Hier beide keren niet geschreeuw. Bij de 1e letterlijk geen kik gegeven. Heel erg in mezelf gekeerd en rustig. Bij de 2e soms wat zacht getril in mijn stem tijdens het puffen de laatste paar cm. Die weeën waren zo heftig en zonder adempauze. Tijdens het uitscheuren nog wel heel droog een keer auw gezegt haha
Ik heb het ook gekeken vanochtend. Het gegil viel me ook op en dacht ga ik,over een paar weken ook zo gillen? Ik kan het me haast niet voorstellen...maar goed ik weet ook niet hoe een wee aanvoelt.
Nee niet gegild, wel 4 personen weggeschreeuwd (volgend mij co-assistenten) met de woorden: ik ben #%^* geen kijkdoos. Maar dat kwam vooral omdat we vooraf besproken hadden dat er zo min mogelijk mensen bij zouden zijn, tenzij nood.
Ik had een weeënstorm en kan me een moment herinneren dat ik gegild/gegromd heb. Ik zat op zo'n bal een wee weg te puffen, toen er gewoon zonder pauze een nog veel fellere wee kwam. Toen heb ik m'n man weggeduwd, ben door de kamer heen gelopen naar het bed en toen ik daar kwam en besefte dat dat me niet ging helpen heb ik soort van uit frustratie/pijn gegild.
Niet gegild, wel mijn VK uitgescholden... Maar dat had ze verdiend, ik lag een beetje lastig met mijn bed gekanteld achterover (lage bloeddruk, dus hoofd zo laag mogelijk). En dan op de top van een wee gaan zitten wroeten en knippen.. Dat vond ikke echt niet grappig.. Ze nam het me gelukkig niet kwalijk
Ik vond het grommen en aaaaah en ooooooh roepen een manier om te "ontspannen" tijdens de laatste paar cm. Die deden zo zeer en ik had nog wel een ruggenprik, maar die verdomde weeenopwekkers werkten TE goed. Tijdens het persen is het niet meer nodig geweest geluid te maken, dit deed haast geen pijn, bovendien had ik toen al mijn kracht nodig om haar eruit te werken!
Ik ben van nature rustig en nuchter. De hele bevalling naar het persmoment toe heb ik dan ook in stilte en met mijn ogen dicht doorgebracht. Maar tijdens die laatste 2 persweeën (toen ze op mijn buik mee gingen duwen) deed het toch wel zo overweldigend zeer dat ik bizarre oergeluiden heb gemaakt. Ik stond van mezelf te kijken. Maar echt hard of gillen, nee haha! Ik heb overigens geen pijnstilling gehad. Wel gewild...
Ik heb vreselijk gegild, tijdens elke wee schreeuwde ik heel hard aaauuuuuuuuuuuwwwwwwwwwwww. Ik had het niet van mezelf verwacht :/ Toch luchtte het op een of andere manier op dat ik mijn pijn kon delen... Ik had ook de pijn niet zo verwacht, voortaan klaag ik nooit meer over pijn, mijn pijngrens is opgeschoven. Ik vind het raar dat ze in het ziekenhuis tegen je zeggen dat je stil moet zijn. Daar kan jij toch niets aan doen. Als iemand dat tegen mij had gezegd had ik diegene in elkaar geslagen!! Haha. Je hebt recht om te schreeuwen vind ik met die hoeveelheid pijn. Het kan idd beschamend zijn, maar de hele bevalling is een en al beschamend als je er over nadenkt!
Bij mijn beide bevallingen heb ik vanaf de eerste tot de laatste wee op mijn eigen planeet gezeten. Ik schreeuwde of vloekte niet maar er viel ook niet met me te communiceren
Alleen toen ik binnen 20 minuten van 5 naar 10 cm ontsluiting ging. Ik raakte toen even in paniek van de weeënstorm.
Tijdens het persen heb ik flink gevloekt. Probeerde het in te houden, maar als ik het eruit gooide ging het vele malen beter, dus achja. Schijt eraan dan maar haha.
Nee. Had ik geen zin in, haha. Was juist best bewust van mezelf en mijn omgeving en heb zelf best een hoge pijngrens (was een helse pijn, daar niet van) en de thuisbevalling duurde maar 1,5 uur. Ik was me er teveel van bewust dat gillen niets helpt.
Ja, ik heb flink geschreeuwd. Ik vond de pijn dan ook ondraaglijk, had echt het gevoel dat ik dood zou gaan en mijn vriend vertelde mij ook achteraf dat het leek alsof ik flauw kon vallen. Dus ik heb, tijdens de weeën, wel de boel bij elkaar geschreeuwd.
Volgens mij niet echt geschreeuwd.. Alleen wel hard geroepen dat ik moest poepen Toen wist de vk, die in een kamer naast ons zat, dat ik kon gaan persen.