Vandaag kreeg ik te horen dat een oud collega waar ik jaren samen mee heb gewerkt, is overleden. Ondanks dat we elkaar al een paar jaar niet gezien hadden, raakt het me meer dan ik zou willen/verwacht had. Heel de dag denk ik al aan dingen als, hij was op onze bruiloft, we hebben zulke fijne gesprekken gehad en dat soort dingen. Zijn jullie nog veel bezig met het verleden; beslissingen die je hebt gemaakt, dingen die er zijn gebeurd, woorden die zijn gezegd. Dat soort dingen. Ik merk dat ik best veel met het verleden bezig ben. In mijn geval een redelijk heftig verleden als het gaat om deze dingen die er zijn gebeurd en woorden die zijn gezegd. Ik weet dat het verleden en deze dingen je vormen en maken tot wie je in het heden bent, maar in hoeverre is het zinvol hier nog mee bezig te zijn. Hoe kan je meer in het hier en nu leven? Hoe gaan jullie hier mee om?
Ja heel vaak ben ik daar mee bezig, vooral in periodes dat het lichamelijk slecht gaat en ik aan bed gebonden ben. Ik denk trouwens dat helemaal niet zinvol is. Ik word er juist vaak verdrietig van.
Niet. Ik accepteer het en ga verder, kan er toch niets aan veranderen. Wel heb ik geleerd van sommige acties en dingen die er gebeurd zijn en dat neem ik mee in mijn beslissingen van nu maar ik zit er niet mee. Het is niet gek dat de dood van iemand je kan raken, zeker als je die persoon goed hebt gekend ook al heb je er nu geen contact meer mee. Neem gewoon je tijd om dat te verwerken. Je zou wel moeten opletten dat het na verloop van tijd je dagelijkse leven niet gaat beïnvloeden, dan zou ik toch kijken of een goed gesprek met een vriend/vriendin/therapeut kan helpen.
Ik hoop echt dat ik in september 6,5 jaar af kan sluiten en kan gaan genieten van mn gezin. Deze jaren zijn de zwaarste van mn leven geweest en merk dat ik in deze zwangerschap alleen maar aan september kan denken. Dan is het voorbij, dan doe ik het nooit meer, nooit meer die onzekerheid, dat immense verdriet van ongewenste kinderloosheid. Misschien kan il dan mn lijf weer accepteren en daarmee alle energie weer opbouwen en mezelf weer worden. Ja ik ben dus bezig met t verleden. En wil hier graag klaar mee zijn. Accepteren en doorgaan is soms wel erg makkelijk gedacht.. zo werkt bij veel dingen echt niet
Ik ben altijd heel erg met het verleden bezig geweest. Inderdaad woorden die zijn gezegd, dingen die ik heb gedaan of niet heb gedaan. Ongemakkelijke en soms domme keuzes die ik heb gemaakt. Maar ik heb er steeds meer vrede mee. Ik moet daarbij wel zeggen dat ik al zo'n 2 jaar heel regelmatig naar de psycholoog ga. Wat mij op een gegeven moment opviel was dat ik die man steeds hetzelfde vertelde maar dan in andere woorden. Maar door het steeds weer opnieuw te formuleren, er steeds weer bij stil te staan maar het ook vanuit een ander oogpunt te bekijken, de gevoelens erbij te benoemen kreeg ik er steeds meer vrede mee. Ik sta nu minder stil bij het verleden en ben echt veel tevredener en ontspander. Ik heb trouwens echt behoorlijk wat euro's aan de psycholoog uitgegeven, moest alles zelf betalen. Ik ken ook mensen die bijvoorbeeld elke morgen 1 of 2 a4 tjes schrijven over wat ze bezig houdt. In ieder geval zou je de tijd kunnen nemen om bewust met het verleden bezig te zijn en het te verwerken. En wat iemand anders ook al zei, logisch dat je schrikt van de dood, neem de tijd om het te verwerken.
Ik ben nooit echt bezig met het verleden. Wat geweest is, is geweest. En ja ik denk wel eens terug, maar dat is meer een herinnering dan dat ik er erg mee bezig ben. Ik heb de neiging om gewoon door te gaan, en vooruit te kijken. En kan me dus wel druk maken om dingen die nog gaan komen.
Gecondoleerd. Ik denk dat je in een fase van rouw zit. Je bent het nu aan het verwerken. Hou in de gaten in hoeverre het een trigger is om aan situaties te denken die er niet of weinig mee te maken hebben en vervelend zijn. Ik heb een periode gehad dat ik heel veel aan mijn nare verleden dacht. Dat is deels nodig om te helen. Maar er moeten ook niet teveel wonden open gaan. Die balans kan lastig zijn.
Ja ik ben wel vaak met het verleden bezig. Soms in het negatieve, zoals het overlijden van dierbaren van ons. Onze familie is ‘heel erg goed met de dood’ als je dat zo mag zeggen. Te vaak mee te maken gehad helaas. Soms denk ik aan de 17 jaar die ik met m’n ex ben samen geweest. Ook aan de mooie dingen maar veel ook aan hoe ik hem bedonderd heb en zijn gezicht toen ik dat vertelde. Daar kan ik nog steeds intens verdrietig van worden. Maar vaker denk ik aan de positieve dingen uit het verleden. Die overheersen gelukkig. Aan de fantastische jeugd die ik heb gehad en aan de mooie dingen die wij meemaakten die anderen niet hebben omdat er bij bepaalde zaken deuren openstaan voor ons die niet voor anderen zijn weggelegd. Aan de fijne vakanties en het plezier dat we hadden en nog steeds hebben ondanks dat mijn vader er niet meer is. Moraal van mijn verhaal; als ik aan het verleden denk en ik denk aan de negatieve dingen die er zijn gebeurd, dan kan ik me altijd opbeuren aan het feit dat ik dat kan laten overschaduwen door de positieve herinneringen.
Gecondoleerd. Ik denk ook vaak aan het verleden. Maar in een heel andere context. Mis vriendschappen van vroeger, koester warme gevoelens voor een ex, onbezorgdheid, feesten, ... Ik kan helemaal wegdromen in mijn (geïdealiseerde) verleden. Om weer bij zinnen te komen stel ik mijn leven nu voor in dié situatie. Of leven toen in déze situatie. En dan denk ik, ik ben gelukkig zoals het is. Met mijn gezin en met ons leven. En heb dan ook zoiets.. soms mis je de herinnering en niet die bepaalde perso(o)n(en). In mijn geval dan!
Hier ook moeite met loslaten... Ik kan de stomste data onthouden en dan gaat het door mijn hoofd "vandaag X jaar geleden..." Zo gaat er deze week een vervelende periode in. 1 april 2006 was de laatste keer dat ik mijn vader zag - hij was zwaar ziek. Ieder jaar tussen 1 en 7 april (zijn sterfdag) overloop ik telkens wat ik me van die dag herinner. Gaat zelfs van uur tot uur. Dit is ook wel met mooie momenten hoor: de dagen van de geboorte van mijn dochters herbeleef ik ook iedere keer weer in detail. Het niet (kunnen) loslaten heeft denk ik ook een groot aandeel gehad in mijn relatiebreuk. Daar waar mijn ex na een ruzie "gewoon" verder kon, bleef dit steeds aan me kleven. Elke ruzie maakte een diepere wonde en maakte het steeds moeilijker om terug naar een normale situatie te gaan. Echt oude koeien bleven maar uit de gracht gehaald worden...