Gisteren nietsvermoedend bij de v.k. bleek dat mijn bloeddruk 90 was. (onderdruk) Gelijk even naar het ziekenhuis doorgestuurd. Ik dacht dat ik binnen een half uur weer buiten zou staan, maar ben de hele middag daar geweest met mijn grotere zoontje. Een ctg, 5 buisjes bloedafgeven, een echo enz. Iedereen was verder erg aardig, en ben ook blij dat ze erop letten. Maar van de impact schrok ik best wel, zo onverwachts. Vandaag moest ik nog de hele tijd denken; stel dat ik opgenomen wordt... In die medische sfeer bevallen brrrr. Maakt best wel indruk, gelijk binnenstebuiten te worden gekeerd. Ben zowiezo heel gevoelig nu. Ik moet woensdag weer terug, i.v.m. mijn leverwaarden. Meer mensen, die niet zo van ziekenhuizen houden?
Ik heb bij mijn vorige zwangerschap hetzelfde gehad. Ging na het bezoekje in het ziekenhuis ook niet meer terug naar de vk maar moest bij de gyn onder controle blijven. Het viel mij allemaal reuze mee. Ik hoefde niet in het ziekenhuis te blijven maar moest wel in het ziekenhuis bevallen. Dat was ook prima. Een fijn idee dat als er wat mis gaat ze ook gelijk kunnen ingrijpen. Wij kwamen met de bevalling om 01.00 uur in het ziekenhuis aan en om 08.00 uur waren we al weer thuis met onze prachtige gezonde dochter. Ik was ook eerst heel erg teleurgesteld dat ik niet meer thuis mocht bevallen enzo, maar achteraf valt het allemaal erg mee. En gelukkig mag ik deze zwangerschap weer lekker naar de vk. Succes met alles! Groetjes
Dat heeft inderdaad best een impact allemaal. Ik heb het vorig jaar ook meegemaakt en nu weer. Bij mijn zoontje voelde ik ineens wat minder leven en ik hield veel vocht vast. De verloskundige had mijn urine nagekeken en ik moest die zelfde dag nog naar het ziekenhuis. Ik voelde me verder prima maar ik moest toch daarblijven omdat ik pre eclampsie had. Jammer trouwens dat je zolang daar rond hebt moeten hangen. Toch niet in Roermond hè. Gisteren en vandaag heb ik er ook weer gezeten. Ik ben blijkbaar uit aan het drogen, nadat ik sinds zondag ziek ben. Gelukkig mocht ik vandaag na aandringen naar huis, ze wilden me liever infuus geven maar ik zo'n hekel gekregen aan het ziekenhuis dat ik heb gevraagd of mijn kindje geen gevaar liep. Mijn kindje loopt dus geen gevaar, maar ik teer zelf in. Ik moet gewoon heel rustig aan doen en veel proberen te drinken, dinsdag moet ik weer terug. Rustig aan en ik duim voor je dat woensdag alles goed is!
Hoi het geeft inderdaad een enorme inpact. Ik heb het vorig jaar meegemaakt bij 35 weken begon de ellende. om de twee dagen naar het zh voor ctg, bloed en urine check. op een gegeven moment was ik 37 weken en toen hebben ze mij niet meer laten ivm zwangerschapvergiftiging. 3 dagen later ben ik ingeleid, zoals de gyn zei:" sorry hoor maar je kind moet er echt vandaag uit, jouw lichaam wil gewoon niet meer" ik moet heel eerlijk zeggen dat het een enorme opluchting was dat ik moest blijven alhoewel ik het in mijn broek doe als ik al aan een zh denk, maar omdat ik en mijn baby zo enorm goed in de gaten gehouden werden was het een opluchting, voelde mij zelfs veilig, het gaf mij opeens het gevoel dat alles echt goed zou komen en dat was ook zo. Bevalling was wat minder maar dat is gelukkig bij iedereen verschillend.
Het is inderdaad heel dubbel, fijn dat ze je serieus nemen en alles doen voor de veiligheid. Maar gewoon die sfeer...Ik begon al bijna te huilen toen ze zeiden; 'neem maar even plaats op het bed, dan beginnen we eens met een ctg" Ik dacht; "huh, wat krijgen we nu allemaal...." We mochten de hele tijd in 1 kamer blijven met boekjes en speelgoed voor mijn zoontje. Dus hoefden niet op de gang te hangen en te wachen op van alle onderzoeken ofzo. Volgende week gaat mijn vriend gelukkig mee. Maar zoals ik al zei, ik ben erg gevoelig door de hormoontjes waarschijnlijk. Alles komt dubbel zo hard binnen, neem dingen nogal zwaar op. Maar het doet me goed andere verhalen te lezen Bedankt!
Dat lijkt me helemaal schrikken dat je opeens al moet bevallen, zonder dat je er een beetje op bent voorbereid.
