jezus meiden! wat lees ik nu? gaat niet zo lekke rhiero! meiden kop op! we komen er wel! met of zonder medicatie! ik moet zeggen dat praten met een psycholoog erg goed werkt bij mij. maar goed dat is voor iedereen persoonlijk en is gewoon net dat extra zetje voor mij. tegen een vreemd vertel je soms toch eens wat meer of minder. ik merk wel dat ik de laatste paar dagen weer klote dagen heb. ben stront chaggerijnig en kan NIKS hebben. ik ben ook ziek (grieperig) en heb het idee dat ik een slechte moeder ben omdat ik niet voor aidan kan zorgen. aidan is ook ziek en huilt weer wat meer dus loop op mijn tenen. misschien komt het ook doordat de feestdagen eraan komen. hoort iets leuks te zijn maar ik stress me nu al kapot. meiden dikke knuf!
Kimkivits, niet leuk om te horen dat t niet zo lekker gaat nu. Maar ik ben wel blij of tja ik vind t echt moedig van je, dat jij de stap hebt ondernomen om hier n topic over te openen. Zo kunnen wij ook ons verhaal hier kwijt en heel veel dingen zijn zo herkenbaar (en ik maar denken dat ik zo'n slechte moeder was).. en dat iedereen veel gelukkiger was/is als mij, maar dit is niet t geval blijkt.. zoveel meiden die t zelfde mee maken.. Ik hoop dat we allemaal toch fijne dagen mee mogen maken straks en op naar n TOP 2008!
Ik sluit me volledig aan bij Patroes! Nou, vandaag de psychiater (?) gebeld om de medicatie te overleggen.......Maar waar ik al bang voor was, die wil me eerst zien voor ze medicijnen voorschrijft. Ik heb echt geen zin om NOG een keer mijn verhaal te doen. Het is elke keer al zoveel huilen bij de psycholoog. Bovendien, mijn psycholoog had al met haar overlegd, dus ze kent het verhaal. En wat nog erger is: ik kan pas 21 januari terecht! Dat kan toch zomaar niet? Ik ben bang dat ze de situatie onderschatten. Ik loop hier al veel te lang mee... Wat denken jullie? Moet ik toch maar mijn huisarts bellen om wat voor te schrijven? Ik weet het ff echt niet meer......... Ik heb begrepen dat Seroxat op zich gecombineerd kan worden met borstvoeding. Ik neig ernaar om dit gewoon door mijn huisarts te laten voorschrijven. Zeker omdat ik begrepen heb dat het wel even duurt voordat het werkt wil ik er zsm mee beginnen, niet over ruim een maand! Wat vinden jullie? Hellup! Gr. Emma
@Minyaweth: Ik hoop ook dat de gesprekken goed gaan helpen. Had eigenlijk gehoopt vandaag al een telefoontje te krijgen, maar helaas Mijn schoonmoeder is er de hele middag geweest, ze kan alleen niet veel uit handen nemen omdat ze aan het revalideren is van een heup breuk. Maar goed ik zat niet alleen. Heb je al nagedacht over eventueel toch naar een vervangende huisarts te gaan? @Patroeschka: Tja, stond er niet echt versteld van dat de huisarts het constateerde, had het al een beetje aan voelen komen eerlijk gezegd. Mijn vriend steunt me gelukkig heel erg goed, maar voel me naar hem toe best wel schuldig. Hij kan niets voor me doen, alleen maar luisteren. Op mijn schoonouders kan ik goed rekenen gelukkig. Op mijn eigen ouders ook wel, alleen die wonen niet zo dichtbij en hebben honden, dus die kunnen helaas niet een hele dag hier zijn. Ik begrijp hoe je je voelt, ik voel me ook absoluut geen goede moeder. Lukt het nu een beetje met het innemen van de medicatie? @Eva: Ik heb het een week of 5 na de geboorte van Jason gekregen. Tenminste toen begon ik niet zo lekker in mijn vel te zitten. Waarom Jason zo veel huilt weten we niet. We zijn nu met hem onder behandeling bij iemand die aan reikie doet, en we merken al wel een verschil gelukkig. Jason zou volgens het CB 5 voedingen moeten hebben, is in het begin heel goed gegaan, maar nu krijg hij er weer 6 omdat hij echt honger had. Hij krijgt Forte maar had blijkbaar toch echt niet genoeg aan 5 flessen. Morgen naar het CB, zullen ze wel weer gaan zeiken vrees ik. Maar goed... Als hij honger heeft krijgt hij de fles. Ik weet nog niet naar welke GGZ ik moet, wacht nog op hun telefoontje dan weet ik meteen meer. Ik heb een hele goede vriendin die er voor me is als het nodig is. Dus dat komt wel helemaal goed. Groetjes
HA bellen en zeggen dat t echt echt echt niet gaat zo.. Ik weet t ook niet anders Emma, sterkte zeg, wou dat ik je kon helpen.
