hallo lieve dames, nu schrijf ik hier al een heel tijdje in goede en in slechte tijden dus ben ervan overtuigd dat ik ook hier weer steun zal krijgen (naja dat hoop ik ) het zit zo. ik heb een hele zware zwangerschap gehad en een helse bevalling. daarvoor zijn er ook inmijn prive leven heel wat dingen voorgevallen die een enorme impact op mij hebbengehad nml problemen met mijn schoonmoeder. hier heb ik al eerder een stuk over geschreven. hoe dan ook ik werd zwanger dus wilde ik niet in een negatieve omgeving een kindje grootbrengen en heb ik het min of meer gelijmd voor mijn vriend (die er zelf ook aan onder door ging) en mijn kindje. goed de zwangerschap was geen pretje, 2x opgenomen door hevig overgeven wat tot de laatse dag vd bevalling heeft geduurd, daarna kregen we te horen dat aidan hoeg kans had op downsyndroom (dat moet je dan ook allemaal ff verwerken), daarna 3 x opgenomen vanwege vroegtijdig weeen en ga zomaar door. daarna een bevalling waar ik een trauma aanheb overgehouden. goed aidan is geboren en iedereen is happy.... toch? natuurlijk ben ik dolgelukkig dat mijn kindje gezond ter wereld kwam maar toen hij op mijn buik gelegd werd had ik niet zoals de meeste vrouwen het idee dat dit nu mijn kindje was. omdat de bv heel slecht ging en ik een borstontsteking had + blaasontsteking had ik genoeg aan mijn kop. daarna overstyap op fv ging ook slecht omdat aidan last kreeg van verstoppingenb waardoor ik bijna 24/7 met een huilende baby zat. heb verder ook nooit kraamtranen gehad. aidan werd 3 maanden en toen begonnen de problemen. niet met aidan zelf want die had minder last van krampen etc en was gewoon een lekker ventje. maar hierdoor betekende het wel dat ik niet meer de hele dag met hem bezig was en nu ook kon stilstaan bij mezelf. en toen kwam de klap! ik was gewoon niet meer mezelf. werd enorm snel boos om de gekste dingen. verder kon ik van heel vrolijk ineens naar heel down gaan. ik kreeg ideeen inmijn hoofd om mezelf wat aan te doen omdat ik me niet meer zo wilde voelen en het ergste is nog dat ik gefrustreerd werd en ook bang werd om aidan wat aan te doen. ik heb aan de bel getrokken en ben bij de ha geweest. hierop volgde gesprekken en werden mij anti depressiva aangeboden. ik wilde het op eigen kracht doen en alleen hulp van een psycholoog. dus geen medicijnen. helaas gaat het nu steeds meer achteruit. het is zo erg dat ik de afgelopen week alleen maar slechte dagen heb gehad en vrijdag was het dieptepunt. ik was allen thuis, aidan sliep en was nu meer dan ooit serieus van plan mezelf te snijden. ik heb weer gebeld en de crisisdienst vh GGzE is gekomen. ook hun denken dat het gaat om geen gewone depressie maar een postnatale. gelukkig ben ik nu weer rustig en heb ik vandaag een goede dag maar wie weet hoe het morgen zal zijn. ik vraag me af of hier nog eer vrouwen zijn die zoiets soortgelijks hebben meegemaakt of nu ervaren. het hoeft niet perse een postnatale depressie te zijn maar ik hoop dat ik steun kan vinden bij lotgenoten. alvast heel erg bedankt!
Hoi Kim, Het is lang geleden dat ik je hier heb gezien. Ik had wel meegekregen dat je zwangerschap niet fijn was en ook dat jullie te horen kregen dat het kindje een kans had op syndroom van down. Ik vind het echt helemaal niet leuk om te horen dat het niet goed met je gaat. Je vraagt naar lotgenoten, ik kan je helaas niet helpen want ik heb geen ervaringen en weet ook weinig van depressies af. Maar wil je wel veel sterkte wensen... Wat is de reden, als ik vragen mag, dat je de medicijnen niet wilt? Want het is voor jezelf denk ik een heel stuk fijner als het wat stabieler zou worden, en ook voor jullie lieve zoon..... Maar slik je die medicijnen voor een bepaalde periode? Dat weet ik nl ook niet.... Nogmaals, sterkte!
