Dat heb ik ook Patroes. Ik heb ook niet die gevoelens dat ik Bink bv iets aan zou doen. Maar die stemmingswisselingen, mijn vriend kan niets goed doen. Kan gewoon niet optimaal genieten van Bink en net als Minyaweth heb ik soms het gevoel dat Bink zich maar alleen moet (kunnen) redden. Kan elke dag wel janken .... en de sfeer thuis is ook niet optimaal. Verwaarloos ook mijn relatie en heb nergens zin in. Heb het gevoel dat ik al 8 maanden alleen maar aan het hardlopen ben. Wat dit precies is weet ik niet maar ik weet wel dat ik zo niet langer door kan gaan. En ik hoop door het gesprek met mijn HA duidelijk wordt wat dit "gevoel" is en of het een depressie is?! Pffff is moeilijk.
@Kim, Jeetje meis, ik schrik hier best wel van. Ik wist dat je een moeilijke zwangerschap had (we kletsten immers samen in het juli forum), maar het zit je echt niet mee. Wat goed dat je hulp hebt gezocht! Ik hoop dat je je snel wat beter voelt en dan helemaal op en top kan genieten van je mooie mannetje(s). Sterkte ook voor de rest die hier mee schrijven. Liefs Jody.
@Patroes: ik was ook erg bang dat ik niet serieus genomen zou worden. Afgelopen zaterdag heb ik er voor het eerst sinds 7 maanden met mijn vriend over gepraat. Tot die tijd altijd de schijn opgehouden en mijn mond gehouden uit schaamte en angst om niet serieus genomen te worden. Ik dacht echt bij mezelf: als ik mezelf niet serieus neem en niet de touwtjes terug in handen neem, hoe kan ik dan verwachten dat iemand anders mij serieus neemt? Mijn vriend was erg begripvol en voor hem vielen ook veel puzzelstukjes op zijn plaats. Mijn vriend heeft ook echt wel een keer gezegt van: van al dat gelees op internet over depressies kan je het jezelf ook aanpraten..., Mijn reactie was dus: ik ga mezelf toch geen depressie aanpraten? Dit is hoe ik me voel. En juist door op het internet te zoeken kon ik dingen eindelijk plaatsen en vond ik herkenning. Wat ik probeer te zeggen Patroes: neem jezelf serieus. Als jij dat doet, zal jou man snel volgen. Niemand doet dit toch voor haar lolletje? Een gesprek met de HA kan nooit kwaad... @Toys: ik ben er ook erg benieuwd wat er allemaal gaat komen. Ben ook erg benieuwd of ik in het straatje 'Postnatale depressie' of een andere soort van depressie val. Het kan inderdaad niet langer zo doorgaan... ik word er gewoon schijtziek van. Vanmorgen ben ik erg uitgevallen tegen Vigo. Ik kon zijn gejammer niet langer meer aanhoren Resultaat: Vigo nog meer over de toeren en ik zit met een schuldgevoel van hier tot en met Tokio... Dat arme manneke kan er toch ook allemaal niks aan doen. Ik heb hem daarna opgepakt en hem alleen maar geknuffeld en getroost. Het enige dat ik dacht was: wat ben ik blij dat ik vanmorgen de HA heb gebeld voordat het echt uit de hand loopt.
Via de zoekfunctie kwam ik hier uit...Heb net met tranen jullie verhalen zitten lezen......en vooralsnog kunnen die even niet stoppen met vloeien.... Ik zal me over een tijdje hier nogmaals melden en wat meer over mezelf vertellen. Heb vorige week al afspraak gemaakt met huisarts omdat ik het idee had dat dit zo de goede kant niet opgaat. Deze afspraak staat voor a.s. donderdag middag....zal daarna weer wat van me laten horen, okee?! Allemaal dikke knuffel en ben blij dat ik dit topic gevonden heb. Eva.
