gister echo gehad en was niet goed

Hallo meiden!

Hier is het bloeden een heel stuk minder dan gisteren, echt heel vreemd. Ik snap niet dat het komt en gaat. Het is toch de bedoeling dat dit vruchtje mn lichaam gaat verlaten!? Nouja op naar donderdag en mijn keuze voor een curretage staat nog steeds vast.

@ April: wat naar voor jullie om weer slecht bericht te krijgen. Jullie hadden waarschijnlijk toch een sprankje hoop op een goede afloop. Ik hoop dat je mk snel op gang komt zodat je het een plekje kunt gaan geven en door kan met je leven. Dikke knuffel!

@ Tamar: wat een mooi gebaar om twee hartjes in je trouwring te laten graveren.

@ Ano: hoe is het met jou?

 

@ Noukje vervelend dat het niet goed doorzet. Ik hoop dat ze je gauw kunnen inplannen voor een curettage. Kun je niet al eerder bellen om te vragen of dat al eerder zou kunnen? Hee , had jij niet laatst een sollicitatiegesprek of was het Ano nou, ik ben echt in de war

@ Ano Vraag me af hoe lang het duurt voordat je echt weer het gevoel hebt verder te kunnen na een mk. Gelukkig heb je je werk als afleiding. Lichamelijk voel je je nu wel weer wat beter of merk je nog steeds wat?

@ Tamar 2 hartjes, een mooi idee. Zo zijn ze toch altijd bij je.
Ik denk dat als het bij mij 'spontaan' komt en indien mogelijk, dan wil ik mijn vruchtje begraven op een mooi plekje onder een van de bomen in mijn tuin. Misschien vinden mensen dat luguber, maar voor mij en mijn man voelt dat goed.

Ik sta zelf nog steeds niet erg positief tegenover curettage of medicijnen, voelt voor mij een beetje onnatuurlijk. Ik ga toch nog proberen te wachten tot het vanzelf komt. Maar als het me te lang gaat duren of het wordt emotioneel te zwaar zal ik me er waarschijnlijk toch aan moeten overgeven. Het is bijna volle maan, dus wie weet heb ik mazzel en gaat het gauw beginnen....

 

Wat snel al dan, weer een eisprong!
Ik had in mijn laatste cyclus 3x het idee mijn eisprong te hebben gehad, maar de 3e x was het er dan echt een.Normaal voel ik het erg duidelijk dacht ik, niet dus. Nu ik weet hoe oud het vruchtje was, kan ik weer terugrekenen. Ik zet altijd alles wat ik gedurende mijn cyclus voel in mijn agenda, zodat ik in geval van zwangerschap terug kan kijken hoe het die maand liep.
Ik gebruik nooit ovulatietesten, omdat wij 'de natuur haar gang laten gaan'. Toch denk ik er sterk over na de mk voor de 1e een of 2 cycli toch ovu-testen te gaan gebruiken, zodat ik zeker weet wanneer en óf er een eisprong heeft plaatsgevonden. In mijn geval is het wel anders dan bij jou waarschijnlijk. Voordat ik in verwachting van mijn zoontje was, had ik een superregelamtige cyclus, maar ik heb 13 maanden bv gegeven en mijn menstruatie is pas sinds april terug en nog erg onregelmatig 27-34.
Misschien voor jou een goed idee om ook ovu-testen te kopen of gebruikte je die al?

 

Hallo meiden!

Ohja over mn soll gesprek, ik heb hier niets verteld zie ik. Het gesprek ging heel goed, en ze gaven zelf ook aan dat ze het een positief gesprek vonden. In totaal hebben ze 4 kandidaten uitgenodigd. Ik heb nog niets gehoord, dus ik denk dat ik het niet geworden ben, maar we wachten het nog maar even af. Het was pas mn 1e sollicitatie dus het is ook geen ramp als het niets wordt, wel jammer natuurlijk!

@ April: ik laat de afspraak voor a.s. donderdag bij de gyn staan en wil dan bespreken of ik een curretage kan krijgen. Wie weet zet het een dezer dagen toch door en is een behandeling niet meer nodig. Waar ik natuurlijk toch wel op hoop.
Ik hoop voor jou dat je lichaam het vruchtje zelf af gaat stoten. Ik ben het met je eens hoor dat dit het natuurlijkste is. Ik wil voor een curretage gaan omdat ik dit hoofdstuk voor mn gevoel af kan sluiten.

@ Ano: dat zou wel snel zijn als je nu al een eisprong zou krijgen. Hoe was je cyclus voor je zwangerschap? Ik gebruik geen ovutesten dus kan je daar niet mee helpen, maar misschien is het voor je eigen inzicht wel fijn om een testje te doen?

