Hoi allemaal, Ik heb een vraag(je). En graag zou ik van jullie willen weten wat je zou doen. De situatie: Morgenavond is het de bedoeling dat ik, mijn man en onze zoon om uit eten te gaan met mijn ouders en mijn broer met zijn vriendin. Dit is voor hun 35-jarig huwelijksdag. Een kado van ons en mijn broer + vriendin. Nu is mijn broer een egoistische eikel die vaak erg over de scheef gaat wat betreft fatsoensnormen binnen een gezin. Hij gedraagt zich vaak als een puber die zijn zin niet krijgt en wordt vaak de hand boven het hoofd gehouden door mijn ouders. Vandaag kwam het weer tot een crash. Bij het middageten moest meneer 2 kroketten hebben, maar er was nog maar 1 voor hem. Er waren nog 5 loempia's en we waren ook met vijfen. Op het moment dat er nog 1 was, had mijn zoon nog geen gehad. Hij wilde graag zijn loempia. Op het moment dat ik die wil pakken, grijpt mijn broer deze van het bord en (vr)eet hem snel op. Wanneer er weer iets voor zou vallen wilde mijn man graag dat ik meteen weg zou gaan om te laten weten dat wij er absoluut niet akkoord gaan met dergelijk gedrag van hem. Zegt mijn vader: je zoon heeft toch nog een broodje liggen (eenkorst) met worst? Mijn antwoord was toen; kijk op de tafel er ligt nog een tafel vol met brood en worst voor mijn broer. Ik ben hier heel erg boos om. Mijn man zei meteen dat ik het voor morgen maar af moet zeggen. Ik ben wat dat betreft een schijterd en wil geen familiedrama creeeren. Hetgeen altijd het geval is en betekent dat wij dus altijd inbinden, ,maar daar heeft mijn man dus niet echt veel zin in dit keer. Ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik kies vanzelfsprekend voor mijn zoon en man, maar wil mijn ouders niet kwetsen omdat zij ook altijd veel voor ons doen. Maar die lul van mijn broer mag nu eens een keer niet ermee weg komen. Maar hoe? Wie weet raad? Ach een lezend oog is ook al fijn. Knuffels Monique
Tja het is nu eenmaal zo dat wij verschillende rollen hebben in ons leven. Dochter/moeder/zus/werkneemster/vriendin/buurvrouw enz. enz. Bij elke rol hoort ook een ander gedrag. In het geval van jouw broer neemt hij dus een puberale houding aan als hij bij zijn familie is. En omdat iedereen dit van hem accepteerd kan hij hiermee dus weg komen. Om het gedrag van je broer te veranderen zul je als eerste je eigen gedrag (reactie) moeten veranderen. Maar ja dat is allemaal theorie in de praktijk is het een stuk moeilijker want wanneer je hem hierop aanspreekt zul jij de boeman zijn. Persoonlijk zou ik het etentje hierom niet afzeggen (zou ik zielig vinden voor je ouders) maar als het (na dat etentje) nog een keer gebeurt meteen aanpakken. Gedragen als een puber is een aanpak krijgen die bij een puber past (vind ik). Aan de andere kant zal het meer effect hebben wanneer je ouders hier achter staan. Groetjes Anita
Wat een vervelende situatie meid. Kan me de reactie van je man heel goed voorstellen en denk ook dat ik de boel zou afblazen. Vervelend voor je ouders, maar je vader doet er ook niets aan. Misschien opent het zowel de ogen van je ouders als die van je broer. Mijn man heeft ook een broertje waar we niets mee kunnen. Hij is nergens in geïnteresserd, is zelfs niet langs gekomen na de geboorte van onze jongste. Ook komt hij niet langs op onze verjaardagen of die van onze kinderen. Wij hebben vorig jaar [na goed overleg samen] besloten dat we ook geen energie meer in hem steken. Hopelijk wordt het ooit beter, maar voorlopig vind ik het prima zo. Hij is geen puber meer, maar inmiddels bijna 24. Zou eens goed met je man praten en samen proberen tot een oplossing komen. Sterkte.
