Ik keek van de week een uitzending terug van Jong. Het betreft namelijk een oud-schoolgenoot van me. Best gek om te zien dat zo'n gezonde 'normale' jongeman nu zo is geworden.... Dit is de uitzending. JONG - 'Ik heb een bijzondere relatie' Zoals jullie zien heeft hij een herseninfarct gehad en sindsdien heeft hij veel moeite met zijn spraak en zo, en heeft hij ook bij praktische dingen veel hulp nodig. Hij is enorm veranderd. Hij was toen net een tijdje getrouwd en ze hadden geloof ik nog een baby toen. Het is wel een zwaar onderwerp denk ik, maar zouden jullie het kunnen opbrengen om bij je man te blijven, zoals wel word gezegd: in voor en tegenspoed? Ik heb veel respect voor zijn vrouw die je ziet in Jong. Wow wat vind ik het knap van haar zoals ze ermee omgaat. Ik zou denk ik zelf hetzelfde doen, er mijn best voor doen. Ook al zou het moeilijk zijn en zou je je soms best wel eenzaam voelen in je relatie. Maar ik moet ook eerlijk zeggen dat ik het begrijpen kan als een vrouw voor zichzelf kiest... omdat je leven voorgoed veranderd op deze manier en je man nooit meer dezelfde zou worden als vroeger. Ik ben wel benieuwd naar jullie mening.
Ik werk met mensen met NAH. Niet aangeboren hersenletsel. Sommigen zijn zo veranderd dat ze niet mee zelfstandig kunnen functioneren en hele gedragsveranderingen ondergaan. Deze mensen wonen dus nu in 24 uurs zorg woning. En gaan naar dagbesteding of sociale werkplaats. Een paar zijn idd ook getrouwd en hebben kids. Maar je hebt aan deze mannen geen man meer, geen echtgenoot. Maar een groot kind erbij. Ligt er natuurlijk aan hoe groot de nah is, en waar de beschadiging zit. Zoals de clienten bij ons op de woonvorm zijn, kan je echt gewoon hele dagen thuis blijven om te sturen, begeleiden.. Bv, wasjes draaien, de machine aanzetten met 1 onderbroek, geen besef meer van geld, tegen iedereen op straat hele verhalen ophangen en ongewenst gedrag vertonen, decorum verlies (gewoon de deur open maken als de bel gaat en je bent aan t douchen, naakt dus), geen gevoel meer voor anderen, vervuilen, orientatieverlies enz enz.. Bij ons wonen er 2 mensen die echt hoog intelligent zijn, die hebben een hoog IQ , kunnen de ingewikkelste vragen beantwoorden, maar lopen met 2 verschillende schoenen aan over straat, lopen met vlekken op hun kleren.....en vallen door ongewenst gedrag (seksueel, intiem, agressief, overvrolijk) mensen 'lastig'.
Sluit ik me bij aan. Ben inmiddels alweer 14 jaar samen met mijn man. hebben al het nodige voor ons kiezen gehad qua gezondheid etc, en kan me niet voorstellen dat als er zoiets met hem zou gebeuren dat ik zou denken.Nou laat maar nu hoeft het voor mij niet meer. Maar kan me ergens wel voorstellen dat als je geen gelijkwaardige partner meer hebt maar meer de zorg/moeder rol krijgt dat de manier van houden van natuurlijk veranderd.
ik hou van mijn vriend en ja, ik zou bij hem blijven, voor hem zorgen, maakt niet uit wat hij heeft, maar,...dit zeg ik NU! zoiets kan je niet weten totdat je het zelf meemaakt, denk wel dat je jezelf wel niet helemaal mag wegcijferen als je vriend/man/vriendin/vrouw zoiets overkomt en ook nog zelf leuke dingen moet gaan doen en geen 7dagen op 7, 24 u lang voor je man moet zorgen maar af en toe iets leuks moet gaan doen, winkelen, afspreken met een vriendin,...anders hou je het nooit vol, bedoel ik niet mee dat je het dan opgeeft na enkele weken/ maanden maar misschien wel na enkele jaren, dus ik zou voor hem zorgen maar ook af en toe iets leuks doen voor mezelf, gedachten verzetten zodat ik alle kracht zal blijven behouden de repertage heb ik niet gezien, heb een ipad en die wou dat weer niet afspelen dus ik weet niet hoe ernstig het op het filmpje is
Daar hebben jullie natuurlijk wel gelijk in, dat je zoiets niet van tevoren kunt weten, totdat je het meemaakt....
Ik zou ja willen zeggen maar ik weet van mezelf dat ik absoluut geen zorgzaam type ben (wel naar de kids gelukkig). Ik weet dus niet of ik dat zou kunnen.. Denk dat ik daar zelf aan onderdoor zou gaan..
