Hoi meiden! Mijn oma is ernstig ziek. De band met elkaar is zeer hecht. Ik kan hier zo moeilijk mee om gaan! Hoe ga je hiermee om en hoe geniet ik toch nog wat van mijn zwangerschap? Hebben jullie ook een verdrietige gebeurtenis in jullie zwangerschap meegemaakt en zo ja, hoe ga je daarmee om? Ben echt even de weg kwijt!
Lieve Elleke, ik heb hierover ook een topic geopend laatst. Ik kon ook moeilijk meer positieve dingen zien na drie sterfgevallen en een waarschijnlijk aankomend sterfgeval, plus het verlies van mijn vriend's baan straks kort na de geboorte van onze kleine en het onbegrip op mijn werk. Ik moet zeggen dat ik het meeste energie en positiviteit haal uit het getrappel voelen van de kleine in mijn buik. Ook wanneer mijn vriend zijn hoofd op mijn buik legt en de kleine reageert, dan voel ik me erg blij. Wat ook hielp om mijn gedachten steeds een beetje van het negatieve af te leiden, was de laatste echofoto voor mijn neus op de salontafel te zetten. Zo werd ik steeds herinnert aan het mooie wonder in mijn buik. Voor de rest blijft het moeilijk. Deze zwangerschap kan je nooit meer over doen en dat het dan een tijd van verdriet en stress is, is moeilijk te accepteren! Sterkte!!!!
Hier ook: een zieke moeder. Ernstig ziek. En verder dan dat wil ik niet denken :'( Nu ik zwanger ben komt dat extra hard aan. Net als bij Sally helpt het voor mij ook om een echo tevoorschijn te toveren. En contact te maken met het kleintje in mijn buik. Al is hij/zij nog maar 14 weekjes onderweg, ik visualIseer me dan dat we contact hebben, samen zijn, en dat voelt dan goed.....troostend.
Mijn schoonmoeder is overleden in mijn zwangerschap. Een hele zware periode van een kort ziekbed, en een heftig overlijden. Daarnaast een man in diepe rouw, en een schoonvader die de weg kwijt was. Dus 9 maanden zwangerschap die niet hebben gedraaid om mij en het komende kindje. Nog steeds kan ik daar verdrietig van worden. Hoe je er mee om kan gaan? Ik weet het niet, maar ik probeerde iedere dag even tijd te maken om te genieten van mijn buik, de trapjes, de echofoto's en even de babykamer binnenlopen.
Hier ook een zieke moeder. Ze is er en toch mis ik mijn moeder zoals ze was. De meest bijzondere periode in mijn leven kan ik na lang wachten maar nauwelijks met haar delen. Ik probeer me heel erg te concentreren op alles wat nog wel kan en dankbaar te zijn dat ze mee zal maken dat ze oma wordt. Maar mijn hart breekt regelmatig...
Hey Elleke, wat vreselijk. Ik weet helaas precies wat je doormaakt. Mijn oma en ik hadden ook een hele goede band. De afgelopen 2 jaar was ze nogal achteruit aan het gaan, dementeren, verzwakte gezondheid. Ze was meer een moeder voor me en deze periode was dan ook zeer zwaar. Gelukkig was ik wel één van de weinigen die ze altijd nog herkende. Ze is dan ook helaas 3 november overleden, mijn hele wereld stortte in. Ik heb het nog dagelijks moeite met het verlies. Ik mis haar zo verschrikkelijk, vooral nu ik zwanger ben van mijn eerste kindje. Tsja, hoe daar mee om te gaan... Ik denk dat iedereen zijn of haar eigen manier heeft. Ik ben zelf vooral geneigd om veel spullen van haar om me heen te verzamelen. En als ik haar echt heel erg mis, schrijf ik haar brieven, zodat het even van me af is. Waarschijnlijk heeft het tijd nodig en een plekje in je hoofd en in je hart. Het helpt mij ook heel erg om er over te praten met mijn nichtjes, die ook een goede band met haar hadden. Herinneringen ophalen. Meer kun je niet doen helaas. Ik denk wel dat je nu nog de kans moet pakken om alles tegen je oma te zeggen hoe je je voelt over haar en misschien even wat extra aandacht moet geven. Als je een poosje niet langs kan komen, stuur dan kaartjes. Of als ze niet echt meer in staat is om te reageren, lees haar voor of luister samen muziek die ze mooi vindt. En meer van je zwangerschap genieten. Ik weet het niet. Ik heb zelf allerlei wijze lessen opgeschreven die ik zeker wil meegeven aan mijn kind. Daarnaast vind ik wel troost in het idee dat ze nog wel mee kijkt ofzo. Heel veel sterkte. Meer kan ik niet zeggen.
Ik ervaar het echt als ups en downs en beide emoties moet je toelaten om een beetje in balans te blijven. Ik heb 2 weken onverwacht gehoord dat mijn vader ongeneeslijk ziek is (kanker) en we wachten nog steeds op een termijn en behandelplan door mislukte puncties etc.. Gooi hier een zwager bij die uitgerekend nu ruzie zoekt met mijn man en de stress is compleet. Ik ben nu met verlof en hoef mijn emoties dus ook niet meer telkens in te houden. Neem de tijd voor jezelf en je kindje, lekker lang douchen, een leuke serie kijken, genieten van de (aankomende)bewegingen in je buik en je volop storten op de babykamer. Daarnaast voel ook de emoties mbt tot je oma, die mogen er ook zijn. Probeer nog zoveel mogelijk tijd met elkaar door te brengen. Pfff. Ik merk zelf ook dat ik het moeilijk vind om ermee om te gaan.. veel sterkte!
Ik weet wat je bedoelt meid. Bij deze zwangerschap is de broer van mijn man door een misdrijf om het leven gekomen. En bij mijn eerste overleed mijn schoonvader (het zou zijn eerste echte kleinkind zijn). Verdrietig zijn is natuurlijk normaal. Je moet het ook verwerken anders krijg je de klap later. Maar probeer je te omringen door positieve mensen en dingen en probeer jezelf uit die negatieve cirkel te houden. Sterkte.