Hier had ik gedacht omdat ik echt een hoge pijngrens heb dat ik het wel vol kon houden tot het einde zonder enige medicatie. Maar toen kreeg ik rugweeen en toen wist ik niet meer waar ik het zoeken moest. Daarna waren er nog een aantal complicaties waardoor ik echt een helse bevalling heb gehad. Dus voor mij is het slechter dan ik had verwacht.
Hier stond ik er bij de eerste heel nuchter in. Ik had geen idee wat ik kon verwachten. Maar na 8 uur zeer pijnlijke weeën en 3 centimeter kreeg ik een ruggenprik. Dat viel me toen erg tegen, dat ik die pijn toen al niet meer kon handelen. Ik voelde de persweeen niet en de VK's duwde hard mee op mijn buik. Ik had een subtotaal ruptuur, ook baby had in vruchtwater gepoept en ik wilde alleen maar naar huis nadat ze geboren was. Maar dat ging niet omdat ik niet kon plassen nadat de katheter eruit was. Dus toen werd ik nogmaals eenmalig gekatheteriseerd en kon ik weer opnieuw beginnen met die grote kannen ijswater. Nou ja, niet wat ik me had voorgesteld. En had ik toen geweten dat dit de bevalling was die de minste problemen had.... De tweede had ik een idee. Maar toen ging dat ook anders. Mijn meest nare bevalling. Een bevalling is normaal een samenwerking van moeder en baby maar mijn baby kon niks meer meehelpen. Ik werd ingeleid en dat was echt bruut! Tabletten in de schede maar naar mijn gevoel ging die hele vuist erin en dat deed, 4 keer per dag de eerste dag, om het uur de tweede dag, zo gruwelijk zeer! Ik had, door het inleiden, een weeénstorm en ging zodoende van 1 cm naar volledige ontsluiting in 15 minuten. De uitdrijvingsfase duurde net zo lang en schoot voor mijn gevoel totaal niet op. Het gevoel dat je het echt alleen aan het doen bent. Bij de oudste was de uitdrijvingsfase 45 minuten maar kostte het me minder moeite naar mijn idee. Een knip die vooral na de bevalling gruwelijk zeer deed. En dan op die harde bankjes van het crematorium. Bleh. Al ben ik door de kraam toen echt in de watten gelegd. Zo erg zelfs dat ik dat heel slecht toe liet. Ik hoefde niks zelf te doen, ik hoefde me nergens aan te houden (niks harde stoel, ga maar lekker op de bank zitten met je knip, veel comfortabeler). De derde was een vrij soepele bevalling. Voor mij tenminste. Het zij; de bevalling zelf. Tijdens de bevalling was ik doodziek. Ik had een ernstige sepsis (waardoor ook vroeggeboorte die vanwege toestand baby niet tegengehouden werd en zelfs spoed werd). Ook baby was in gevaar en werd zodoende doodziek geboren. De angst was groot, maar zo ook de vechtlust. Ondanks alles wel veel goede herinneringen. Maar het heeft er potdorie allemaal wel ingehakt. Dus zwangerschappen verlopen allemaal perfect bij mij, totdat het mis gaat, en dan gaat het goed mis. Maar goed, dat zijn die nare verhalen die je als zwangere vrouw helemaal niet wilt lezen (sorry). Maar voor mij viel het dus alle keren tegen. Ondanks, uiteraard, de werkelijke geboorte van de kindjes, en het moment dat ze op de buik kwamen te liggen (dit ging ondanks alles gelukkig bij alle 3, al bij de laatste heel kort) magisch is.
Slechter, beide bevallingen helaas! Bij de eerste ging ik er heel nuchter in maar na 16 uur rugweeen en 3cm ontsluiting was ik wel kapot. Ruggeprik gehad, die ik eigenlijk niet wou! Maar op dat moment echt t beste. Toen nog 1,5 uur persen en pas na 23 uur bevallen had ik mn dochter in mijn armen. herstel ging trouwens wel boven verwachting goed! maar 2 inwendige hechtingen waar ik niks van heb gevoed, borstvoeding liep als een trein! Bij de tweede had ik zoiets: ik heb al een vreselijke bevalling gehad, erger kan bijna niet Ik ging ook echt voor een bevalling zonder pijnbestrijding. Toen de VK kwam had ik al 5cm ontsluiting, terwijl het voor mn gevoel nog maar net begonnen was. Dus helemaal blij en gelukkig, maar helaas, de ontsluiting bleef steken op 6/7 cm. Weer een ruggeprik en weeenopwekkers gehad (heb dr echt om moeten huilen tijdens de bevalling) Persen was maar een half uur dus dat viel weer mee. Herstel was ook weer top, geen hechtingen dus anderhalf uur na de bevalling liep ik al weer vrolijk heen en weer.
