hmm paranormaal begaafd.. ik weet eigenlijk niet of ik dit ben.. ik voel als er iemand bij me staat en een hand op mijn schouder legt.. Soms voel ik ook aan als er iets ergs gaat gebeuren met iemand.. Voor de rest durf ik me er niet te veel voor open te stellen..
@Dees Ik heb misschien wel 100 keer gevraagd of ze niet naar haar familie in Hong Kong wil. Ze kan momenteel en niet hier en niet daar gelukkig zijn. (dat zijn letterlijk vertaalde woorden van haar) Hier heeft ze een nieuw leven opgebouwd en zijn er tastbare herinneringen en heeft ze haar schoonmoeder die weduwe is al jong geworden en nu ook haar zoon verloren. In Hong Kong heeft ze behalve haar moeder en oudere zus, niets en niemand. Het is moeilijk uit te leggen, de chinese cultuur verbied het haar om de emoties publiekelijk te uiten en erover te praten, sterker nog haar moeder weet nog van niets....onbegrijpbaar voor onze nuchtere hollandse cultuur. Ik heb haar verteld dat ze einde van het jaar proffessionele hulp (misschien) moet gaan zoeken om haar te leren met haar verdriet om te gaan. Wij kunnen dan wel voor haar klaar staan maar wij kunnen haar niet helpen een plekje voor d'r verdriet te geven. Iemand van buitenaf misschien wel. Ze is zo gefocused op het wachten op een antwoord van hem, dat ik bijna denk dat het niet gezond is.....wie zegt nl dat die antwoord er komt...
Claudia, dat is de ellende met Chinezen, ik weet er alles van. Mijn vriendin is getrouwd met een Chinees en ik ken zo'n beetje zijn hele familie. Gevoelens uiten doe je daar niet, dat hoort niet. Maar goed, een antwoord op haar vragen heeft alleen zijzelf. Van haar partner zal ze die niet zonder meer krijgen. Zelf contact proberen te maken met hem is ook niet geheel zonder risico. Ik denk dat het belangrijk is dat ze een betrouwbaar iemand vindt die eens wil proberen contact met hem te zoeken. Ik adviseer jou (en haar) eens rond te kijken op het forum JHK. Daar gaan ze best diep in op dit soort dingen en kunnen jullie wellicht verder helpen Spiritueel Forum JHK :: Index
@Dees, bedankt voor je link ik ga er zeker even op kijken. Ik wil niet dat zij met de eerste de beste een 'ontmoeting' regelt, ik heb teveel verhalen gehoord dat het niet goed is gegaan. Dat is misschien ook mijn angst om mijzelf open te stellen. Gelukkig had ze zaterdag (voor mij was het goed nieuws) ticket gekocht voor Hong Kong. Ze gaat 11-12 tot 11-01, omdat ze met de feestdagen niet alleen wil zijn, en gelijk heeft ze, ze voelde zich goed bij deze beslissing. Mijn vriend heeft vorige week met haar schoonmoeder gesproken en dar heeft er voor gezorgd dat er wat spanningen weg zijn. Maar je hebt helemaal gelijk dat ze alleen zelf haar antwoorden moet vinden.
