Toys; ik had een combinatie. Mijn schildklier werkte veel te snel, maar toen dat onder controle was waren de depri klachten nog niet over. Hou er dus rekening mee dat dat helaas ook kan! Wel goed dat je gepraat hebt!
wat een hoop bekende dingen hier zeg. Het is net of ik dit zelf allemaal geschreven heb. Hier dus ook van die vreselijke gedachten. En dagelijks ruzie met manlief. Kevin is een huilbaby, en huilt bijna de hele dag. Af en toe ben ik echt bang dat ik hem of mezelf iets aandoe. Fijn om te weten dat ik niet alleen ben.
He Toys, Wat fijn om te lezen dat het gesprek bij de HA goed liep. Scheelt een hele hoop hé, als je HA zo rustig is... Doe je makkelijker je verhaal. Aan de ene kant hopen dat het je schildklier is... Ik weet zeker dat mijn HA ook begripvol zal zijn. Voor 2 jaar geleden ben ik ook al bij hem geweest met burn-out klachten. Hij biedt een goed luisterend oor en zoekt gelijk naar oplossingen. Dat is wel weer fijn... Mijn vriend heeft vrij kunnen krijgen van zijn werk dus gelukkig kan hij met me mee morgen. Vanmorgen kwamen mijn moeder en haar vriend langs. Ze vroegen gelijk of ze iets voor me konden doen zodat ze me wat uit handen konden nemen... Ik voel me echt gezegend met zoveel begripvolle mensen om mij heen. Ik sta er niet alleen voor... @babs1980: Wat vervelend dat je je zo voelt. Welkom bij de club zullen we dan maar zeggen hé... (tja, laten we ook iets positiefs zeggen toch? Het is fijn om van je af te schrijven en in dit topic hoef je je niet te schamen gelukkig...)
Dag, Graag zou ik willen weten of jullie allemaal (nog)aan het werk zijn of in de ziektewet zitten? Mijn verhaal vertel ik misschien wel later, nu nog even niet.
ben blij ,althans vind het jammer dat meerdere mensen zich zo voelen, om te lezen dat ik niet de enige ben. Mijn zwangerschap en bevalling zijn prima gegaan,mn zoontje van 6 weken doet het ook prima,niets aan het handje is een heel lief mannetje en ik ben heel erg gelukkig met hem. heb nooit het gevoel gehad dat hij niet bij me hoorde of dergelijke,maar toch voel ik me ontzettend waardeloos. En dan gaat het meer over mezelf. voel me eenzaam,en heb constant het gevoel dat ik het niet goed doe. vrienden hebben allemaal nog geen kinderen,en ik moet alles zelf maar uitzoeken heb ik het gevoel. heb alleen mn moeder en mn vriend om over de kleine te praten en daarom lijkt het voor hun denk ik ook of ik het alleen nog maar over die kleine heb. voor ik zwanger werd slikte ik Prozac,daar voelde ik me prima bij,en ga maandag weer beginnen. hoop dat dat helpt. van thuis zitten word je ook niet blij,ik heb nog geen rijbewijs (was bijna klaar maar kon net niet afrijden voor mn bevalling i.v.m. lange wachttijden), en het is zulk rotweer ik moet alles lopend doen en ben dan bang dat mn zoontje nog te klein is voor dit weer en verkouden word. ik voel me trouwens vaak wel schuldig omdat de kleine denk ik ook wel aanvoelt dat ik niet lekker in mn vel zit,al doe ik altijd mn best om tegen hem alleen maar vrolijk te doen. iedereen heel veel succes en sterkte toegewenst!
Ik werk 2 en n halve dag om 3 dagen.. nóg wel iig. Ik weet niet hoelang ik dit nog vol ga houden, maar ik moet wel want ik heb geen vast contract en ben al 3 x ziek geweest vanaf juli 2 x omdat ik t niet aankon om te gaan werken. (hoofdpijn, moe, huilen)..
Ik vraag me af of jullie ook chaos in jullie hoofd hebben? Ik kan t heel moeilijk omschrijven maar bij bepaalde dingen/situaties kan ik t niet meer overzien zeg maar.. en heel erg vergeetachtig.. (gaf voorheen de afterzwangerschapshormoontjes de schuld).
