oke ik ben er nu dan achter dat Romy de "6 maanden sprong" iets te heftig neemt (heele extreme verlatingsangst) maar ik snapte eerst niet waarom ze maar bleef huilen zodra ik haar ergens neerlegde ofzo dus ik dacht misschien iets met haar oren? ik via omweg bij een huisarts terecht die niet de mijne was (lang verhaal) en die onderzocht Romy toen. zegtie ineens: ja word je boos van he? ik: boos? op romy? nee hoor kan ze toch ook niets aan doen. hij: nouja meeste moeders worden erg agressief soms, dat is niet erg hoor. ik: nee hoor, word eerder boos op mezelf dan op Romy, waarom zou ik boos worden op een kind dat misschien pijn heeft? ik wordt eerder boos op mezelf dat ik als moeder haar niet stil kan krijgen en dat ze misschien ergens last heeft waar ik dat niet kan zien of merken. Maar zie het nut er niet van in om boos te worden op Romy, denk niet dat ze ineen stil wordt als ik boos ga doen tegen haar... en zo ging het maar door, allemaal rare vragen! met andere woorden, hij zit gewoon te vissen of ik haar mishandel ofzo?! HIJ IS TOCH DE DOKTER? als ik mn kind zou mishandelen zou je dat toch zien? dat zou toch sporen achter laten? ze is alert, blij om me te zien, heeft geen blauwe plekken. kneuzingen of breuken. ik vind dit heel erg en ik word hier dan ook heel onzeker van. Ik doe mn best en zou mn kleintje nooit wat aandoen! En ik heb dan nog een huilbaby ook, elke keer met een sprong huilt ze zo erg dat ze me uiteindelijk bij de huisarts krijgt, die zegt dat ze niets kan vinden. pfff... hebben meer mensen dit wel eens meegemaakt? misschien is het wel routine ofzo ik moet zeggen dat ik heel erg hopeloos overkwam hoor, k heb pfeiffer en was zoooo vreselijk moe en uitgeput toen ik daar aankwam. maar dan nog..... daar kan Romy toch niets aan doen? ik vind dat ze eerst maar goed moeten kijken voor ze opmerkingen maken, vind ze erg kwetsend!
je moest vragen waarom hij zulke vragen ging stellen! misschien is het anders bedoeld en jjij verkeerd begrepen.
dan was het idd wel een typische mannepoging ja maar hij vroeg meer hoor! ook of ik haar wel eens achter laat ergens en hoelang ik haar liet huilen voor ik ingreep. Ik laat haar nooit huilen, soms 5 min als het bedtijd is verder ben ik er altijd bij als de hazen... en ja soms als ik het ECHT niet meer weet leg ik haar in bed, stop ik haar in en loop ik even naar het balkon om een frisse neus te halen, daar hoor ik haar niet huilen. als ik dan terug kom ben ik een heel ander mens, niet meer geirriteerd maar heel rustig en dat heeft een positief effect op Romy dus is alleen maar goed hoor. en blijf daar geen uren staan hoor, hooguit 10 a 15 min maar meestal hou ik het niet langer dan 5 min uit.
@vrouwpoohbeer: wat een draak van een mama ben jij dat je dan naar het balkon loopt! Nee hoor, doe ik hier ook als ik HELEMAAL gek wordt van het gehuil en gejengel en helemaal niks goed is, (of ikzelf gewoon erg moe ben). Erg fijn idd, omdat als je zo opgefokt bent, je kind toch never en nooit rustig van je gaat worden, Vervelend toch, dat ze al zo vroeg aanvoelen hoe jij in je vel zit he? Zou wel eens handig zijn als je dat met een knopje uit zou kunnen zetten en het gewoon voldoende zou zijn om heen en weer te wiegen, ongeacht of jijzelf helemaal gek staat te worden, AARGGHH
jaa hou maar op, ik doe bij haar alsof ik de kalmte zelf ben en mensen vragen ook vaak waar ik het gedult vandaan haal, maar ze zien niet dat ik van binnen helemaal opgefokt wordt omdat ik het gevoel krijg alsof ik als moeder faal als ik haar niet stil krijg. Romy voelt dat blijkbaar wel (is er dan toch een onzichtbare binding tussen moeder&kind?) en wordt niet rustig tot ik eerst mezelf kalmeer en terug loop als ik ECHT kalm ben!