Ik ken deze jongen vrij goed van voor zijn herseninfarct.. Toen ik deze uitzending zag, schrok ik ook heel erg van hoe hij nu is en wat/hoeveel zijn vrouw allemaal voor hem moet doen! Ik denk dat het best wel scheeld dat zijn gedachten/fantasieen/ grappen redelijk de oude hans zijn... dus dat je merkt dat hij zichzelf niet helemaal verloren is... Maar ik weet idd niet wat ik zou doen als het mij overkomt... Nu zeg ik; tuurlijk ga ik ervoor en blijf ik trouw aan mijn man. Puntje bij paaltje kun je alleen weten wat je doet als het jezelf overkomt (wat ik natuurlijk echt niet hoop!!)
Ja bij ons is het is voor en tegenspoed Ik ben chronische ziek en kan soms niet lopen of bewegen mijn man moet dan en voor de kinderen zorgen en voor mij zorgen en het huishouden erbij doen Hij kleed mij dan uit en aan hij wast en douchet mij Hij helpt me in en uit bed en bij de toiletgang Dit heeft echt jaren geduurd gelukkig is het sinds de komst van de eerste al een stuk minder en sinds de 2 is het zo erg gelukkig bijna niet meer voorgekomen Maar heel soms is et nog wel zo Hij heeft echt heel wat voor zijn kiezen gehad en hij heeft nooit geklaagd en doet et allemaal ! Ik weet zeker dat ik hetzelfde voor hem Zou doen
Maar mejojo ik denk niet dat het te vergelijken is met nah? Dan kan je een compleet ander persoon zijn van de 1 op de andere dag. Sommige kunnen nog heel moeilijk praten door de afasie, halfzijdig verlamd raken, incontinent, niet meer in staat zijn een half uur alleen thuis te zijn etc. Mijn man en ik werken beide in de zorg en hebben gewerkt in huizen waar mensen nah, somatisch gehandicapten en pgachtergronden wonen. Ik heb serieus tegen hem gezegd dat mocht mij dit overkomen en ik kan niet meer thuis wonen etc ik hoop dat hij een andere vrouw tegen komt na een tijdje... Ik zou heel graag willen dat als ik hem niet meer kan geven wat ik vind dat hij nodig heeft en verdiend (een partner, seks, vrouw, levenspartner, iemand die je op cognitief niveau kan begrijpen) dan hoop ik echt dat hij dat in een ander zou kunnen vinden. (en dan heb ik het dus echt over een ziektebeeld waar ik 24 uurs zorg nodig zou hebben) Dat vind ik ook liefde. Genoeg van iemand kunnen houden om de ander dat oprecht toe te wensen.
weet ik Haha nee serieus hij is geweldig en hij heeft uiteraard Ook zo zijn nukken maar klagen over dat ik ziek ben en hij altijd alles moet doen doet hij niet ! Ik doe dan ook alleen Maar de was vouwen en eten koken Het echte poetsen doet hij altijd ook als ik een goede dag heb en goed in mijn vel zit dit omdat we beiden vinden dat we die goede dag moeten door brengen met de kinderen dat we er alle 4 van kunnen genieten Soms heb ik zo 2 maanden dat ik Maar 1 Keer in de week een slechte dag heb Maar dan nog wil hij het echte huishouden doen gewoon voor het geval dat het gaat omslaan haha Nee ik ben super trots op mijn vent !
Maar chronisch ziek, en nah zijn wel 2 verschillende dingen. Mensen met Nah kunnen ontzettende gedragsveranderingen ondergaan waarbij je gewoon geen gelijkwaardige relatie kan houden. Dan ben je meer aan het moederen en zorgen. Ik zou ook mijn man niet in de steek laten, nooit, maar ja kan dan wel een gelijkwaardige relatie vergeten op mentaal en psygisch vlak. Je bent dan continu voor de ander aan het denken en kan niet meer samen die gesprekken voeren van vroeger. Je partner is gewoon een totaal ander persoon geworden. Ik zou het zo doen. Maar dan ben je dus wel 'alleen' getrouwd zeg maar.. Nogmaals het ligt aan de plaats van de nah en de grote van het probleem. Dus ja kan met een nah-er die redelijk gerevalideerd is goed samen wonen....alleen moet je hem bv helpen met bepaalde dingen. Kan ook zo erg zijn dat je gewoon een kind erbij hebt... En als ik dan idd lees van iemand hier dat zij is opgegroeid met iemand met NAH heeft dat een hele stempel op haar jeugd gedrukt omdat die persoon een gedragsverandering is ondergaan wat niet in een gezin past.... Mensen kunnen seksueel ongeremd worden, ook naar kinderen toe......... ............je kan het alleen per situatie bekijken en inschatten..... Maar als je partner ergens anders moet gaan wonen, wil niet zeggen dat je m laat barsten. Je kan dan gewoon nog alles voor hem doen en regelen ed. Alleen heb je dan zelf niet meer de zorg 24 uur in handen, dus kan je ook zelf boodschappen doen of tijd voor jezelf of kids nemen. Ik zie heel veel verdriet bij partners en kinderen die hun partner gewoon niet meer herkennen...t is een vreemde voor hun. Ik vind dat voor en tegenspoed ook is kiezen voor het beste voor je gezin, voor jezelf en voor je partner.
