Ik merk dat ik door mijn paniekstoornis een hoop dingen op mezelf betrek. Krijgt iemand bijv. een hartstilstand dan ben ik daar wekenlang over aan het piekeren en ben ik daar ook bang voor . Nu hoorde ik dus weer dat een vrouw (van achter in de 60 daar niet van). Overleden is aan een aneurysma. Ze was gewoon ineens weg en ja, ik weet dat dat soort dingen voor kunnen komen. Maar het idee dat er NOG iets is waar je gewoon van het één op het andere moment weg kan zijn maakt me bang en ik merk dat ik het toch ook weer op mijzelf aan het betrekken ben, want wat als ik ook nou een aneurysma krijg. Eigenlijk had ik dit beter niet kunnen horen, maar het lijkt altijd alsof je er patent op heb op het moment dat je dat soort dingen niet kan hebben. Ik ben overigens zelf 25, en ja. Ik rook, wat dus ook weer een risicoverhogend middel is. En ja, ik ben wel van plan te stoppen. Na de bruiloft, voor de zwangerschap van ons eventuele volgende kindje. Maar ik heb dus eventjes wat nuchter relativeringsvermogen nodig . Kunnen jullie me daar niet bij helpen .
Ik ben dus precies hetzelfde met wat hypochonder trekjes. Ik relativeer tegenwoordig maar met als het mijn tijd is, is het mijn tijd en geniet van iedere dag. Volgens de arts bem ik hardstikke gezond en schijnt men vaak tussen een bepaalde leeftijd 25 - 35 juist meer met dit soort gedachten te worstelen.
Herkenbaar probleem.... Een oud collega van mij was overleden aan een acute herseninfarct, ik elke keer bang als ik weer eens flinke hoofdpijn had dat ik dus ook een infarct kreeg of aneurysma. Na verloop van tijd dacht ik; als het zo zou zijn kan ik er niks aan doen, het bewijst maar weer dat je meer van het leven moet gaan genieten. Hoop dat je daar wat aan hebt?
Ja dat is helemaal waar! Wat wil je er aan doen dan? Als het gebeurd, gebeurd het. Dat is mijn ene 'stemmetje' . Maar mijn andere stemmetje zegt; Wat als je dan alleen bent met je zoontje. Wat als dit.. wat als dat...
Ik ben zelf niet zo paniekerig wat dat betreft, maar ik denk wel eens over die dingen na. Op zich is dat ook wel "normaal". Vooral als je dat soort berichten hoort, dan komt het gewoon even dichtbij, en denk je ja dat kan mij/ons ook overkomen. Ik heb die angst minder voor mezelf, maar meer voor mijn man. Dat ik bang ben om hem te verliezen. Hij rookt, is te zwaar (nu gelukkig bezig met afvallen) en ja dan denk ik wel eens van, wat nou als hij gewoon ineens er niet meer is? Maar inderdaad die dingen kan je niet voorkomen. En dan denk ik daarna, ik moet genieten van elke dag! Hem vertellen (elke dag) dat ik van hem hou. En het leert me ook om me minder druk te maken om onbenullige dingen. (nouja goed dat doe ik nog wel, maar ik kom er sneller overheen haha). Snap wel dat het voor de een makkelijker is dan voor de ander om die gedachte naar iets positiefs om te draaien. Maar wel de moeite waard om te proberen. Het maakt het leven ook een stuk leuker als je er echt volop van geniet en dankbaar bent voor de kleinere dingen.
Ik heb het bij mezelf ook wel maar dat kan ik een stuk beter relativeren dan bij anderen om me heen. Als vl iets later is dan verwacht, raak ik in paniek, wanneer ik de kids niet direct vind, raak ik in paniek, wanneer ik de katten langer dan een uur niet heb gezien, raak ik in paniek, als ik alleen ben en de telefoon gaat, ben ik bang dat er iets is gebeurd, als ik buiten een auto hoor toeteren, kijk ik meteen of alle katten thuis zijn, als ik sirenes hoor, ben ik bang dat iemand die ik ken iets is overkomen... Pfff, erg vermoeiend is dat
Ik heb dit ook precies wat jij beschrijft! Ik kan wekenlang ergens mee zitten, bij mij gevolg ook hyperventilatie. Het beperkt mij op dat moment om ergens van te kunnen genieten. Het gaat voor mij wel beter als ik het nieuws even niet kijk of lees. En als ik om me heen kijk zie ik meer mensen die 80 zijn geworden dan mensen die overleden op jonge leeftijd. Ik probeer dan ook positief te blijven en te denken dat de kans groter is dat ik oud word. En afleiding proberen te zoeken ook al lukt dat niet zo heel goed. Of dat een goede manier is weet ik niet maar het helpt wel.
Ja wat je zegt is ook waar. Die vrouw was namelijk al tegen de 70 aan en waar moet ik me dan druk om maken met mijn 25 . De kans dat ik geraakt word door een auto tijdens het oversteken van een zebrapad is groter als waar ik steeds maar bang voor ben.