Anders Beide zoonlief was ik zo groen als gras en wist ik niet wat er allemaal stond te gebeuren (maar goed ook achteraf) en ik kwam nog vrij nuchter het zh in met weeen die goed te doen waren en al 4cm ontsluiting. Mijn vliezen waren thuis al gebroken en ik dacht nog heb ik mezelf hier nou zo druk overgemaakt? Nog geen uur later werd ik overspoeld door alleen rugweeen en viel de hartslag van zoonlief telkens te dippen. Ik mocht niet meer van bed en ze sloegen een lijntje aan op zoonliefs hoofd en trokken ook wat bloed uit zijn schedeltje. Uiteindelijk is hij via een vaciumextractie geboren en had ik een totaal reptuur.. Dochterlief ( 20 maart 2015) bevalling verliep al helemaal niet zoals verwacht omdat ik ineens eerder werd ingeleid met 37 weken. In de ochtend pil ingebracht en binnen 4 uurtjes 2cm ontsluiting. Vliezen gebroken toen ging t sneller. Ik had geen rugweeen dit keer maar ontzettend pijn in mijn vagina wat naar mijn anus en benen trok en wist niet waar ik moest kruipen. Met 4cm werd weeopwekker op standje "er is geen weg meer terug" gezet dit was om iets na 6 uur in de avond en om half 8 werd ze geboren. Weeenstorm is not funny! Dit keer uitgescheurd naast me oude liteken en de nodige hechtingen maar veel minder schade als bij zoonlief.
De eerste ging niet als verwacht. Duurde 47 uur vanaf het moment dat de weeën om de 3 min kwamen. Wel appeltje eitje met persen 17 min wel een knip maar die had ik al mee gerekend. De tweede ging boven alle verwachtingen 3 uurtjes harde buiken 20 min echte weeën en 3 min persen de derde was super fijn. Tot aan het einde lekker mijn ding kunnen doen. Een 20 seconden moeten persen zonder persweeen en toen was hij er. Verder alles volgens verwachting kindje op de buik zelf voeden en zelf aankleden en lekker naar huis
De eerste bevalling ging ik zonder verwachtingen in. Na 14,5 uur heftige weeën op te hebben gevangen kwam ik maar niet verder dan 6 cm. Deze eindigde in een keizersnee die volgens het boekje verliep. De tweede bevalling zou een geplande keizersnee worden. Dat liep toch echt even totaal anders (nou ja wel een keizersnee maar de omstandigheden eromheen waren verre van leuk). Weeen met 32+6 weken. Mijn bloeddruk steeg, ik had al zwangerschapsvergiftiging... Maar dacht het nog wel even vol te kunnen houden. Ik kreeg leverpijnen, zoon begon te dippen op het CTG. Dus wederom naar de OK. Spinaal werkte onvoldoende, veel pijn tijdens het scheuren van het buikvlies. Richting verkoever gaat het helemaal de verkeerde kant op en eindig ik op de IC met een stevige HELLP. Een dag later zie ik mijn zoontje pas voor het eerst. Dus deze bevalling viel ontzettend tegen!
Hier Nee, ging beter. Ik had in eerste instantie verwacht dat het ENORM pijn zou doen, het superlang zou duren, ik het allemaal niet aankon. Allemaal horrorscenario's met uitscheuren van mn roeptert tot mn poepert, knippen, vastzitten en ga zo maar door. In werkelijkheid ging het heel makkelijk eigenlijk. half 5 in de ochtend braken mijn vliezen in bed, 8 uur waren we in het zh voor controle, 11 uur mochten we weer naar huis. Ik had toen nog nergens last van. Half 12 de eerste wee, en ben toen gelijk in bed gaan liggen. Gedurende de dag werden de weeën langzaam sterker en pijnlijker maar kon het wel aan. 's avonds om 7 uur waren we op aandringen van vriendlief weer in het ziekenhuis en om half 8 bleek ik 5 cm te hebben. Uiteindelijk om 8 uur morfinepompje gehad voor de scherpe randjes. Om 22:40 kreeg ik persweeën en 22:52 is zoonlief geboren Ik was wat geschaafd maar meer ook niet. Ik verkeek me op 1 ding wel lelijk. Juist omdat het voor mijn gevoel zo makkelijk was gegaan dacht ik dat ik na de bevalling wel even uit bed zou springen en weer door zou huppelen zoals ik altijd al deed. Fout dus, dat ging dus niet Mochten we een 2e krijgen dan hoop ik dat het weer zo gaat
Ja. Geplande sectio en heb daar vanaf het begin vrede mee gehad. Had ook niet verwacht dat het eerder zou beginnen. Is ook niet gebeurd
Ik had gedacht dat het heel lang ging duren en dat ik met epidurale zou bevallen Maar ben om 6u met 5cm binnengekomen en om 11.15 was ze er, zonder epidurale. En ik vond dat de beginnende weeën nog meevielen, had ik ook niet gedacht
Beiden niet. Eerste spoedsectio na 15 uur weeen na inleiden. 4 cm ontsluiting. Met ambulance naar ander zkh. Kindje geboren en bij me weggehaald. Toen ik hem een uur later bij me kreeg was hij al aangekleed. 6 weken herstel had ik zeker nodig. Nog wekenlang erge pijn gehad. Tweede geplande sectio. Ik was erg bang voor complicaties. Jankend de OK op. Alles ging perfect volgens het boekje. Van ruggenprik tot hoeveelheid bloedverlies, alles keurig. Baby geboren zien worden en direct na geboorte bij me op de borst gekregen. Daar heeft hij 3,5 uur gelegen in zijn blote kont. Dezelfde avond kon ik weer op mijn zij liggen, pijnbestrijding snel afgebouwd en na 10 dagen liep ik in sprookjeswonderland Dus de eerste keer veel rampzaliger dan ik had verwacht. De tweede keer voorbereid op de ergste scenario's en ging alles erg voorspoedig.
