Waarschijnlijk hadden die mensen al een problematische achtergrond of waren al labiel of vatbaar....en heeft het 'glaasje draaien' dit alleen maar versterkt.
Sommige kinderen zien meer, bij anderen is het misschien fantasie. Zolang de ouder zelf geen entiteiten kan zien is dit heel moeilijk in te schatten denk ik. Het belangrijkste lijkt mij dat de angst van het kind heel echt is,en het zo benaderd mag worden. Ik heb het zelf nooit gedaan, ik had de behoefte niet..maar word wel regelmatig geconfronteerd met de directe en indirecte gevolgen ervan bij anderen en plaatsen waar het gedaan is. Ben het er zeker wel mee eens dat mensen die er aan mee doen en al labieler zijn/denk ook aan alcohol en drugs gebruik, meer toegankelijk zijn ervoor .Zelfs wanneer je het geluk hebt dat je niemand binnen haalt, je eigen geest(en de verstrekte emoties in een groep) je prima net het zetje kan geven verder emotioneel labiel te worden. TS: heel verstandig dat je er niet in mee wilde gaan..zij hebben het verder ook niet meer gedaan?
Ik ben altijd erg sceptisch wat geesten enz betrefd. Probeer altijd logica/andere verklaring te vinden. Bovenstaande verhaal doet me meer aan schizofrenie denken.
Ik ook maar er zijn verhalen die gewoon te weird zijn. Ook van mensen van wie ik het wel geloof. En schizofrenie is eigenlijk ook een toestand van "te alert/open zijn", waardoor prikkels op een andere manier binnenkomen en verwerkt worden en je geest met je op de loop gaat. Het onderscheid met bezetenheid, om het zo maar te noemen, kan lastig zijn en is niet absoluut. Ik had ooit les van een diep christelijke psychiater in opleiding. Die schetste het zo: "ik zie veel patiënten die beweren dat ze Jezus Christus zijn. Wat nu als de echte Jezus, van wie ik geloof dat hij terugkomt, zich bij mij zou presenteren, en ik zou hem gaan behandelen als psychiatrisch patiënt?"
Dat zou kunnen, ik weet het niet, want zoals gezegd is het lang geleden gebeurd. Ik weet alleen dat hij een aantal keren glaasje heeft gedraaid en daarna is opgenomen in het gekkenhuis, daarvoor was er kennelijk niets aan de hand. Je kunt het ook omdraaien nl, hoeveel mensen met schizofrenie zijn eigenlijk niet ziek, maar zien geesten? En krijgen dus ten onrechte de naam dat ze schizofrenie hebben? Ik heb deze vraag eens aan mijn schoonzus voorgelegd, zij is psychiater, gespecialiseerd in schizofrenie Maar zij geloofd niet in geesten, DUS heeft een patient in haar ogen al sne schizofrenie. En ik geloof wél in geesten én ben gelovig, dus ik geloof dat een groot deel van de Schizofrenie patienten die ziekte niet hebben, maar geplaagd worden door een geest/demon.
Ik denk dat jij de juiste snaar raakt. Bijgeloof is eeuwenoud en is vooral veroorzaakt doordat mensen van nature bang zijn voor het onbekende, en deze angst neerleggen bij de grotere macht. Daar waar we eeuwen geleden dachten dat bliksem, droogte en aardbevingen straf waren van boze goden, werd in de 19de eeuw gewoon verklaard dat iemand 'bezeten' was als die psychische klachten had. De meeste mensen die in de inrichtingen terecht kwamen waren in de volksmonden bezeten. Dat is in veel landen en culturen overigens nog steeds zo. Er zijn nog miljoenen vrouwen die geloven dat ze onvruchtbaar zijn doordat iemand zwarte magie heeft toegepast, en gaan dan naar een 'heler' in plaats van een gynaecoloog. De meeste onbekende zaken zijn door de tijden verklaard, en zijn de angsten voor het onbekende verdwenen. Maar we weten nog steeds niet met aantoonbare zekerheid dat er geen 'gene zijde' is, dus dat geloof blijft nog wel hangen. En de mensen vullen dat geloof op de manier die voor hun eigen geest het beste werkt. Voor het één is het de angst voor het kwade, voor de ander het vertrouwen in het goede. OT: ik heb in mijn jeugdjaren talloze keren op allerlei manieren meegedaan aan geesten oproepen. Dat was nogal 'in' bij ons op school. Met glazen, ringen, borden, kaarsen enz. Het was gewoon leuk om te doen, kijken of er wat zou gebeuren. Er zaten echt meiden bij die doodsbang werden, en overtuigd waren dat ze van alles zagen en hoorden, dat er dingen zich verplaatsten enz. Maar nee hoor, nooit werkelijk iets gebeurd. In hun hoofd waarschijnlijk wel, maar niet in de kamer.
Mensen beelden zich al gauw dingen uit angst en massahysterie. Mijn moeder was medium en de meeste van haar klanten wilden alleen 's nachts komen voor een behandeling want dat was spannender. Een buurman had eens ooit aan iemand verteld dat hij door de straat heen zweefde nadat hij bij mijn moeder was geweest en die mensen geloofden dat nog ook. Idioten.