@Kim: We komen er ook allemaal wel hoop ik. Weet precies wat je bedoelt over de feestdagen. Dat verplicht gezellig doen, heb ik op dit moment ook echt helemaal geen behoefte aan.
Saartje, jij ook al zo'n heftig verhaal! Heel veel sterkte meid. Emma, ik zou gewoon overleggen met je huisarts wat hij er van denkt. 21 Januari is echt veel te ver weg! Zijn er hier ook meer waar de cyclus helemaal in de war is? Ik ga er nogal van stressen . Heb 7 weken de pil geslikt, maar omdat ik daar (niet meer) tegen kon heb ik aansluitend een mirenaspiraaltje laten zetten. Nu ben ik al ruim 2 weken overtijd . Ook kwam er gisteravond wat wit vocht uit mijn borst terwijl ik geen borstvoeding geef. Misschien morgen maar met de huisarts bellen (zit nu op mijn werk), want zo blijf ik alleen maar in de stress en ik weet niet of door alles gewoon mijn hormonen in de war zijn of dat het mis is gegaan met het spiraaltje.
@Kim: ik moet ook zeggen dat ik blij ben dan dat dit topic er is zodat we er met elkaar over kunnen praten. Durfde er zelf nooit over te beginnen, maar toen ik dit topic zag voelde ik me zo opgelucht... Dankjewel. @Emma: jezus zeg! 21 januari pas aan de beurt?!?! Dat duurd echt véél te lang! Ik zou zeggen: HA bellen en zeggen dat er NU wat moet gebeuren! Al is het alleen al uit eventuele zelfbescherming en bescherming voor je lieve Mick. Volgens mij moet je tegenwoordig echt eerst helemaal op instorten staan voordat er echte actie wordt ondernomen @Saartje: Balen dat er nog niet gebeld is zeg. Najah, hopelijk vandaag! Spijtig dat je schoonmoeder aan het revalideren is, maar wat lief van d'r dat ze toch voor je klaar staat! En het niet alleen zitten alleen al, scheelt al een hele hoop! Althans, zo ervaar ik het altijd. Alsof er iets meer last van je schouders valt. Vanmorgen weer mijn HA gebeld, maar de praktijk is nog steeds gesloten :x Zometeen komt mijn moeder en zal het er eens met haar over hebben. Durf niet goed naar een andere arts... @Secretje: mijn cyclus blijft normaal maar ja, dat zegt niks. Ik slik de pil. Als je er zo van in de stress schiet en denkt aan een eventuele zwangerschap, kan je denk ik beter even een test doen? Dan weet je het allemaal zeker. Kan een hele hoop stress schelen, waar je nu eigenlijk niet op zit te wachten, want wees eerlijk: stress hebben we al genoeg! Nou, ik ga even snel buiten een sigaret roken. Vigo ligt nog op bed maar gaat niet slapen. Haal hem er daarna uit. Het was vanmorgen al 5 uur... *gaap*....
