Vooroordeel = een mening die niet op feiten is gebaseerd. Mano, dat enigkinderen volgens onderzoek gelukkiger zouden zijn, was alleen een voorbeeld om aan te geven dat het er wat betreft de wetenschap op lijkt dat een kind niet gelukkiger wordt van een broer/zus. Bovendien is het, zoals ik al eerder aangaf, niet mijn mening. Het is dus geen vooroordeel van mij. Een feit is ook een groot woord, maar het is iig wetenschappelijk onderbouwd. De voordelen voor enigkinderen die ik noemde, zijn verder geen vooroordelen ten opzichte van niet-enigkinderen. Als je kiest voor een volgend kind, kies je ook voor de eventuele consequenties. 'Ik vind het zielig' is wel een vooroordeel. Of dat nu voor je eigen kind of een ander is, maakt niet uit. En het gaat mij er ook niet om dat je een paar enigkinderen kent die het als negatief hebben ervaren. Dat kan. Maar het gaat mij om de toevoeging 'ze zijn verwaand en verwend' (@Vica). En dat klopt niet (volgens grootschalig onderzoek). Het is jouw mening, dus is het een vooroordeel. Ik vind een goede band met broer/zus absoluut waardevol en ik vind het zeker jammer dat ik dát mijn dochter niet kan geven. Maar het doemscenario (slechte band, heel veel ruzie, ziek/gehandicapt-aandachtsgebrek) vind ik veel erger, dan dat ze enigkind blijft. Wil niet zeggen dat een ander daar niet voor mag kiezen! Jij geeft echter aan dat je als het aan jou ligt het liefst maar 1 kind hebt. Je dochter heeft er niet om gevraagd, je weet niet of ze er positief of negatief op zal reageren. Er zijn geen garanties dat het goed uitpakt, dus waarom zou je het voor haar doen? Kinderen krijg je in de eerste plaats voor jezelf en als je geluk hebt, pakt het goed uit voor je kinderen. Andere argumenten zijn er niet.
zullen we teruggaan naar GOEDE argumenten voor wel een tweede? (tenminste als je in de gelukkige omstandigheid bent om die keuze ook zelf te kunnen maken)
Wil ook nog wel even reageren. IK BEN DUS EEN ENIGSKIND!!! En ik kan met volle 100% zeggen dat ik hier zelf helemaal niet zo blij mee ben. (sorry als ik hier mensen mee kwets). Ik had heel graag een broer of zus gehad, maar ik besef nu heel vaak dat ik betreft mijn ouders er helemaal alleen voor sta. Natuurlijk ben ik getrouwd en dat gaat super en ik heb een geweldig zoontje waardoor ik me op dit moment intens gelukkig voel. Maar dit is absoluut voordat hij er was anders geweest. Niemand kan er iets aan doen dat ik alleen ben en geen broers of zussen hebben en neem mijn ouders dit ook absoluut niet kwalijk. Toch kan ik mijn gevoel niet uitschakelen en als ik heeeel eerlijk tegen mezelf zeg had ik het anders gewild. Alles heeft zijn voor en nadelen en dat betreft ook over de keus of dat je 1 of meerdere kinderen wilt. Ik wil gewoon heel graag een groot gezin omdat mij dit geweldig lijkt en dit natuurlijk ook helemaal niet ken. Ik heb een geweldige band met mijn ouders en daar ben ik wel heel dankbaar voor. Maar hoop wel dat er in de toekomst meer kindjes bij mogen komen. Denk ook hoe je het ervaart dat dit per persoon verschilt. Mijn beste vriendin waar ik mee op gegroeid ben vond het heerlijk dat zij enigst kind was en heeft hier ook absoluut geen problemen mee. Denk wel dat je je kind meer aandacht kunt geven als je er 1 hebt en dat je daarmee je kind kunt verwennen. Maar dat veel enigst kinderen zelf ingenomen zijn en verwent vind ik zon onzien. Doordat ik vroeger altijd alleen was ben ik juist een people pleaser geworden en doe er altijd alles aan om leuk gevonden te worden. En moet ik juist soms meer aan mezelf denken. Maar goed daar ging uiteindelijk dit topic helemaal niet over, het ging erover hoe je met je man met goede argumenten over een 2e kindje kunt praten en volgens mij hebben we het erover gehad in begin van het topic... (nogmaals geen verwijten naar anderen maar dit is hoe ik het voel)
