Werk, kind missen, stel ik mij aan?

je stelt je echt niet aan, ik moet over 2 weken weer aan het werk, ik voel precies hetzelfde, ik lees ff mee

 

Nee je stelt je niet aan, iedereen gaat daar op haar eigen manier mee om. Ik had er zelf helemaal geen problemen mee om mijn dochter weg te brengen toen ik weer ging werken (ik werk 4 dagen/week). Wel heb ik aan het einde van mijn werkdag zoiets van: gezellig, ik ga haar zo ophalen. Maar overdag ben ik eigenlijk te druk om steeds aan haar te denken. Ik denk dat als je weer aan de slag bent, je dat wellicht ook zult ervaren. Je bent dan met je werk bezig, en voor je het weet is de dag om.
Succes!

 

Ik vond het heerlijk om weer te gaan werken. Ik had het op mijn werk zo druk dat ik eerlijk gezegd amper aan Emme dacht. En aan het einde van de dag weer lekker naar huis om met Emme te tuttelen. Ik vind de combi werken/moeder nog steeds heel fijn. Je zult zien dat je er straks zo aan gewend bent. Het is die eerste hobbel waar je even overheen moet.


Pim

 

ik ben nu 3 weken aan de slag, maar ik moet zeggen dat ik nog steeds moeite heb om Mijntje weg te brengen.
Ik weet dat ze het ergens anders ook goed heeft, maar liever zorg ik gewoon voor haar. Als ik op mijn werk ben denk ik wel iets minder aan haar, maar als ik weer thuis ben vraag ik me soms wel af waarom werk ik ook al weer?
Deze week drinkt Mijntje minder, ik ga geef haar dan soms een extra flesje. Maar iedereen gaat hier toch anders mee om, hier heb ik wel moeite mee. Mijn schoonmoeder had haar b.v. geen extra flesje gegeven met als gevolg dat ze een stuk minder gedronken heeft.
Dan moet ik echt even slikken, en 's avonds komen dan nog af en toe te tranen. Mijn man heeft een stuk minder moeite met het feit dat ze nu bij andere is. En hij begrijpt me ook niet altijd hierin. Maar kortom ik heb er soms echt nog moeite mee, maar de ene keer is dit heftiger dan de andere keer. Maar ben wel altijd blij als de dag er weer op zit.

 

Toen ik na mijn verlof moest gaan werken heb ik daar weken tegenop gezien, nachten niet van geslapen. Ik kon me echt niet voorstellen dat ik mijn kleine poppetje een hele dag moest missen. Eenmaal begonnen is mij het best meegevallen. Wat ik wel moeilijk vond was meerdere dagen achter elkaar werken. Daarom ben ik destijds van 3 naar twee dagen gegaan (woensdag en vrijdag) zodat we allebei een dag hadden om 'bij te komen'
Nu werk ik weer meer, maar nu is ze ook weer wat ouder.

Dus nee, je stelt je niet aan, je bent moeder geworden en daar horen dit soort gevoelens helemaal bij! Sterkte!

 

Ik werk 2 dagen per week, en mijn kind gaat 1 dag naar het kdv. De andere dag is hij bij oma. Op de dag dat hij bij oma is, is het niet zo moeilijk. Maar die kdv-dag op donderdag.... Ik kan er niet aan wennen, en op woensdag zit ik al met een knoop in mijn maag (nu dus ook weer) als ik eraan denk.

Ik denk dat dit volkomen normaal is hoor. Je zit met duizend onzichtbare lijntjes aan je kind vast, dus het is logisch dat je je incompleet voelt als je niet bij elkaar bent...

Ik probeer mezelf steeds maar voor te houden dat dit op een dag allemaal goed voor zijn ontwikkeling zal zijn, maar op dit moment is hij nog te klein om er voordelen uit te halen. Ik hoop maar gewoon dat hij niet heel verdrietig en eenzaam is als hij op het kdv is (want dat is waar ik het meeste mee zit).

Ik wil je trouwens niet verder de put in praten, want jij schrijft dat je kindje bij oma en papa blijft...dat is toch iets anders vind ik. Lekker 1 op 1 aandacht en volop liefde. Daar zou ik toch iets minder moeite mee hebben, maar ik snap je volledig!

 

Ik wil niet negatief zijn hoor, maar mijn eerste werkdag heb ik haar huilend weggebracht. En de tweede dag ook en o ook de derde dag. Bij mij is het wel gaan slijten, maar missen doe ik haar nog elke keer. Met af en toe een traan erbij. Of dat ik om twaalf uur zo erg graag naar haar toe wil, maar helaas ik moet werken tot half vijf.
En natuurlijk 1x per dag bellen. Ben ik nu zo erg???!

