Hallo Iedereen, Ik wou heel graag mijn verhaal even kwijt, en nee ik hoef geen medelijden ik zoek graag mensen die zich misschien herkennen in mijn gevoel en lichamelijke problemen waar ik nu mee zit. Ook weet ik dat ik van geluk mag spreken dat ik zwanger ben. Ik wil geen negatieve reacties met mijn verhaal oproepen. 2e pinksterdag wist ik dat ik zwanger was. Wat een geweldige dag na z'n positieve test. De tijd ging snel en ik mocht al gauw voor mijn 1e echo, dit om te kijken of alles goed zat (na 1 miskraam). Dit was zo en we zagen een kloppend hartje. Super natuurlijk! De termijn echo was allemaal prima. Ik had geen kwalen die tijd, behalve dat ik heel erg veel honger had, in z'n erge mate dat ik in de ochtend direct moest eten en niet eens in staat was mijn eigen brood te smeren want dan ging ik al tegen de vlakte. Gelukkig heb ik een lieve partner die elke dag mijn brood smeerde dus probleem opgelost. Nog voor de 20 weken echo.... Ik was 17weken zwanger en had opeens erge kramp in mn liezen, drukkend gevoel en krampen onder in mijn buik, ik moest ongesteld worden voor me gevoel, maarja dit kon natuurlijk niet. Naar de vk geweest, deze verwees me door naar de gyn. Alle controles gehad. Alles was goed, waarschijnlijk een blaasonsteking. Antibiotica en 2 dagen later moet ik terug komen. De pijn was nog niet over, dus doorverwezen naar een internist want ik heb ook pds dus misschien waren het toch mn darmen. Nog met spoed voor een echo geweest omdat ze bang waren voor een ilius. Gelukkig niet. Helaas werd de pijn alleen maar erger, ik liep niet krom maar een hevige ongesteldheid was het wel. Vrijdag opgenomen op de interne (dit alles was in het regionale zh) en zaterdag nog naar UMCG geweest voor extra controle voor ons kindje want ze vertrouwden het toch niet. UMCG zei; bandenpijn incombinatie met darmklachten. Rustig aan en je mag gewoon alles doen. Gelukkig maar, dus ik ga weer vrolijk verder met werken en alles en probeer dit te vergeten. 20 weken echo; alles was prima ons kleintje maakt het prima en ligt zelfs voor op groei 23w5d; het was zaterdag avond, het nederlandselftal moest voetballen en ik weet nog heel goed dat ik die dag gewerkt had. Ik was moe hiervan en mijn vriend was ook moe. We gingen vroeg avond eten en daarna nog even lekker in bed liggen om vervolgens te gaan bankhangen. Om 20 uur werd ik wakker...een hele harde buik en ongeloofelijke krampen in mijn buik uitstralend naar mijn rug en liezen en benen. Dit is niet goed dacht ik. Ik loop naar beneden en ga direct krom zitten. Mijn vriend kijkt me aan en zegt; wat is er met jou aan de hand. Ik leg alles uit en hij zegt, je hebt vast te veel gedaan (dit dacht ik ook). Helaas zakte de pijn niet. Toch maar even vk bellen. Deze zei ga lekker douchen en neem een paracetamol. Als het over een uuur nog niet over is dan moet je bellen. Om 10 uur in de avond was de pijn nog niet over en ik belde de vk. Ze kwam langs, allemaal controles, ze vertrouwde het niet. Ik moest toch maar even naar het regionale ziekenhuis toe. Daar aangekomen direct aan ctg gelegd, hier was weinig op te zien want dit is nogal moeilijk bij z'n vroege termijn (om weeën of harde buiken te constateren) ik kreeg weeën remmers en deze hielpen. Aan de ene kant opgelucht, aan de andere kant paniek wantja als weeën remmers helpen had ik dus echt weeën! Na 