hoi, ik heb hier ook geen ervaring mee, maar wou je ook heeel veel sterkte wensen! hopelijk kom je hier snel weer uit! Wat heb je trouwens een prachtig ventje! Liefs Emmie
Hoi Kim, Allereerst wil ik even zeggen dat ik het heel vervelend voor je vind dat je een PPD (PostPartumDepressie) hebt. Helaas kan ik er over meepraten. Het volgende heb ik op een andere site gezet om me voor te stellen. Ik kopieer het maar even, zodat ik het niet opnieuw hoef te typen. Het is al moeilijk zat. Misschien kunnen we elkaar helpen om hiermee om te gaan. Heel veel sterkte, meis. @@@@@@@@@ Geplaatst op site : http://groups.msn.com/PostnataleDepress ... eclub.msnw Hallo Allemaal, Ik wil me even voorstellen. Mijn naam is Marianne. Ik ben 35 jaar oud en 7,5 weken geleden via een keizersnede bevallen van een prachtige zoon, Aaron. Mijn zwangerschap is heel voorspoedig geweest. Ik had geen echte last van misselijkheid in het 1e trimester, voelde me helemaal top in het 2e en kreeg pas wat gezondheidsproblemen in het 3e trimester. Ik had wel vanaf week 18 bekkeninstabiliteit en kreeg in het laatste trimester pre-eclampsie ofwel zwangerschapsvergiftiging. Wat toen volgde was iets minder. Vanaf week 35 had ik ziekenhuisopnames en uiteindelijk met 37,5 week zijn ze me gaan inleiden. De gel die mijn baarmoedermond moest laten rijpen, sloeg bij mij niet aan en meer dan best heftige weeën was er niets. De baarmoedermond bleef potdicht. Na een week probeerden ze met man en macht de vliezen te breken, maar ook dat lukte niet. Het werd met 38,5 week een keizersnede. Dit was al met al een hele goede ervaring. Ik herstelde ontzettend snel van deze buikoperatie en liep de dag na de operatie alweer naar het toilet. Mijn bekkeninstabiliteit herstelde zo wonderbaarlijk snel, dat ik 5 dagen later alweer trap kon lopen en dat kon ik het laatste deel van mijn zwangerschap al haast niet meer. Op zich ging het dus allemaal perfect. Aaron is een fantastisch knulletje. Vanaf dag 1 slaapt hij 's nachts netjes. Hij komt wel op de tijden van de voedingen, maar hij slaapt wel 's nachts. Huiluurtjes en dergelijke heeft hij voornamelijk 's avonds. Er is dus geen enkele reden om depri te zijn. En toch kan ik niet van hem en deze tijd genieten. Vanaf dag 1 heb ik hallucinaties. Dan wordt ik s nachts wakker en weet ik zeker dat hij ligt te stikken onder de dekens. Ik graai dan in paniek tussen de dekens, tot ik wakkerder wordt en me realizeer dat hij gewoon in z'n wiegje ligt. Toen de borstvoeding bij mij stopte na 6 dagen en we over moesten stappen op flesvoeding, kreeg ik hele rare gedachtes in mijn hoofd. Allereerst dacht ik dat hij me nu niet meer nodig had. Ik kon net zo goed dood zijn. Ik snap er zelf weinig van. Het zijn gedachtes die niet bij me horen. Een tijd later werd het allemaal steeds erger. Ik begon nare gedachtes in mijn hoofd te krijgen. Beelden in mijn hoofd waarbij ik de kleine man pijn deed en iets ernstigs aandeed. Ik zag mezelf dan een duw tegen de kinderwagen geven om hem de sloot in te rijden. Of dat ik hem in de maxicosi in de auto neerzette, niet vastmaakte en dan ging autorijden. Ik schaam me rot om dit te zeggen allemaal. Ik zou dat jochie nooit iets aandoen. Ik hou zielsveel van mijn zoontje. Ik voel me zo rot, zo schuldig over deze gedachtes. Hij is het belangrijkste in mijn leven en hoe kan ik dan dat soort dingen denken?. Dit schuldgevoel zorgt er weer voor dat ik mezelf een hele slechte moeder vind. Iedereen doet het beter als ik. Ik denk dan dat ik het niet