 

nee hoor meid je stelt je niet aan. ik heb geluk dat ik mijn kinderen pas met een jaar naar het kdv moest brengen. enook toen was het moeilijk.
nu naar 6 mnd werken vind ik het niet meer moeilijk. ze vinden het leuk daar. maar wegbrengen en ze moeten huilen blijft vreselijk.. ik bel nu alleen nog als ze een beetje ziekig zijn. in het begin elke dag hoor

 

ik vind het ook nog steeds niet leuk om te gaan werken.. als ik er ben gaat het wel maar idd met de lunch toch nog even bellen.
ik heb gelukkig heel leuk werk en kan ik mijn gedachten goed verzetten. ik sta voor de klas en ben dan met andermans kinderen bezig en die eisen al je aandacht wel op.
maar ik moet zeggen dat als een kind komt wennen en dan helemaal over zijn toeren gaat , krijsen en slaan en zo ik wel denk wat doe ik hier, ik wil mijn eigen kind..
dus je stelt je niet aan het is gewoon echt niet leuk..
ik had ook heel graag 1 jaar verlof gehad.. zoals in zweden en noorwegen het geval is.. lekker voor je kindje zorgen en daarna weer verder met je werk..
voor iedereen is het natuurlijk anders, er zijn ook vrouwen die thuis helemaal gek worden en echt heel graag weer werken.. ik niet ik wil het liefst bij mijn kindje zijn...

 

1 troost, als ze rond de 3 maanden zijn hebben ze er minder moeite mee dan als ze ouder zijn om bij anderen te zijn en tegen die tijd dat ze ouder zijn, zijn ze er ook aan gewend, want dan gaan ze al zo'n tijd naar de oppas of het dagverblijf.

daar troost ik me dan maar mee, zucht

 

Je stelt je echt niet aan hoor!
Ik moet maandag zelf weer aan de slag voor drie dagen in de week.
En volgende maand voor vier dagen, we hebben het nog eens nagerekend en financieel trekken we het gewoon niet als ik drie dagen werk.
Gelukkig heb ik vandaag bericht gekregen van het KDV dat er volgende maand plek is voor 1 dag, en vanaf januari voor 2 dagen.
Ik zie er enorm tegenop! Ze is maar 1x zo klein, maar we kunnen helaas niet anders.

 

Ik werk ook 3 dagen in de week, en het went nooit hoor. Ik mis mijn kindje ook enorm als ik aan het werk ben als ik 's ochtends weg ga, dan ga ik weg met lood in mijn schoenen... 2 dagen gaat hij naar opa en oma, dan gaat het nog een beetje maar 1 dag gaat hij naar de creche en dan heb ik er echt moeite mee om hem weg te brengen, terwijl ik weet dat hij het prachtig vind op de creche. Maar wennen doet het nooit volgens mij

 

Heel normaal lijkt mij hoor! Ik had precies hetzelfde, maar zo erg dat ik uiteindelijk mijn baan opgezegd heb. Heb er geen moment spijt van gehad.

 

vandaag me eerste werkdag gehad.
Ik kon alleen maar aan haar denken.
Ga lekker oefenen. Nu al!
Dat scheelt zo erg.
Gewoon opbouwen.
2 uurtjes weg/ 4 uurtjes weg/ 5 uurtjes ect.
Succes meid!

 

Ik begin de 22ste weer met werken: soms 4, soms 5 dagen in de week (hangt af of het mogelijk is een dag thuis te werken) maar wel met diensten ook erbij . Ik heb heel veel zin om weer iets uitdagenders voor 'mijn brein' te doen maar ik zie er echt als een BERG tegen op om haar te moeten missen en af te staan aan een ander (en zij is dan ruim 5 maanden). Gelukkig kan ze bij oma's, tantes en papa terecht en gaat ze waarschijnlijk pas in oktober naar een gastouder 1 dag per week, maar dan nog! Moeilijk! Ik hoop echt dat het allemaal mee gaat vallen, anders worden het zware tijden...

Maar ik kan me dus heeeeeel goed voorstellen dat jij er ook tegen op ziet...

 

Ik vond het de eerste keer echt verschrikkelijk, alleen het idee al. Terwijl ze van 3 tot 5 maanden bij papa was de 2 dagen dat ik werkte. Maar hoe kon ik mijn kleine meisje nou de hele dag niet zien??? De eerste keer dat ik naar mijn werk ging liep ik met tranen in mijn ogen de trap af...
Maar uiteindelijk viel het erg mee... het was wel weer wennen toen ze vanaf 5 maanden ook 1,5 (en nu 2) dagen naar het kdv ging, maar ook dat wende snel. Eva had en heeft het er ook prima naar haar zin. Ik heb wel een periode gehad dat ik het echt heel moeilijk vond om haar weg te brengen en bijna wilde stoppen met werken, maar dat is gelukkig over.
Nu vind ik het nog steeds wel moeilijk om haar weg te brengen, vooral omdat Eva het niet leuk vind als ik wegga. Maar met wat speelgoed afleiden werkt hier heel goed, dan heeft ze helemaal geen oog voor mij (ook niet leuk ). En als ik zie hoe ze het er naar haar zin heeft.... laatst haalde ik haar op, dan is ze zó ontzettend blij en vrolijk en ondertussen was ze nog zo aan het lachen om de andere kindjes en zou ze het liefst weer mee gaan spelen. Het is gewoon goed zo, al is loslaten (zeker de allereerste keer) zó ontzettend moeilijk!

 

Een beetje zoals het gezegde 'je weet niet wat je hebt totdat je het mist'.
Daarom vind ik het toch fijn dat er momentjes zijn, zoals werk, dat je je kindje even niet ziet. Des te meer geniet ik van de momenten dat ik wel thuis ben bij haar.

 

Ik zag er vreselijk tegenop, maar toen ik de 2e dag aan het werk was, vond ik het heeeerlijk. En om half 4 dacht ik wel, goh, ik wou dat het al 17 uur was Ik kijk uit naar het werken en als ik werk kijk ik uit naar mijn vrije dagen