2 uur weeënremmers brak de pijn er toch doorheen. De gyn werd opgepiept en maakte echo van mijn bmmond. Deze was iets verkort en hij vertrouwde het niet. We moesten ons voorbereiden op het ergste, dat ons kindje geboren zou worden, helaas zouden ze niks doen omdat ons kindje nog geen 24 weken was. Voor ons gevoel mochten we nog naar het UMCG, maar deze zou hetzelde doen als het regionale ziekenhuis. Dit hebben we toch maar gedaan. In de ambulance (zonderspoed) naar het UMCG, daar werd ons hetzelfde verteld. Ik kreeg geen weeën remers meer, nog wel een echo, mijn bmmond was nog iets korter geworden. De gyn begon toch nog over longrijpingsprikken maar ik wou er niks van weten. Ook wou die praten over bevallen maar mijn vriend en ik zeiden, we laten het dan wel over ons heen komen. Nu niet, nu eerst dit verwerken. De verpleging bracht ons naar een 1 persoonskamer en hier hebben we samen geslapen. De pijn zakte wonder boven wonder weer af. De dag erna allemaal controles en mijn bmmond was weer langer geworden! Waarschijnlijk toch weeën gehad maar we mochten naar huis, met het advies 1 week rust en dan kijken hoe het gaat. Helemaal blij/overdonderd en aangeslagen waren we. Gelukkig was alles goed gegaan! Dit hele verhaal herhaalde zich op 23w6d ook in de avond. Met 24w mocht ik weer naar huis met het advies niet meer werken, geen huishouden etc, rust tot sowieso week 32. Als je harde buiken hebt direct gaan rusten. Jemig wat een emotionele week, we wisten niet wat ons overkwam, 2 keer denk je dat je kindje wordt geboren. En wees eerlijk een kindje met 24 weken in de couveuze, de kans dat het overleeft is gewoon heeeeel klein. Maar we hadden geluk, maar wat een emoties komen er vrij. Naja het was duidelijk ik mocht niet meer werken. Mijn werkgever was het hier ook gauw over een ens alles werd direct geregeld. Alles ging prima tot 25w1d; Ik werd wakker om half 12 in de ochtend (erg laat ik weet het) en had direct weer een harde buik en ontzettende pijn in mijn buik en rug. De pijn was anders als de vorige 2x maar ik vertrouwde het niet. Ik moest toch in de middag naar de vk dus ik denk dan leg ik het daar voor. De pijn werd helaas alleen maar erger, mijn vriend al gebeld. En de vk ook; de vk kwam langs en wou ons direct maar naar het UMCG hebben, de gyn daar was aan het hechten en belde over een half uur terug. Omdat de vk erg druk was ging ze weg en belde ze me terug als ze meer wist. Mijn vriend was inmiddels thuis gekomen en ik hield het niet meer van de pijn. Ik was het aan het puffen hijgen schreeuwen kreunen en werd gek van de aanvallen. Het werd maar erger en erger. Ik heb tegen mijn vriend geschreeuwd dat hij de vk moest bellen want ik hield het niet meer. Mijn vriend belde en de vk vertelde dat UMCG wou dat ik toch eerst naar het regionale ziekenhuis ging. Mijn vriend ging hier mee accoord. Hij ging mijn tas klaarmaken en de auto. Ik hoefte alleen nog maar van de slaapkamer boven in de auto te stappen, maar ik kon niet meer ik verging van de pijn en schreeuwde het uit. Mijn vriend belde de vk en vertelde dit. De vk zou een ambulance regelen. 