Hallo allen, Ik loop eigenlijk vanaf het begin een beetje te kwakkelen, eerst was het bloedverlies en kans op miskraam, en ik heb er 3 gehad dit jaar. Vervolgens speelde mijn longziekte op en had ik longonsteking, en kreeg ik blaasonsteking. Extreme misselijkheid kwam opzetten en hield niks meer binnen met opname tot gevolg.... Nu lijkt dit eindelijk iets af te zakken. Heb ik BI en last van incontinentie.... Moet naar therapie en mag niet veel meer doen.... Ik zit nog niet eens op de helft! Ik ben allereerst heel blij met mijn zwangerschap maar kan dit niet zo overlaten brengen. Als iemand enthousiast is ben ik terughoudend met mijn antwoorden: 'ik zie wel hoe het loopt" of "ik wacht nog even de 20 weken echo af" Mensen denken dat ik dus heel negatief ben of er niet helemaal achtersta! Maar dit is dus niet zo. Ik heb dit jaar 3 miskramen gehad, en merk dat ik nu niet durf te genieten of het kan geloven dat het echt zover is. Mijn vk heeft er begrip voor en zegt ook dat dit een natuurlijke reactie is en dat het te maken heeft met zelfbescherming.... Ze leeft met me mee en zo lang ik de kleine niet goed voel mag ik zo vaak langskomen als ik wil voor de doptone. Nu hou ik het dus bij een keer in de twee weken omdat ik haar niet teveel wil belasten maar ben hier blij mee. Heel af en toe wordt ik overvallen van een gevoel het is echt zo en ik wordt echt weer moeder en druk dit gelijk weg uit angst voor...... herkennen jullie dit?
Ik herken me niet in alles van je verhaal, ik ben gelukkig makkelijk zwanger geraakt en alles heeft tot nu toe goed mogen gaan, maar ik heb ook veel lopen kwakkelen met mn gezondheid heel de zwangerschap. Met 12 weken liep ik al bij de fysio met ondragelijke rugpijn, met 22 weken zat ik volledig in de ziektewet wegens bekkenklachten en met 28 weken kon ik niet eens meer therapeutisch werken ivm de bekkenpijn. Aan 't begin ook veel misselijk, moe en beroerd geweest ( Daarbij hebben we met 16 weken een groot verlies geleden in de familie wat er lichamelijk en psychisch flink inhakt dus ben daar ook echt heel erg lang van de kaart van geweest... ) Toch verbaasde het me laatst; mn vriendin zei "Ik hoor jou heel de zwangerschap nooit klagen! Je zegt altijd het gaat best goed" toen moest ik wel lachen, want ik was aldoor bang dat mensen zouden denken "wat een zeur, wees er eens blij mee!" dus gaf er altijd een wat rooskleuriger tintje aan... Ik zei toen ook tegen haar; ja ik heb overal pijn, voel me vaak te moe om iets te doen, zit al weken thuis maar dat maakt allemaal niet uit toch? Ik krijg toch een kindje? Daar gaat het om! Dan wil ik zelf best mezelf 9 maanden aan de kant zetten... Toen begreep ze het wel. Weet je, zodra jij je kindje gaat voelen bewegen gaat er zoveel van je angst en spanning af! En dan is je kindje bij 24 weken levensvatbaar, dan heb je weer een grens om je aan op te trekken; stel dat het dan geboren word is er een (kleine, maar toch ) een kans dat je kindje het overleeft. En elke week word die kans groter... Op den duur kom je bij 28 weken, dan zit je al in het 3e trimester! Ben je eenmaal bij de 34-35 weken aangekomen dan is je kindje al zo groot en sterk dat het best wel kans maakt. Et voila, ineens ben je 36-37 weken en mag je kindje in principe geboren worden! Het lijkt oneindigend lang te duren, maar je moet maar stapje voor stapje denken... Eerst je 20 weken echo afwachten, daar is helemaal niets mis mee! Maar het geeft je nog geen garantie op een gezond kindje hoor. Fijn dat je bij je verloskundige je angsten kwijt kan. Bij je man hopelijk ook?
Bedankt voor je lieve reactie!! Mijn partner staat er verder vanaf denk ik. En hij vind als ik negatief ben dat ik het dan op me af roep en positief moet zijn.