Pfff ik moet even spuien... Zoon wordt over 3wk 2 en oh oh wat een moeizame dag weer... Peuterpuberteit begon hier met 9mnd. Inmiddels dus bijna 2. Vanmiddag uit bed begon hij al mopperend. Wilde zijn broek niet aan. Er was bezoek, speciaal voor hem (onze oude gastouder). Ik was bezig thee zetten maar zoonlief eiste volledige aandacht, wilde opeens tv kijken. Ik probeerde mijn aandacht zgm te verdelen tussen hem en het bezoek. Tevergeefs, hij smeet aarbeien in het rond, trok planten uit de grond en botste met zijn loopfiets tegen alles aan. Daarna gingen we met de fiets naar het dorp. Stop 1: apotheek. Daar was het druk, er zaten een paar duidelijk heel zieke kinderen te wachten. Zoonlief rent rond, gooit met duplo en toen ik er wat van zei wilde hij de deur uitrennen. Stop 2: bibliotheek, alleen wat boeken inleveren. Hij trekt alle letteraanduidingen uit de boekenkasten. Ik heb hem opgepakt omdat hij niet wilde ophouden met alles uit de kast trekken. Schreeuwen, "toute mama, mij boos!!" roepen. Daarna lopend terug naar de fiets, weigert eerst de straat over te steken, terwijl auto's staan te wachten. Ik loop de weg weer op, til hem op en krijg weer een driftbui over me heen. Twintig meter verder glipt hij langs me af en wil hij de weg oprennen. Dorpscentrum, dus heel druk. Ik kon hem nog net letterlijk bij de kraag grijpen. Hij valt en brult weer. Er stond een ouder echtpaar en die vrouw zegt : nounou meisje, je hebt niet veel overzicht he..." op zo'n neerbuigend toontje. Ben bijna 34, kun je nagaan. Ik was het inmiddels behoorlijk zat, dus ik heb even niet zo vriendelijk teruggedaan "de beste stuurlui staan aan wal" haar toegesnauwd. Ze was helemaal verontwaardigd, ik hoorde nog iets van "onbeschofte meid" maar ik ben doorgelopen met schreeuwend kind in 1 arm en fiets aan de andere arm. Thuisgekomen wil zoon niet eten, niet drinken maar wel alle kasten opentrekken. Toen we eindelijk in de tuin zaten, zag ik een dode duif tussen de planten liggen. Schep gepakt, duif geschept en in de container gegooid. Ondertussen pakt zoonlief vol in de brandnetels die ik vanavond van plan was te snoeien. Weer huilen natuurlijk, gelukkig kon ik hem afleiden met koud water, wat ook nog de pijn verzachtte. Toen het bedtijd was, drama, hij wilde geen tandenpoetsen, geen schone luier en schreeuwde het weer uit. Nu kom ik buiten om het speelgoed op te ruimen, ik hoor hem schreeuwen in de babyfoon en de buren zijn met hun twee (!) peuters gezellig aan het lachen. Pfff dan heb ik maar 1 kind, maar zulke dagen hebben we regelmatig. Krijg dan echt gevoel niks goed te doen. Zeker omdat ik dan een app van mijn vriend, die avonddienst heeft, krijg dat hij het vanochtend heel leuk had en dat zoonlief heel vrolijk was. Ik ben echt dol op mijn zoon, hij is mijn alles, maar vandaag was gewoon echt geen leuke middag. Hij gaat vaak mee naar het dorpscentrum, is druk, maar niet zo lichtgeraakt en driftig als vandaag. Zo, even mijn hart gelucht...ongetwijfeld herkenbaar voor velen hier. Morgen weer een dag, nieuwe kansen
Klinkt heeeel bekend hoor , hier een knul die zich wil uiten maar niet praat. Gaat dus samen met veel woede aanvallen omdat ik hem soms niet begrijp. Wij wachten geduldig op de dag dat hij begint met praten
Helaas horen ze erbij. Hoewel ik echt niet alles pik hoor. Met spullen of eten gooien of met zijn fiets hard tegen mijn meubels of deuren racen is een No Go en dan pak ik hem ook flink aan. Pas geleden nog was hij aan het klimmen op een kapstok en nadat ik hem zei dat niet te doen want hij kon vallen of het kapot maken bleef meneertje naar me spugen. Na de 5e keer zeggen dat hij niet mocht spugen en hij het toch deed heb ik hem flink bij zijn kraag gegrepen en even streng toegesproken. Hij mopperde wat maar het was wel over. Soms mag je best streng zijn hoor, driftbuien of niet.