hoi meiden Heb morgen ook een afspraak met de ha. Ik weet niet wat er met me aan de hand is, maar het gaat slecht. Ik hou zielsveel van Zoë, kan ook best van haar genieten, maar ben veelte gespannen. Heb een enorm kort lontje, wil de hele dag huilen en ben dood en doodmoe Verder heb ik een ontzettend naar verleden en ben hiervoor in therapie. Weet dus niet of ik nu ook nog een depressie erbij heb....... voelt gewoon niet goed. Vind het heel moeilijk om dagen achter elkaar voor Zoë te zorgen. Steeds als ze overdag weinig slaapt, denk ik ojee, hoe kom ik de wakkere uren nu door, want richting fles wordt ze altijd heel jengelig. Ipv dat ik met haar speel en geniet, wil ik liever dat ze zichzelf amuseert. Vind heel moeilijk om de energie op te brengen en voel me er schuldig over. Heb ook al een paar keer mijn moeder laten komen, omdat ik het gewoon echt niet kon en Zoë steeds harder begon te huilen en het me niet lukte haar op te pakken. twinny
BIj mij ook allemaal herkenbaar. Vandaag was de druppel, ik schaam me er voor om t te vertellen hier.. Zit dit dus echt met tranen en schuldgevoel te schrijven. Vanochtend/vanmiddag naar de stad geweest met Justin, hij had t geweldig gedaan! Ik was zo trots op mn manneke. Thuis merkte ik dat hij echt moe was, dus fruithap gegeven en naar bedje. Wilde meneer niet slapen.. Na 20 minuten ben ik heen gegaan en n flesje gegeven. Daarna weer op bedje. Niet willen slapen.. Ik probeerde me in te houden en rustig beneden ff op de bank te liggen tot Justin écht begon te huilen. Dan inene gaat er n 'knop' om en ken ik mezelf niet hoor, ik voel me dan zo ineens heel kwaad worden, dus ik storm naar boven (owh wat vind ik dit erg om te schrijven) en schreeuw tegen mn lieve schat dat ie s moet gaan slapen potverdorie waarop hij nog harder gaan huilen. Ik pak m echt ruw uit zijn bedje en gingen naar benee, daar viel ik samen met Justin over n tas en ik kon m nog net goed vasthouden. Had wel mezelf bezeerd en daar kwamen de tranen en toen voelde ik me zooooo schuldig en een zooooo'n slechte mama. Heb beneden verschrikkelijk zitten huilen. En mn jochie was al weer zo lief aan t spelen.. Ik heb t nu eerlijk tegen mn man vertelt en hij was erg meelevend gelukkig. Ik weet echt niet wat me mankeert, ik voel me gewoon iemand die dr kindje mishandeld echt waar.. Ik voel nu echt dat dit niet normaal is en dat er n oplossing moet komen.
Ben heel blij met dit topic....... En zo zie je maar weer dat je niet de enige bent en dat is ook al een hele steun. Mijn zwangerschap is heel erg zwaar en moeilijk verlopen, en met 21 weken moest ik me 100%ziek melden ivm erge rug en bekkenklachten. Heb bij de mensendiecktherapeut gelopen, de manueel therapeut en de fysiotherapeut. Ik zag elke dag als een blok op tegen de nacht omdat slapen niet ging vanwege mijn rug. Steeds was het 2 uurtjes slapen, 2 uurtjes oefeningen, 2 uurtjes slapen en dan was het ochtend. Compleet gesloopt kwam de bevalling dichterbij. Ik heb ontzettend veel pijnlijke voorweeen gehad, maar het zette steeds niet door. Heb ook veel tijd in ons bevalbad doorgebracht om het enorme gewicht van mijn buik niet te voelen. Pas op 42 weken begonnen de weeen, maar na 20 uur weeen om de 5 minuten had ik nog steeds geen ontsluiting. Na nog eens 4 uren hebben ze bij een krappe 1 cm mijn vliezen gebroken wat echt hels pijnlijk was. Ik krijg nog tranen in mijn ogen als ik eraan terugdenk. Toen ben ik doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een ruggenprik omdat ik niet meer echt aanspreekbaar was en volledig verkrampte. Na in totaal 32 uur bleek Mick vast te zitten in mijn