Lieve Suske, Ik kan niet zeggen wat je moet doen maar ik heb ook zo vreselijke zwager( en schoonzus.) Alles wat wij hebben in de planning hebben zorgen hun dat het bij hun gelijk gebeurd zodat er tegen ons wordt gezegt dat wij na apers zijn. Dit is maar een voorbeeld hoor maar ken jou probleem. Mijn schoonouders hielden ook hun handen boven zijn hoofd en toen hebben wij besloten het contact te verbreken met mijn zwager en schoonzus. Mijn schoonmoeder is er kapot van. Had ze maar hem goed moeten aan pakken en niet ons. We hebben nog wel contact met mijn schoonouders maar met maate. En ze voeld het donders goed. Wat jou gebeurd is had mij niet moeten gebeuren hoor. Had me tas gepakt en was met gezin gewoon weg gelopen. Ik kan hier dus niet tegen. Maar zeg wel dit is mijn mening denk gewoon dat je goed naar je zelf moet luisteren met wat je nu wilt. Twijfel je te veel denk er dan eens goed over na en pak het aan zoals jij het wilt gaan doen. Wij kunnen dit helaas niet voor jou zeggen wat je moet doen. Dus meidje luister naar je hart en doe wat goed is. Ik heb er ook altijd moeite mee iemand accepteren hoe hij is want dat wordt vaak gezegt zo is hij nu eenmaal(boelshit) Maar ik moet mij wel aan passen aan hun nivo nou daaaaaaaaaaaaaaaaaaag. Wens je succes meidje zou niet makkelijk zijn. Sterkte xxxxxxxxx
Bedankt voor jullie reacties. Wij hebben besloten om er nog een nachtje over te slapen. Ik denk niet dat wij het etentje af zeggen, dat vind ik ook zielig voor mijn ouders. Maar ik denk niet dat ik nog weer bij mijn ouders ga eten. Mijn broer werkt bij mijn vader op het kantoor en ik ging daar regelmatig thee drinken met onze zoon. Ik denk dat ik dat nu eerst niet meer ga doen. Ik word gewoon zo moe van zijn gedrag en heb er helemaal geen zin in. Het duurt gelukkig nog een hele tijd tot er weer iemand jarig is, maar anders ben ik bang dat ik niet zou gaan. Ik ben het jong zat. Mijn eigen reactie veranderen werkt niet. Ik heb verschillende reacties geprobeerd in het verleden en kan uiteindelijk gewoonweg niet tegen oneerlijkheid. Knuffels Monique
Moeilijk zeg! Ik zou zeggen; niet achteraf, maar meteen aanspreken als hij zoiets doet. Gewoon zeggen "Waarom eet je die loempia nou op? Die is voor (zoon) ?" Ik zou net zo lang doorgaan tot hij zich ongemakkelijk begint te voelen. Wat een aap zeg.
