Ja, er is wel een partner die zijn uiterste best doet, maar veel werkt en ook over begint te lopen. Mijn jongste gaat nu 1 dag na kdv, een dag om bij te komen dus. Ik deel je mening hoor, wat betrefr kinderen die snel tevreden zijn en dat gewoon niet alles kan. Het is echt mijn eigen gevoel, ik mis meer het gaan en staan dan mijn kinderen. Thuis hebben we het óók goed.
Wat is daarin dan nog mogelijk om jezelf meer ruimte te geven? Kan bijvoorbeeld een buurmeisje oppassen als de kinderen op bed liggen, zodat je dan de deur uit kunt? Of kan je zoontje een dag extra naar KDV? Misschien niet structureel, maar 1-2 keer per maand?
Onze jongste en middelste zijn wel vaak op de trampoline aan het spelen. Maar bijvoorbeeld de oudste zit filmpjes te kijken op haar telefoon en de jongste ligt er lekker tegen aan haha. Maar ze neemt hem ook weleens mee naar het speeltuintje of op de skeelers. Op het strand spelen ze ook echt samen met schepjes etc. Maar ook heel vaak spelen ze niet samen en dat hoeft ook niet. Het wil niet zeggen dat ze dicht op elkaar zitten dat ze wel samen spelen.
Hier zijn ze 11 en 9 en de jongste is 5 Uitstapjes en vakantie is geven en nemen We maken het zo leuk mogelijk voor iedereen Op vakantie is het vaak zwemmen en snorkelen wat iedereen wel leuk vind Toen alleen de oudste 2 op school zaten ging ik soms naar de monkey Town met de jongste De oudste gaat naar de bios met vriendjes dan haal en breng ik Hij voetbalt op hoog niveau en daardoor gaat veel aandacht en tijd daarnaar toe wat niet zou kunnen zonder hulp van opa’s en oma’s We gaan rond kerst naar Disney dan is het voor de oudste 2 de spannende attracties maar dan soms ook iets leuks voor de jongste ze spelen hier weinig met elkaar het is vooral met vrienden en vriendinnen
wat vervelend voor je! Maar ook herkenbaar dus, ik ben ook een poosje ziek geweest omdat het veel was. Maar nu je dan in de ziektewet zit heb je dan de hele dag je kinderen elke dag? Want ik kan me ook voorstellen dat dat het juist nog zwaarder maakt. Ik had toen echt even echt rust nodig zonder kinderen ook (dus de dagen dat ik ziek was op werk gingen ze gewoon naar opvang)
Ik begrijp wat je zegt hoor. En dat zie ik in mijn omgeving ook regelmatig. Grote leeftijdsverschillen. Of de verschillen tussen broers en zussen. Kinderen hebben niet altijd een band of zijn elkaars beste vriendjes alleen omdat ze tot 1 gezin behoren. Die verwachting moet je echt loslaten. Kinderen mogen zichzelf zijn. Ze hebben geen taak en zijn niet altijd elkaars vriendjes. Die moeten ze ook elders leren zoeken. De jongste vinden ze heel leuk. Maar feitelijk kunnen ze er weinig mee. Dat hoeft ook niet. Daarnaast beginnen jullie met een derde weer opnieuw terwijl jii was gewend aan vrijheid en zelfstandigheid. Probeer niet meer terug te denken aan toen maar in het nu te leven. Jij moet deze tijd doorkomen tot jongste weer wat ouder is. Een andere optie is er niet. Wat kan je man hierin betekenen en is deze baan wel passend in jullie huidige situatie? Is verlof een optie of een andere baan? En meer opvang en peuterspeelzaal tzt voor de jongste. Plan meer momenten voor jezelf zonder kinderen.
Lieve mama, wat goed dat je even van je afschrijft! Ik herken je gevoel gedeeltelijk! Heel blij alle drie onze Kids, maar zo'n 3e hakt echt weer even in je "verworven" vrijheden. Maar na een jaar of 3 kunnen ze weer een hele hoop zelf en gaan ze weer mee in 't ritme van 't gezin! Onze oudste 2 zijn 10 en 8 en onze jongste is bijna 3. De jongste moet zich nu eenmaal soms aanpassen aan wat de jongens willen/moeten doen en de oudste 2 hebben zich soms te schikken naar hun zusje...ik was ook bang iemand te kort te doen, maar weetje allemaal geven en nemen ze een beetje en t gaat eigenlijk prima! Voor de oudste moeten we ook vaak aanpassen, dus andersom moet hij dat ook gewoon wel eens! Gelukkig is hij dol op zijn zusje, dus vaak geen probleem als t voor haar is. Mocht je echt alleen maar donkere wolken zien is t misschien ook slim om eens met de huisarts te praten, maar ik hoop voor je dat de hoopvolle berichten je al helpen! weet dat je echt niet alleen bent die met 3 dacht "help, waar zijn we aan begonnen" Even een laatste toevoeging nog, wij werken beide 32 uur en de Kids gaan dus 3 dagen in de week naar de opvang (kdv/BSO) en ook als de boys een studiedag hebben gaat de jongste naar t kdv. Anders redden wij t ook niet hoor! Dus gebruik de opvang ook gewoon als je thuis bent als dat mogelijk is! Das echt niet zielig, ze hebben t er prima naar hun zin!
Deze tijd moet je dus zelf nemen he! Die gaat niemand je geven... neem een dag vrij en ga naar een wellness report of ga lekker naar t strand, ga shoppen....ga 's avonds naar de bios... doe iets wat je leuk vind. Nu ik eraan terug denk had ik een dip toen de middelste net 3 was... toen ben ik een paar dagen op een camping gaan staan...heerlijk! Dat gaf mij weer energie! En een jaar of 2 geleden zat ik er ook doorheen, heb toen gezegd dat ik elke maand minimaal 1 avond voor mezelf iets wilde doen.... dit heb ik toen een maand of 4 gedaan en toen voelde ik me ook weer beter... ik vergeet mezelf ook snel, maar juist door soms even voor jezelf te kiezen en de tijd voor jezelf te maken kun je ook weer die leuke moeder met energie zijn en genieten van je rol als moeder zijnde!! Die tijd moet je gewoon nemen voor jezelf...jezelf dat gunnen!
Ik herken heel erg veel in je bericht. Bij mij zijn ze ongeveer even oud, behalve dan dat de middelste een jongen is ook hier een drukke baan, allebei nog hobby’s, gezin met alle drukte van school tot clubjes speelafspraakjes en zwemles. Daaromheen een dreumes die nooit een nacht doorslaapt, vroeg wakker is en ook nog eens enorme verlatingsangst heeft. Ja het is pittig. Ik heb niet dé tip, alleen maar herkenning. En absolute erkenning van je gevoel. Er bestaat ook een mama-burn-out, Google maar eens.