5 minuten later belde mijn vriend weer de vk en zei dat het zo echt niet langer kon. De vk vertelde dat ze al onderweg was en dat de ambulance ook zo kwam. De vk arriveerde en de ambulance ook. Met spoed naar het UMCG gereden en ik kon niks anders als schreeuwen huilen (zonder tranen, geen energie meer voor) en kreunen. Ze dachten dat ik zou bevallen en ik moest zo gauw mogelijk in het UMCG zijn. Hier aangekomen door het hele ziekenhuis gereden om naar de verloskamers gebracht te worden. Direct een echo inwendig en uitwendig, oh ik verging ik kon niet meer. Het enige wat ik me herinner was dat ik de hele tijd riep; AUWWWW en waarom helpt niemand mij! Ik kreeg direct medicijnen en deze hielpen totaal niet voor de pijn. Op een gegeven moment wist ik niet meer hoe ik de pijn nog kon verdragen en kotste alles uit (ik geef nooit over). Vanaf half 12 tot +- 20 uur heb ik pijn gehad en toen begonnen de medicijnen te werken. Gelukkig bleek ik niet te bevallen, maar koliekpijn te hebben door waarschijnlijk nierstenen. Dit klopte ook want plastte gruis/kalk uit. Ik heb vanaf donderdag t/m maandag in het ziekenhuis gelegen, met zware pijnstilling. Mijn vriend was de eerste nacht bij me en kwam daarna alle dagen langs, zo ook mijn ouders. Ik ben heel blij dat ik nu weer 2 dagen thuis ben, maar ik kan totaal niet meer genieten van mn zwangerschap. Ik ben er al over uit dat dit ons enige kindje word want ik kan dit niet nog een keer aan. Waar is de rose wolk waar iedereen het over heeft? Ik kan totaal niet genieten. Ik zit de hele dag op mijn kont en als ik wat doe heb ik direct een harde buik. Ik heb echt hele lieve mensen om mij heen die vaak langskomen, dat is het niet. Ik zit er zelf geestelijk even doorheen. Mijn vriend steunt me zo goed en is zo lief, ik ben zo onzeker dat hij door dit alles vreemd gaat (hoezo??) en ons seksleven is gezakt tot 0. Ik durf niks meer en heb ook totaal geen behoefte. Ik ben nu 26 weken, maar kan niet wachten totdat onze kleine spruit geboren word (hopelijk na 37 weken) en dat ik weer mijn leventje kan oppakken met werken en hoe het was tussen mijn vriend en mij. Tuurlijk weet ik dat dit anders wordt met de kleine. Vandaag contact gehad met de vk want de afspraken die ik had staan werden iedere keer verzet vanwege ziekenhuis opnames...ze vonden dat ik nu toch onder behandeling van de gyn. moest. Opzich mooi maar aan de andere kant toch weer een tegenvaller.... Ondertussen gaat alles gelukkig goed met onze kleine spruit en daar doen we het allemaal voor, maar goh wat had ik een zwangerschap toch anders voorgesteld (en dan mag ik van geluk spreken dat ik zwanger mag worden) Bedankt voor het delen van mijn verhaal
Wow... Ik ben even stil van je verhaal! Wat heftig zeg. Ik heb geen ervaring met je klachten. Heel veel sterkte! ik hoop dat er een moment komt waarin je wel weer kan genieten van je zwangerschap!
Lieve appie 1988 . Helaas Helaas kan ik je geen advies geven hoe te genieten , het is gewoon rot wat je allemaal moet doorstaan , helaas weet ik ook dat een zwangerschap echt niet altijd leuk is ik heb me van de 34 weken denk ik 2 weken lekker gevoeld en de rest was k.. MAAR ookal is mijn kindje overleden ( staat los vd zwangerschap hoor ! ) Het is een cliche ... als je je klein frummel dadelijk in je armen hebt dan kan je het relativeren ,ik zeg niet dat het vergeet want dat doe je nooit maar je kindje is het waard ECHT WAAR ! ( stomme cliche,s ook liefs edith mama van mees*
