Helemaal in het begin, toen ze echt nog veel sliepen, sliepen ze overal. Op schoot, in de kinderwagen, in de box. Alleen snachts ging ze echt in haar ledikantje op haar eigen kamer. Eigenlijk nooit moeite mee gehad. Toen erg met 2/3 maanden een beetje ritme in kwam deed ze of haar slaapjes in haar bedje of in de kinderwagen. Is echt altijd goed gegaan. Op een keer een sprongetje na ofzo..
ik ook en ben dol op dragers en doeken, maar nooit bv gegeven en de echte aspecten van up en ap gaan mij te ver...ik heb de tuc versie ervan...dus vond het nogal een typische opmerking.
Overigens wat betreft bv/draagdoeken/rapley: mijn zusje heeft dus 10 maanden met haar zoontje samen geslapen. Geen bv, geen rapley en een draagdoek had ze wel maar daar heeft ze 2 keer mee gevochten en het toen opgegeven. Zelf ben ik inderdaad wel voor lang bv, rapley, attachment parenting en heb ik 6 draagdoeken en een draagzak voor de kleine klaarliggen, en ben ik inderdaad ook vanuit de attachment parenting voor samen slapen, maar dat hoeft er dus helemaal niets mee te maken te hebben. Denk dat het voor heel veel samen slapende ouders daar helemaal los van staat en het voor hen gewoon gezellig en/of handig is en meer niet.
Ah, vandaar... Bij ons is het namelijk geboren vanuit "Kom maar bij me liggen, anders moet ik 15x mn bed uit en zit ik weer slapend hangend over een rand van een ledikantje, kruip dan maar naast me, dan slaap ik wat lichter maar hoef ik mn bed niet uit"
De jongste ligt in een co sleeper Maar toch alsnog vaak in ons bed Andere zoon ook regelmatig bij ons en als het kan doctet ook
Wij kunnen allemaal niet slapen als we bij elkaar liggen dus hier gebeurd het niet. Als de kinderen ziek zijn dan wil ik ze weleens bij ons in bed leggen maar dan liggen ze binnen no-time weer terug in hun eigen bedje omdat ze zelf ook niet kunnen slapen. Ik moet ook zeggen dat we het nooit hebben gestimuleerd dus dat zal er ook wel mee te maken hebben. Ieder zo zijn eigen ding, maar als ik slaap dan wil ik graag veel ruimte en geen lichaamsdelen tegen me aan hebben.😂
Maar dat weet je toch pas als de baby er is? Ik dacht bv. ook bij de oudste dat ik haar wel in een draagdoek zou gaan doen maar dat wilde ze helemaal niet.
Hier vanaf de geboorte in zijn eigen plekje. In het begin de box in de woonkamer en wiegje naast ons bed. Vanaf 4/5 maanden ledikant in slaapkamer en de box in de woonkamer. Met 13 maanden het laatste dutje gedaan in de box en alleen zijn slaapkamer. ik vind het wel jammer dat hij nooit eens op de bank ofzo in slaap valt. En hij moet zijn slaapkamerdeur dicht hebben en op de slaapkamer sneaken is onmogelijk. Zodra je de klink aanraakt is hij wakker. We kunnen hem dus nooit slapend bewonderen tenzij op het schermpje van de babyfoon of soms in de auto Verder hebben we niks te klagen. Het is vanaf minuut 1 een hele gemakkelijke slaper! Hij gaat zelfs graag naar zijn bedje! Lekker boekje lezen en met zijn knuffels kwebbelen om dan te gaan slapen en s'ochtends gaat hij heel hard zingen in bed 2 fases gehad dat hij het even moeilijk had. Met 15 maanden en 19 maanden. Dat waren 2 korte periodes dat hij moeilijk in slaap viel. En laatst dat hij al om 6u de kamer kwam afgerend masr dat is nu weer 8u Als ik hem bij ons in bed zou laten slapen heb ik binnen de 2 weken een gebroken neus of oogkas. Altijd als we in het weekend s'ocntends samen in bed liggen krijg ik wel een keihard kopstoot. Als hij een heel ander karakter had en hij bij ons wilde liggen of iets anders. Dan zouden we hem ook gevolgd hebben. Vanaf 2 jaar vind ik wel dat een kindje in zijn of haar eigen bedje moet liggen. Die mening vorm ik wel door te kijken naar ons zoontje, hadden wij een moeilijke slaper zou ik er waarschijnlijk anders over denken
Ik moet er echt niet aan denken hoor.. Onze slaapkamer is ook echt van mijn man en mij samen, waar wij privacy willen. Daarnaast is mijn eigen ruimte en rust mij echt heilig. Als we slapen mag mijn man al absoluut niet tegen me aan komen liggen. Zoon heeft de eerste weken wel bij ons geslapen in zijn eigen bedje, maar ging zo snel mogelijk naar zijn eigen kamer. We hielden elkaar ook alleen maar wakker. Natuurlijk mag hij 's ochtends wel lekker bij ons op bed kruipen. De keren dat we als laatste poging hebben geprobeerd hem bij ons te laten slapen werd het alleen maar spelen, springen, gillen etc dus het werkt hier toch niet.
