Ik ben zo'n flapuit en zeg soms echt alles wat me dwarszit. En dan later heb ik daar echt spijt van en voel ik me schuldig als ik iets negatiefs heb gezegd over de kinderen. Ik ben best wel snel gestrest, we hebben 2 kleine kindjes (3 en 1.5 jaar) en soms wordt het me allemaal even te veel. Dan heb ik zo het gevoel dat ik even rust wil. Gewoon een weekendje of dagje voor mezelf. En dan zit ik er later over na te denken en baal ik van wat ik allemaal gezegd heb. Dat het allemaal zo druk is. Dat ik nooit aan mezelf toekom. Herkennen jullie dat? Ik voel me dan zo'n slechte moeder, want het zijn zulke schatten van kinderen en ik hou zoveel van ze. Wil gewoon leuke dingen met ze doen en niet alleen maar zeuren over hoe zwaar ik het opvoeden vind.
Ik herken wat je zegt Vooral als ik bij mijn moeder ben, kan ik het niet helpen om even stoom af te blazen. Uiteraard wel altijd in nette bewoordingen hoor. En ook niet over dat ik de kinderen niet leuk vind uiteraard, maar wel over hun gedrag (veel huilen, weinig slapen, dwars zijn, driftbuien)... Ik kan me zo niet bepaalde opmerkingen voor de geest halen, maar denk achteraf regelmatig: hmm... is het nu zo handig dat ze dat allemaal meekrijgen? Maar ja... ik denk dan maar... ik ben ook maar een mens. Momenteel maak ik wel een depressie door, dat helpt de boel ook niet. Ik hoop dat ik door gesprekken bij mijn psycholoog de boel weer op de rit kan krijgen en meer kan gaan genieten ipv stressen!
Wow, ik zou dit vgeschreven kunnen hebben!! Mijn kindjes zijn 26 maanden en 4 maanden, ook erg druk dus. Ik heb ook die momenten dat ik het gevoel heb mijn kids en vriend te willen ontvluchten... Mijn koffer pakken en de deur achter me dichtgooien. Ik riep/dacht weleens: 'kinderen...waar ben ik aan begonnen?!' Maar dan kijk ik naar hen en heb dan zo een spijt!!! Het zijn uiteraard mijn meest DIERBARE EN KOSTBARE bezittingen!!!!!!! Zonder hen zou ik niet willen leven! Meid...het is soms erg zwaar met 2 kleintjes. Je bent echt geen slechte moeder!!!
Tot nu toe 1 keer gebeurd, Milan was de heeeele dag al boevenstreken uit aan 't halen (de hal dweilen met wc-water, over waspoeder neergooien, alle kasten uitladen etc. etc.) en ik was niet helemaal lekker. Op een gegeven moment wil ie iets uit de koelkast pakken en laat er een hele plank met vanalles erop uitvallen. Toen riep ik keihard: aaargh rotjong! Hij schrok toen zo erg en moest ook huilen en nu vraagt 'ie elke keer (!!!) als 'ie iets uithaalt: "ben ik nu weer een rotjong mama?" Zooo zielig en ik schaam me er ook echt voor, maar ik kan het niet meer terugdraaien.
Ja hoor heb ik ook wel eens...al vind ik het niet raar of slecht als je denkt/vind dat je even tijd voor jezelf wilt/nodig hebt. Dat heb ik regelmatig, dat zeg ik ook en daar zorg ik dan ook voor. Dat doet niets af aan de liefde voor mijn kinderen...maar ook ik zeg wel s iets wat ik later liever niet gezegd zou hebben...inderdaad ik ben maar mens..
Natuurlijk! Maar dat zal ook wel menselijk zijn denk ik. Mijn zoontje kan soms echt heel erg baldadig zijn, en doet dan juist alles wat niet mag. Hij haalt daarmee echt het bloed onder mijn nagels vandaan, en dan zeg ik ook weleens dingen die ik hier beter niet kan herhalen. Natuurlijk meen ik het niet echt, alleen op dat moment even wel.