Och meisje toch.. zit hier met tranen in me ogen.. Ik heb regelamtig contatc met je en wist dit al maar als ik het zo lees.. poeh weet gewoon nix te zeggen.. gelukkig heb je mensen die steunen en helpen maar kan me voorstellen dat je je soms zoo ellendig voelt!! Veel sterkte lieverd! *dikke knuf
Lieve Appie, Wat een verschrikkelijk verhaal. Erg heftig allemaal. Helaas weet ik hoe het voelt als je zoveel verplichte rust moet houden. Even kort mijn verhaal: Ik had een placenta praevia (placent alag voor de bmm) Ik heb mijn eerste bloeding bij 29 weken gehad. Ik schrok me rot natuurlijk. Daarna heb ik nog 4 bloedingen gehad. De laatste bloeding (bij 35+5) werd mij teveel. Ik had te veel bloed verloren in korte tijd waardoor ik steeds flauw viel. De artsen hadden besloten mijn kindje te halen omdat het te gevaarlijk werd voor mij. Maar vanaf 29 weken mocht ik dus weinig doen. Geen lange afstanden lopen, geen huishouden, geen sex. Ik was ook enorm onzeker tov mijn man. Ik zat de hele dag op de bank met een boekje, soms op de laptop en soms tv kijken. Dat is leuk voor een paar dagen maar daarna wil je wat doen. Lekker shoppen voor de baby zit er niet bij. Ja online maar dat is anders. Lekker door de stad lopen en mijn dikke buik showen zat er ook niet bij. Maar ik kan je vertellen dat het allemaal goed komt. Als je kindje er eenmaal is denk je er niet zoveel meer aan. En denk positief, je bent al over de kritieke fase van 24 weken heen. Hopelijk blijft je kindje nog lang zitten maar er is een overlevingskans als hij/zij nu geboren zou worden. Het zal dan een enorm lange en zware weg worden maar daar denken we nog niet aan. Nu gaat het goed. Dus ook al baal je van die rust, probeer er toch van te genieten. Koop of leen wat leuke boeken. Ga lekker naar zwangerschapspagina, begin met het kijken van een serie op DVD, zorg voor zoveel mogelijk aanloop thuis. En geloof me, jullie komen er samen sterker uit. Na de bevalling vraag je je af waar je je druk over hebt gemaakt m.b.t. je vriend. Veel sterkte. En van je af schrijven helpt hoor. Dus doe maar lekker
Wat een lieve reacties van iedereen! Dat doet me erg goed. Van je af schrijven helpt wel Edithrook wat verschrikkelijk dat je je kindje bent verloren. En dat je ook z'n akelige zwschap mee moest maken. Bedankt voor je lieve reactie. Pasja, jij ook bedankt voor je lieve woorden. Positief zijn is inderdaad de sleutel. Vanmiddag werd het me even te veel. Ik heb gelukkig veel mensen om me heen en ik moet blij zijn dat ik weer thuis ben. In het zh lag al iemand 4weken. Met hetzelfde als wat jij had. Als de kleine er over een aantal weken is dan het alles waard geweest zoals je ook zegt. Bedankt voor de tips. Boeken lezen lukt momenteel niet goed omdat ik nog zo moe ben. Ben anders een boekenworm en er liggen nog 3 op me te wachten. Mijn moeder heeft me geleerd te breien. Dus zal een sjaal proberen te breien. Haha. Ach je moet wat he? Kling bedankt voor je lieve reactie en idem voor liejepiedje. Xx
Oh meisje toch.... Ik wist dat het erg was, maar als je het zo leest... Wat heb je in korte tijd toch veel meegemaakt... Ik hoop en bid zo ontzettend dat je kindje nog blijft zitten, en dat de rest v/d zwangerschap beter zal gaan. Ook hoop ik dat je de kracht er samen met je vriend er weer voor kan vinden om er het positieve van in te zien. Een hele dikke knuf en kuss
Dankjewel Angela. Kus en knuffel terug en inderdaad hopen en bidden dat het nog lekker blijft zitten.
