Ik ben 2 en zeg nee ..

Dit ken ik helemaal. Mijn zoontje is nu 2 1/2 jaar oud. De afgelopen weken kan ik hem wel "achter het behang plakken". Zeker nu ik weer zwanger ben is het helemaal erg geworden. Als mijn man dan wat zegt dan gaat alles goed maar luisteren naar mij, nee dat zit er niet in.
Ook als hij zijn zin niet krijgt dan begint hij te gillen en te stampen op de vloer. Dan is het bij mij heel erg makkelijk, gelijk de gang op en laten zitten tot hij rustig is geworden. Dat help nog wel eens moet ik zeggen.

Het scheelt ook dat hij 2 ochtendjes naar de peuterspeelzaal gaat. Even rust en dan kan ik tenminste ook wat doen in huis.
Hoe lang zo iets duurt. Volgens mijn vriendin is de leeftijd tussen de 2 en 4 niet zo leuk. Want dan gaan ze heel erg testen bij de ouders. Maar goed niet ieder kind is het zelfde!

 

negeren is hier dus echt de oplossing voor...bij ons toch.
Elyesa heeft ook van die streken en kan op een dag zoveel uithalen alsof hij weet wat hij niet mag en dat toch meer eens allemaal gaat doen.
als ik hem dan straf(even in het hoekje staan) is het schreeuwen en tieren en rollen over de grond.
als ik dit dan negeer is het zo opgelost maar als hij merkt dat ik me eraan erger wat ik dus ook echt doe dan zet hij nog eens extra door.

 

Jij dus ook Silvie? Hier nog een klein monstertje! Het is de hele dag nee en als meneer z'n zin niet krijgt gaat hij met veel gevoel voor drama op de grond liggen of gillen.

Heel af en toe helpt negeren, maar vaker zit hij gewoon op de trap. even een time out en tot rust komen.

Nu ik zwanger ben merk ik dat ik minder geduld heb, dus ik hoop maar dat deze fase niet al te lang duurt

 

Aah hier begint het.. sinds een weekje is hij ook bezig.. Echt irritant! heb echt moeite om mijn geduld te bewaren. En das niets voor mij.

Alles is NEE. en alles wil hij zelf doen. Als hij niet mee wil komen gaat hij op de grond liggen, en ontzettend jammeren om mama.

 

mijn ervaring is dat het het beste werkt om tijdens een boze bui je kindje op een apart plekje neer te zetten zodat ze uit kan razen. Bij ons is het de deurmat maar je kan van alles bedenken. Mijn dochter gaat nu soms uit zichzelf wel es heen als ze even geen zin heeft om te luisteren. En hier duurt het 1 of 2 weken dan is het weer even beter en kan het na 1 of 2 weken rust zo weer opnieuw beginnen. Zo sliep onze dochter eerst perfect zonder morren en nu is het weer flink bal....

Mijn tip: "Gewoon" (is natuulijk makkelijk gezegt, weet zelf hoe moeilijk het is hoor maar bijven proberen) consequent blijven niet reageren op haar boze bui maar haar zonder woorden op haar afzonderingsplekje zetten en als ze weer normaal zonder jengelen o.i.d. bij je komt kun je haar heel rustig uit leggen wat je wilt dat ze doet en waarom (ook al begrijpt ze misschien de helft er niet van het is ook voor je zelf goed om aan te leren dat je veel uitlegt) en dan alsnog ervoor zorgen dat ze doet wat je wilt.

Een voorbeeld van dat het werkt:
Zaterdag waren we bij vrienden geweest en we wilden weer gaan, dus ik zei tegen dochterlief: kom dan krijg je een schone luier en gaan we in de auto. Dochter compleet door het lint nee nietuh auto en dat soort onzin. Ze rende de tuin in dus ik haar achterna gegaan en op een grappige manier haar opgetild (zo van: ik ga je pakken.....!) waar ze nog kwaaier om werd maar goed....ik had haar in de houtgreep en ze probeerder zich wel los te wurmen maar dat liet ik niet toe. Ik heb haar neergelegd en onder veel gejengel maar zonder verder tegenstribbelen kreeg ze een schone luier. Ze mag boos en verdrietig zijn van mij maar het gaat zoals ik het zeg....klinkt heel ouderwets maar werkt het allerbeste en als je dat nu volhoudt dan heb je daar later profijt van. Ben ik van overtuigd.

Niet dat ik nou zo goed ben hoor want ook ik verlies mn geduld wel es en sta ook wel es te schreeuwen tegen haar waar ik later weer enorm veel spijt van heb, maar op zich als je zoveel mogelijk goed gedrag beloont en slecht gedrag negeert dan is deze fase denk ik zo weer over. Het is een drang van haar om op zoek te gaan naar hoe ver ze kan gaan bij haar ouders. Als jij dan als ouder er steeds maar aan toe geeft of geen duidelijke grenzen geeft dan blijft je kindje vervelend denk ik omdat ze dan geen duidelijkheid krijgt. Dat zoeken ze en dat hebben ze nodig dus dat moeten wij ze geven. En belangrijk is natuurlijk ook dat je als ouders op gelijke voet staat (of ben je alleenstaande moeder? sorry daarvoor dan heb ik dat laatse niet gezegt....)

Succes ermee hoop dat je wat hebt aan mijn lange verhaal. Maar he veel mamma's (bijna alle) kennen dit en zijn erdoor gekomen, ben ervan overtuigd dat jij dat ook komt en dan achteraf denk je echt: tjonge was ze echt zóóó vervelend? Kan me niets meer bij voorstellen...hoop dat dat snel komt voor je!