Twee weken geleden heeft mijn man een zeer gecompliceerde beenbreuk opgelopen tijdens onze wintersport vakantie. Hij is in Oostenrijk geopereerd en na 6 dagen naar Nederland vervoerd. Nu ligt hij thuis op de bank en kan hij helemaal niks. Alles komt hier thuis dus op mij aan en eerlijk gezegd valt het me vies tegen.... Ik zorg met alle liefde voor hem, 'k heb het ook echt met hem te doen, maar ik vind het allemaal behoorlijk zwaar. Alle aandacht gaat, heel begrijpelijk, uit naar hem. De hele dag staat in het teken van zijn beenbreuk, zijn pijn, zijn medicijnen enz enz. Soms zou ik heel hard willen roepen : Hallo, ik ben er ook nog... Maar dat is natuurlijk heel ongepast in deze situatie en dat doe ik natuurlijk ook niet. Maar soms kriebelt het wel en dan ga ik maar naar boven om even tot tien te tellen. Echt, ik heb heel veel respect gekregen voor alle mantelzorgers in Nederland. Die zichzelf weg moeten/kunnen cijferen voor hun geliefden.
Ik vind het heel logisch dat jij ook wat aandacht wilt. Ja, je man heeft pijn, en ja, je moet voor hem zorgen, maar dat betekent niet dat je ineens een meubelstuk bent. Is er dan niemand die aan je vraagt hoe/of jij het nog volhoudt?
Ja ik snap heel goed hoe je je voelt. Vind ook dat dat mag en dat je af en toe best even gillend naar boven mag, haha.Hier een moeder die in het ziekenhuis ligt, al weken. Ik ben zelf hoogzwanger en niemand die aan mij vraagt of het nog goed gaat.. Of ze bellen en gaan het hele telefoongesprek praten over alle ellende van m'n moeder. Ja, ik weet dis zelf ook wel hoe ellendig alles is. Maar dat is juist niet wat ik wil horen deze laatste weken.
Af en toe word er wel gevraagd hoe ik me voel, maar dat is maar bijzaak. En dan durf ik eigenlijk niet te zeggen hoe ik me écht voel, om dat ik me er een beetje voor schaam om te zeggen dat ik het allemaal niet zo leuk vindt. Maar gelukkig zijn er toch meer mensen die zich ook zo voelen..
Ik herken het helemaal. Toen mijn man 1,5 jaar geleden z'n heup brak, kwam ook zowat alles op mij neer. Later in het jaar toen hij weer heel goed vooruit kon ben ik 2 daagjes heerlijk alleen weggeweest, even bijkomen.
Goed idee, daar ga ik mezelf ook op trakteren...! We moesten de 1e dagen na het ongeval in Oostenrijk blijven. Toen heb ik alles geregeld. (verzekering, reisverzekering, 'transport' van de kinderen, hotel voor mezelf, terugreis voor mezelf enz) Toen had ik energie voor 10. Maar nu ben ik thuis en lijkt het wel of alles te veel is... Hopelijk gaat het snel over!
Precies bedoel ik dat je het nu zwaar vindt...alles doen. Normaal doet hij dan waarschijnlijk meer in huis. Kan me anders niet zo bedenken waarom het nu zo anders is.
Ooh, zo bedoel je het.. 'k geloof dat ik niet helemaal meer helder denken kan... 'k Ben er inderdaad achter gekomen dat hij toch nog wel aardig wat deed thuis. Ondanks dat hij veel uren werkte (60 per week) en ik fulltime huisvrouw ben.
Is het ook niet het geval dat je man nu continue thuis is en dat je nu voor 6 "kinderen" moet zorgen ipv voor 5? Sterkte en beloon jezelf als het weer beter gaat met je man!!