Wat een verhaal, zeg! Heel veel sterkte de komende weken en hopen dat de baby gewoon lekker blijft zitten tot 37 weken. Ik snap best dat je er doorheen zit en dat je dit totaal niet had verwacht bij een zwangerschap. Maar het is gewoon niet anders, dit soort dingen heb je niet voor het uitkiezen. Probeer je te richten op het positieve wat je wel hebt, een lieve vriend, lieve familieleden, en een baby die het gewoon nog lekker doet daarbinnen. Niemand kan hier wat aan doen, jij niet, de kleine niet, echt niemand niet. Dus hoe moeilijk ook, probeer je verstand op nul te zetten en de komende weken uit te zitten. Het komt wel goed meid! Liefs, Meike
Heftig joh! Ik kan me helemaal voorstellen dat je eerder in een regenwolk zit dan een roze wolk! Ik heb tot nu toe ook echt verre van een 'droom' zwangerschap gehad. Dus ik kan me voorstellen hoe je je voelt! Ik kon mensen die zeiden 'en nog wel genieten van je zwangerschap he?' echt een stoot geven haha.. Ik heb vooral veel los-van-de-baby stress gehad. Ik ben in de dagen voor emigratie zwanger geraakt, en kwam er ook pas in het buitenland achter doordat ik flauw viel (veel te lage bloeddruk) De eerste 3 maanden was ellende. EN aanpassen aan het klimaat en nieuw land (Curacao) EN zwanger en daar lichamelijk helemaal ziek en slap van zijn (misselijk, overgeven, lage bloeddruk e.d.) Na 4 maanden had ik nogsteeds geen verzekering en was nogsteeds niet ingeschreven, dus moesten we de knoop doorhakken terug te verhuizen naar Ned. We hadden niets meer.. geen huis, geen meubels.. nada.. Dus met 4,5 maand terug, en logeren bij een oom en tante (nog geen seconde van de zwangerschap genoten/iets kunnen doen aan kamertjes uitzoeken, spulletjes kopen enz..) Uiteindelijk ben ik toch maar dingetjes gaan kopen voor de kleine, omdat ik toch wel zwanger was natuurlijk... en ik was niet meer zo ziek. Dus onze logeerkamer stond op een gegeven moment vol met tassen gekocht baby-spul. Uiteindelijk 1 okt. sleutel van ons nieuwe huurhuisje gekregen, en kon ik gaan 'nestelen'. Andy's kamer is de enigste kamer met serieuze meubels e.d. op het moment.. we hebben een campingtafeltje en campingstoelen als 'eethoek' een paar gekregen meubeltjes in de 'zithoek' en in onze slaapkamer liggen de kleren nog in koffers (we hadden toch alleen maar zomerkleding..) Nu is er nog niet veel veranderd in een maand (financieel niet te doen) behalve dat we wat winterkleding bij de Primark hebben gehaald, en dit ook op de grond ligt Niet om te klagen, maar iedereen die zegt 'ohhw.. genieten he? zwangerschap, of leuk he? zwanger zijn' die kijk ik scheef aan, en zeg dat ik helaas niet zo heb genoten tot nu toe. Ach, en nu zijn de lichamelijke klachten juist weer verergerd, dus geef weer over, hou ineens vocht vast, geen energie e.d. Dus eigenlijk kan ik ook niet wachten tot de zwangerschap voorbij is, en ik gewoon lekker van ons nieuwe gezinnetje kan genieten.. (wie geniet er nou van de hele dag 'sjouwen' met een pijnlijke buik, maagzuur en overgeven??) He... maar zwanger zijn we wel! We dragen wel een wondertje in ons buik, ookal is dat nu niet fijn. En bij mij was het niet ik, maar mijn man die telkens in het begin van de zwangerschap zei: dit 1x nooit meer! omdat hij me zo ziek zag zijn.. Anyway, even van je afschrijven is ook altijd lekker he? Hou je taai! Hou de kleine nog even binnen En probeer lekker afleiding te zoeken. Het is zo voorbij!
ik heb even geen woorden die je kunnen opbeuren maar wat baal ik voor je dat je dit moet doorstaan. Zelf ben ik pas sinds 1 week aan het genieten, (tenminste dat probeer ik) daarvoor was ik er gewoon te ziek voor en wilde ik gewoon niet meer zwanger zijn. ik hoop dat de rest vd zwangerschap rustiger verloopt en je het allemaal een plaatje kunt geven. Virtuele knuffel hoor!!!!