Haha, hier ook hoor! Dan loop ik tgen mezlf te roepen dat het me allemaal niks kan schelen, dat er niks aan de hand is en dat als slapen bijv. niet lukt, we het met een half uurtje nog wel eens proberen... en dat werkt dan allemaal uiteraard niet. Op de dagen dat manlief thuis is, probeert hij het dan nog wel eens, en huppa, daar gaat ze dan wel... Dan ben ik wel jaloers op het feit dat die binding met papa iets minder heftig is EN op het feit dat mannen hier vaak echt niet warm of koud van worden en tijdens het op bed brengen bijvoorbeeld al bezig zijn met: Dan ga ik straks ... (dit of dat doen). Maar goed, op de goeie momenten ben ik maar weer wat blij dat ik met m'n intuitie MEESTAL wel goed doorheb wat er aan de hand is en dat de binding met mij juist vaak wel HET middel is om te kalmeren...
Ik ben echt wel eens een soort van boos geweest op Eva. Dus ik snap die huisarts wel een beetje, ik denk dat hij gewoon probeerde erachter te komen hoe jij je eronder voelt als Romy veel huilt. Ik werd regelmatig 'boos' op Eva, niet dat ik haar iets wilde aandoen ofzo, maar ik werd er soms zo knettergek van. Weglopen kon ik gewoon niet, en mijn vriend dan thuiskwam kwam alles eruit en mocht hij eens proberen Eva in slaap te krijgen .
dit herken ik ook wel een beetje als mijn dochter de hele dag huilt en niks wil kan ik ook beetje boos worden op haar echt niet dat ik haar wat aan wil doen maar je word er zo gefrustreerd van. weglopen kan ik ook niet dan word ik alleen maar gekker en ik moet zeggen dat ik me ook heel schuldig voel daarna gelukkig komt het niet vaak voor hoor want ze huilt gelukkig bijna nooit
Kan me voorstellen dat je je ondervraagt voelde toen die kerel die vragen stelde. Ik heb hetzelfde meegemaakt bij het CB. Toen Dano al maanden en maanden 4 a 5 keer per nacht wakker werd, ging ze ook allerlei vragen stellen die insinueerden of we misschien ons geduld zouden verliezen...........! "Ja kan me voorstellen als je zo moe bent dat je weleens je geduld verliest" zegt ze, dus ik kijk haar megaboos aan, en zeg nee bij Dano verlies ik NOOIT mijn geduld, bij de mensen om me heen wel! En dat kwam er niet vriendelijk uit. kan me enigszins ook wel voorstellen hoor met al die narigheid van tegenwoordig dat ze het zo snel mogelijk willen ontdekken als er iets mis is in een gezin. Alleen denk ik dat de mensen die wel hun kind mishandelen de schone schijn heel goed weten op te houden, zullen zeggen dat ze alles makkelijk aankunnen. Juist die frustratie waar jij niks mee doet wil je uiten naar je dokter toch. Ach ja, de tijd waarin we nu leven maakt mensen ook krampachtig denk ik. Ik heb het in ieder geval naast me neergelegd en gedacht ik weet beter.
Ik word nooit boos op Romy... (NOG niet dan ) Ik word juist boos op mezelf als het me niet lukt en dan krijgt idd mn vent alle "crap" over zich heen en die mag het dan proberen. en het stomme is dat ze dan wel gaat slapen! Echt stom maar snap het wel, ik ben natuurlijk helemaal opgefokt en hij doet net alsof zn neus bloed. Hij kan haar ook uuuuren laten huilen zonder dat het hem wat doet, ik kan daar dus niet tegen, wil haar of helemaal niet horen, of er wat proberen aan te doen. haar horen en niets doen kan k niet... moedergevoel he
Als je je een beetje overrompelt voelde door die arts dan zou ik hem opnieuw opbellen en hem vragen waarom hij die vragen stelde. Of hij misschien denkt dat je soms iets te harthandig bent met je kind. Gewoon het beestje bij het naampje noemen. Dokters zien natuurlijk de meest nare dingen dus ze moeten het gewoon uitzoeken, maar het moet jou geen rot gevoel geven. Ik heb ook wel eens iemand teruggebeld omdat ik een rotgevoel na en gesprek had. Is erg eng maar werkt heel verhelderend Leifs v Treintje
ik weet dus niet wie die dokter was... ik moest naar een vreemde huisartsenpost en had met 1 van de dokters daar een afspraak maar hoe weten hun nou wie ik had...? Lijkt me erg omslachtig en weet ook niet of ik dat wel durf...