Arevinol, het verwijt was niet richting jou bedoeld, ik denk dat we elkaar daar iets te goed voor 'kennen'. Ik vind het wel fijn dat er nu iets meer rekening wordt gehouden in de discussie met de gevoelens die het kan oproepen bij forummers.... Ik kom zelf ook uit een gezin met 4 kinderen en vind het dus echt erg moeilijk dat ik mijn dochter dit waarschijnlijk niet kan geven en tuurlijk maak ik me zorgen of dit wel goed gaat uitpakken maar doen we dat als moeder niet allemaal? Ook als je er 4 hebt Het grote voordeel van meer kinderen kan denk ik zijn dat kinderen er op latere leeftijd niet alleen voorstaan. Mijn moeder is enige tijd geleden erg ziek geweest en wat was ik dankbaar voor mijn broers en zus. En dat is dan erg confronterend voor me. Ik hoop dat als het er echt niet meer in zit voor ons wij en onze dochter een modus kunnen gaan vinden om hier mee om te gaan. We zijn er al best bewust mee bezig in de zin dat onze dochter behoorlijk is ingebed in het gezin van mijn broer. er wordt heel wat afgelogeerd Daarnaast twee dagen creche en speelafspraken, mijn deur staat wijd open voor de kindjes waar ze mee wil spelen. Doen wat goed voelt en wat je aankan, dat lijkt me het belangrijkste! En als de natuur je dit niet gegeven heeft zal je er een weg in moeten vinden en dat is behoorlijk lastig. En ja dan is het confronterend om sommige reacties te lezen maar ik ben realistisch genoeg me te realiseren dat er inderdaad enig kinderen zijn die hier niet heel happy mee zijn
@vlindertje, Ik moet even zeggen dat ik het inderdaad ervaar zoals jij het zegt maar daar in tegen stond en staat nog steeds de deur open van al mijn vrienden en vriendinnen bij mijn ouders. Mijn vrienden vinden dat ik toffe ouders heb en heb ook altijd alles met hen kunnen bespreken. Mijn ouders zijn we echt mijn ouders maar kan altijd bij hen terecht. Vroeger mochten altijd kindjes blijven eten en slapen en hadden we echt een huishouden van jan steen haha!! Wat ik heel fijn heb ervaren... Wilde alleen even tegen je zeggen dat het echt niet allemaal negatief is hoor en dat er absoluut wel veel leuke dingen zijn!!! We hebben nu een zoontje en zou graag een 2e willen maar ik weet ook niet of dat natuurlijk gaat lukken. De wens is er maar wat er in de toekomst gaat gebeuren is voor mij ook een raadsel!!!
Wat een heftige reacties soms op dit forumonderwerp. Maar ook wel logisch, want volgens mij zijn wij allemaal bezig met het maken van de beste keuze in het belang van ons kind. Dat doen we op basis van gevoel , wat vaak gebaseerd is op eigen ervaringen en dat is voor iedereen weer anders. Het is denk ik ook zo dat niemand nu rationeel kan zeggen dat je, of je nu 1 of meerdere kinderen hebt, de juiste keuze hebt gemaakt. Niemand weet immers of jouw kind gelukkig of juist minder gelukkig is met of zonder broer/zus. Dat kun je ook niet weten, dus wordt het toch weer die gevoelskwestie (die doorspekt is met eigen ervaring). Om die reden komen mijn vriend en ik er ook (nog) niet uit denk ik. Ik denk dat ik namelijk minder gelukkig zou zijn (geweest) zonder broer. Mijn vriend, die een heel ander karakter heeft dan ik, denkt dat hij net zo gelukkig zou zijn zonder zus. En tja, waarom zou je dan voor een tweede kind gaan? Dat is immers meer werk, kost meer geld, je hebt meer zorgen en minder vrije tijd. Bovendien zijn wij met zijn drietjes ontzettend gelukkig. Ik begrijp zijn beredenering maar gevoelsmatig (daar gaan we weer) vind ik het niet fijn om niet voor een tweede te gaan. Ondanks dat er geen garanties zijn voor geluk of gezondheid, ben ik ervan overtuigd dat je nu een beslissing neemt voor het leven van onze dochter. Een broertje of zusje heb je immers niet alleen als kind, maar ook over 10, 20, 30 of 40 jaar. In al die tijd zijn er, zo denk ik er dus over (puur gebaseerd op mijn ervaring en gevoel), zoveel momenten dat je je broer of zus nodig hebt. Het gewoon nodig hebt om er even niet alleen voor te staan. Enfin, bovenstaande is uitgesproken en wij begrijpen elkaars standpunt. Dat lost niks op, maar lucht wel op. We laten het een tijdje rusten en zien wel. Over gevoel valt immers niet te twisten Dank jullie wel voor de vele, mooie en emotionele reacties. Lfs.