Sorry als ik het hier niet goed plaats, maar ik moet het ergens kwijt. Afgelopen week had ik de hele tijd het idee dat ik zwanger was. Ik had lichamelijk niet echt symptomen (behalve extreem veel puistjes, wat ik normaal wel heb maar niet zo erg). De puistjes weet ik onbewust aan het feit dat ik een hele sterkte hormoonzalf gebruik. Op woensdag werd mijn testdrang heel sterk en heb ik s middags een testje gedaan. Er verscheen echt een mega lichte, bijna niet waarneembaar streepje. Daarop volgde donderdagochtend, middag en vrijdagochtend ook nog testjes. Die van donderdagochtend had ook een lichte streep, die van de middag en vooral vrijdagochtend waren nagenoeg wit. Natuurlijk had ik het gelijk aan mijn vriend verteld, die zat meteen in de rats. Ik heb maar een jaarcontract en we hebben net een huis gekocht, allemaal heel spannend dus. Hij was bang dat ik mn baan kwijt zou raken als ik zwanger zou zijn en dat we dan financieel aan de grond zouden komen. Het enige waar hij de hele tijd over kon praten was abortus. Ik voelde me er zo naar onder. Normaal is mijn vriend altijd super lief en begaan, maar zodra zijn angsten voor het onzekere financiele gedeelte boven komen, gaat het mis. Hij vroeg helemaal niet hoe ik me voelde en ik ging ook al snel denken dat als ik dan echt zwanger zou zijn dat ik dan toch maar abortus moest doen, want dat zou het beste zijn. Maar mijn gevoel zei meteen al dat het een wonder was dat ik zwanger was! Zwanger raken is iets bijzonders, daar ben ik sinds ik hier zit wel achter en om daar dan zo mee om te gaan, nee dat kon ik niet. Gisteren had ik was roze verlies, maar verder niks, ik had nog steeds de hoop dat ik nog zwanger was ondanks de witte test. Gisteren was (uitgaande van mijn langste cyclus) mijn nod. Ik zit meestal rond de 27 of 28 dagen. Gisteren was dag 29. Gisteren toen hij uit zijn werk kwam bood hij wel zn excuses aan dat hij bot was geweest en dat hij zelf ook niet zo wilde denken. Maar gister avond begon hij weer. Weliswaar wat genuanceerder, maar toch, ik ergerde me er kapot aan. Ik had zoiets van nou we zien het wel, als het toch zo is. Op een gegeven moment barstte ik ook in tranen uit, hij vroeg wat er was, maar ik had niet eens zin om erover te praten. We zijn gaan slapen en vanochtend vroeg werd ik wakker van de krampen in mn rug en buik, toen wist ik al hoe laat het was. Sorry voor mijn lange verhaal, maar ik vind het toch jammer dat ik geen duidelijkere testen kreeg en dat ik toch ongesteld ben geworden. Is het raar dat ik hier verdrietig over ben? Voor mijn zoontje heb ik ook een vroege miskraam gehad, alleen toen had ik zoiets van als ik niet getest had, had ik het niet geweten. Ik stond er meer nuchter in, maar nu ben ik echt verdrietig en toch voel ik me daar dan weer schuldig over. Het is niet alsof ik al meer dan 6 weken was, ik denk dat ik vind dat ik hier niet over mag 'rouwen' omdat het geen echte miskraam is? Wie herkent dit. We zijn overigens niet bezig voor kinderen, het was dus totaal onverwachts. Bedankt voor het lezen
Weet je, heel veel vrouwen hebben een vroege miskraam zonder het te weten. Deze vrouwen worden daarna gewoon ongesteld, soms een dag of twee later. Jij hebt toevallig een test gedaan en een heel licht streepje gehad. Niet om jouw gevoel goed te praten maar het is al een heel wonder als er een gezonde zwangerschap ontstaat. Het lijkt me wel goed om met je vriend over zijn reactie te praten. Hij is er ook bij als jullie sex hebben dus is net zo verantwoordelijk als er een zwangerschap ontstaat. Sterkte ermee!
tuurlijk mag je dit erg vinden. ik heb zelf ook net een vroege miskraam gehad. ik dacht dat ik ongesteld was geworden, maar zou erg vroeg zijn op dag 24. paar dagen later een test gedaan en ja zwanger! maar daarna toch wat bloedverlies en het is dus misgegaan heb er echt wel om moeten huilen. het gaat nu wel beter maar het is echt niet gek als je het er moeilijk mee hebt. sterkte!
Een miskraam is een hoe dan ook naar. Het lastige is inderdaad, had je niet getest dan had je 'gewoon' ongesteld geworden. Ik ben ook van mening dat je met je vriend moet praten over zijn reactie, waar twee vrijen hebben twee verantwoording... Heel veel sterkte hiermee.
Dank allen voor jullie reacties. We zijn net terug van vakantie en we hebben er daar veel en goed over gepraat. Hij heeft me verteld waarom hij er zo heftig op reageerde.