Zit je niet tegen een burnout aan te hikken? heb ik in 2005 gehad en het was echt een drama. Heeft me ruim een jaar geduurt om er vanaf te komen. Ik kon echt NIETS meer, moeeeeeeeeee, niet meer recht denken, alles in de war in mijn hoofd. ik moet nu soms nog steeds lijstjes maken om dingen niet te vergeten. Gelukkig kan ik nu gewoon thuis bij mijn meisje zijn financieel gezien en hoef ik dus niet te werken. Zowel, dan wordt het iets wat leuk is in ieder geval en niet te stressvol ne maar 2 dagen of zo. Sterkte meiden...'t is niet makkelijk. Ben blij dat ik een voorbeeldig kindje heb want anders zou ik het ook echt zwaar hebben.. Groetjes, M
Ik herken het Patroes. Ik ben ook heel chaotisch in mijn hoofd, en dat uit ik door veel overzicht op alles te houden. Zo ben ik overdreven ijverig met mijn huishouding. Alles moet spik en span en van kant, want als het een rommeltje is, wordt ik helemaal raar. Het is voor mijn gevoel dan te druk om mij heen... Ik wil rust en netheid om mij heen. Ik voel me ook heel (op)gejaagd.
Ook wij hebben n gemakkelijk jochie, gelukkig zeg.. poeh. Ik kan t niet omschrijven aan mn man hoe de warboel in mijn hoofd denkt zeg maar.. Waar had jij nog meer last van? Ik ben nl moe, naja dus geen overzicht meer hebben/chaos in mn koppie en veel huilen, veel willen maffen, nergens zin in hebben. Ik hou evengoed nog gruwelijk veel van mn mannen daar ligt t niet aan, maar ik ben erg kortaf en kan helemaal NIKS hebben..
Oh...dit heb ik ook heel erg. Ik heb het gevoel dat het mijn taak is, de huishouding (ok ik werk dan ook niet) en moet continue schoonmaken waar ik dus enorm moe van wordt (heb 3 verdiepingen). het heeft inerdaad te maken met alles op orde hebben of zo en als ik dan alles schoon heb dan voel ik me lichter of zo, opgelucht, alsof er iets van me schouders valt. Mijn moeder vind me ook erg obsessed er mee. Maar goed, eigenlijk moet morgen het huis weer aan kant maar ik probeer het dus gewoon eens een weekje te laten....moeilijk moeilijk.. Marijn
Ik probeer ook wel eens de boel de boel te laten, maar als ik dan 's avonds op de bank zit stoor ik me er alleen maar aan. Ik voel me dan zo 'vol' lijkt het wel... Het is inderdaad zoals jij het beschijft Marijntje: als alles opgeruimd is, wordt ik ook een beetje leeggezogen. Er valt inderdaad iets van mijn schouders af. Ik denk dat de reden is, waarom ik zo ijverig ben in mijn huishouding, omdat dat het enige nog is waar ik overzicht/controle in heb en daar dan ook mijn 'voldoening' uit haal... Resultaat: 's avonds nog alles snel van kant maken
Heb t geprobeerd bij te houden om tot t perfecte af schoon te houden. Maar met n kleintje en n baan redt ik t niet.. En ook al is t opgeruimd in huis, toch vind ik t af en toe nóg onoverzichtelijk. Naja morgen de psycholoog bellen, hopen dat ik heeel snel terecht kan, want zo gaat t niet langer.