bekken. Alleen zijn hoofdje stak naar buiten. Via hevig duw en trekwerk is uiteindelijk mijn mannetje geboren, maar is ook veel schade aan mijn bekken toegebracht. Hij was 10 pond (ruim een kilo onderschat). Ben nu nog aan het revalideren en het valt me heel erg zwaar. De bevalling was een waar trauma voor mij. Na de bevalling heb ik veel nachtmerries gehad en was ik steeds heel emotioneel. Ik kon heel weinig hebben van Mick. Vlak voor de bevalling brak mijn man zijn linkerhand (zijn rechterarm was al 4 jaar grotendeels verlamd), dus kon hij na de bevalling net als ik ons kind niet verzorgen. We hebben toen maandenlang veel hulp moeten hebben. Ook dat heeft ons emotioneel veel gedaan. Ook is er nogal wat ziekte in onze families opgetreden, wat ons ook erg bezighield. Verder lopen we ook bijna wekelijks bij de huisarts en kinderarts voor Mick, vanwege astmatische klachten. Ik werk nu op therapeutische basis een paar uurtjes in de week. Maar ik kan het allemaal niet meer opbrengen. De lat ligt heel hoog en er wordt veel van mij verwacht (ook nachtdiensten en weekenddiensten). Ik voel me ontzettend moe, ik heb het gevoel dat ik het allemaal niet meer trek. Het liefst zou ik vluchten van alles waar ik nu in zit. Heb het gevoel dat ik alles zou willen terugdraaien naar het relatief rustige onbezorgde leventje wat ik had. Met regelmaat kom ik in depressieve periodes terecht waarbij ik hele nare gedachten heb, dan wil ik bijv. scheiden zodat mijn man een betere vrouw kan vinden, die het allemaal wel aankan. Ben ook bang dat hij me verlaat, omdat hij zo'n vrouw als ik toch nooit heeft gewild. Het onbegrip van de omgeving wat we vanaf het begin van alle problemen al hebben is voor mij heel moeilijk te verdragen. Zelfs nu ik de stoute schoenen heb aangetrokken en naar de huisarts ben gestapt, heerst er onbegrip. Zelfs in mijn familie. De enige die mij begrijpen en kunnen ondersteunen zijn mijn moeder en mijn man. We gaan nu samen naar de psycholoog. Hebben net 2 intakegesprekken gehad. Ik heb steeds een gevoel gehad dat ik gefaald heb, dat ik het niet aankon en andere vrouwen wel, maar nu ik dit topic lees, weet ik dat het best vaak voorkomt. Ik herken bijna alles wat in jullie verhalen genoemd is. Ik hou zielsveel van mijn man en zoon, maar die nare gedachten blijven komen, al weet ik dat ik mijn zoon nooit iets zou aandoen, mezelf ook niet denk ik, maar mijn gevoel van eigenwaarde ben ik behoorlijk kwijt. Ik ben momenteel erg gevoelig voor wat andere mensen over mij zeggen en dat maakt het alleen maar erger. De psycholoog denkt dat het een combinatie is van ppd en overspannenheid/overbelasting. We gaan het eerst met gesprekken proberen, dus zonder medicatie omdat ik bv geef. Vrijdag moeten we weer... Ik wens iedereen heel veel sterkte en ik vind het heel moedig dat jullie er ook over kunnen praten en hulp hebben gezocht. Ik weet dat de drempel heel hoog is, het heeft voor mij ook 7 maanden geduurd... Groetjes, Emma
Ach meid... ik heb zo met je te doen! Je bent enorm dapper! Val jezelf niet te hard af, het overkomt iedere moeder weleens dat ze iets doet waar ze later spijt van heeft, ook uitvallen tegen je kind! Vind het trouwens van iedereen hier stuk voor stuk ontzettend moedig om dit hier neer te zetten, dat getuigt er juist van dat iedereen het beste met zn kind voor heeft en dat jullie ontzettend lieve moeders zijn!
hallo wat fijn om te lezen dat er weer meer gereageerd is.. heb alles bijgelezen maar momenteel even geen puf om te reageren en mn verhaal te doen.. maar wilde iedereen even een pluim geven dat we allemaal hulp hebben gezocht.. dikke knuffel.