Ik vind het echt bizar om te lezen hoeveel kinderen er standaard bij hun ouders in bed slapen! Hier gebeurt dat ook, maar bij ons is het juist een probleem aan het worden. Zoon slaapt wel als hij bij ons ligt, maar wij slapen slecht!
Wij slapen samen. Zoonlief bij mij in bed en dochter haar bed tegen mijn bed aan. Maar ik ben single dus mijn zoon heeft wel echt zijn eigen plekje. Van ruimtegebrek of snurkende partners dus geen last
Ik hang trouwens niet echt een bepaalde opvoedstijl aan. Kids kregen flesvoeding, rapley potjes of vers Hoe het uitkwam. Zoon heb ik kort in een draagdoek gehad maar dat is ook niet echt mijn ding. Het samen slapen is zo gegroeid doordat mijn zoon extreem angstig was/is. En dochter kroop er ook steeds vaker bij. Ze gaat savonds vaak in dr eigen kamer en als.ik naar bed ga klimt ze in het ledikant naast mijn bed. Ik vind het wel gezellig zo en slaap er niet beter of slechter om
Uhm, ik heb al eerder gereageerd dat ik het eigenlijk heel fijn vind om samen te slapen. Toen mijn dochtertje nog klein was (<2) vond ik het eng maar had het graag gewild, nu ligt ze regelmatig bij ons. Maarrr... Borstvoeding geven 3 mnd, draagdoek nog nooit gehad of gebruikt, rapley vond ik bij de oudste te eng en bij de jongste te ingewikkeld, onvoorwaardedinges ouderschap krijg ik jeuk van.... Dus die associatie gaat niet op, hoewel ik mij er wel iets bij voor kan stellen. Als ik werkloos was geweest had ik vermoedelijk langer borstvoeding gegeven en iets meer moeite gedaan wat minder potjes voor te zetten Ik moet zeggen dat ik wel heb moeten wennen aan het samen slapen. In het begin lag ze me vooral in de weg en sliep ik slecht. Tegenwoordig is het even wurmen tot iedereen zn plekje weer heeft en we vallen in slaap tot de volgende ochtend. Heel af en toe is ze heel onrustig in haar slaap, dam heb ik steeds van die porrende voetjes in mn rug, maar over het algemeen past het prima.
Ik snap eerlijk gezegd niet waarom je zolang je kinderen bij je laat slapen. Eerste maanden snap ik, hier tot 6 maanden. Als ze ziek zijn snap ik, logisch ook. Maar waarom als je kind 2,3 of zelfs 5 is? Ik vind het toch echt iets vreemds. En wanneer gaan zecdan naar eigen kamer?
Omdat iedereen met wie ik er weleens over praat dat zoon bij ons slaapt, altijd zegt: joh gaat wel over, of juist dat ze het vervelend voor me vinden. Nooit iemand gehoord waarbij kind(eren) gewoon altijd standaard bij de ouders slapen. Ik dacht dus dat wij de uitzondering waren zeg maar en ik ben gewoon verbaasd dat het dus veel normaler is dan ik dacht. Bedoelde er niks negatiefs mee hoor Ergens wel een soort opluchting ook, hahaha
Wanneer ze dat zelf aangeven. En de reden dat we het nu nog wel doen is dat we allemaal het prettigst slapen op deze manier. Voor ons dus een logische keuze.
M'n man is al 27 en slaapt ook het liefste bij mij! Dus aan leeftijd kan het niet liggen. Wel aan geborgenheid en knus, knuffelig en warm lijkt me.