Ik ging ervan uit dat ik echt een horrorbevalling zou krijgen, omdat het er naar uitzag dat ik de zelfde complicaties zou krijgen dan mn moeder bij haar eerste bevalling.. Ik ging daarom uit van de 30 uur die het bij haar heeft geduurd waarna ze een spoedkeizersnee heeft gekregen.. Bij mij heeft het dan ook 34 uur geduurd maar op een natuurlijke manier geboren.. Ook de ruggenprik heeft me er de laatste paar uur doorheen gesleept.. Ja, het deed pijn, ja het was even ellende, maar toen dat kleintje aan mn borst lag dan vergeet je alles toch!
Anders. Ik had weinig verwachtingen, behalve dat ik dacht dat ik vooraf beter zou merken wa ar in het proces ik zou zijn. Zo van: eerst heb je effe rustig weeën, dan komen ze sneller. Dan ben je klaar om te persen en dan doe je effe je best op de uitdrijving. Maar vooral die weeën duurden maar en duurden maar. Zonder dat ik doorhad of ik nu op drie of negen centimeter zat. Niet beter of slechter. Vooral anders.
Nee, het ging niet zoals verwacht. Ik had eigenlijk gedacht dat het zo zou gaan als in de boekjes. Rustig opbouwen, vliezen breken, naar het ziekenhuis gaan, uurtje persen en klaar. Maar mijn eerste bevalling ging veel sneller en daardoor ook thuis (dat vond ik wel erg fijn trouwens). Bij de tweede was ik daarop voorbereid, maar die ging nog sneller en was ook erg heftig, met een weeënstorm. Bij de derde was ik bang dat ie halverwege mijn slaap ineens uit me zou vallen, vanwege de snelheid van de eerdere twee, maar die ging ineens keurig volgens het boekje. Alleen de tweede bevalling is me een beetje tegengevallen. Dat was best een beetje traumatisch. Maar de eerste ging lekker vlot en de derde was heel relaxed, dus die vielen eigenlijk best mee.
Slechter. Ik had weinig verwachtingen. Ik ging proberen thuis te bevallen, maar hield ook rekening met een eventuele ziekenhuisbevalling en hield ook in mijn achterhoofd dat een spoed-ks niet ondenkbaar is in een gebied waar meer dan een kwart van de bevallingen via ks gaan. Ik wist van stuitliggingen, dwarsliggingen, sterrenkijkers en de zeldzame voorhoofds-en aangezichtsligging, in welk geval meestal een ks volgt. Ik wist van meconium in het vruchtwater, HELLP en zwangerschapsvergiftiging. Ik wist van stortbevallingen, van niet vorderende ontsluiting en van de diverse vormen van inleiding. Ik wist dat als het kind er na een paar uur persen niet uit komt, er een tang-of vacuumverlossing volgt indien mogelijk, en anders een ks. Ik wist dat het waarschijnlijk pijn zou doen en misschien wel vreselijk veel pijn. Ik vind nog steeds dat ik vrij goed mentaal was voorbereid. Mijn bevalling duurde 36 uur, 9 uur daarvan had ik volledige ontsluiting en ontieglijk pijnlijke persweeën. Na 1½ uur persen gingen we naar het ziekenhuis voor een ruggenprik omdat dat nog mijn enige kans op een vaginale bevalling was. De anesthesist bleek onvindbaar. Uiteindelijk kreeg ik morfine omdat men bang was dat ik bewusteloos zou taken. Na ongeveer 4½ uur wachten en kreperen in het ziekenhuis kreeg ik eindelijk die ruggenprik. Toen moest ik ongeveer 1½ uur wachten tot ik naar de ok gereden werd, daar "mocht ik het nog even proberen". Achteraf had ik haar er in die 1½ uur uit moeten proberen te persen, waarschijnlijk was dat nog gelukt ook. We reden de ok binnen. Een half uurtje later beviel ik, zonder verdere hulpstukken, vaginaal met een volledig operatieteam om me heen, klaar om met de ks te beginnen. Dochter lag achteraf gezien in een voorhoofdsligging en dan beval je meestal niet vaginaal, tenzij je die ligging kunt veranderen in een achterhoofds-of aangezichtsligging. De ruggenprik gaf pijnstilling en dus wat meer ontspanning (en dus ruimte) in de heupen, zodat de draai alsnog gemaakt kon worden. Het is een memorabele bevalling geweest en ik ben hem nog steeds aan het verwerken. Gelukkig is wat ik heb meegemaakt zeldzaam en mijn prachtige dochter is het zonder meer waard geweest! Mijn plan voor een eventuele volgende bevalling is heel simpel: Kind eruit. Klaar. Hoe of wat, daar wil ik niet over nadenken tot het zover is.
