar de leeftijd en vooroordelen heb soms maar het feit blijft dat iedereen anders is op een bepaalde leeftijd! De een gaat stappen en heeft losse vriendjes op haar 21e en de ander heeft al jaren een stabiele relatie en is een huismus! Zo was ik zelf ook altijd, alhoewel ik wel weet dat mijn man en ik nog echt niet aan kinderen toe waren op mijn 21e! Ik ben nu een paar jaartjes ouder en wij zijn nu bijna 8 jaar samen, getrouwd en verwachten ons 1e kindje! Maar als jij voelt dat jullie tijd nu is zie ik niet in waarom je er niet voor zou gaan? Vroeger was het heel normaal om op die leeftijd kinderen te krijgen, tegenwoordig zijn mensen teveel bezig met andere dingen die ze eerst willen en is het ineens raar om jong kinderen te krijgen?! Ik kan me ook niet voorstellen dat je moeder er niet blij mee zal zijn als jij straks zou zeggen dat ze oma wordt?! Als jij en je vriend een stabiele relatie hebben en het goed hebben samen wat kan er dan op tegen zijn?!
Hoi, Ik vind dat je leeftijd niet zoveel uitmaakt (al zet ik mijn vraagtekens bij pubers die persé een kindje willen), maar wat je het kind te bieden hebt des te meer. Je schrijft dat jullie een eigen bedrijfje zijn begonnen en tijdelijk bij je ouders inwonen, persoonlijk zou ik dan nog even wachten MAAR het is jullie keuze. Als je een kindje alle liefde en aandacht kunt bieden plus alle materialistische dingen die het nodig heeft en verdient, zou je er best aan kunnen beginnen. Maar in jouw specifieke situatie kun je dan niet om vragen heen als: kunnen we alles betalen nu? Kunnen we ook met een baby bij mijn ouders blijven wonen, of waar kunnen we anders wonen? Hoe doen we dat met ons bedrijfje, gaan we allebei minder werken of stopt één van ons tijdelijk met werken? Kortom, ik ben van mening dat pas als je voor jezelf antwoord hebt op dit soort vragen, je kunt beslissen of de tijd rijp is voor een kindje. En natuurlijk kan het zijn dat het even duurt eerdat je zwanger bent, maar het kan ook meteen raak zijn en dan moet je wel alles op orde hebben of kunnen krijgen voordat de baby er is! Het is trouwens niet zo dat wij het nou zo geweldig voor elkaar hebben hoor ik studeer nog, mijn man heeft net een nieuwe baan (dus nog niet vast) en studeert daarnaast ook nog, we hebben wel een koophuis maar geen auto, ik ben chronisch ziek waardoor ik niet in mijn eentje voor een kindje kan zorgen maar we hebben alles overwogen en besloten toch voor een kindje te gaan. We hebben er ruimte voor en liefde en we hebben voldoende geld voor een kindje - dan maar geen babykamer van duizenden euro's en zonder auto kunnen we ook nog best even toe! Succes met jullie beslissing. En, het is misschien een schrale troost, maar jullie hebben werkelijk nog tijd genoeg om de kinderwens te realiseren! Ik wilde ook graag jong moeder worden, dat is niet gelukt en dat is maar goed ook want anders was ik nu een alleenstaande, studerende moeder geweest Kortom, denk er nog eens goed over na en praat erover! Liefs Danabelle
PS ik lees net dat je schrijft dat jullie over negen maanden niet meer bij je ouders wonen.. Hoe zeker weet je dat? En hoe zeker weet je dat jullie bedrijfje gaat lopen? Een kindje is over een jaar, of over twee jaar nog leuk en dan ben je nog steeds hardstikke jong!