verdien om te leven en dat het beter was geweest als ik was gestorven op de operatietafel. Want dan had mijn man een andere vrouw kunnen zoeken, een lieve vrouw die een fantastische moeder voor mijn zoontje zou zijn. En ik zie overal spoken. Naast het feit dat ik zo nu en dan voor mijn geestesoog zie dat ik hem iets aandoe, zie ik ook altijd en overal dingen die hem kunnen overkomen. Als ik hem verschoon, ben ik zo bang dat hij van de commode valt. Als ik de trap op of afloop, ben ik zo bang dat ik hem uit mijn handen laat glippen. Ik ben zooooo bang dat ik hem pijn doe. Ik heb ook een superkort lontje. Mijn man krijgt regelmatig de volle lading van mij. Ik voel me daar heel rot over en vecht er echt tegen. Maar soms is het sterker en dan kan ik opeens om weinig uitvallen tegen mijn man. Hij weet gelukkig van PPD af, dus hij probeert er begrip voor te hebben, maar ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk is. Waar ik verder nog last van heb? - Eetlust is zo goed als weg, terwijl ik eerder altijd wel veel eetlust had. - Er is niet veel meer waar ik nog vreugde uit haal. Hobbies en dergelijke heb ik momenteel niet meer. - Ik ben constant bang dat mijn huwelijk niet goed is en dat mijn man me morgen gaat verlaten omdat ik symptomen vertoon van PPD. Nou ja, een heel verhaal dus. Ik ga maandag maar eens bellen met een psycholoog. Misschien heb ik gewoon veel te verwerken. Ik hoop dat dat het is, en dat het geen echte PPD is. Ik ga hier maar een beetje meelezen en misschien vind ik hier wel tips en dergelijke om hiermee om te gaan. Groetjes, Marianne
Ik heb ook een pnd gehad nou ja zit er nog steeds mee, ga nu slapen maar kom er nog ff op terug want het is een ontzettend zware heftige tijd waar je doorheen gaat helaas
Ook ik zit nog steeds in de ziektewet met een PPD. Ten eerste wil ik je aanraden om wel medicatie te accepteren, want zonder was t mij ook niet gelukt! Zoek serieus hulp, slik medicatie en praat over je gevoelens, want alleen kom je er niet uit. heel erg veel sterkte!
Heel herkenbaar allemaal. Nou weet ik niet of ik een PPD heb, maar wel ontzettend wisselende stemmingen, soms het gevoel mezelf iets aan te doen. Wat ik het ergste vind is het gigantische schuldgevoel naar je kindje toe. Merel is echt de allerliefste schat van de wereld (welke moeder zou dat niet zeggen ) en ik hou ontiegelijk veel van haar. Als ze huilt (in het begin was dat zo'n 10 uur op een dag) dan kreeg ik soms het gevoel ook haar iets aan te doen. Heb dat natuurlijk nooit gedaan, maar het geveol dat het toch in me opkwam, gaf me zo'n schuldgevoel waardoor ik alleen nog maar depressiever werd. Ik ben er niet mee naar de huisarts geweest omdat ik denk dat ik het zelf wel kan "overwinnen". Het gaat ook al een stuk beter. Er zijn nu veel momenten waarop ik me zielsgelukkig voel met mijn meisje. Maar er hoeft maar iets te gebeuren en ik voel me weer zwaar K****. Alleen die schommelingen worden steeds minder zichtbaar. Zelf heb ik nog het idee dat het de hormonen zijn (ontkenning misschien?), omdat ik altijd heel veel last heb van hormonen en omdat het steeds minder heftig wordt mijn depressieve gevoelens. Ik kan me van jou dus heel goed voorstellen dat je geen medicijnen wilt en dat je het gevoel hebt dat je het zelf wel kan oplossen. Dat heb ik dus ook. Maar bij mij wordt het steeds minder erg en bij jou steeds heftiger, misschien toch een goed idee om de medicijnen te proberen? Hoe dan ook, ik wens je heel veel sterkte toe. En lekker van je afschrijven!