Ik zou ook op tijd aan de bel gaan hangen bij vrienden en familie, of zij es niet 1 dagje of 1 middagje kunnen overnemen. Zodat jij ook es buiten kan. Het lijkt mij inderdaad dat je er gewoon een 6de (groot) kind hebt bijgekregen tijdelijk, maar dan wel ook nog es één die op dit moment zwaar zorgbehoevend is. Dat in combinatie met dus 5 "gewone" kinderen lijkt mij best heftig, zeker als het dus onverwacht is.
Dat het zwaar is geloof ik meteen!!! Ik zou het ook vreselijk vinden. bij ons zijn de rollen omgedraaid. Ik heb 6 weken geleden een zware rugoperatie gehad en mag he le maal niks doen in huis of met de kinderen. overdag komt alles op mijn moeder/schoonmoeder neer en de rest op mijn man. Ik merk dat hij juist wel veel aandacht en dat ik een beetje 'vergeten' wordt. Hij blijft maar zeggen dat hij wel had willen ruilen. Maar het is echt zo frustrerend om niks te kunnen met de kids en je partner zo druk te zien. dus nee. Beide kanten zijn niet leuk. succea nog hoor!!
Ik heb mn vriend ook 4 maanden thuis gehad na een gebroken kuitbeen en gescheurde enkelbanden. Hij mocht niks en kon niks. Doe hem anders af en toe even de deur uit. Bedoel ik niet naar hoor, heeft hij vrienden waar hij iets mee kan gaan doen? Vriendlief had hier een rolstoel en dan konden hun hem eens mee op pad nemen. Gaf mij erg veel rust. Al heb jij ook nog eens 5 kids. Respect hoor hoe je het allemaal doet.
Ik heb dat gevoel gehad na de TESE van m'n man.. En dat was dan maar een paar dagen. Kan het me dus heel goed voorstellen! Mijn man was ook nog eens ontzettend emotieloos, bedankte me amper, ik vroeg me echt af waarom ik zo liep te rennen en vliegen. Ik vond het ook het moeilijkst dat mijn gevoelens bijzaak leken te zijn. Mensen vroegen het wel, maar daarna begonnen ze weer over hoe sneu het voor hem was en hoe knap het wel niet was dat hij deze operatie was ondergaan.. Veel sterkte de komende periode!
Dat is zwaar ja ik kan mij dat heel goed voorstellen. Probeer af en toe toch even momentje voor jezelf te pakken. 'S avonds alles iedereen op bed ligt misschien even eruit, als je hebt een lekker bad, maskertje, een lekkere lange hete douche. Of op een koopavond een keer naar de kapper? Heel belangrijk om even aan jezelf te denken. Ik ken het gevoel hoor. Ik heb mijn een jaar lang intensief verzorgt. Medicijnen, spoelen van zijn open wond, stoma verwissel, helpen onder de douche, helpen met aankleden etc etc.
Ooh balen zeg! Hadden jullie de vakantie er al bijna op zitten of niet? Hoe lang denken ze dat deze 'elende' gaat duren Ik herken wel een deel van je frustraties. Mijn vader heeft vorig jaar zomer zn 3 bovenbeenpezen horizontaal en verticaal af/ingescheurd. Mn moeder heeft toen maaaaanden lang alles alleen moeten doen, wat op de boerderij niet mee valt, of eigenlijk niet te doen is. Ik woonde helaas te ver om elke dag te gaan helpen, maar ben er regelmatig een week geweest. Iedereen belde idd voor mijn vader, of kwam langs voor hem. Niemand heeft mn moeder toen geholpen Het heeft totaal 9 maanden geduurd, maar nu kan pa ook weer werken. Hoe oud zijn jullie kindjes? Kunnen hun al zelfstandig dingen doen en eventueel helpen met dingen? Mijn broertje smeerde bijvoorbeeld voor de hele dag jet brood, en maakt 's ochtends voor hij naar school ging vast een pan eten klaar. En als ik er was deed ik de was en de dieren, zodat mn moeder even kon blijven liggen. Of ik stopte mn vader in bad. Dan had zij even adempauze. Veel sterkte de komende tijd.. en kom vooral hier spuien.. das wel zo fijn voor je!