Al een hele tijd veel moeite met mijn eigen ouders, ze hebben nog al wat streken om het zo maar te zeggen. zo ook een ziekte als er "aandacht te kort is " Gisteren wilde ze een bakkie komen doen ( zitten hier al 3 keer in de week) Ik heb gezegd dat dit niet kon want ik had het druk. Vanmorgen worden we opgebeld voor 700 uur dat mijn vader mijn moeder naar het ziekenhuis gebracht vanwege maagproblemen. ( slaapt mijn dochter eindelijk eens door en uit uiteraard) Dit heeft ze al jaren , en het speelt heel mysterieus op ( vooral wanneer wij ze niet genoeg aandacht geven) De artsen van het VU willen wel een uitgebreid onderzoek doen maar dan moet ze komen op het moment dat ze zo'n aanval van maagpijn heeft. Dit vertikt ze dus en ze zijn weer naar het streekkziekenhuis die al 15 jaar toch niets kan vinden. Dan denk ik je doet er zelf ook weinig aan om een oplossing te vinden. Dit probleem heeft al zoveel verknald en nu weer de eerste kerst van mijn kleine meisje. Mijn vader wilde dat we naar het ziekenhuis kwamen en ik heb nee gezegd. Mijn schoonmoeder is vandaag ook jarig en er was van alles gepland, ik vertik het om deze kerst te laten verpesten voor mijn gezin (voor mij is het al verpest) In mijn kraamweek toen er veel medische problemen waren konden ze ook geen rekening houden met mij , ik ben er klaar mee. en nu?? nu vreet mijn schuldgevoel me al weer op omdat ik normaal niet zo koud ben , maar ik kan het niet meer opbrengen . Ook terwijl ik weet dat ze straks gewoon weer thuis is met wat antibiotica en het allemaal weer meevalt zoals altijd. en ik zit weer met een ***gevoel. Kan wel janken.... je hoeft niet te reageren ik wilde het even van me afschrijven
*dikke knuffel* wat een rot begin van je kerst zeg! Heb geen advies voor je, kan alleen zeggen dat ik je gevoel begrijp!
Wat naar voor je! Ik hoor het wel vaker, vooral mensen die structureel aandacht tekort gekomen zijn in hun jeugd. Jammer dat je moeder haar aandacht op deze manier bij de mensen uit haar directe omgeving lijkt te halen. De enige raad die ik je kan geven is om je eigen grenzen te bewaken en duidelijk aan te geven. Biedt wanneer mogelijk steun, maar op een passende manier met respect voor jouw eigen grenzen en die van je gezin. Wat zij en je vader daar van vinden is dan weer een ander verhaal. Succes ermee en ik hoop dat je alsnog een fijne kerst hebt,
Dat is niet leuk! Misschien even in je eentje er langs gaan voor een bakje. Manlief en kids thuis laten, zodat je wel op tijd naar huis moet gaan om naar de verjaardag te gaan?
Thanks meiden, jullie reacties doen me goed ( dat ik in ieder geval niet een totaal harteloos mens ben ) ik ga er echt niet naar toe vandaag. mijn broer werd bijvoorbeeld pas anderhalf uur later gebeld want ja wij kwamen niet stel op sprong. het is ook altijd hetzelfde verhaal , ze gaat het ziekenhuis in er worden wat testen gedaan, en binnen een paar uur krijgt ze medicatie en is ze happy de peppy niets meer aan de hand. We zouden om 1100 uur al bij mijn schoonouders zijn, morgen zijn ze de eerste weer. Ik ga nu de kinderen in hun mooie kleertjes steken ( en mezelf) en dan er een zo leuk mogelijke dag van maken , vooral mijn zoon heeft er erg naar uitgekeken want zijn oom is ook overgekomen.
Je bent zeker niet harteloos. Jammer dat kerst voor jullie zo moet beginnen. Laat het niet voor jou en je gezin verpesten en geniet er lekker van. Fijne Kerst!!
Nou mijn moeder kamt ook al lange tijd met maagproblemen en er was wel degelijk wat aan de hand. Kreeg net als jouw moeder aanvallen. Meestal bij verkeerd eten en stress (mijn vader langere tijd van huis bijv) Niet dat ze er aandacht mee ging vragen naar ons maar persoonlijk zou ik wel even langs gaan voor een bak koffie en een dikke knuffel.
goed van je, soms moet je gewoon even voor je eigen gezinnetje kiezen! maar wel jammer dat het zo begint..
Luna, ik denk dat er bij jou moeder dan ook echt wat aan de hand is. Ik weet hier helaas ondertussen wel beter. Toen ik 3 maanden geleden van mijn dochtertje beviel hebben ze ook geen rekening gehouden met mijn gezondheid. Ik had aangegeven nog geen kraamvisite aan te kunnen ( stortbevalling met de nodige problemen) in de kraamweek en vooral niet onaangekondigd. Alleen opa's en oma's en broers met aanhang waren welkom. In die week vonden zij het nodig om met een oom op te komen draven die ik al 10 jaar niet had gezien om even te showen . Dit terwijl ik vriendinnen noodgedwongen moest afzeggen die mij veel meer hadden gesteund en die ik het ook echt gunden maar ik kon niet meer. Toen ook nog zeggen dat hij als een verrassing op de stoep stond ( terwijl ze het al een week wisten en ik via mijn broer ook) nee mijn koek is echt op , morgen ga ik er wel naar toe met de kindjes en met manlief. Onze kerst wordt zoals ik had gepland en waar mijn gezin al zooo lang naar uit heeft gekeken.