@ bagheera dan nog is de vraag in voor en tegenspoed nah is niet het enige tegenspoed in de wereld Dus ja ik vind dat mijn man en ik bij elkaar blijven in voor en tegenspoed mijn man werkt trouwens ook in de zorg hij is verpleegkudige die alleen medische handelingen uitvoerd dus hij heeft ook ervaring om et gebied van zorgen En zelf heb ik ook een aantal jaar in de zorg gewerkt voor ik ziek werd ook met somatische gehandicapten en of achtergronden alleen niet met nah maar dat maakt ook niet uit Door dat hij zoveel voor me doet en hij nooit klaagt weet ik dat hij in alle soorten tegenspoed er voor me zal zijn En ik weet zeker ik ook voor hem hoe ziek ik ook ben ik zal hem er niet voor verlaten we vinden wel iemand die hem Kan verzorgen maar bij elkaar blijven zullen we !
Ik kan alleen maar zeggen respect. Een kennisje haar man is verlamd is vanaf zijn nek. Dit is gebeurd tijdens hun relatie. Ze zijn getrouwd en ze hebben inmiddels drie kinderen gekregen. Wat heb ik daar een bewondering voor.
Het grootste probleem zou ik hebben met het feit dat ik geen intelligente gesprekken meer zou kunnen hebben met mijn vriend. Ik zou dat zo onwijs missen. Ik zou me vreselijk alleen voelen. Ik denk niet dat ik zomaar bij hem weg zou gaan, maar ik zou het niet meer zien als een volwaardige relatie. Bepaalde zaken zou ik misschien dan toch buitenshuis gaan zoeken. Ik heb wel het idee dat er bij deze jongen van het filmpje nog wat meer herstel mogelijk is, en daar hoop je natuurlijk in eerste instantie op. Maar ik denk niet dat ik de situatie zoals die nu bij hen is de rest van mijn leven vol zou kunnen houden. Natuurlijk heb je maar een klein stukje gezien van hun leven, je zag ook dat ze op momenten nog best gelukkig waren samen. Wie weet zijn die momenten genoeg. In eerste instantie ben je vooral blij dat iemand nog leeft, maar de persoon die je gekend hebt leeft eigenlijk niet meer. Kun je nog wel opnieuw verliefd worden op iemand die de verstandelijke vermogens van een kind heeft?
Ja, ik geloof heilig in voor- en tegenspoed. Die belofte hebben we gemaakt toen we trouwden. Ik ben ook bij mijn man gebleven toen het slecht ging en iedereen zich afvroeg waarom ik hemelsnaam bleef. En geloof me, het idee van vertrekken heeft meer dan eens in mijn hoofd gespeeld. Nu is dat niet met NAH of een chronische ziekte (hoewel verslaving op zich wel chronisch is) te vergelijken, maar het principe is wel hetzelfde.
Ik heb ook gewerkt met mensen met een NAH, maar kan me voorstellen dat je dan niet meer de man hebt waarmee je bent getrouwd. Sommige mensen worden echt onuitstaanbaar. Je kan het niet zeggen tot je in die situatie zit. Maar nu zou ik wel zeggen in voor en tegenspoed, maar ja wat als hij zeer agressief zou zijn he. Ik weet het niet.
Mejojo ik probeer ook niets af te doen van de situatie waar jullie in zitten en geweldig dat jullie hier op deze manier mee om gaan. Maar persoonlijk denk ik wanneer er sprake zou zijn van cognitief niveau verlies en wel zodanig dat iemand niet meer alleen kan zijn met ons kind, of door gedragsproblematiek (kan ook door tumor komen bijv) er al bijna geen sprake meer is van een huwelijk tussen man en vrouw. Een echt partnerschap. Ik hoop niet dat ik mensen hiermee tegen het hoofd stoot dit betrek ik echt alleen op mezelf. Ik zie ook veel van mijn gedachtes terug in de post van ukoldaatje kan het alleen niet zo mooi verwoorden als zij