jezus wat ben ik blij! het is al erg genoeg dat er zoveel vrouwen zijn die dit ook hebben maar ik ben toch blij dat we elkaar kunnen steunen! wat avalon schrijft is zo herkenbaar! bijna eng gewoon. de dingen die je schrijft dat je bang bent je kind iets aan te doen heb ik ook. in het begin had ik steeds gekke gedachten (nu nog steeds) dat ik bang was dat hij ging sterven. dat ik bijv. het dekentje niet goed strak had gedaan en hij dan zou stikken etc. ik had dan ook steeds de drang om te kijken of dit ook zo was en zat maar zenuwachtig beneden op de bank tot hij wakker werd. wat ik dus niet heb is geen eetlust. ik heb juist afwisselend veel en weinig honger. het kan zijn dat ik de hele dag niks eet tot s avonds en dan mezelf helemaal volprop! hierdoorkom ik dus ook weer aan, terwijl na de bevalling die kilo's er meteen af gingen. over de vraag waarom geen medicijnen. ik wikde dit niet omdat ik bang was verslaafd te raken en omdat de ha me al gewaarschuwd had dat het dan eerst weken erger kon worden voordat het beter zou gaan. op dit moment kan k me niet voorstellen dat ik erger aan zou kunnen. klinkt heel raar maar ik wil zo weinig mogelijk alleen zijn. bang dat ALS ik in een slechte dag zit het ooit zover kom dat ik iets ga doen. vrijdag was het dus zodanig erg dat ik heb gebeld en dat ik gelijk medicijnen wilde. nou dat gaat dus niet 1-2-3 omdat dit niet werkt gelijk. dit neemt tijd in beslag zoals ik al eerder schreef. maar toch wil ik hier aanbeginnen omdat ik dek dat ikhet zelf niet kan. dit is ook heel moeilijk om toe te geven voor een persoon zoals ik die alleen maar wil doorgaan en alles op eigen kracht wil doen. nou meiden ben zo blij dat ik jullie gevonden heb. ik zou net als mij echt naar een psycholoog gaan. dan kun je je verhaal kwijt en misschien helpt dit al een deel kwijt te raken.
ps. ik heb ook enorme last van nachtmerries. hebben jullie dit ook? ook heb ik op slechte dagen heel erg dat ik al het traumatische 100x in mijn hoofd herhaal. vooral bij de bevalling heb ik veel missende flarden en daardoor herhaal ik het steeds weer in mijn hoofd om te kijken of ik nu misschien deze keer wel weer iets meer weet. hierdoor krijg ik dus weer ergere aanvallen.
Kim; toen ik in t diepe dal zat ben ik dus aan de antidepressiva gegaan. Voor de eerste dagen kreeg ik toen nog andere medicatie erbij, die direct werken. Erna moest ik die afbouwen en nam de AD het over.
Ik heb remeron gebruikt, dit heeft als bijkomend effect dat je er beter van gaat slapen. Ik sliep erg onrustig, en lag veel wakker omdat ik bang was dat Esmee wakker werd, na de 1e pil sliep ik als een roosje. Het helpt ook veel als je goed uitgerust bent dan kun je er overdag ook beter tegen. Ik begon met 30 mg, toen 45 mg, toen weer terug naar 30, 15 en sinds vorige week niets meer. en het gaat hartstikke goed, heb het zeker een half jaar gebruikt en ik zou het zo weer doen. Als je rustig afbouwt en vooral onder controle blijft hierbij is er denk ik weinig sprake van verslaving!
Jeetje meid ik wil je heel veel sterkte wensen. Maar soms zijn medicijnen echt de enige middel. Hou anders een dagboek voor jezelf en schrijf op hoe je voelt dan kan je daarna altijd teruglezen en relativeren. Misschien stom om te lezen maar luister overdag vrolijk muziek. Is uit onderzoek gebleken dat mensen die vrolijke nummers luisterde zich ook beter voelen net zoals lichaamsbeweging. Je kan ook gewoon elke dag ff naar buiten gaan, zwemmen, sauna. ff tijd voor jezelf. beterschap meid.
Ik precies hetzelfde. Heb al jaren last van een depresie en kan dus ook gewoon niet zonder mn AD. Ik heb gewoon een serotoninetekort en dat krijg ik nu via mn medicatie.
Kim, Heel veel sterkte. Mijn zusje heeft hier ook "last" van gehad en weet dus dat het echt geen pretje is. Hoop dat de medicatie snel aanslaat. Toys PS Jullie staan leuk in de ELF!