Lieve lieve Appie, Heel goed juist dat je het van je afgeschreven hebt, dat lucht vaak erg op als je je zo rot voelt! Idd wat Angela ook zegt, ik wist ervan maar als je het hele verhaal zo leest, is het nog heftiger! Geeft helemaal niets dat je niet het gevoel hebt dat je op de roze wolk zit en niet kan genieten, dat is logisch, dat is helaas jouw realiteit en dus al rot genoeg!! Lieverd, ik hoop en bid voor je dat de kleine lekker wacht tot het zover is om te gaan bevallen en jij toch nog de laatste periode, samen met je mannetje, wel kunt genieten van de zwangerschap! Heel veel sterkte voor deze tijd en hopelijk vind je de positiviteit om toch weer een beetje te kunnen genieten! Veel liefs en dikke knuffels, Jaira
Jeetje Appie, het is toch niet zo gek he meid dat je niet op die roze wolk zit. Er is nogal veel gebeurd. Wat een onzekerheid allemaal. Heb je nu bedrust gekregen? Helaas heb ik ook niet op een roze wolk gezeten. Vanaf 12 weken steeds bloedverlies en met 22 al ontsluting er is toen een cerclage geplaatst en met 26 weken opgenomen in het UMCG. Uiteindelijk bevallen met 28 weken in het UMCG. Ik wens je enorm veel sterkte toe. Houd je heel rustig en lig zoveel mogelijk plat. Beter voor jou maar ook voor je ukkie, zo kan hij/zij goed groeien. Stel je bevalt wel te vroeg ( wat ik niet hoop) en je kleintje ligt in het UMCG weet dat je kindje in hele goede handen is. Die afdeling neonatologie is daar zo ongelovelijk goed. Nogmaals heel veel sterkte! Liefs jada
Hallo iedereen, Wat een lieve woorden van iedereen. Dat doet me erg goed en maakt me weer een stuk positiever. Ik zak lekker rustig aan doen en me lekker laten verwennen door alle lieve mensen om mij heen. Iedereen bedankt voor de lieve woorden. @jada wat heftig wat jij hebt meegemaakt!!! En wat je zegt zal vast waar zijn. De afdeling waar ik nu lag was al super. Hele lieve mensen. @jaira je bent een schat. Iedereen bedankt. Dikke kus
meid schrijf lekker van je af. Mijn vorige zwangerschap was ook een klein drama met een baby die 5 weken in groei achterliep. 4 weken in het zh gelegen met elke dag 3 ctg's en elke dag die spanning of het nog wel goed ging. daarna nog in de couveuze met alle ellende die daarbij hoort. Die roze wolk ken ik ook niet hoor en met ons vele anderen. Deze zwangerschap begint ook al minder. Ik ben vanaf 5 weken al doodziek en moe. ben er ook echt moedeloos van. Ook heb ik alweer de zorgen voor dit kindje want de kans op herhaling is groot. Ik zei na de vorige ook dat het bij 1 zou blijven maar ik ben er toch weer voor gegaan. Ik zie de zwangerschap meer als een noodzakelijk kwaad om een kindje te krijgen en genieten doe ik ook niet echt. Misschien dat jij het ooit ook zo kan zien. Mocht er nu wat gebeuren dan heeft je kindje best hele goede kansen. Hou je daar maar aan vast en probeer een beetje afleiding te zoeken. Je hebt er toch geen invloed op en hoe meer stress hoe slechter voor het kleintje. heel veel sterkte! en blijf schrijven! toi toi toi
Hey Appie, ik weet als geen ander hoe het is om niet op een roze wolk zwanger te zijn. De zwangerschap van mijn eerste kind was een regelrechte aaneenschakeling van rotgebeurtenissen en klachten. Tuurlijk ben je blij dat je een kindje mag krijgen maar dat maakt de draagtijd ervan niet leuker. Probeer je niet te schuldig te voelen ookal is dat moeilijk. Veel sterkte.
wow wat een verhaal... hier een ernstige depressie en zwangerschapsvergiftiging tijdens de 1e zwangerschap. En ook nog heel vaak koliekpijnen van galstenen (o dat doet toch pijn...) ik dacht ook dit doe ik nooit meer... Ben uiteindelijk met 34 weken bevallen. En bam daar was de roze wolk. Zodra ik mijn kleine meid zag viel ik van de zwarte wolk direct op een roze... Inmiddels ben ik al weer 23 weken zwanger van nr 2... dus sja... hopelijk vergaat het jou ongeveer zo...