Slechter. Ik ging neutraal de bevalling in: laat maar komen. Had me absoluut niet voorbereid op wat er allemaal mogelijk mis kon gaan (achteraf gezien juist fijn dat ik dat niet heb gedaan!) en wilde het echt over me heen laten komen. Wat ik niet verwacht had was dat ik zo vermoeid raakte dat ik er een knak van op liep. Van hele langzame ontsluiting naar een supersnelle. 16,5 uur gedaan om 4 cm ontsluiting te krijgen met weeën van om de 4 tot 7 minuten, tussendoor de eerste weeënstorm van een half uur. Na 16,5 uur: vliezen laten breken. Tweede weeënstorm die twee uur aanhield. Hield het niet meer, was doodmoe en uitgeput en smeekte om medicatie. (Had de twee nachten daarvoor 3,5 en 6 uur geslapen. Dus begon al niet super fit aan de bevalling.) Na tweede weeënstorm: 6 cm, op naar het ziekenhuis. Tijdens de half uur durende heenrit naar het ziekenhuis één lange wee gehad. Aankomst ziekenhuis: 10 cm ontsluiting. Gefeliciteerd je mag beginnen met persen en helaas je krijgt geen medicatie meer. 1,5 uur persen en daar was ons kindje. Het feit dat ik op het laatst geen rust meer tussen de weeën had (weeënstorm) en meteen moest doorpakken om te gaan persen heeft me genekt. Fysiek en mentaal gebroken. Terwijl ik achteraf juist trots mag zijn dat ik het zonder pijnstilling heb geflikt en een ontzettend mooi kindje op de wereld heb gezet in 22 uur tijd.
Ik had bij de eerste geen verwachtingen, expres niet. Ging heel soepel! Wel had ik trouwens gerekend op hechtingen maar die waren niet nodig. Bij de tweede had ik een voorgevoel: het zou een snelle bevalling worden en de vk zou te laat zijn. De vk's in ds praktijk namen dat gevoel heel serieus en ik mocht bij de eerste wee bellen. Uiteindelijk moest ik in het zkh bevallen en de vk daar geloofde mij dus niet. Ze ging weg en ik beviel, zonder vpk en zonder vk, in 25 minuten. Omdat ik dat voorgevoel had was ik voorbereid en wist ik wat we moesten doen. Het verliep heel soepel en zonder complicaties. Pas toen zoon op mijn borst lag onder een deken kwam de vpk binnen die de vk riep.
Ik had wel gedacht dat het wat makkelijker zou zijn haha, had ook een natuurlijke bevalling in mijn hoofd maar ik ben aan de weeënopwekkers gezet en heb nooit persweeën gehad. Alleen maar een weeënstorm aan beenweeën waar ik niks mee kon, dus vond het erg lastig om te persen zonder drukgevoel, heb maar wat gedaan uiteindelijk. Gelukkig geen scheurtje of knip, maar dat is geluk gehad
Anders, maar dat komt alleen maar doordat ik te vroegevallen ben. Had nog niet echt verwachtingen, het ging erg vlot, alleen persweeen in de auto is niet prettig 😁
Ik had een bevalplan geschreven en in mn hoofd een beeld van hoe alles zou gaan. Het is gegaan zoals ik me dat in mn hoofd afspeelde en mn plan is ook helemaal gevolgd. Moest alleen wel gehecht worden maar dat stelde niks voor. Overall is alles gegaan zoals ik hoopte.