Zie nog meer mensen die zich hier herkende in het verhaal van Kim... zo zie je maar weer...het speelt toch vaker dan men denkt. Vervelend dat mensen er last van hebben, maar prettige gedachte dat je niet alleen staat hierin. Ik zag dat Toys bij huisarts was geweest en dat je nu eerst op uitslagen van je bloed moet wachten om te kijken of je schildklier hierin ook rol speelt. Nouja.....weet ook niet wat 'beter' is, maar ik hoop dat je er hoe dan ook mee geholpen kunt worden. Novanne jij stelde de vraag over wel of niet nog werken.... dat is bij mij nu nog even niet ter sprake; zit nog in mijn verlof. Heb overigens ook nog wat extra vakantie weken er achteraan geplakt en begin in principe half februari weer met werken. Patroes dat chaos achtige in je hoofd herken ik ook wel....hoofd loopt echt over. Had het in de zwangerschap ook wel, maar toen kon ik er nog wel om lachen als ik naar winkel ging voor bv iets...van alles had gekocht, behalve hetgeen waar ik voor ging. Nu voel ik me er waardeloos onder....vind het ook echt niet grappig dan. Dat kenmerkt mijn gevoel ook wel heel sterk...til overal heel zwaar aan en kan er maar weinig tot niet om lachen. Voelt als een zware last op je schouders die je beperkt om te genieten. Ook dat het netjes moet zijn in huis...herkenbaar....kan wel denken 'laat de boel lekker ff de boel' maar ook dat geeft onrust.... We maken het onszelf zo moeilijk, he...je zit gewoon jezelf zo in de weg. Je wilt teveel en te snel...en dat werkt alleen maar meer frustratie in de hand. Patroes heb je al afspraak kunnen maken met de psycholoog? Had ook beloofd om wat meer over mezelf te vertellen.... en ben gister ook naar huisarts geweest. Ben dus Eva, 5 november moeder geworden van een gezonde knul Arthur. Wij zijn zwanger geraakt dmv ivf poging en waren zo'n 3 jaar bezig toen ik dus zwanger was van onze knul. Eigenlijk supergoede zwangerschap gehad, naast de gebruikelijke klachtjes voelde ik me eigenlijk heel goed. Bevalling is eigenlijk goed gegaan (had wel totaalruptuur, maar ben daar eigenlijk prima van hersteld). Wilde heel graag bv geven, maar na 3 weken (wel met pijn in mijn hart hoor) moeten stoppen. Van alles geprobeerd (was dus die eerste 3 weken al heel intensief bezig met voeding..afkolven, aanleggen, bijvoeden, etc.), maar ons mannetje kreeg gewoon niet genoeg. Het overstappen op fv gaf meer rust en hebben nu een vrij tevreden mannetje die goed groeit. Genoeg dingen om tevreden over te zijn, me gelukkig te prijzen.....alleen voel ik me niet zo.... Iemand zei ook al dat het zo moeilijk was om uit te leggen hoe je het precies voelt...dat is ook zo. Vind het soms zelf al zo moeilijk te begrijpen...hoe moet je het dan aan iemand anders duidelijk maken? Gister dus naar huisarts geweest en daar mijn verhaal gedaan. Lieve arts de goed luisterde. Ze omschreef het ook heel mooi.... Ieder mens loopt op een evenwichtsbalk en door allerlei factoren (interne zoals bv biochemische en externe bv dus bevalling) worden we geprobeerd om ons uit ons balans te krijgen. Die evenwichtsbalk heeft verschillende breedtes. Sommige mensen hebben een breed loopvlak en zijn moeilijk uit balans te krijgen en andere mensen dus smal stukkie en snel uit balans. Ook veranderd per persoon de breedte van die loopbalk.....en zo na een bevalling kan zo'n loopvlak ook een stuk smaller worden. Zo ervaar ik het zelf ook. Ik bedoel...kan met vlagen wel onzeker zijn, maar zoals ik me nu voel ...herken ik gewoon niet echt van mezelf. Sommige dingen zijn wel te verklaren vanuit mijzelf als persoon (bv dat control freak....dat moet je eigenlijk echt een heel eind los laten met de komst van zo'n kleintje..die laat zich niet dwingen), maar dat ik hierdoor zo van slag ben...dat herken ik dus niet. Enniewee.....kreeg verwijzing mee voor een eerstelijnspsycholoog...medicijnen leken haar nu (nog) niet noodzakelijk. Ze wilde het ook nog niet omschrijven als postnatale depressie maar meer als een postnatale depressieve stemming (klinkt iets minder heftig en is denk ik bij mij ook wel zo als ik soms verhalen van anderen hier lees). Heb nu voor volgende week woensdag een afspraak kunnen maken. Ben wel heel benieuwd hoe het nu verder gaat. Belangrijkste is dat ik samen met haar weer dingen op een rijtje krijg...voor mezelf dingen ga afbakenen (dat is ook zo moeilijk, omdat je eigenlijk meer dingen los moet laten, maar dat is verrekte lastig) en evt ontspanningsoefeningen. Ik weet ook dat het echt de tijd nodig heeft...maar liefste zou je een wonderpil willen slikken, zonnetje erop en huppakee...je voelt je weer happy. Ook komt er nog eens bij dat we begin volgend jaar verhuizen en nu de druk met regelingen voor nieuwe huis en verkoop van dit huis erbij komt....nouja...sommige dingen kun je gewoon niet echt plannen maar timing is wat dat betreft niet echt handig. Ik hoop echt dat we er samen allemaal uitkomen...en elkaar kunnen steunen in de weg daar naar toe...want hoe moeilijk het ook is..het heeft echt de tijd nodig, maar we komen er echt wel! Eva.