Ooh die buien kennen wij ook zo goed. Wat het beste werkte was minder afspreken en weg gaan. Ja echt. Of ik keek hoe zijn stemming was en maakte de keuze last minute. Boodschappen doen vlak voor het werk (vroeg ik mijn moeder een half uurtje eerder te komen) of man of ik in het weekend. Als het hoofd van zl al vol was met opgroeifrustraties en er dan nog prikkels van erop uitgaan of gewoon naar de supermarkt, kon ik zeker op een eowdeuitbarsting rekenen. En nu? Is hij werkelijk bijna elke dag het zonnetje in huis. Echt! Het gaat over.
Hier precies hetzelfde, erg vermoeiend soms. Ondanks dat probeer ik toch zo consequent mogelijk te blijven en zo min mogelijk aandacht te besteden aan z'n negatieve aandacht. Daarnaast probeer ik wel om ook genoeg met hem samen te spelen e.d. zodat hij ook thuis echt z'n aandacht krijgt. Ook een beetje ter compensatie, mijn zoontje vind winkelen en boodschappen doen bv. echt niet leuk. In de buggy is het jammeren en huilen. Mag hij lopen dan rent hij binnen 2 tellen de winkel uit. Hier doe ik ook vaak boodschappen vlak voor of rond etenstijd, dan krijgt hij een reuze krentenbol in de winkelwagen en is hij even zoet. Zoontje van een vriendin is een paar maanden ouder en zegt nu door de fase heen te zijn. Dus echt.... het gaat over, het duurt alleen even....
Helemaal mee eens. Hier ook een prikkelgevoelig jongetje en al die dingen op 1 ochtend was hier ook teveel geweest. 1 ding per dag en anders werd het hem te gek. Bij vermoeidheid was het nog erger. Nu is hij bijna 4 en wordt het iets beter, maar na elk uitje, al is het even naar de supermarkt, plan ik een rustmomentje voor hem in, anders trekt hij het gewoon niet.
Erg herkenbaar. Dat zijn van die dagen waarop je zo uitkijkt naar de bedtijd van je kind. Ik ben het wel eens met bovenstaande, dat het teveel is om te ondernemen en dat daar het gedrag wel eens vandaan kan komen. Ik heb de regel dat wij per dagdeel één ding ondernemen. Dit is naast een rondje wandelen met de hond. Dat kan zijn: boodschappen doen, naar de kinderboerderij, naar logopedie /fysiotherapie, het maakt eigenlijk niet uit. Of het nou leuke of minder leuke dingen zijn, noodzakelijk of voor de lol, het blijft bij 1 iets per dagdeel. Anders heb ik mijn dochter ook volledig over de zeik en luistert ze nergens meer naar.
Pfff wat een dag heb jij gehad zeg. Helaas heeel herkenbaar. Waar ik al helemaal een hekel aan heb is als mensen zich gaan bemoeien inderdaad :x
Ook hier helaas heel herkenbaar. Zoontje praat amper en als hij wat wilt en ik hem dan niet snap nou dan is het net een bulldozer Wel ben ik altijd consequent maar lijkt wel alsof ik op zo een dag tegen de muur praat. Gaat vast ooit wel eens over
Vervelend zeg zo'n dag! Vind vooral opmerkingen van omstanders verschrikkelijk onbeschoft. Laatst deden we een poging om een pasfoto te laten maken, ik voelde de bui al hangen. Niet gelukt, hij heeft nog nooit zo hard gegild als toen. Zegt er iemand "zo ik dacht dat er iemand vermoord werd" Nooit van mijn leven zou ik een opmerking maken over het gedrag van een kind in het openbaar.. Alsof je als ouder zelf niet doorhebt dat het even niet zo goed gaat, het liefst zou je zelf ook even door de grond zakken en dan ook nog eens zo'n opmerking.
Flauw van zo iemand om dat te zeggen. Alsof je dat zelf niet hoort en weet dat hij op dat moment hard gilt. Vind echt niet dat hè daar als ouder altijd iets aan kunt doen hoor.