Hoi Dot, Ik lees even mijn berichtje terug en zie dat ik wat woorden overgeslagen heb...ouderdom? met 37 weken lieten ze mij niet meer naar huis gaan en moest ik blijven dat was op een vrijdag, toen is ook besloten dat ik die maandag erop zou bevallen..... en nogmaals het was gewoon een opluchting terwijl ik ook wel weer geschrokken was natuurlijk, inderdaad heel dubbel maar dubbel en dwars waard, achteraf gezien ben ik heeellll blij dat ik in het zh terecht ben gekomen en niet thuis ben bevallen.. hou je haaks!
haha die opmerking van de gyn was wel op die bewuste maandag morgen, was trouwens een hele fijne man!
ik houd ook totaal niet van ziekenhuizen maar ben er inmiddels wel achter dat dat vaak komt door de mensen die je wel/niet begeleiden en of jezelf de keuze voor een bepaalde arts hebt gemaakt. Vorige zwangerschap had ik een hekel aan het ziekenhuis mijn gyn was een ijs-konijn en leefde totaal niet mee. Deze dame kreeg ik al toegewezen vroeg in de zwangerschap. Ik mocht gelukkig de controles bij de vk gaan lopen dus ik was van haar af (dacht ik). Maar de baby lag ik stuit dus terug naar ijs-konijn, haar collega kon beter kindjes draaien dus..... kreeg ik haar collega hele leuke man en lief en meegaand 200% verschil is de persoonlijkheden dus. De gyn die uiteindelijk de ks deed leek heel aardig heeft haar werk keurig gedaan maar heeft de 5 daarop volgende dagen me niet aan mijn bed bezocht wie zijn patiënt ik was was voor niemand geloof ik nog duidelijk. Ik had dus in nog geen week tijd 3 verschillende gyn's gehad en niemand die nog naar me om keek toen eenmaal de baby er was. Bij het na gesprek werd ik niet serieus genomen en dat terwijl ik bij thuiskomst enorm in de kreukels lag medicatie met spoed moest krijgen enz enz al met al heeft het maanden geduurd voor ik de oude was. Deze zwangerschap heb ik zelf mijn gyn uitgekozen, de standaard controles zouden weer lopen bij de vk maar die heeft me deze keer zo teleurgesteld door bot en lomp te reageren en nu we inmiddels 4 weken verder zijn in het wacht-traject op prenatale testen horen we niets van haar, en dat noemen ze persoonlijke zorg en bijstand? Als ze tegenover me zou zitten zou ik haar zo over de tafel heen trekken. Mijn gyn daarin tegen wil me nu regelmatiger als eerst zien en blijkt een vent uit duizenden ik voel me geen nummertje en dat gevoel heb ik bij de vk heel erg nu. De gyn belde nog op na de punctie van van de week of het me mee gevallen was en hoe het met mij ging, vk niets noppes nada. Doe mij het ziekenhuis maar hoor, onze vk heeft er namelijk grote moeite mee goed te handelen als er een scheet overdwars zit, dat heeft ze me nu al meerdere malen laten zien. (ik weet overigens best dat er heeeel goede vk zijn, die van mij is helaas een uitzondering)
In tegenstelling tot de meerderheid zou ik dus ECHT niet thuis willen bevallen; voel me in het ziekenhuis beter, veiliger, etc. Nu is het wel zo dat ik in het buitenland woon; hier zijn speciale kraaminrichtingen waar vrouwen bevallen en de zorg is erg goed. Verder lijkt het me vreselijk wat mamalieske zegt om zoveel verschillende personen te hebben die je begeleiden, en dan ook nog niet serieus genomen worden, nou ja zeg! Ik heb de luxe om mijn gynaecoloog op zijn mobiel te kunnen bellen op welk tijstip dan ook, en dat ik echt op hem kan rekenen. Succes!
Vandaag weer terug geweest. Mijn bloedruk is nu vandaag wat lager maar omdat ie niet meer echt zal zakken blijf ik onder controle, en de leverwaarden zijn nog wat hoog. Volgende week hoef ik alleen bloed af te geven en een gesprekje met de gyneacoloog. Gelukkig een mooie combinatie; En toch controle en niet meer allerlei lange onderzoeken P.s. het kindje weegt nu al een kleine 3000 gram en ligt iets voor op schema
ik heb het ook gehad na een bezoekje aan de vk doorgestuurd naar het ziekenhuis ter controle aan de ctg scan ivm een te snelle hartslag van ons meisje toen.. nou ik kon gelijk blijven hoor een nachtje.. en als klap op de vuurpijl braken mijn vliezen nou net die nacht in het ziekenhuis met 35 wkn.. dus dat was een lange zit...
Ik had sinds gister de kleine niet meer gevoeld en ben dus naar de vk gegaan. Gelukkig hartje gehoord ed maar ze heeft me toch naar het zh gestuurd. Daar inderdaad ctg en echo gehad. Iedereen was super aardig en waren erg behulpzaam. Alles was prima maar er werd me nadrukkelijk gezegd dat als ik wederom weinig/niets voel ik gelijk terug moet komen en me geen zeur moet voelen. Dat kon ik echt waarderen! Maar goed, al met al toch best geschrokken en waarschijnlijk door de hormonen inderdaad ontzettend emotioneel nu. Moet de hele tijd janken terwijl er dus eigenlijk niets aan de hand is!
Snap dat het veel impact op je heeft. Ik heb in de laatse 7 wkn meedere ziekenhuisbezoekenen opname's af moeten leggen ivm hoge bloeddruk en randje zwangerschapsvergiftiging. Je hoopt dan iedere keer dat de bevalling toch spontaan op gang komt. Op een dag moest ik weer voor controle naar het ziekenhuis. Ik had er eigenlijk geen slecht gevoel bij dus ging alleen. Het duurde allemaal al lang voor ik antwoord kreeg ik dacht al hier klopt iets niet. Ze zeiden u mag blijven mevrouw en morgen wordt de bevalling opgewekt ivm zwangerschapsvergiftiging. Nou dat viel rouw op mijn dak. Stond ik daar dan alleen. Voelde me echt zo verlaten in een groot ziekenhuis. Daarna maar gauw mijn man gebeld. Maar ben wel blij geweest dat ze toch alle controle's zo goed in de gaten hebben gehouden. Ik hoop voor je dat je toch gewoon normaal thuis mag bevallen en wens je bij deze alvast een voorspoedige bevalling!