Misschien wel even goed 2 maanden rust en daarna knallen jullie er weer tegenaan. Nogmaals sterkte. gr vruchtje
Meiden bedankt voor jullie lieve woorden...doet me goed! Wel neem ik even wat afstand van het forum...ik heb echt even tijd voor mezelf nodig. Ik wens natuurlijk wel iedereen heel veel sterkte en succes met alles
Lieverd, hoe is het nu met je? Ik heb het afgelopen weekend regelmatig aan je gedacht. Ik kon me de pijn van mijn vorige teleurstelling zo goed voor de geest halen, dus ik voelde jou pijn met je mee. Niks wat er nu tegen je gezegd wordt, kan je troosten, maar weet wel dat ik een luisterend oor voor je ben. Liefs en een knuffel Hope
ginny, ik wil je heel veel sterkte toewensen met weer een tegenslag, hoeveel kan een mens er hebben? goed dat je even rust neemt, en tijd voor jou en je mannetje. ooit gaat de zon voor jou ook weer schijnen. dikke knuffel.
We zijn nu ruim een week verder na de negatieve test...en ik voel me nog steeds k*t Langzaamaan verlaten de hormonen mijn lichaam, de hormonen die me ook constant zwangerschapskwaaltjes geven, waardoor ik er behoorlijk van in de war raakte... En dan zijn er nog gevoelens...gevoelens die me gek maken, die me pijn doen. Waarom zoveel tegenslagen, wanneer zijn wij aan de beurt, waarom mocht ons Sterretje* niet bij ons blijven...als de zwangerschap goed was blijven gaan, had ik vandaag 27 weken geweest...al ruim over de helft, we konden al gaan aftellen. Elke dag weer gaat dat door mijn hoofd en hoe graag ik het ook los wil laten...het lukt me niet, ik kan het niet... Voordat ik zwanger was kon ik een mislukte poging redelijk goed verwerken en achter me laten. Maar na de miskraam lijkt het wel of alles 10x zo erg is. Is dat raar? Ja ik weet dat ik het moet loslaten, dat ik het moet accepteren, dat ik er niet zoveel mee bezig moet zijn, maar dat is lekker makkelijk lullen als het jezelf niet is overkomen. Natuurlijk moet ik het loslaten en accepteren, maar dat gaat niet zomaar, daar gaat tijd overheen. Zoveel tegenslagen en verdriet...ik kan een hoop hebben, maar eens houdt het op en zit je er doorheen...en dat punt heb ik nu na deze mislukte poging bereikt...ik zit er doorheen Langzaamaan krabbel ik uit het dal en de ene dag gaat dat beter als de andere. Maar eruit komen zal ik, het kost me nu alleen iets meer moeite als voorheen... 2 steps forward & 1 step back
Ginny, lieverd... Ik zou 21 weken onderweg zijn geweest nu. Met een buik vol leven zou ik mijn koffers hebben ingepakt, op naar de laatste vakantie van mijn lief en mij samen. Maar in plaats daarvan zit ik nu op mijn bank te wachten tot ik klaar ben met de tweede menstruatie sinds mijn curettage. Want onze laatste poging is niet geslaagd. Ik weet hoe je je voelt. En mijn bedrijfsarts zegt tegen mij dat ik het moet loslaten, dat ik de situatie moet accepteren zoals hij is. Maar zij heeft foto's van haar kleinkinderen op haar bureau staan... Gisteren schreef ik in een ander topic dat het voelt alsof ik stilsta op de snelweg, en alsof ik aan alle kanten word ingehaald. En toen ik in de metro naar huis zat, bedacht ik me dat ik een manier moet zien te vinden om van die snelweg af te komen. Stilstaan is tot daar aan toe, maar zolang ik op de snelweg blijf, krijg ik geen rust. Ik moet de auto naar een rustige parkeerplaats zien te krijgen, ver weg van het razende verkeer. Zodat ik kan uitstappen, de benen kan strekken en zodat ik rustig in het zonnetje kan wachten op de wegenwacht. Ik hoop voor mezelf dat onze vakantie ervoor kan zorgen dat we een beetje afstand kunnen nemen. En misschien helpen die twee maanden rust jou wel om weer wat reserves op te bouwen. Ik hoop het echt voor je. Ik denk aan je. Liefs, Belle.