 

Nou meiden, ik heb net het eerste beetje bloed gespot, hoor. Raar he, net die definitieve echo en nu gelijk bloed. Tja, misschien toch de maan. Ik voel wel wat in mijn onderbuik en onderrug , beetje alsof ik ongesteld moet worden. Hoop dat het zal doorzetten en we gauw dit hoofdstuk kunnen afsluiten.

@ Noukje, ik snap jou ook helemaal hoor, je wil deze narigheid achter je kunnen laten en weer verder gaan met je leven. Dit is geen leuk thema om dagelijks mee wakker te worden en de dag mee door te moeten brengen. Ben ook blij dat het hier nu beginnen gaat.
Wat je sollicitatiegesprek betreft heb je vast nog alle kans, want ze zullen toch niet binnen 2 dagen al bellen of gaat dat tegenwoordig wel sneller? Ik duim voor je hoor!

@ Ano Verstandig van je nog even rustig aan te doen.
De enige reden voor mij om straks van die ovu-testen te gaan gebruiken is, omdat mijn cyclus sinds het stoppen met de bv nog niet op regelmaat is. En nu de mk erbij zal de boel wel helemaal ontregeld zijn, of niet... Ik wil gewoon een beetje zekerheid hoe mijn lijf het doet na mijn zwangerschap, bevalling en borstvoeding en dan nu die miskraam. Het zijn 2 heftige jaartjes geweest voor dat mijn lijf, het heeft flink wat te verstouwen gekregen.Wij willen ook toch nog tot het nieuwe jaar wachten voordat we weer zwanger proberen te raken.
De klap kwam niet veel harder aan, had me er zo goed mogelijk op voorbereid. Ik merk nu wel dat ik vaker in huilen uitbarst voor een paar minuutjes. Dat zijn de momenten dat je denkt dat het ondanks dat het zó klein was en niet levensvatbaar, tóch je kindje was. (nu ga ik weer volschieten). Ik ben wel blij dat het bloeden nu een beetje begint, echt definitief over...

Hoe oud waren jullie vruchtjes ook alweer? (mijn hersens zijn verweekt)

 

Het bloeden wordt nu meer.
Een beetje zoals wanneer mijn menstruatie op gang komt. Ik had niet verwacht dat je kon gaan bloeden van een inwendige echo. Bedoel je dat dat een 'duwtje in de rug' heeft kunnen geven of kan dat ook als je geen mk hebt of verwacht? Ik had dat niet verwacht omdat dat ding niet echt ver naar binnen gaat. Vond het wel een beetje vreemd, was echt net zo'n schakelknuppel als in een auto, terwijl ik ergens gelezen had dat het veel dunner zou zijn.
Nou ja, het maakt ook niet meer uit, het gaat nu waarschijnlijk toch beginnen. Geeft me wel een gerust gevoel.

 

Hallo meiden!

Mijn vruchtje was 6,5 week oud.

@ April: fijn (tsja ik bedoel het goed maar kan verkeerd over komen) dat het bloeden doorzet zeg. Ik hoop voor je dat je geen pijn hoeft te hebben de komende dagen. Heb je nog een controleafspraak bij de vk/ gyn?

Hier zet het bloeden nog niet echt door. Verlies wel elke dag wat maar ik weet dat dit te weinig is en ik weet ook zeker dat ik nog geen vrucht(zakje) verloren ben.

 

Vind het zelf ook fijn, hoor. Het begin is er in elk geval. Ik hoop ook dat het door zal zetten. Momenteel is het nog echt te weinig naar mijn zin. Nog minder dan wanneer ik ongesteld moet worden. Je weet wel, de 1e dag als het nog niet helemaal is doorgezet. Ben altijd echt flink ongesteld, met stolsels en al, dus ik verwacht dat het een beetje die richting op moet gaan als het echt een beetje gaat doorzetten. Tja, daarna zal het wel flink wat meer worden. En pijn zal het vast ook doen. Ik ga er gewoon maar van uit dat het net zo pijnlijk is als de heftigste weeen die ik had met de bevalling, dan kan het alleen maar meevallen. Heb gelukkig een vrij hoge pijngrens.