Lieve Audie, mijn kinderwens was ook zo sterk dat ik op mijn 21 zei dat ik een kindje wilde. mijn vriend (waar ik nu nog mee ga) wilde wel een kindje maar eerst financieel helemaal op de rit zijn en goed gespaard hebben. ik heb zelf de (achteraf vreselijke) gedachte gehad om gewoon te stoppen met de pil zonder dat hij het wist. ik ben achteraf zooooo blij dat ik dit nooit heb gedaan en gewoon alles goed op de rit heb gezet. een jaar geleden op valentijnsdag zei mijn mannetje "lieverd ik zou heel graag een kindje van je willen" nou zoveel vreugde dat ik toen voelde omdat we het BEIDE wilde en het ook allemaal kon is niet te beschrijven. Het heeft een jaartje moeten duren voor we uiteindelijk zwanger raakten maar we zijn er allebei HEEL blij mee. wat ik wil zeggen is dat het fijn is als je beide voor iets gaat. mijn advies: zorg eerst voor het (eigen) huisje boompje beestje effect dan de financiele middelen op de rit en dan SAMEN ervoor kiezen om de pil een ritje naar de afvalbak te geven succes meissie!
Net als de rest vind ik leeftijd niet heel veel toe doen. Oke je moet wel een stabiele relatie hebben. En ik vind het belangrijk dat je je financieel kan redden en dat soort dingen. En als jij zeker weet dat dat zo is over een aantal maanden, waarom zou je er dan niet voor gaan? Het kan altijd nog heel lang duren voor je zwanger wordt. Ik hoop het neit voor je hoor. Maar wij zijn ook begonnen voor een kindje toen ik 24 was. Na 38 rondes ben ik eindelijk zwanger geworden. Dus ja zo kan het ook nog. Het hoeft ook niet meteen raak te zijn.
ik zou in jou geval ook nog even wachten. ik heb zelf ook eerst nog 6maanden gewacht omdat we tijdens de verbouwing bij mijn schoonouders hebben gewoond. en nu afgelopen dec. hebben we het er over gehad. en hebben we alles op de rails (huis werk geld etc.) nu voelt het ook goed en heb ik de tijd om me daar mee bezig te houden. maar iedereen is weer anders en maakt zelf de beslissing wanneer er voor te gaan.
Misschien toch nog even wachten tot je daadwerkelijk je eigen plekje hebt en wat geld hebt gespaard. Het kan nl ook heel snel gaan. Ik was per ongeluk zwanger en dat was bij jou ook al een keer het geval. Zwanger zijn is in ieder geval voor mij al een emotionele tijd, en ik moet er niet aandenken dat ik daar nog geld en woonzorgen bij had. Denk er goed over na en wat je ook besluit, heel veel succes in ieder geval.
Bedankt voor de reacties! Ik heb er heel veel aan! Ik heb er vanochtend met mijn vriend over gepraat en we hebben toch besloten om nog te wachten. Hij wil toch liever dat we idd echt alles op een rijtje hebben. Kijk, ons bedrijf loopt goed (hebben we overgenomen dus was al een bestaand bedrijf, maar wij hebben het tot nu toe alleen nog maar verbeterd) dus ik verwacht ook niet dat dat ineens omlaag keldert. De reden dat we bij mijn ouders in wonen is omdat we 2,5 jaar in het buitenland hebben gewoont en nu dus in Nederland zijn gaan wonen. Nu zitten we dus tijdelijk bij mijn ouders in huis (ook vooral om redenen die te maken hebben met mijn vriend's verblijfvergunning) Financieel gezien zouden we best zelf een huisje kunnen hebben etc. We hebben het financieel gewoon goed voor elkaar. Dus dat ontbreekt niet. Ook onze relatie is heel erg goed natuurlijk, anders wilde ik ook geen kindje van hem denk ik. We willen allebei echt heel graag en het liefst zo snel mogelijk.. Maar we proberen toch om het nog even vol te houden zolang we bij mijn ouders in huis zitten. Zo hoeven we hun ook niet met 'lasten' op te zadelen... Ook is nog even wachten verstandiger voor het bedrijf. Mijn vriend kent nog niet goed genoeg Nederlands om helemaal alleen het bedrijf te runnen, hij heeft mijn hulp daar zeker bij nodig. Dus kunnen we daarom ook beter wachten tot hij het alleen aan zal kunnen. Dus.. nog even wachten... Maar het neemt de kriebels etc niet weg, helaas.. Ik wil het zo graag.