Ik zou je ouders opbellen ( of langsgaan) en eerlijk zeggen dat je voor hun de sfeer niet wilt verpesten maar dat je het echt niet ziet zitten om met hun aan 1 tafel te zitten.. Ik zou iig niet gaat.. Succes met je beslissing. xxx
Ik zou het etentje niet afzeggen. Maar als hij weer van dat gedrag heeft, zou ik hem ermee confronteren, en zeggen dat hij ook eens aan anderen kan denken. En mocht dat weer worden weg gewuifd, dan zou ik zeggen, dan is voor mij en mijn gezin deze avond met jullie afgelopen, wij gaan thuis wel met z'n allen genieten. Maar ja dat is makkelijker gezegd dan gedaan, probeer gewoon op zo'n moment je gevoel te volgen.... Heel veel sterkte, en denk eraan, je mag best voor jezelf opkomen ! veel liefs
Haha, vechten durf ik niet eens. Ik word juist een mietje. Normaal zou ik juist vechten (valt mee hoor), maar nu durf ik gewoon niets! Ik heb idd gezegd, dat de loempia voor mijn zoon was, maar zijn reactie was dat ik dan maar niet zijn tweede kroket (? iedereen heeft 1 gehad, behalve mijn zoon) op had moeten eten. Ik heb zelfs gezegd dat hij wel durft om een klein kind te bevreten, wat een stoere vent zeg! Hij is trouwens 31! Dan kun je toch wel verwachten dat hij eens een keer volwassen is. Ik heb trouwens ook nog niks van mijn ouders gehoord, dat valt mij ook zwaar tegen van hun. Knuffels Monique
Ik ben van mening dat je je ergenissen over je broer niet op een manier moet uitvechten waardoor je ouders ook kan of gaat treffen. Wanneer je niet meer langs zou gaan op het kantoor van je vader of wanneer je het etentje voor hun huwelijksjubileum afzegt, tref je meer je ouders dan je broer. Dat lijkt me niet de bedoeling. Ik zou wachten tot het etentje is geweest en op een rustig moment allereerst een gesprek met je ouders aangaan. Leg ze uit dat je niet van ze verwacht dat ze een kant gaan kiezen. Die van jou of van je broer. Maar maak ze duidelijk dat je het wel vaak zo voelt of opvat. Hou het bij jezelf. Praat vanuit de ik-persoon. Probeer niet te verwijtend naar je broer te wijzen. Zo van: hij doet dit en dat. Dan draait zo'n gesprek juist vaak een kant op die je niet wilt. Probeer uit te leggen hoe vervelend het voor jou, je man en je zoontje is dat hij zich soms zo onvolwassen gedraagd. Dat je soms ook behoefte hebt aan wat steun. Dat je geen ruzie wilt veroorzaken, maar dat er wel wat moet gebeuren omdat het begrip langzaam toch aan het verdwijnen is. Geef je ouders daarna wat tijd om er over na te denken, voordat je het gesprek met je broer aangaat. Voer dat op dezelfde manier. Probeer rustig te blijven en niet boos te worden. Hopelijk kunnen je ouders dan later, met of zonder jou erbij, de zaken wat duidelijker maken voor je broer en helpen om de boel weer te sussen. Je mag best je grenzen aangeven. Bedenk wel dat je vaak meer bereikt als je rustig blijft en het zonder verwijten probeert duidelijk te maken. Ook moet je in je achterhoofd houden dat als je eenmaal een beeld van iemand hebt, je alles naar dat beeld kunt interpreteren (Iedere actie en ieder woord). En dat dat beeld niet altijd hoeft te kloppen, doordat het gewoon zo is gegroeid. Ik heb ooit een beeld gehad van mijn zus wat achteraf helemaaaaal niet klopte. Verre van...en toch dacht ik haar goed te kennen. Bij ons liepen de irritaties op een gegeven moment zo hoog op dat het contact tijdelijk verbroken is geweest. Nu gaat het, gelukkig, beter dan ooit. Maar dat kan alleen omdat wij hebben ingezien dat het beeld dat wij van elkaar hadden gewoonweg niet de werkelijkheid was. Raar he? Ik wens je veel succes en hoop dat je tot je broer door kunt dringen en hij wat meer rekening met anderen zult gaan houden.
Bedankt Renate, Je raad klinkt ook erg aannemelijk. Ik houd het ook in mijn achterhoofd, net als de andere adviezen. Het is idd moeilijk om een bepaald beeld van iemand te veranderen. De ergernissen stapelen zich altijd op en dan is het spreekwoordelijke druppeltje op een gegeven weer daar.
Even een update. Wij zijn gisteren gewoon uit eten geweest en het was best gezellig (en vooral lekker). Er wordt weer gewoon gedaan alsof er niks gebeurd is door de rest. Ik heb alleen wel besloten om niet weer te gaan eten bij mijn ouders wanneer mijn broer daar ook komt. Bedankt voor jullie reacties! Knuffels Monique Ps het is fijn om te zien, dat ik niet de enige ben met zo'n rare broer!