Dankjewel Belle....jij kan het altijd zo mooi verwoorden! Mijn vorige berichtje had ik gisteren al geschreven op mijn babysite en dus vandaag hier neergezet...gisteren een dipdagje maar vandaag gaat het alweer wat beter met me. Elke dag is er één en stiekem kijk ik alweer verlangend uit naar oktober...weer een nieuwe kans in aantocht
Lieve ginny en Belle, Telkens kom ik even om de hoek spieken in de hoop op goed nieuws! Ik leef met jullie mee! Heel veel sterkte en ik blijf in gedachte bij jullie duimen draaien voor jullie! liefs nina
Ginny en Belle, ik zit hier op mijn werk met tranen in mijn ogen. Zoals Belle het verwoordde heb ik me ook lange tijd gevoeld. iedereen gaat maar door met z'n leven en met het uitvoeren van zijn plannen, alleen ik bleef stilstaan en iedereen raasde maar langs me heen. Alles komt weer even boven nu. Ik gun jullie allebei al het geluk van de wereld en hoop echt dat jullie eindelijk eens vooruit kunnen ipv stil blijven staan of zelfs af en toe acheruit. Ginny, je hebt niet alleen nu een mislukte poging te verwerken, maar ook nog het verdriet van je miskraam. Neem je tijd, want dit heb je gewoonweg niet zo 1, 2, 3 verwerkt. En al helemaal niet omdat je er zoveel moeite voor hebt moeten doen om eindelijk eens aan het geluk te mogen ruiken. Want dat heb je gedaan, je hebt er heel even aan mogen ruiken en daarna ben je kei en keihard van dat mooie roze wolkje afedonderd. Laat niemand tegen je zeggen dat je het los moet laten oid. Het is jouw verdriet en dat is met niemand anders z'n verdriet te vergelijken. Heel veel sterkte en ook voor Belle. x
Hey Ginny, Ik hoop dat je je steeds wat beter gaat voelen, maar gun jezelf alle tijd alsjeblieft. Jullie hebben heel wat te verwerken gehad afgelopen tijd. En anderen moet je laten kletsen als ze zeggen dat je door moet....ja als de tijd er rijp voor is voor jou, zal je inderdaad wer doormoeten, maar eerst alles verwerken en dat duurt net zo lang als jij nodig hebt! Dikke knuf Daffie
sterkte ginny..... en je weet nu wel dat je lichaam zwanger kan raken dus ooit zal het ook voor jou zeker goed komen! heel veel sterkte....verlies heeft altijd tijd nodig,,,
Thanx meiden...tis echt zo fijn om hier mijn verhaal te doen, omdat jullie precies weten hoe ik me voel. Tis voor een ander altijd makkelijk oordelen als je het zelf niet hebt meegemaakt... Gelukkig voel ik al beter als een paar dagen geleden. Mijn vakantie zit er helaas bijna op...maandag moet ik weer werken en dan ook meteen een nachtdienst Maar goed...zoals ik van de week ook al schreef, kijk ik stiekem al uit naar oktober...nieuwe ronde nieuwe kans
Ginny, ik had je een PB-tje gestuurd aan het begin van de week maar volgens mij is er iets mis gegaan. Ga het maar gewoon even op jouw topic schrijven. Ik had zo uitgekeken naar goed nieuws over jouw op het forum maar helaas, weer een grote teleurstelling voor jouw. Had het erg met je te doen. Ik weet hoe zwaar de behandelingen worden. Toen het mijn 3e en laatse behandeling was en het mislukte was ik helemaal verslagen en kon ik een tijd niet mijn positieve zelf zijn. Ik heb nu de moed en de positiviteit een beetje teruggevonden en dat hoop ik ook voor jou. Ik ga je weer volgen achter de schermen met je nieuwe poging en stuur een hoop geluk jouw kant uit, lieve Ginny Dat er maar heel mooi nieuws mag komen Gr Flam
Hoi Flam, Ik denk idd dat er iets niet goed is gegaan, want ik heb geen PB'tje van je gekregen. Lief dat je het toch nog even in mijn topic zet Ik hou ook nog een dagboek bij op mijn site, als je het wachtwoord wil dan hoor ik het wel van je. Dikke knuff voor jou en ik hoop dat er voor jullie ook snel een wonder gebeurd!