Het is niet meer dan normaal, het is niet altijd makkelijk zeker met 2 kleine kindjes denk ik en er zijn dagen dat ik mijn zoontje wel achter het behang kan plakken, zeker als ik zelf niet fit ben. Ik moet zeggen dat ik me wel kan inhouden bij mijn zoontje maar papa heeft een wat korter lontje. Ik zeg meestal dingen als: Ohhhh wat ben je toch ook een ei!!! Waarop mijn zoontje natuurlijk de hele dag zegt, Tygo is ei!! Mama is ook ei!! Tja dan moet ik wel weer lachen.
ik herken het helemaal. maar ga er ook af en toe es alleen uit. laat papa zich maar lekker met de kids vermaken, mama gaat shoppen. of naar een vriendin. ook es jezelf zijn en niet alleen mama! heel belangrijk..
oohw jaa zo herkenbaar... vooral in de eerste paar weken. Toen was ik no zo gammel van en de bevalling en de verbouwing hier thuis dat ik er echt helemaal door heen zat. En als dan je kleintje zoo aan het schreeuwen is! Ik sliep nooit langer als 3 uur achtereen zeker voor 8 weken lang heb ik wel eens huilend in haar slaapkamertje gestaan dat ik mijn man erbij riep en haar mee naar beneden liet nemen. Ik was gewoon zoo over mijn toeren. Later had ik er zooon spijt van. Dacht echt kom op zeg.. hoelang van je leven is dit nou.. even doorbijten. En dan nog heb je wel eens van hou toch je kwek even dicht.. vooral als je moe bent..
Ik heb dit bij een vriendin die een dochtertje heeft van dezelfde leeftijd als mijn dochtertje. Vind het zelf niet zwaar en heb ook geluk met 2 ontzettend makkelijke en lieve kindjes. Maar zij vindt mijn kinderen 'perfect'. Zij zegt dan vaak dingen in de trant van "ja maar jouw dochtertje is een voorbeeldkind" of "ja, dat zal J.... zeker nooit doen". Ik voel me dan altijd een beetje ongemakkelijk en ga dan dingen vertellen om te laten zien dat mijn kinderen ook echt niet perfect zijn. Later voel ik me daar dan schuldig om, dan denk ik: waarom haal ik alleen de niet-leuke dingen aan terwijl ik zo geniet van mijn kindjes en het ook echt schatten zijn? Maar dat doe ik dus alleen bij haar omdat ik me er heel ongemakkelijk bij voel als ze mijn kinderen zo vergelijkt met die van haar en net doet alsof mijn kinderen 'beter' zijn dan die van haar.
Heel herkenbaar hoor. MIjn zoontje van 2,5 is op het moment ontzettend aan het peuterpubberen. Er is soms geen land met hem te bezeilen en dan betrap ik me er zelf ook wel eens op dat ik lelijke dingen tegen hem zeg. Bv 'wat ben jij een vervelend jongetje zeg'. Dit soort dingen wil ik niet zeggen en dan voel ik me echt wel schuldig.
Ik herken het van a tot z! Ik heb dat ook, mijn hart op mijn tong. Je ziet aan mij hoe ik me voel en ik hou eigenlijk niets geheim. Aan de ene kant kan dat soms heel schadelijk zijn voor jezelf. Mensen maken daar soms wel eens misbruik van of gooien je dat voor je voeten wat je eerlijk hebt laten zien. Aan de andere kant vind ik dit ook weer iets om trots op te zijn. Het is wel oprecht. Als ik voor mezelf spreek ben ik naar iedereen zo open. Als ik iets met iemand heb, dan zal ik daar net zo eerlijk in zijn, je hoeft niet bang te zijn dat ik dat doe als je weg bent zeg maar. En vergeven is bij mij ook vergeven, morgen weer een nieuwe dag dus nieuwe kansen. Ik ben hierdoor niet haatdragend, ik gooi het eruit en daarna is het klaar. Ik kan ook helemaal voor mensen gaan, ook in mijn werk. Dus aan de ene kant kan het negatief werken, maar ik vind dat een open mens ook heel veel positieve kanten heeft. Die heb ik persoonlijk veel liever dan mensen die altijd wat achterhouden of voor zichzelf houden, zich niet durven te laten zien.