Dit vraag ik me ook altijd af. Ik ben een keer opgenomen geweest vanwege een psychose, ik zag mensen om me heen en ook altijd dezelfde. Ik weet dat je hoofd rare spelletjes met je kan spelen, maar het voelt niet alsof het hallucinaties waren tot op de dag van vandaag. Mijn stiefvader hetzelfde verhaal: als hij in een psychose raakt ziet hij mijn opa heel vaak. Ik geloof dat hij het echt ziet, maar wie gelooft hem nou? Hij heeft immers die stempel, een beetje vergelijkbaar met kinderen die iets zien en wat wordt afgedaan als fantasie of met dieren die iets zien maar het niet kunnen vertellen. Nou ja, ik weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen..
Ik snap heeeeel goed wat jij bedoeld, heb dit ook wel eens tegen mijn schoonzus gezegd (die dus in Nederland een zeer bekende psych is ) en ze stond een beetje met haar mond vol tanden En eigenlijk is dat logisch, want zij bekijkt het als "arts" en ik als "paranormaal persoon" we staan dus lijnrecht tegenover elkaar. Overigens kunnen we het goed met elkaar vinden hoor en neemt ze mij wel serieus (voor zover ik weet ) Maar ik geloof echt dat een deel van haar patienten geen schizofrenie heeft, maar een demonisch probleem.
Gelukkig dat je me snapt, ik vind het maar een warrig verhaal van mezelf Het is ook vast wel interessant om met een psych erover te discussiëren Maar weet zij ook van de verhalen die je hier eerder hebt neergezet en wat denkt ze daar dan van?
Nee, dat weet ze niet Ze kende mijn broer ook nog niet of net geloof ik. De meesten van de verhalen spelen in de jaren 1996-2000, toen was de piek bij mij zeg maar. Ervoor en erna ook wel, maar in mindere mate. Mijn moeder heb ik het later verteld, in 2006, ze zei ook direct dat ik eens met mijn vader moest praten, aangezien hij dit dus blijkbaar ook heeft (maar er niet over wil praten) Ik ken natuurlijk wel een paar verhalen, maar niet alles denk ik. Mijn ouders geloven mij dus wel en ik denk dat mijn broer het ook wel weet, met mijn schoonzus heb ik het er nooit specifiek over gehad, wel dat ik geloof dat er mensen zijn die geesten/demonen kunnen zien/voelen/horen, maar zij geloofd daar niet in. Ik weet niet of zij het echt weet van mij, via mijn broer, dan, want mijn moeder zal dit nooit zeggen tegen iemand. Hoewel ook mijn moeder het er wel eens met haar over heeft gehad en ze zei dat ze heel soms twijfelde. Want uiteraard krijgt ze de meest vreemde/rare verhalen te horen. Ze praat er niet echt over natuurlijk, dat is ook haar beroepsgeheim, maar wij zijn ook niet gek natuurlijk. Als een patient zelfmoord heeft gepleegd heeft ze het daar best moeilijk mee, dat zegt ze ook wel tegen ons. Omdat zij als arts soms het gevoel heeft: het valt wel mee, terwijl dat niet altijd zo is. Maar ook artsen zijn maar mensen. Dus nee, erin geloven doet ze niet, maar soms twijfelt ze er wel aan volgens mij. En laten we eerlijk zijn, mocht ze er als arts wél in gaan geloven, waar en hoe moet zij dan een grens trekken wat schizofreen/geesten zijn? Want dat is natuurlijk wél een hele moeilijke.
Zo heeft mijn man ook een periode gehad dat hij veel stemmen hoorde. Die stemmen waren ook niet zo vriendelijk. Mijn man is altijd al heel gevoelig geweest met "horen" en "zien". Ik ben op een gegeven moment echt bang geweest dat hij zichzelf zou dood rijden ofzo. Op aandringen van zijn moeder en van mij is hij via de huisarts door verwezen voor psychische hulp. En inderdaad kreeg hij al snel te horen dat hij een psychose had. Hij weigerde medicatie en bleef volhouden dat het echt was wat hij hoorde. Ik zag dat hij er aan onderdoor ging aan die behandelingen. Uiteindelijk hebben we hulp ingeschakeld van een medium, daar heeft hij van geleerd hoe hij zich af kan sluiten. Sinds dien gaat het goed, soms krijgt hij nog wel eens iets door, maar nu kan hij er mee om gaan. Je kan gewoon nooit weten wat nu de werkelijkheid is. Psychose of een demon, voor hem was het echt....
Hier hetzelfde, vind het creepy en zap altijd weg bij zulke programma's. Gewoon t zekere voor t onzekere.. Verder ook dingen meegemaakt, maar nooit dat soort spelletjes gespeeld. Mijn vader wel vroeger, en tot heden laat hij bijna niks los daarover. Schuift het gewoon weg. En mij nadrukkelijk verteld dat ik zulke spelletjes nooit moet doen!