Hoi meiden, heb er lang over nagedacht of ik m'n verhaal hier neer zou zetten maar doe het toch maar. Mijn dochtertje is nu 3 weken en ik voel me zo verschrikkelijk k*t! Het was een zware bevalling en uiteindelijk geeindigd in een spoed-keizersnede, helemaal anders dan verwacht. En nu is ze er dus, had er zo naar uitgekeken maar ik vind het helemaal niks. En schaam me zo om het te zeggen maar ik voel helemaal niks voor haar. Als ik naar haar kijk dan doet me dat niks. Kan de hele dag wel janken omdat ik het allemaal zo vind tegenvallen. Gister heeft ze gehuild van 1500 tot 2200 en ik werd echt helemaal gek, kan het gewoon niet meer opbrengen om haar te troosten, trouwens ze wil ook helemaal niet getroost worden. De hele dag denk ik alleen maar: ga niet huilen, ga niet huilen want ik wil gewoon niet bij haar in de buurt zijn, erg he? En waarom zou ze zo veel huilen. Af en toe rook ik weer een half sigaretje, altijd meteen na het voeden, dat is op dit moment het enige moment van ontspanning voor me. Mijn vriend wil dat ik naar de dokter ga, maar ik schaam me zo. Iedereen zegt dat we zo'n mooi lief kindje hebben en dan moet ik gaan zeggen dat ik het helemaal niks vind en er gewoon spijt van heb......
Jeetje Bloempje... dat is wel heel heftig allemaal! Ik denk dat je zo snel mogelijk je HA moet bellen, je hebt niks om je voor te schamen en de HA zit ervoor jou verder te helpen. Ik zou willen dat ik iets kon doen voor je. Sterkte en veel liefs Manuela
Bloempje, moet gewoon even op je reageren. Ga alstjeblieft toch naar de dokter! Ik weet dat het een hele moeilijke stap is, maar voor jezelf/je meisje/je vriend is dat het beste. En het is echt niets om je voor te schamen. Je moet ook bedenken dat die spoedkeizersnede niet zomaar iets is. Je hebt moeten omschakelen van een normale bevalling naar een keizersnede en dat is al moeilijk. Verder kan ik uit eigen ervaring vertellen dat een normale bevalling je een heel ander gevoel over je baby geeft dan een spoedkeizersnede. Veel van je gevoelens herken ik helaas van de periode na de geboorte van mijn oudste. Ook hij is geboren via een spoedkeizersnede. De eerste 24 uur mocht ik hem niet eens vasthouden en ik had totaal geen band met hem. Ik dacht: ze kunnen wel zeggen dat dit kind van mij is, maar het zou ook zo een kind van een ander kunnen zijn. Toen Ruben ook nog eens meer dan 8 uur op een dag begon te huilen ging het steeds verder bergafwaarts met mij. Zelf heb ik toen nooit aan de bel getrokken. Ik ben echt door een heel diep dal gegaan. Was totaal mezelf niet meer en kon niet genieten van mijn prachtige kindje en mijn man. Rond de eerste verjaardag van Ruben ging het op zijn slechtst en ik ben helemaal geflipt toen mijn man ineens op de 1e verjaardag van Ruben moest werken. Na die verjaardag ben ik langzaamaan zelf uit het dal geklommen, maar ik merk echt dat alles me nog steeds erg dwars zit. Lange tijd heb ik me schuldig gevoeld dat ik niet kon genieten van mijn kleine mannetje. Dat ik zo kwaad soms op hem was vanwege het verschrikkelijke huilen en dat ik er wel lichamelijk voor hem was, maar dat de geestelijke band er niet was. Inmiddels ben ik dus wel knettergek op mijn ventje, maar nu na de geboorte van quinten gaat het met mij weer de verkeerde kant op en het botst soms zo ontzettend met Ruben. Daar voel ik me nu ontzettend schuldig over. Het mannetje heeft dit niet verdiend.