Onderstaand stuk heb ik op mijn site neergezet en nu dus ook even een kopie hier Als je dingen zelf niet hebt meegemaakt, kan je er ook niet over oordelen. Op het zwangerschapsforum waarop ik meeschrijf, heb ik een heleboel lotgenoten...meiden die, net als ik, medische hulp nodig hebben met zwanger worden, die ook IVF of ICSI doen, en die dus precies weten hoe ik me voel. Ik vind het altijd moeilijk om mijn gevoelens onder woorden te brengen. Eén van de meiden op dat forum kan dat wel, haar gevoelens verwoorden, en omdat zij precies verwoordt wat ik voel, mag ik haar schrijfels "lenen" met natuurlijk wel hier en daar een paar aanpassingen, maar het zegt precies hoe dat ik me voel, in deze achtbaan van emotie's en tegenslagen die de Medische Malle Molen heet... Je mag niet klagen, zeggen ze dan. Want je hebt een liefdevolle relatie met een hele bijzondere man en superlieve hond, je woont in een mooi huis, je hebt een leuke baan, een leuke club vrienden en als je zin hebt om wat leuks te gaan doen dan kan dat gewoon. Ik wil ook zeker niet de indruk wekken dat ik ontevreden ben met wat ik heb. Mijn ouders zijn gezond, we hebben een goedlopende zaak en de auto die hier voor de deur staat mag dan een tweedehandsje zijn, maar het is wel een goede betrouwbare Peugeot...ik tel mijn zegeningen. Maar de laatste maanden overvalt me steeds vaker het gevoel dat ik stilsta op de snelweg. Ik word aan alle kanten ingehaald, zo snel dat ik er bang van word. Daar, een collega die zwanger is van de 2e. Een oud-klasgenoot op hyves, een paar jaar jonger dan ik, maar wel met een prachtige baby op haar arm. En die kennis die zojuist voor de eerste keer moeder is geworden, die kende haar vriend drie jaar geleden nog niet eens. Drie jaar geleden, toen ik vol goede moed stopte met de pil. Maar terwijl overal om me heen iedereen schijnbaar moeiteloos zwanger wordt, terwijl je geen tijdschrift open kunt slaan of de zwangere celebs grijnzen je tegemoet, voel ik me rot en hang ik op de bank en heb geen zin om dingen te ondernemen. Nee, natuurlijk lost dat niets op, maar op sommige dagen weet ik gewoon even niets beters te verzinnen. In maart was het anders. In maart was ik zwanger. Wel van mijn eigen man, niet na een gezellig samenzijn in de slaapkamer, maar met behulp van het ziekenhuis. Verklevingen in mijn eileiders en stugge eicellen...Je zult ermee gezegend zijn. Nee, mijn zwangerschap was het resultaat van een laborant die ICSI heeft uitgevoerd op mijn stugge eicellen en het zaad van manlief. Wekenlang hormonen spuiten, een pijnlijke punctie en voor manlief een paar minuten in een kamertje om het zaad te produceren. Raar? Ach joh, als je wens zo groot is, dan heb je er alles voor over. Het is een kwestie van perspectief. En daarbij, het is niet alsof we een keuze hebben... En ineens hoorden we weer bij de normale wereld: We waren in verwachting. Al die jaren van wachten, hopen en teleurgesteld raken vielen in één klap weg op het moment dat ik die positieve zwangerschapstest in mijn handen hield. Ik was doodmoe, mijn borsten groeiden in razend tempo uit alle behas en ik moest een nieuwe garderobe aanschaffen want ik paste binnen notime mijn eigen kleding niet meer. Maar wat maakte het uit? We deden mee, eindelijk, we konden invoegen op de snelweg. Acht weken lang was ik de gelukkigste vrouw van de wereld. Na 2x een kloppend hartje te hebben gezien, gingen we vol goede moed voor de 12-wekenecho, maar we kwamen van een koude kermis thuis...ons wonderkindje bleek niet meer te leven. Het is inmiddels 3 maanden geleden dat mijn baarmoeder is leeggehaald. Mijn cyclus is weer volledig hersteld en ik heb de eerste nieuwe ICSI-poging al achter de rug. Het is niet gelukt deze keer. Ach joh, je weet nu in ieder geval dat je zwanger kunt worden, zeggen ze. En: Volgende keer beter. Je moet het loslaten. Jouw tijd komt nog wel. Je bent nog jong. En vervolgens racen ze me keihard voorbij, op naar hun kinderen, hun kleinkinderen zelfs. En ik blijf achter op de snelweg en ik weet niet wanneer de wegenwacht eindelijk komt. Mijn fantastische leven, ik mag niet klagen. Ja, ik heb mijn man nog, de liefde van mijn leven. Maar als je eenmaal besloten hebt dat je al je zegeningen wilt delen met een kind, als je in je hart al moeder bent, als je heel even hebt gevoeld hoe het moet zijn wanneer je droom eindelijk in vervulling gaat, dan kun je de rijkste vrouw van de wereld zijn, maar dan heb je niets. Dan sta je stil op de snelweg, in je goede betrouwbare Peugeot, en dan zou je niets liever willen dan dat gammele Fiatje dat wél rijdt... Met dank aan Belle...