hallo dames, wat fijn dat er meerdere dames zijn met dit KLOTE probleem! ik ben echt trots op jullie dat je net als mij hulp zijn gan zoeken. ik weet zeker dat we er allemaal veel sterker uit gaan komen en weer lekker van onze kindjes kunnen gaan genieten. ik ben gisteren weer bij de psycholoog geweest. zondag is nml de hele boel weer ontploft nadat er weer een enorme familieruzie was. ik heb beslotenniet met kerst naar zijn ouders te gaan omdat ik dat geestelijk/emotioneel niet aankan. ik weet dat ik dan 2 weken voor en na weer in de put zal zitten en dat is het me niet waard. deze keer kies ik voor mezelf en mijn gezinnetje. leon heeft gebeld en toen was het natuurlijk weer drama. hij heeft aangegeven dat ik bij de psycholoog loop en dat ik het niet aankan. dat vonden hun natuurlijk belachelijk! ik was maar een aansteller en ze vonden het belachelijk dat ik ze niet eerder had gebeld om te zeggen dat ik hulp kreeg. hoe voeloe? waarom zou ik dat doen? jullie zijn GVD deels de reden van mijn depressie. goed ik maak me weer kwaad en dat is niet de bedoeling! ik werk inmiddels weer sinds maandag. moet zeggen dat het best goed gaat. ik vind het werk leuk en kan zo ff mijn zorgen achter me laten. alleen als ik thuis kom en ik iets negatiefs hoor zak ik weer een beetje in. ik heb ook enorme last van nachtmerries en hartkloppingen. ik ga nu een 24 - uurs hartfilmpje laten maken. het maakt me dus ook nog eens lichamelijk ziek. ik zal als ik meer tijd heb ff bijlezen en reageren. dikke x en knuffel aan jullie en ben trots! we komen er weer uit dat weet ik zeker!
Sinds ik gister het gesprek met mijn HA heb gehad voel ik me echt enorm opgelucht. Maar toch....er knaagt iets aan me; Als ik van (sommige) meiden hier het verhaal lees en hoe ze alles ervaren en die de stempel "postnatale depressie" opgedrukt hebben gekregen dan denk ik; Heb ik dat nou ook? Ik kan me niet voorstellen dat IK een depressie heb. Ik vind dat zo'n zwaar woord en net als Patroes denk ik dan aan mensen die dood willen en echt geen geluk meer zien. Ik heb ook dagen dat ik prima voel en me alles voor de wind gaat maar die zijn zeer zeldzaam. Ik ben gewoon zo moe en ik wil de hele dag op bed liggen en kan dan gerust de hele dag slapen. Als ik mijn mannetje dan hoor denk ik, jezus man gaan nou gewoon nog ff slapen. Als ik dan naar beneden ga met Bink en hem eten heb gegeven en ff heb geknuffeld zit ik echt op de klok te kijken of ik hem alweer naar bed kan brengen want dan heb ik weer ff tijd voor mezelf en kan ik weer even liggen. Ik heb het gevoel of ik al 8 maanden aan het hardlopen ben. Alles MOET. Ben dat ge-MOET goed zat. Ik MOET het huishouden doen. Ik MOET naar mijn werk. Ik MOET koken. Ik MOET Ik MOET ik MOET pfff en daar word ik zo moe van. Als ik op een verjaardag ben moet ik gezellig doen maar dat kan ik niet. Ik wil weer zo snel mogelijk naar huis en mijn bed in. En dat gerommel aan mijn lijf hoeft van mij al helemaal niet. Als ik in bed lig wil ik slapen en niet vrijen. Heb een super kort lontje en mijn vriend kan weinig goeds doen. Ik probeer vaak tot 10 te tellen maar dat lukt niet altijd. Ik vraag me nu dus af heb ik echt last van een PND of kom ik er gewoon dicht bij in de buurt of heb ik misschien ook wel last van een burn out en wordt het me gewoon allemaal ff te veel? Pffffffff Volgende week dinsdag heb ik weer een afspraak met mijn HA. Ik zal alles dan nog even uitleggen en zal dan ook de uitslag van de bloedtest horen. Toys