Meisje toch! Ik vind het vreselijk te lezen waar jij en andere vrouwen doorheen moeten. Die rot hormonen ook.... Ik denk dat je zonder medicatie er niet doorheen zal komen, want je zult echt stabiel moeten worden. Idd, de eerste tijd zul je aan de ad moeten wennen, dit betekend een terugslag. Maar ik denk dat je dan voorzorgsmaatregelen moet treffen. Ik weet niet waar je partner is in dit verhaal? Hij zal misschien iets met zijn werk kunnen regelen, waardoor hij zorg van je kan overnemen. Of anders familie? Je kunt dit niet alleen! Houd je ons op de hoogte?
Ik heb geen postnatale depressie gehad. Maar een flink trauma van de bevalling zelf. Wat eindligde in een keizersnede. Ik durfde niet meer te slapen waardoor je alleen maar verd in de put komt totdat het een depressie is. Ik heb gesoprekken gehad met een psy en de huisarts ik had voor overdag oxasepam en cisordinol en voor de nacht kom niet op de naam. Me zusje is hier 2 weken geweest en ik heb in die 2 weken zoveel geslapen en langzaam uit het dal gekomen. Ik merk dat ik nog makkelijk tegnslagen heb en droom nog erg vaak over de bevalling als me vriend thuis is maakt hij me heel voorzichtig wakker. de buurvrouw slaapt naast ons en ik schreeuw dan zo hard in me slaap dat ze me wakker belt of het wel gaat. Ik ben nu wel van de medicatie af maar als ik een week weer slecht of amper heb geslapen dan komt me zusje weer 2 nachtjes slapen zodat ik even aan de slaaptabeltten ga. Ik wens je heel veel sterkte en ik had het niet zonder de medicaie kunnen doen. Ik denk maar dat is mijn mening dat het goed is om het te grbuiken zodat je weer rust krijgt in alles en weer kan genieten van je kindje en dat je langzaam maar zorgvuldig afbouw het allemaal wat zonniger word. Ik ben blij met de hulp van met vriend zusje en buurvrouw zij hebben me wee door hun hulp laten genieten van Daan Ik wens je heel veel stekte.
hallo dames! ik ben afgelopen maandag naar de psyg geweest. het was best een fijn gesprek alleen zijn we nu nog niet echt opgeschoten voor mijn gevoel. het was dan ook maar een soort van kennismakingsgesprek en volgende week gaan we dieper in op mijn 'probleem'. ze wilde het liefst dat ik de eerste paar sessies niet aan de medicatie ging omdat ze bang was dan door onderdrukking van mijn emoties geen goed beeld kreeg. dus nu heb ik rescue spray gehaald om me op de ergste momenten wat rustiger te maken. het zal mij benieuwen! hoe gaat het nu met de rest vd dames?
Eindelijk iemand die er over begind helaas heb ik er ook last van Ook ik heb bij de ha aan de bel getrokken en kreeg meteen valium om te kalmeren... later kreeg ik met spoed gesprekken bij het ggz. Nou daar ben ik nu zo'n 4 keer geweest, en wat zegt de therapeut: kan ik nog iets voor je doen want het verwerken moet je toch zelf We hebben het over van alles en nog wat gehad maar mijn zwangerschap/bevalling helamaal niet baal echt enorm want omdat mijn schoonmoeder ongeneeselijk ziek is verklaard afgelopen maand, raak ik weer terug in de negatieve spiraal. Dit komt volgens de therapeut door van alles zoals het regelen van een oppas op en neer naar schoonmoeder etc en geen tijd meer hebben voor mn gezinnetje. Ik krijg nu af en toe weer een aanval dat ik wat agressief word mn kindje een zeur vind er niks van kan hebbn terwijl het zon enorm lief kindje is! Ik heb aan gegevan dat ik vond dat ik nog geen hulp heb gehad en dat het nu niet echt het juiste moment is om te stoppen als het juist slechter gaat...als ik geen kindje had gehad had ik dit gewoon laten gebeuren, maar ik wil een goede rustige moeder zijn. @ kimkivits: neem de pillen echt waar het helpt enorm... je gaat nu langzaam steeds verder achteruit dit kun je jezelf je kindje en je gezin niet aan doen! Wees verstandig en neem alle hulp aan ook al zijn het medicijnen! Je hebt de stap gezet om hulp te vragen, dus geef nu niet op! zet em op meid doe het voor je gezin maar vooral voor jezelf! Je zult je snel beter voelen! xx