Zo veranderd.. Wie herkent het?

De hormonen die ik voor m'n punctie heb gespoten, veranderden me echt in een monster. Ik kon niets meer hebben, reageerde overal veel te fel op en werd veel harder en gemener in m'n uitspraken. Logisch! Er zijn ontelbaar veel meiden die dit ook hebben! Maar.. Het is nu bijna 3 weken geleden dat ik mijn punctie heb gehad, en dus ook 3 weken geleden sinds ik voor het laatst hormonen heb gespoten.. Maar toch; Ik ben zó anders dan ik voorheen was. Hier thuis is het gelukkig weer gezellig, tegen m'n vriend doe ik weer lief en normaal, maar op andere dingen kan ik nog steeds zo ontzettend heftig reageren..

Afgelopen zondag waren we even in het centrum van Apeldoorn aan het winkelen, omdat we daar in een hotelletje in de buurt zaten, en we waren even in de Euroland. M'n vriend was even iets aan het betalen, en ik liep vast met Damiën richting de uitgang zodat we niet voor oponthoud zorgden bij de kassa Toen ik bij de deur stond zag ik Damiën niet meer naast me, dus bleef ik even stilstaan om te kijken of hij achter me liep of misschien terug was gegaan naar m'n vriend. Een andere vrouw wilde op dat moment net naar buiten. Heel eerlijk; Ik heb er zelf ook een vreselijke hekel aan als mensen voor de uitgang stil gaan staan, maar zij liep chagerijnig voorbij, en toen ze een meter verderop was zij ze, net hard genoeg zeg maar, 'dat het lekker handig was om in de deur te blijven staan.'. Ik riep dat ze dat ook wel recht in m'n gezicht kon zeggen, maar kreeg geen reactie. Vriend kwam naar buiten, vroeg wat er aan de hand was, en ik vertelde wat er aan de hand was, en dat ik liever had gehad dat die vrouw gewoon in m'n gezicht had gezegd dat het niet zo handig was om daar stil te staan, en gevraagd had of ik even door kon lopen, in plaats van zo'n domme opmerking te maken die duidelijk voor mij was bedoeld, maar niet tegen mij werd gezegd. Komt er een oude vrouw naar buiten, die (óók terwijl ze de andere kant op keek!) zij dat die andere vrouw wel gelijk had. Nou echt, ik flipte! Tegen die vrouw ben ik nog vrij netjes gebleven, heb alleen gezegd dat ze zich er niet mee moest bemoeien en dat we allemaal een mond hebben gekregen om iets gewoon te vrágen. Ik was echt zó boos, zó waanzinnig boos. En daarna werd ik zó verdrietig. Toen we uiteindelijk in de auto zaten ben ik half ingestort, enórme huilbui, want het voelde zo alsof 'ze met z'n allen tegen mij waren'

Slaat echt hélemaal nergens op! Ik vind nog steeds dat ze het best even normaal hadden kunnen zeggen/vragen, ookal zat (stond) ik fout, maar ik vraag me ook echt af waarom ik me dit zo vreselijk aantrok Sterker nog; Nu ik dit typ zit ik gewoon wéér te janken, en ik begrijp wéér niet waarom! Dit soort dingen gebeuren de laatste tijd wel vaker, en echt, ik word ontzettend moe van mijn heftige reacties.. Ik voel me niet meer fijn, en voor m'n omgeving is het ook niet leuk natuurlijk..

Is dit nou nog de nasleep? De stress om alles? Een restje hormonen? Zijn er meiden die dit herkennen en die zich hetzelfde hebben gevoeld of nog steeds voelen? Wat hebben jullie eraan gedaan? Het is natuurlijk nog niet zo lang geleden dat we met een behandeling bezig waren, en de stress op dit moment is natuurlijk nog steeds heel erg aanwezig omdat we nu in een 'pauze' zitten en aan het wachten zijn op onze intake in DD, maar toch vraag ik me af of dit allemaal wel normaal is..

 

Kiekies, dat zijn dus inderdaad dingen die ik ook heb. Ik kan ook janken om de meest belachelijke dingen. Persoonlijke dingen zoals wat ik in mijn eerste post schreef, maar ook om reclames of om verhalen die ik hoor. Zelfs om die Kellog's reclame, waarin dat chocolaatje wordt 'opgegeten' door die ontbijtgranen terwijl ie op zoek is naar z'n moeder, kan ik serieus huilen Of gewoon om helemaal niets!

Panter, fijn dat jij je nu weer beter voelt.. Ik ben 'vroeger' depressief geweest en ben daar gewoon ontzettend gevoelig voor, vandaar dat ik dit hier even postte om te vragen of het 'normaal' is.