Denk dat iedereen daar wel een beetje last van heeft. Ik heb nu bijv een bobbeltje in mijn nek waars. Een klier. Hiervoor ga ik wel eerdaags naar de ha als t niet snel weg is want ben doodsbang dat het wat anders is. Ik heb ook een keer een bult op mijn tandvlees gehad en dacht gelijk aan kaak kanker. Als andere iets hebben denk ik ook altijd wat als mij dat ook gebeurd.. Maar je moet het wel proberen los te laten want van denken dat je ziek bent kan je ook ziek worden dat las ik laatst ergens
Ja precies! Maar het is moeilijk om op dat moment eruit te komen en en die positieve gedachten door te drukken. Helpt het van je af te schrijven niet? en het dan terug lezen? Bij mij helpt dat ook wel, dan lees ik het terug en dan denk ik wat klinkt het stom!
omg ik heb dit ook!! Ik heb last van hypochondrie, en trek me ook altijd van mensen in de omgeving aan. BVB vorig jaar is mijn nichtje overleden aan leverkanker, nu zit ik heel tijd te denken: heb ik geen buikpijn? Zie ik geel/bleek? Etc. En mijn nieuwste 'klacht' is dat soms als ik eet, voel ik als ik slik 'iets' in m'n nek/rechterschouder. Ik probeer dan te relativeren door te denken : ik let er teveel op, dan ga je van alles voelen, iedereen voelt weleens een hard stukje brood of wat door de slokdarm gaan, slokdarmkanker komt alleen voor (vooral) bij 60+ers en ik ben 22, etc. Dus probeer zo te relativeren, dan er minder aan te denken, dan heb ik het ook vele minder. Lastig he!!!!
Heel herkenbaar probleem...Wellicht omdat we nu echt volwassen zijn. Dagdag, kinder/tiener/jongvolwassen jaren... We worden oud(er)
Ik herken het ook. Toen ik 19 was heb ik zelfs zo'n erge periode gehad dat ik niet durfde te slapen omdat ik bang was dat ik in mijn slaap zou overlijden.. Iedere dag zat ik tot (minimaal) 01.30 uur op..
Heel herkenbaar.. Was ik vroeger extreem nuchter, zo ben ik de laatste jaren juist het tegenovergestelde. Wat het bij mij vooral is, is het gegeven dat ik dus juist nooit ziek ben, ik ben gewoon gezond. En dus juist daarom denk ik dat, mocht ik iets krijgen, het dan ook direct iets verschrikkelijks moet zijn. En de angst dat me iets overkomt terwijl ik alleen met mn dochter ben Dat vind ik echt afschuwelijk om daar over na te denken. *Probeert nu happy thoughts te creëren *
Ja Sanne, dat is dus precies wat ik ook heb! Dat voert mijn paniekaanvallen nu nog het meeste. Nouja. Probeer maar zo te denken; Je kan ook naar buiten lopen, netjes de weg oversteken. Naar links en naar rechts kijken en *BOEM* dan valt er een helikopter op je kop.
Ik heb getwijfeld of ik het wel toe zou geven hier...maar ik heb er ook last van. Het is bij mij begonnen na een groot aantal heftige jaren met grote angst en verdriet en verlies. En hij komt alleen op als ik moe ben en als het mij teveel wordt. Hij heeft gek genoeg alleen betrekking op mijzelf (meestal), mijn zoontje (begonnen nadat hij als 1 week oude baby in het ziekenhuis kwam met heel veel zorgen) en mijn man (omdat hij totaal niet oplet of hij gezond eet etc) en mijn moeder omdat ze elke minuut aan het hoesten was en toch rookte als een ketter. (ze rookt nu een e-sigaret en hoest gelijk al minder, gelukkig!!) Partyrocker, jouw angst zoals je hem in het begin schreef lijkt mij niet reeel. Je bent jong en de kans is erg klein. De kans is veel groter dat je even te moe bent geworden waardoor jouw valkuil (angst) weer boven komt. Probeer het uit je hoofd te zetten! Mag ik gebruik maken om mijn laatste grote zorg hier te noemen? ik las in een tijdschrift dat baby's die rontgen onderzoeken hebben gehad een grotere kans hebben op leukemie en daarom is dat afgeschaft. Zoals ik vertelde heeft mijn zoontje met 1 week oud in het ziekenhuis gelegen met allemaal enge onderzoeken. Zo ook rontgen. Ik was na het lezen helemaal naar en terwijl ik het schrijf word ik weer misselijk.. Ik probeer overigens wel mijn angst gelijk om te zetten. Ik probeer nu met een angst die opkomt gelijk te denken 'o, daar is het weer! Ik ben té moe geworden! Tijd om rust te nemen' Het helpt wel een beetje.
Niet alles gelezen, maar ik heb hetzelfde en het lijkt steeds erger te worden. Het voorbeeld over de aneurysma... ik heb er kans op... ik heb de erfelijke ziekte polycysteuze nieren (nog) niet heel ernstig maar mijn moeder en oma zijn eraan overleden en mijn tante heeft al een transplantatie gehad! Mijn moeder en oma hadden daarbij ook nog eens last van het op vroege leeftijd verkalken van de aderen en dus grote kans op aneurysma... beiden zijn door de combi vroeg overleden. Mijn moeder kreeg op haar 21e de eerste hersenbloeding en is zelfs een keer geopereerd waarbij haar schedel is gelift! Ik word gelukkig elk half jaar gecontroleerd en mijn hersenen zien er nog goed uit en mijn nierfunctie is stabiel! Maar bij elke duizeling of hoofdpijn ben ik als de dood... Verder ben ik de laatste tijd heel moe en ben ik meteen bang voor enge en dodelijke ziektes! En inderdaad.. wat alsbik zoiets krijg en ik ben alleen met mijn zoontje?! Ik kan je dus niet helpen relativeren, ben zelf ook noh op zoek helaas... hopelijk wordt het ooit weer minder!