NOu wat een puber zeg! MAAR ik moet zeggen dat ik de reactie van je ouders ook niet snap, ik heb hier een jonger zusje en die kan ook nooit wat fout doen VRESELIJK! Ik zou zoiezo eerst je ouders aanspreken (misschien zijn die nog een beetje redelijk) gewoon zeggen dat je het niet leuk vind dat hun altijd voor zijn kant kiezen en hem beschermen, hij is een volwassen kerel en daar kan die zich ook naar gedragen. Eten van een kind afpakken, how low can you go zeg!, dat ie een vriendin heeft (i am shocked!) Ik moet toch met je man meegaan hoor ik zou ook eens duidelijk maken dat OOK je ouders er niet mee weg kunnen komen! Vind het van ALLEBEI (je ouders en broer) een niet acceptabele reactie.
Ik weet niet of je eens rustig met je broer kan praten over zoiets, wanneer er juist niets speelt. Dan lopen de gemoederen niet al te snel hoog op en misschien dat ie zelf ook begrijpt hoe hij overkomt op jullie. Hij mag best n beetje meer volwassen worden, als je t mij vraagt. Succes!
Als ik jouw situatie vergelijk met die van mij en mijn zwager zou ik zeggen: hij is al 31 jaar een verwende onvolwassen vent en met de steun van zijn vangnet (zijn ouders in in mijn geval ook zijn egocentrische vrouw) geloof ik niet dat jouw ergernissen hem zullen veranderen. Hééél frustrerend, maar wel een feit (denk ik). Ik loop zelf ook regelmatig tegen die frustraties aan en het enige dat ik probeer is om zelf afstand te nemen. Het enige dat ik kan doen is zo min mogelijk in aanraking komen met zijn inhalige gedrag zodat ik zo min mogelijk me irriteer. Ik heb weleens wat tegen mijn schoonouders gezegd hierover, maar uiteindelijk ben ik dan de gebeten hond. Dus ik probeer maar trots te zijn op de normen en waarden die ik mijn dochter meegeef en de zelfstandigheid waarmee wij ons leven leiden itt de broer van mijn man die 4 jaar ouder is! Als ik jouw verhalen hoor heb jij je prioriteiten ook heel netjes: je gezin op 1, toch ook rekening houdend met je ouders. Ik denk dat je best van je mag laten horen (zoals je nu hebt gedaan), maar zonder de illusie dat hij verandert (laten we wel wezen: hij kan er alleen maar op achteruit gaan, hij krijgt nu alles wat ie hebben wil).
Ik heb zelf idd ook niet het gevoel dat hij zal veranderen. Aangezien het al zo lang zo is. En ik heb er ook niet echt zin in om er met hem over te praten wanneer het weer rustig is. Vanmorgen vroeg mijn moeder waarom ik nu zo weg was gegaan en haar met de rommel had laten zitten en zij er dus de dupe van was. Ik heb haar uitgelegd (moest wel een paar keer) dat ik haar helemaal niet ergens de schuld van geef, maar dat ik een afspraak heb met mijn gezin en mij daar dan ook aan houd. Ik heb haar ook heel duidelijk verteld dat het gedrag van mijn broer niet acceptabel is voor ons en ik dus liever het niet opzoek en dus niet meer kom eten wanneer hij er is. Gewoon omdat ik geen zin heb om mij er druk over te maken en zijn stomme opmerkingen weer aan te moeten horen. Mijn moeder begreep dat en vertelde mij dat hij dus nog wel op zijn flikker had gehad van mijn pa en zijn excuses had aangeboden. Maar niet waar wij bij waren dus! En aan wie moet hij nu zijn excuses aanbieden? Bedankt voor jullie reacties. Voelt goed om te weten, dat er meer "eikels van broers" zijn. Knuffels Monique
Nou ik heb hier ook zo'n exemplaar hoor! Hij kijkt gigantisch op mij neer, omdat hem alles voor de wind gaat en ik altijd pech heb! Zie hem bijna nooit! Alleen als we toevallig samen bij me ma zijn. En dan zegt hij nog geen woord tegen mij, dus.... Sterkte! Groetjes Marjo