Hoi ladies, Ik ben vooral op zoek naar soortgelijke verhalen (die goed aflopen, haha). Mijn zoontje wordt volgende week 2. Ik ben inmiddels 36 weken zwanger van de tweede. We hebben hem rustig proberen te uit te leggen wat er gaat gebeuren. Ook heel rustig, enkele maanden geleden, zijn nieuwe kamer in stappen geïntroduceerd. Dat eerste lijkt hij niet echt te begrijpen en het tweede ging prima. Hij heeft natuurlijk wel in de gaten dat er iets met mij is. Hij merkt ook dat ik iets minder kan en ook wat minder met hem doe. Nu is het de afgelopen maand “zo erg” dat hij mij helemaal niet meer ziet staan. Negeert me compleet. Komt heel soms nog knuffelen maar duwt of slaat me soms zelfs “weg”. Tranen met tuiten als papa weg is. Altijd boos tegen mij. Slaat me soms uit het niks (als ik bijvoorbeeld naast hem zit), wat we niet tolereren dus dan krijgt hij natuurlijk, tot overmaat van ramp, ook nog op zijn donder van mij. Het zal vast en zeker met de naderende bevalling te maken hebben maar ik hoop wel dat dit niet erger wordt. Wie heeft hier ervaring mee? En wat doe/zeg je dan? En werd het beter?
Het kan ook een fase zijn; dl was/is bij tijden ook heel afwijzend naar een van ons (wisselend naar wie hier). En nog steeds; als ze een nieuw vriendinnetje heeft op school dan luistert ze b.v. even niet meer naar mij Gaat hij al naar kinderopvang/psz?
Herkenbaar. Bij ons werd het vooral heftig toen de babys net geboren waren. Ze sloeg mij veel, was boos, had veel woede aanvallen, maar na een aantal weken werd het beter en is ze weer een normale 2 jarige. Vond het wel echt heel pittig, maar het wordt echt beter.
Oh trouwens, ik negeerde haar of zette haar in het geval van slaan op de gang. Dat heeft hier heel goed gewerkt. En toen de babys er eenmaal waren heb ik haar zoveel mogelijk betrokken, haar elke dag minimaal een kwartier tijd gegeven met alleen mama en minimaal een kwartier met papa. Ook vooral haar haar gang laten gaan, ook met de babys. Tenzij het natuurlijk een beetje te lomp werd..
Is gewoon een fase en gaat vanzelf weer over. Reageren zoals je normaal zou doen bij slaan. Ga er trouwens niet vanuit dat hij een baby heel leuk zal vinden. Dat is even interessant maar een peuter kan er niets mee. Blijf daarom met hem individuele dingen doen. En gaat hij al naar het kdv of psz?
Bedankt voor jullie reacties. Hij gaat al vanaf 10 weken naar de kinderopvang. Ik ga er inderdaad vanuit dat hij niet heel enthousiast zal worden van zijn broertje. Op de opvang gaat hij wel eens bij baby’s kijken en kijkt dan alleen en gaat weer. Inderdaad, slaan tolereren we niet dus gaat hij op de gang. Dit doen we ook al vanaf het begin. Hij hangt enormmmmm aan zijn vader. Als ie naar de wc gaat dan is het al krijsen. Ik probeer, ook al zijn dit de laatste loodjes, veel met hem te doen. Knutselen, tekenfilmpje tegen mij aankijken, spelletje doen, tekenen, even naar de kinderboerderij op de hoek hier. Maar zodra zijn pa dan binnenkomt..DOEI MAMAAA!
Hier is het andersom, zoon trekt enorm naar mij toe. Slaan tolereren er niet en die fase was ook heel snel voorbij. Hier werkte namelijk ook dat hij naar de gang moest. Wat hier wel helpt is dat hij met papa dan een paar uurtjes weggaat naar een speeltuin bijv. Dus echt even tijd alleen. Al snap ik dat dat voor jou nu moeilijker is nu je bijna moet bevallen.