hoi meiden VAmorgen bij de ha geweest. Heb proberen aan tegeven dat me allemaal te veel werd. Hij wilde echter geen diagnose stellen over de kop van mijn therapeut heen...........dus moet nu maar weer afwachten enzo..... Vanmorgen was weer moeilijk. Heb Zoë bij me moeder afgegeven omdat ik afspraak bij huisarts had. Me moeder zou haar baden enzo. Kom ik erachter dat ze verkeerd wasspul gebruik had. Opzich geen ramp, maar voor mij is het dan weer helemaal over.......pppppfffffff. De rest van de dag was ze super lief. Ben net pas thuis en ze ligt weer te dutten... Voel me schuldig dat ik zo moeilijk doe over zo'n lief kindje! Vanaf volgende week gaat ze een dag extra naar het kdv.....puur zodat mama wat lucht krijgt. Denk gewoon dat ze daar dan ff beter af is, maar ergens voel ik me zo slechte moeder nu weer inene........ Patroeschka: goed meid dat je het hier vertelt en ook aan je man hebt gezegd. Meid, iedereen valt wel eens uit. Leg hem gewoon uit dat je niet zo bedoelde en knuffel hem eens extra, dan is ie het zo vergeten. En echt meis, mishandeling is heel wat anders hoor! Was er vandaag niet nog iemand naar de ha geweest? twinny
Toys gaat morgen naar de HA. Voor zover ik weet was jij de enige die vandaag ging Eigenlijk ben je bij de HA dus niet veel opgeschoten... Moet je nog een keer terug voor een gesprek? Wel fijn voor je dat je straks wat meer 'adem ruimte' hebt als je dochter een dag extra naar het KDV gaat. Niks mis mee hoor meid! Voel je er absoluut niet schuldig over. Mijn vriend en ik hebben het er gisteren over gehad dat hij een dag minder wil gaan werken. Mits hij dat voor elkaar kan krijgen op zijn werk... Zo kan hij de zorg voor Vigo die dag op zich nemen zodat ik weer tot mezelf kan komen en iets voor mezelf kan doen. Wat een lieve schat hé? Ik begin hem nu wel weer te knijpen hoor... zo opgelucht en blij als ik gister was dat ik de HA had gebeld, zo benauwend voelt het vandaag. Ik heb het gevoel dat ik, als ik straks mijn verhaal doe, ik mezelf alleen maar presenteer als een slechte moeder... een slecht mens. Mijn vriend gaat vragen of hij vrij kan krijgen zodat hij met me mee kan naar de HA. Dat voelt wel een stukje vertrouwder. Gisteren ook maar 'opgebiecht' aan mijn moeder. Ook zij was gelukkig begripvol. @Patroes: hoe gaat het nu met je? Wat fijn om te lezen dat je man je steunt en je begrijpt. Wat zal jij je verschrikkelijk hebben gevoeld... Ik herken het wel; die ruwe aanpak. Meestal is het pure wanhoop waardoor je zo handelt. Voel je asjeblieft niet schuldig. Heb je al je HA gebelt?
Ha is gebeld, morgenochtend kan ik terecht.. Ik zit nu alleen maar te janken.. Vanochtend wéér n situatie waarop ik heel erg boos op Justin ben geworden, t is zo sneu voor mn ventje, kijkt ie me echt verschrikt aan, hoezo voel je je schuldig? En ja ook ik heb t gevoel dat ik faal, als moeder én als echtgenote (omdat door de knip mijn litteken nog gevoelig is) en wij moeilijk tot niet kunnen vrijen. Ik ben nooit gezellig tegen mn man en ook de laatste tijd alleen maar negatief.. We zullen wel horen morgen. Toys heel veel succes morgen!
meiden die vandaag een gesprek hebben.......ik denk aan jullie....... Toegeven dat er iets is, maakt ons de beste moeders die er zijn! twinny
Ik denk ook aan jullie... veel succes! Ik vind het erg fijn dat we hier ons hart kunnen luchten. Alleen daardoor voel ik me al een stuk beter. Dank jullie wel...
Thanxxx allemaal! Bij mij kon ze zo niet zeggen wat er aan de hand was, ze heeft n doorverwijzing mee gegeven voor n psycholoog. Deze kan beter oordelen hierover. Dus er zit iig schot in de zaak..
He meiden ik wil jullie nogmaals allemaal veel sterkte wensen. En ik vind het echt goed dat deze topic is geschreven want kijk hoeveel nu naar de ha zijn gegaan of gaan. Meiden jullie stap 1 al gedaan en dat is probleem erkennen.
Heej meiden, Dat is dan eindelijk achter de rug. Zag zo erg tegen het gesprek op. Hij vond het erg veel lijken op een depressie maar het kon ook liggen aan een slecht werkende schildklier wat bijna dezelfde symptomen heeft. Mijn HA was heel rustig en ik voelde met heel erg op mijn gemak. Kon dus goed mijn verhaal doen en uitleggen hoe ik me voel en hoe ik op sommige situaties reageer etc etc Ik heb na het gesprek bloed laten prikken om uit te laten zoeken of het inderdaad mijn schilklier is. Als het mijn schildklier is krijg ik daar medicijnen voor en ga je je heel snel weer beter voelen. Mocht het niet mijn schildklier zijn krijg ik antidepressiva Ik hoop natuurlijk dat het mijn schildklier is want zie het echt niet zitten om aan de pillen te gaan. Maar ik heb echt alles over om weer net als vroeger te voelen; gelukkig, blij, vrolijk en heel veel energie. En dat ik weer kan genieten van mijn vriend. Dus als die pillen de enige optie zijn heb ik geen keus en zal ik ze braaf nemen. Meiden bedankt voor jullie steun! En voor de meiden die nog naar de HA moeten; heel veel sterkte en denk aan jullie. Toys