Ik begrijp heel goed dat het voor jou nu even klaar is, probeer daarom vandaag ook lekker te genieten van je gezinnetje en maak er een leuke dag van. Wat ik alleen wel vreemd vind is dat je zegt dat er toch niks met je moeder aan de hand is, vind dat een harde uitspraak, jij weet namelijk niet wat er zich in haar lijf afspeelt. Natuurlijk is het vervelend dat het altijd opspeelt als jullie even geen zin hebben, maar stress kan behoorlijk wat lichamelijke klachten geven en die moet je zeker niet onderschatten. Probeer dus ook een beetje begrip op te brengen naar je moeder toe, als je dat nog kunt opbrengen.
Lin80 begrip oke, maar ik denk zolang het niet levensbedreigend is en ze zo als al vaker met medicatie weer naar huis gaat hoeft ts niet op te draven, tenminste dat denk ik.
Wat een lastige situatie.. Ik snap heel goed dat als je moeder al 15 jaar in het ziekenhuis loopt en er steeds niks word gevonden en ze niet meewerkt aan onderzoeken dat dan voor jou op een gegeven moment de maat vol is! Probeer je kerst hier niet door te laten verpesten en probeer te genieten!
Goed van je. je bent niet harteloos. je ouders moeten dit samen oplossen. ze kunnen niet van jou verwachten dat je naar het ziekenhuis rent. mijn ouders zouden dat nooit doen. is inderdaad een vorm van aandacht vragen. Probeer lekker te genieten van je gezinnetje. en als er echt iets is met je moeder dan weet ik zeker dat je er voor haar bent.
Wat een vervelende situatie! Hoe haalt je vader het in zijn hoofd om je zo vroeg op te bellen, wacht dan totdat je weer thuis bent of het wat later is. Het was duidelijk niet iets ernstigs, want je moeder was er al vaker voor in het ziekenhuis geweest. Goed dat je er niet heen bent gegaan en dat je voor jezelf en hè gezin gekozen hebt! Geniet lekker van de feestdagen met je gezin!! Lin80, Er zijn wel degelijk mensen die aandacht trekken op deze manier! Ik spreek uit ervaring... Als het echt ernstig was liet ze zich tijdens zo'n aanval wel onderzoeken in het streekziekenhuis. Ts kent haar moeder als geen ander lijkt me...
3 Als je mijn berichtje goed leest is dat ook wat ik bedoel. Ik heb er ook neergezet dat ze vandaag een leuke dag moest maken met haar gezin. Ik vind het ook niet nodig om er nu meteen naar toe te gaan, maar om wat begrip op te brengen voor haar moeder omdat je nooit weet wat iemand daadwerkelijk mankeert. Het kan wel zijn dat ze niks kunnen vinden, maar dat wil niet zeggen dat er niks aan de hand is.
Hier ben ik het helemaal mee eens.. Snap dat het voor jou ook heel vervelend is maar probeer niet alles zo negatief te zien wat je moeder doet. Ik heb bijv ook een hele zware bevalling gehad en mijn sm kwam ook ongevraagd met Oom (niet eens mijn oom) ze waren er mar even en ik was alleen maar heel erg blij dat hij interesse had. Lief toch? Ook al zat ik er eigenlijk niet op te wachten in mijn toestand toen Ondanks dat ik je ook wel begrijp hoor maar probeer er gewoon niet zo aan te storen en geniet lekker met je gezinnetje!
Het is natuurlijk al een hele lange periode geweest van druppel op druppel. Ze hebben haar nu opgenomen maar omdat er pas morgen mensen zijn die onderzoeken kunnen doen. Weet je, als iemand er nog van alles aan doet kan ik er nog begrip voor hebben. maar ze houdt zich niet aan het dieet, ze gaat niet naar het VU die haar graag willen onderzoeken en helpen , maar naar het streekziekenhuis die er te weinig van afweet. Den k vraag ik me af hoe graag je afwil van dit probleem waarvan de doktoren niet weten wat er nou is want zij vinden niets. Ze zouden toch op een gegeven moment iets moeten zien op bloed, echo's etc? Ik heb voor deze mensen al zoveel opgegeven, en al een hele nare jeugd gehad. en telkens vreet mijn schuldgevoel op, zodra ik probeer afstand te nemen. Ze weten dat ik al veel te veel op mijn bord gehad heb de laatste tijd maar ik moet altijd opdraven en springen wanneer zei zeggen dat ik moet springen. We hebben het op zich wel leuk gehad vandaag maar ik heb moeten knokken tegen de paniekaanvallen die dit altijd oproept. Ik wilde niets tegen mijn schoonouders zeggen omdat ik hun er niet mee wilde lastig vallen. maar op een gegeven moment kon ik ook mijn tranen niet meer tegenhouden( nu ook niet) Ze weten ook dat dit een trigger is voor mij, maar toch blijven ze me hun kant op trekken . Ik trek dit zelf gewoon ook niet meer, heb nu knallende koppijn en een paniekaanval door al het gedoe pff. Thanks iig voor het begrip.