Hoe lang ben jij nou aan het bloeden, Noukje? Al bijna een week of herinner ik mij dit weer eens verkeerd? (ben zo'n verstrooid mens)
Hou je het nog een beetje vol? Heb je pijn? Hier een beetje zeurderig gevoel in onderrug en af toe voel ik wel iets in mijn buik, maar niks heftigs nog.
Raar trouwens, he, zo'n klein vruchtje. Mijne is dan 7 wkn en 5 dagen en ca. 1,47 cm. Ik vind het moeilijk me voor te stellen hoe het er straks uit zal zien als ik het verlies. Lijkt me echt een emotioneel moment.

 

@ ano

Wat lief van je vriendin! Fijn dat je steun hebt vanuit je omgeving.
Geen van mijn vriendinnen heeft het ooit meegemaakt, maar toch weten ze de juiste steun te bieden.Lieve meiden. En mijn man is mijn allerbeste vriend, echt mijn soulmate. Heel zorgzaam.

Ja je hebt gelijk, ik had inmiddels ergens gelezen dat je een klein beetje bloeverlies kan hebben na een inwendige echo. Maar dat is dan wel weinig en wat ik nu heb is toch wel 'het begin'.
Het is nog steeds niet veel, minder nog dan mijn gewoonlijke menstruaties, die zijn meestal best heftig qua bloeden.
Nu af en toe een stolseltje, dan wat bruin bloed en dan weer mooi helderrood bloedverlies.

Ik verwacht niet dat ik het eng zal vinden om het vruchtje te zien, wel raar. Eigenlijk denk ik dat ik zo'n 15 jaar geleden ook eens een mk gehad heb. Maar dat weet ik pas zeker als ik dit vruchtje gezien heb, ter vergelijking. Ik was toen nog erg jong en volgens mij schrok ik er nogal van. Achteraf jammer dat ik het toen niet aan mijn moeder heb laten zien, die is altijd lief en begripvol.
Nu kan ik niet meer met zekerheid achterhalen of het toen inderdaad om een mk ging. Tja en als puber kun je ook weleens de realiteit flink verdraaien. Toch weet ik het mij nog goed te herinneren hoe dat 'ding' er toen uitzag. We zullen het wel zien als het zover is.

Sorry voor mijn lange verhaal....ik kan het nooit zo beknopt houden, had al egzegd dat ik niet zo goed ben in forums.

 

Hallo meiden, ik ben dit weekend begonnen met jullie verhalen te lezen... Hoe herkenbaar!
Ik heb zelf nl afgelopen vrijdag mijn eerste echo gehad en daarop gezien dat het het vruchtje niet meer leeft. Jullie begrijpen dat het een zwaar weekend is geweest.
Ik zou ongeveer 10 weken zwanger zijn, maar ik geloof dat het met 9 weken is gestopt met leven.
En nu afwachten totdat de natuur zijn gang gaat...

 

Beste Kirrebir

Wat verdrietig dat ook jij dit moet meemaken. Helaas weten we hier allen goed hoe jij je nu zal voelen. Ik hoop dat je goede steun uit je omgeving hebt en van je partner. Het zal emotioneel best een rare tijd voor je worden. Heb je al wat bloedverlies gehad of is het nog 'rustig'? Wat akelig he, dat dit ineens werkelijkheid is. Ik vond het zelf best moeilijk te bevatten dat dit mij overkomt. Vond het altijd iets wat ik buiten mijn werkelijkheid kon plaatsen.
Heb je zelf al kinderen? Of is dit je eerste zwangerschap?
Meid, ik hoop dat het voor jou snel achter de rug is. Het is zoiets verdrietigs. Heel veel sterkte en kom maar lekker meekletsen hier. Gek genoeg vind ik het een hele prettige manier van verwerken hier op dit forum.

Zelf had ik met name de eerste dagen na de echo waarop eerst enkel een leeg vruchtzakje te zien was, veel verdriet. Toen begon ik de boel te relativeren en was opgelucht dat er geen vruchtje was. 2 weken later weer een echo, werd dus wel een vruchtje gezien, dus weer hoop en de volgende dag (afgelopen vrijdag) op inwendige echo bleek het vruchtje al 3 weken overleden. Ik dacht bijna 12 wkn te zijn, maar vruchtje was 7 wkn en 5 dagen. Toen heb ik de eerste dag flink gehuild. Had wel al wat licht bloedverlies na die inwendige echo.
Inmiddels voel ik me rustig en ben niet meer verdrietig. Ik denk dat ik er vrede mee heb, omdat de natuur dit alles goed zelf regelt. Ik ben vrij nuchter en misschien omdat ik een gezonde knul thuis heb rondlopen, maakt het dat ik optimistish ben over de toekomst.
het kan uiteraard ook zo zijn dat ik straks nog een flinke klap na ga krijgen, wanneer dit achter de rug is.