Hallo allemaal, ik heb een beetje een dubbel verhaal, vind het een beetje eng om het te plaatsen, maar loop er nu al een tijdje mee en zag dit topic vandaag, dus ik ga nu toch proberen om het op te schrijven. Ik wil wel even zeggen dat het geen leuk verhaal is en dat het absoluut niet mijn bedoeling is iemand te schockeren. Hou er alleen een beetje rekening mee dat het echt niet positief is aub... Toen ik ong. 12 was heb ik een periode gehad dat ik me helemaal niet goed voelde, later heb ik ook professionele hulp gekregen hiervoor, en had ik eigenlijk geen zin meer om verder te gaan met mijn leven. Mijn oma had leukemie toendertijd en aangezien ik grotendeels door haar en opa ben opgevoed maakte dit veel los bij mij. Ik zat toen op de middelbare school en tijdens een blokuur tekenen ben ik in 1 keer opgestaan en naar de snelweg gerend. In de berm heb ik tot drie keer toe op het punt gestaan over de vangrail te klimmen en elke van deze drie keren, ben ik gewoon letterlijk met twee handen op mijn schouders naar beneden gedrukt waardoor ik viel. Bij de derde keer fietste er iemand langs die naar me toe is gekomen en me vast heeft gehouden, en mijn school heeft gebeld. Een andere tekenleraar is toen gekomen en heeft de politie gebeld. Probleem is dat ik later te horen kreeg dat er absoluut niemand was... Die andere tekenleraar die gekomen is, heeft geen telefoontje gehad, maar hij was vrij en is om 1 of andere reden via die weg naar huis gefietst toen hij mij zag struikelen... Ik heb dit, tot aan vandaag, nooit begrepen, weet ook niet wie het geweest zou moeten zijn, weet alleen dat het voor mij, toendertijd, duidelijk een man was, van ongeveer 40 jaar oud. Later ben ik gaan nadenken, in groep 7 van de basisschool zou ik een nieuwe leraar krijgen, deze is overleden aan kanker en was ong 40 jaar oud. Contact met hem heb ik echter nooit gehad, nooit gesproken of wat dan ook. Waarom zou dan juist hij degene zijn die daar geweest is...? Tweede punt is mijn vriend.. Zijn moeder is toen hij ongeveer 1 jaar oud was overleden na een ongeluk met de scooter. Zij was samen met haar man onderweg, en ze hebben een ongeluk gehad waarna zij is overleden. De vader van mijn vriend leeft nog wel. Mijn vriend wil heel graag weten wat er toen gebeurd is, maar zijn vader wil er niets over kwijt, zegt dat hij het zich niet herinnert. Mijn vriend heeft helemaal niets van zijn moeder, geen foto, geen brief, niets. Het enige wat hij heeft, is haar naam en de data van geboorte en overlijden. Al een paar jaar is hij bezig om te weten te komen wat er gebeurt is, maar de huisarts van zijn moeder werkt niet meer of is overleden, en het dossier van het ziekenhuis is na 15 jaar weggedaan. Hij weet dat zijn moeder is begraven, hij is daar ook al vaak genoeg geweest, maar hij wil zo graag meer weten en event. contact krijgen met haar. Thuis, moet ik eerlijk zeggen, hebben we vaak genoeg het idee dat ze er is, samen met mijn oma, en soms ook met de andere oma van mij. Ook is dan mijn overleden dochtertje er, en die kruipt vaak genoeg bij mijn vriend op schoot, die dan ook echt niet op kan staan. Hij is trouwens niet de biologische vader van haar. Pas is ook mijn opa (niet degene die mij opgevoed heeft) overleden en heb nu af en toe echt het idee dat hij om een hoekje rustig staat te kijken naar ons. De opa die mij opgevoed heeft, heeft darmkanker nu, en ik heb heel sterk het idee dat het voor hem niet meer hoeft. Dat is al lang zo, al na het overlijden van zijn vrouw in 2002 aan leukemie, maar het wordt steeds sterker. Ik wil heel graag wat kunnen doen voor mijn vriend, zelf niet, absoluut niet omdat ik hier niet sterk genoeg voor in mijn schoenen sta. Maar wil hem zo graag helpen zijn antwoorden te vinden betreft zijn moeder. Weet iemand wat ik hier mee aan moet? Want ik weet het echt niet meer. Ik wil geen cursussen of zo gaan doen, misschien mijn vriend event. wel, hebben we het nog niet echt over gehad. Oh, nog 1 ding. Een tijd terug heb ik geprobeerd een foto te maken van mijn vriend, alleen hij staat er niet op. Er staat een schim op, rare houding, voor de rest niets. Beeld is niet bewogen voor de rest, alleen die schim.. Ik hoop dat iemand me hiermee kan helpen.... Sorry voor het lange verhaal
Maak niet uit. Ik heb je een pb gestuurd. Sinds een tijdje heb ik steeds op mijn (voornamelijk linker) schouder, bovenarm en nu ook beetje op kaak, allemaal kriebels. Gisteren heb ik een reikibehandeling gehad en die vriend zei dat hij een vrouwelijke persoon bij mijn linkerkant zag. Dat was al eens door mijn hoofd geschoten. Helaas weet ik haar naam niet.
Hey hoi, Ook ik ben paranormaal begaafd en heb jaren echt jaren in Ter Apel gewoon hihihi wat is de wereld toch klein, Kan voor een ander heel veel doen maar voor mijzelf bijna niks. Ik zou b.v.b zo graag willen weten waneer het voor ons raak is. Kan jij je trouwens goed afsluiten? ik heb daar nog veel moeite me