Lieve meid, Zoals ik zij in het andere toppic ben ik hier effe komen lezen. Wat een verhaal zeg. En een geluk dat je zo'n goeie vriend hebt die zo goed voor je zorgt. Kan me goed inbeelden dat je het echt hebt gehad met de hele situatie. Nog effe doorzetten meid! Ik hoop voor jou dat het vanaf nu beter mag gaan en dat je binnen een aantal weken een gezond kindje in je armen mag houden. Ik wens het je echt van harte toe. Sterkte meid! Liefs, Youngmom
Wat ontzettend toevallig! Hier bijna hetzelfde verhaal! Ik ben met 31 weken opgenomen met een weeënstorm en koliekpijnen van een niersteen. We wisten toen nog niet dat het ook om een niersteen ging, we dachten dat dit hele erge rugweeën waren. Ik ben ook eerst naar het regionale ziekenhuis gebracht, maar vanuit daar ben ik met de ambu vervoert naar het Sofia kinderziekenhuis. Ze waren bang dat ons ventje geboren zou worden. Gelukkig bleef hij zitten en kreeg ik goede pijnstilling (pethidine). Ik had ondertussen wel een halve dag liggen trillen van de pijn. Ik kon dus niet meer gillen van de pijn, ik keerde in mezelf kon alleen maar puffen en lag heel erg te trillen. Ik trilde bijna van de tafel af Voor anderen schijnt dit een heel eng gezicht te zijn geweest. Ik kreeg ook weeënremmers en longrijpers, na een paar dagen mocht ik weer naar huis met de mededeling dat ik het heel erg rustig aan moest doen. De dag erna lag ik weer in het ziekenhuis met koliekpijnen. Ik kreeg een echo van mijn nieren maar ze konden niks vinden. Weer kreeg ik een shot pethidine en kon in slapen. De volgende dag vond ik een steentje in mijn onderbroekje en het bleek toch om een niersteen te gaan. De pijn was weg en diezelfde avond mocht ik weer naar huis. Ik dacht alles gehad te hebben, maar met 34 weken kreeg ik wat krampen. Ik dacht aan buikkrampen of aan indalingsweeën. Ze waren naar mijn idee niet heftig genoeg voor weeën. Maar na een warme douche namen de krampen toe. Mijn man drong erop aan om de VK te bellen. Ze kwam direct en wat bleek ik had ontsluiting. Ik moest direct naar het ziekenhuis. Daar meteen aan de CTG, ik had flinke weeën. Omdat de koliekpijnen met de weeën zoveel pijn hadden gedaan vond ik de weeën meevallen. Het bleek dat de hartslag van ons zoontje dipte tijdens de weeën dus werden mijn vliezen gebroken om het proces te versnellen. Hij had flink in het vruchtwater gepoept en voor ik het wist lag ik op OK en werd Sam geboren. Het is allemaal echt supersnel gegaan. Het is allemaal heel heftig geweest, maar toch als ik hem zag voelde het echt als een kadootje. Echt heel raar, maar toch is het zo. Dus uiteindelijk komt alles goed. Echt doe het heel rustig aan en bij iedere twijfel de VK bellen. Ook al is het een krampje
Wat een vreselijk naar verhaal. Het is absoluut niet gek dat je het gevoel hebt niet vd zwangerschap te kunnen genieten. Hier helaas ook zo'n rot zwangerschap gehad,en ik doe het ook nooit en te nimmer meer dacht ik steeds, ben nog steeds thuis ivm depressie als gevolg van alles wat er is gebeurd, het gaat stapje voor stapje beter en gelukkig maakt mijn mooie dochter een hoop goed. Het cliche van als je je kindje ziet maakt een hoop goed geld absoluut,maar vergeten is toch helaas een stuk moeilijker. Je hoort al die verhalen over roze wolken ed,en wilt dat zelf ook,dat genieten,maar soms loopt het helaas net even anders,maar je komt er uiteindelijk alleen maar sterker uit! Een mens krijgt niet meer op zijn bordje dan ie kan dragen...... Heel veel sterkte en nog even dan mag jij je wondertje ook in je armen houden!