 

Hoi April,

Ik heb gelukkig heel veel steun van mijn familie, vrienden en vooral mijn vriend! Hij is echt de allerliefste!
Ik moet wel eerlijk zeggen dat we het weekend vooral aan elkaar vastgeplakt zaten en de telefoontjes van vriendinnen nog even aan me voorbij heb laten gaan. Ik vond dat nog even te moeilijk. Maar hun berichtjes zijn hartverwarmend!

Ondanks dat ik het van te voren al voelde (hadden jullie dat ook?) dat het mis was (terwijl ik geen pijn of bloedverlies had) komt de klap toch keihard aan.
Voor mij zou het mijn eerste kindje zijn, maar of het nou je eerste of je 8e is, een kind verliezen breekt je hart.
Of krijg jij van die nare goedbedoelde opmerkingen van " je hebt toch al een gezond kind"?
Dat maakt het echt niet minder erg wat je doormaakt!

Ik heb tot nu toe alleen last van wat lichte menstruatiekrampen, maar heb nog geen bloed oid gezien...

Pfoe, wat moet het zwaar voor jou geweest zijn dat je toch nog wat hoop hebt gekregen doordat er ineens wel een vruchtje te zien was! Op slechte momenten denk ik ook wel eens: hij zal het toch wel goed gezien hebben...

Mijn vriend en ik proberen nu iig zo goed mogelijk afscheid te nemen. We leggen nog vaak onze handen op elkaar op mijn buik, als afscheid, kijken veel naar de echofoto en branden een kaarsje (klinkt dat stom?).
Doen jullie nog iets bijzonders om het allemaal een beetje te verwerken?

 

@ Kirrebir (ik kan nooit zo goed kort van stof zijn, dus je bent gewaarschuwd)

Dat wat jij zegt had ik ook. Ik had de eerste dagen ook geen behoefte aan contact met vriendinnen. Wilde enkel met mijn man en zoontje zijn. Nu na 2 weken heb ik dat eigenlijk nog steeds wel, ondanks er wel een paar vriendinnen langs zijn geweest, maar dat was ook gewoon gezellig, als altijd.

Gisterenavond vroeg ik mijn man of hij begreep hoe het nou kan dat ik er zo nuchter in sta. Ik heb niet zo'n verdriet meer. Het voelt alsof ik 'ons lot' helemaal geaccepteerd heb. Hij voelt dat zelf ook zo. Wij denken dat dat vooral komt omdat we een kindje hebben. Wij hebben het gevoel dat het voor mensen voor wie het een 1e zwangerschap is, heftiger is en ook voor mensen die dit vaker meegemaakt hebben. Wij zijn nu nog erg hoopvol voor de toekomst en gaan er maar van uit dat we snel weer zwanger mogen raken met een gelukkige afloop.
Of dit allemaal waar is is natuurlijk een 2e. Het is waarschijnlijk voor iedereen heel anders. Ik ben wel blij dat ik me niet zo intens verdrietig meer voel.

Ja, ik had nog wel héél even een klein beetje hoop, maar ik had toch meer gerekend op een negatieve afloop. Ik had zitten rekenen en zelfs in de meest gunstige berekening was het nauwelijks mogelijk dat het nog goed zou komen. (ik had tot de bloeding vrijdagmiddag ook steeds het idee dat ze het misschien wel verkeerd gezien hadden.)

Wat betreft goedbedoelde opmerkingen valt het bij ons nog wel mee. Tot nu toe heeft niemand nog een echt storende opmerking gemaakt. Mijn vriendinnen zijn een beetje hetzelfde als ik, we hebben vertrouwen in de natuur, ondanks het verdriet wat je te verstouwen krijgt. Wat ik wel enorm lullig vind, is dat we van de zus van mijn man nog geen enkele reactie kregen. Ze heeft niet geinformeerd naar hoe het met ons gaat. Met het argument dat ze het eng vindt om naar te vragen. Nou, wat mij betreft zoekt ze het lekker uit.:x

Wat fijn dat jullie een mooie, fijne manier gevonden hebben om afscheid te nemen. Ik snap dat juist heel goed en vind het helemaal niet gek klinken. Heerlijk dat je zo'n fijne kerel hebt. Hier ook zo'n geweldige vent.
Wij hebben besloten het vruchtje op een mooie plek onder een van onze bomen in de tuin te begraven. Hoe klein en jong het vruchtje ook is, het hoort bij ons en het blijft op deze manier bij ons. Dat geeft ons beiden een fijn gevoel.

Hopelijk zal het snel achter de rug zijn bij je.