Ja, hier ook wel eens. Tja... het gebeurt, volgens mij is het menselijk en gebeurt het vroeg of laat bij iedereen wel eens. Onze Fay was een krijsbabytje, geloof me, ik ben echt niet altijd tactisch en diplomatiek geweest over mijn gevoelens. Achteraf denk ik dan wel eens dat het niet handig geweest was en ben ik niet trots op mezelf. Anderzijds is het misschien niet zo erg als je denkt. Mama's zijn ook mensen en hebben ook emoties. Het zou ook een heel rare opvoeding zijn als je nooit eens iets stoms zegt, emotioneel reageert of uit je slof schiet. Dan schrikt dat kindje zich later rot als hij/zij met de echte wereld te maken krijgt. Ik bedoel dus niet dat het oke is om je kind op regelmatige basis uit te schelden, bewust te kleineren of pijn te doen. Maar dat er zo nu en dan een minder diplomatieke of pedagogisch doordachte zin uitfloept... ach. Volgens mij kan je als mama maar beter snel leren sorry zeggen, want het zal wel vaker gebeuren dat je minder lief reageert, dat het eten wat later op tafel staat of dat je uit je slof schiet. Hoort erbij toch? Bij mij iig wel (niet op regelmatige basis of ernstig). Ik ben ook geen shaolinmonnik . Gelukkig voel ik me dan schuldig en zeg ik dat ik het niet had moeten zeggen. Dat leert haar volgens mij dat je gewoon sorry moet zeggen als iets minder perfect loopt.
Ja hoor, zeker herkenbaar! Mijn dochter is nu 18 maanden en mijn zoontje 4 maanden. T. (mijn zoontje) heeft een periode heel veel gehuild en A. (mijn dochter) kon daar echt niet tegen en ging dan heel hysterisch doen. Nououououou, dan kon je me echt opvegen hoor, ik was zelf zo ongeveer een zenuwinzinking nabij en ben ook echt wel eens uit mijn slof geschoten tegen A. Achteraf had ik dan spijt als haren op mijn hoofd, maar ja...ik ben ook maar een mens hè. En helaas niet zo'n geduldig mens.... T. huilt nu gelukkig bijna niet meer, maar wil nu 's middags vaak niet meer slapen en ja, ook dan roep ik wel eens dat ik hem vervelend vind . Wat ook niet meehelpt is dat ik nu in de ww zit, heeeeel hard op zoek ben naar een baan, maar het nog niet echt wil lukken. Ik ben er echt niet voor gemaakt om 24/7 thuis te blijven bij 2 kids en dat doet mijn humeur geen goed. En ja, ik klaag ook wel eens tegen mijn man of moeder, ik moet ook wel eens mijn ei kwijt. Maar zoals vandaag hebben we een heerlijk relaxte ochtend achter de rug. T. is na de ochtendvoeding weer superlief gaan slapen en A. heeft voor het eerst haar sap helemaal uit een beker gedronken! Nou zeg, wat ben ik dan trots op mijn bloedjes van kinderen en wat voel ik me dan gelukkig!!! Dus die momenten zijn er gelukkig ook!
Ik heb er heel erg over nahedacht, maar eigenlijk niet. Ik zeg nooit dingen als rotjong, of dat ik mijn oudste vervelend vind of wat dan ook. Alleen betrap ik mezelf er soms op dat ik het fijn vind als hij naat de gastouder is, zodat ik een dagje ongestoord met de jongste kan knuffelen. Maar tegelijk mis ik hem dan ook weer
heel herkenbaar hoor!En het blijft want die van mij is inmiddels 13 en meestal is het een schat van een meid maar soms heeft ze van die buien en dan kan ik haar wel achter het behang plakken waar ik me vervolgens later heel schuldig over voel...
Oh dear ik heb het ook hoor. ALs ze weer zo'n peuterpuber aanval heeft en 20 minuten aan het brullen is en niets wil........aaaaaaaaahh waar is mijn behang. Maar dan komt na 25 minuten een dikke knuffel en een klein wurmpje wat op schoot kruipt en dan is die gedachtte heel snel weer weg. Ja ik zou willen dat ik wat meer geduld heb maar ik ben ook maar een mens.
Tot nu toe nog nooit ergens spijt van gehad, nee. Ik moet zeggen dat ik ook meestal best netjes kan verwoorden hoe ik me voel en door de uitleg bij bepaalde uitbarstingen of verhalen snappen mensen heel goed wat ik bedoel. Dan hoef ik me er dus niet rot over te voelen dat ik heb gezegd dat ik bijv. de eerste 2 maanden als moeder heeeeeeeel zwaar vond. Toevoeging: ik heb ook nog nooit iets tegen mijn zoon gezegd dat hard aankwam ofzo, maar ik noem hem ook nooit vervelend ofzo. Ik zeg dan eerder dat ik zijn gedrag helemaal niet leuk vind en dat hij me maar moet roepen als hij weer leuk samen kan spelen (of wat we dan ook aan het doen zijn). Tot nu toe werkt dan nog best. Ik weet niet wat ik ga zeggen als die tijd voorbij is