@Bloempje82: wat vreselijk zeg! Maar ik denk dat je vriend gelijk heeft, praat er met je huisarts over. Het is gewoon zo moeilijk als je kindje veel huilt, jouw troost nodig heeft wat je nauwelijks kunt geven, iedereen zegt dat je blij MOET zijn met zo'n mooi kindje, jouw schuldgevoelens, de roze wolk die er niet is, de moeilijke bevalling, je leven dat eventjes totaal omgegooid wordt.......... Het wordt allemaal te vaak onderschat hoe heftig zo'n tijd is. Bel echt even voor een afspraak met je huisarts, of laat even voor je bellen als je het te moeilijk vindt. En ga er evt. samen heen. Het lucht echt op als er eindelijk iemand is die begrip toont en je kan helpen hiermee! Doen hoor meid, je zult je straks echt beter voelen en weg met die schuldgevoelens, je kunt hier echt niets aan doen! Heel veel sterkte, Emma
Het gaat hier ook nog steeds niet goed. Huisarts is er niet, psycholoog belt niet terug (ik heb het antwoordapparaat ingesproken) en mijn man zit nu op z'n werk. Voel me beroerd. Bah! Ik snap echt niet dat je hier in Nederland zoveel moeite moet doen voor hulp en je wordt gewoon in de steek gelaten....... Gr. Emma
Poeh wat n verhaal bloempje, maar wat anderen zeggen.. je moet echt hulp zoeken dan. Is t niet 'voor jezelf', doe t dan voor je kleintje en je partner. Emma dat is gruwelijk balen.. En nu?
Emma, dat is wel heel erg :c: . Dikke knuf vanuit hier. Hier gaat het ook niet lekker vandaag. Ben nu vandaag al 3 keer in tranen uitgebarsten op mijn werk . 1 Keer doordat mijn leidinggevende zei dat hij het heel bewonderingswaardig vindt dat ik elke werkdag toch weer gewoon op kom dagen.
Dank jullie wel Patroes en Secretje....... Ik heb mijn mannetje maar opgebeld op zijn werk, en die gaat nu wat rondbellen om wat te regelen. Ik trek het ff niet meer, het is allemaal even teveel nu. Ben zo blij dat hij het van me overneemt, ik kan nu gewoon even afwachten. Secretje: wat fijn dat je leidinggevende dat zo zegt, die lijkt er echt begrip voor te hebben. Het is ook echt knap van je! Ik kon het echt niet meer en zit nu thuis. Dat emotionele dat herken ik zelf ook zo erg. Je kunt echt om van alles huilen..... Moet echt zeggen dat ik blij ben dat we ons verhaal hier zo kwijt kunnen. Ik heb er echt veel steun aan! Tnx, Emma
Wil iedereen ff een knuf geven............ Ik zit zelf nog steeds met een pnd kan ook totaal niet zonder mn medicijnen.... het gaat nog steeds met ups en downs helaas..... Het is zooo zwaar lichamelijk, geestelijk je hebt gewoon een hele weg te gaan ben ik nu wel achter om weer een beetje normaal te kunnen functioneren. Alles lijkt zo gemakkelijk maar voor mij is het gewoon 10x zo zwaar allemaal ik moet door maar heb er dagen bij dat ik alleen maar kan schelden en huilen en gewoon niet meer weet wat ik hier nu nog moet doen............ Sterkte allemaal
dank jullie wel voor jullie steun, het helpt al heel veel om te weten dat ik niet de enige ben, ondanks dat ik dit gevoel echt niemand gun. Ben in het verleden 2 keer depressief geweest en dat waren de moeilijkste perioden uit mijn leven. Gelukkig kreeg ik toen ook heel veel steun van mijn vriend, hij is echt de liefste man van de wereld. Het gevoel dat ik nu heb lijkt veel op hoe ik me toen voelde dus ik weet dat ik een afspraak moet maken met de huisarts, toch is dat heel moeilijk (schaamte).