hoi hoi, na de geboorte van fynn ben ik niet meer aan het werk gegaan.nu na 16 weken betrap ik me zelf erop dat ik me verveel thuis. begrijp me niet verkeerd ik vind het heerlijk bij fynn te zijn maar ik verveel me zo al hij ligt te slapen.( en dat is nu nog vrij veel) het huis houden gaat ook vervelen. ik hoef het niet om de financiën te doen. maar werken omdat ik me verveel klinkt wel erg raar! zijn er ook meiden die mij snappen?
Hee! Ja hoor,lijkt me heel normaal! Ik ben heel blij dat ik weer aan het werk ben. Vond het verlof echt fijn en bij mijn kindje zijn ook, maar ben nu toch ook even weer Natascha i.p.v alleen maar mama. (En wordt helemaal vrolijk als ik mijn meisje mag ophalen na het werk) Misschien zou je in de buurt wat vrijwilligerswerk gaan doen of een baan met eerst weinig uren om te kijken hoe dit bevalt?
Hoi, als onderwijzeres ken ik dat gevoel een beetje tijdens de 2 maanden zomervakantie! Dan ben ik echt blij als ik er weer aan kan beginnen (voorbereiden en zo) gewoon om eens wat anders te doen dan het huishouden en zo... Maak je maar geen zorgen, binnen enkele maanden zal hij minder slapen en dan kan je achter hem aan lopen
Ik zou ook niet fulltime thuis kunnen zitten hoor. Ik werk als oproepkracht, met gedeeltelijk vaste dienstjes en werk op die manier 10 tot 12 uur in de week. Meer kan ik fysiek niet aan, maar veel minder zou ik mentaal niet aankunnen . Ik heb de contacten en het nuttig bezig zijn, erg nodig. Ik werk dus eigenlijk ook echt omdat ik het leuk vind! En ik merkgen dat ik dat verschil soms best duidelijk zie met collega's.... Wat niet wil zeggen dat ik nooit een baaldagje op m'n werk heb maar meestal geniet ik er echt van.
Ja, ik herken het wel een beetje blusvrouw! Mijn jaarcontract is niet verlengd, omdat ik tijdens de zwangerschap te ziek was om te werken. Vond t op zich niet zo erg, want dan kon ik de eerste periode lekker voor mijn meisje zorgen en makkelijk fulltime BV geven. En dat doe ik dus ook. Ik wil het minimaal 6 maanden volhouden en dus thuisblijven. Het lijkt me ook helemaal niets om haar nu al een paar dagen per week naar het kdv te moeten brengen... Maar ik begin nu ook wel te merken dat ik de dagelijkse sociale contacten wat mis en het gevoel van nuttig bezig zijn (al is voor je kindje zorgen natuurlijk ook erg nuttig!). Ik vermaak me op zich nog prima hoor, lekker wandelen, winkelen, afspreken met vriendinnen/familie en het huishouden tussendoor doen, vind ik ook niet erg. Mijn probleem is alleen een beetje dat ik absoluut niet meer dan 2 - 2,5 dag zou willen werken. Ik ben vrij hoog opgeleid, maar heb weinig werkervaring. Het zal erg moeilijk worden om een baan te vinden voor zo weinig dagen op een redelijk niveau... Voor t geld hoef ik t ook niet te doen, en het zal bovendien niet erg opwegen tegen de kosten voor opvang.
Ik vind dat niet zo raar klinken hoor. Ik hoorde het laatst nog van een vriendin. "Ik vond het echt fijn om thuis te zijn na de bevalling, maar de hele week thuiszitten is niks voor mij." Zij werkt nu twee dagen per week in een winkel.
Ik begrijp je helemaal, ik ga 2 juni weer aan de slag en Aaron is aan het wennen op de creche en dat gaat zo goed. Nu kende ik het daar allemaal wel en ook de meiden (werk er zelf ook) maar je eigen kindje brengen is dan toch heel anders. Haha gelukkig gaat het super goed en weten ze precies wat ze met aaron moeten doen. Ik ga dus ook 2 juni weer lekker aan de slag. Heerlijk ook even mijzelf zijn, ik vind het werk heerlijk (werk zelf op een peutergroep) en moet eerlijk zijn dat ik ook best de oudercontacten maar ook heel erg de collega's mis. Ik zou niet thuis kunnen blijven word ik niet gelukkig van en aaron dus ook niet. Misschien kan je eens rondkijken naar een baantje/hobby/cursus wat je echt wilt of iets?
Nou ik kan me het juist niet indenken. Mijn dagen vliegen voorbij en ik werk al vanaf oktober niet. Maar goed, ik studeer dan wel. Misschien kun je een leuke studie oppakken of een vrijwilligersbaan erbij nemen ( je was toch ook bij de brandweer?) Ik wist het wel!
Ik snap je gevoel ook heel goed, het is niks om je schuldig over te voelen. Ik vind het heerlijk om lekker thuis bij mijn meisje te zijn, en ik ga zeker ook genieten van de laatste weken van mijn verlof.. Maar ik zie er niet tegenop om over 2 weken weer te moeten beginnen. Ik ga 3 dagen per week werken en dat vind ik een goed balans werken-thuis zijn. Lekker weer je eigen dingen doen. Als ik de hele dag thuis zit en verder niemand zie (en dat komt regelmatig voor, iedereen werkt..), kan ik me 's avonds zo nutteloos voelen als mijn vriend thuis komt met verhalen over het werk. Ik heb dan niks te vertellen.. Begrijp me niet verkeerd, ik heb heel veel respect voor moeders die thuis blijven voor hun kindjes, maar het is niks voor mij. Voor ons zou het trouwens financieel ook niet haalbar zijn..
Ik snap je helemaal! Ik werd echt gek tijdens mijn verlof. Ben een van de weinige moeders die blij was weer aan het werk te mogen. Ik werd echt een beetje "simpel" van het thuiszitten en voelde me met de dag passiever worden. Ik werk nu 3 dagen per week en dat zou ik voor geen goud willen missen. Juist de drukte en prestatiedrang maakt me happy. En zo geniet ik ook veel meer van de momenten dat ik bij mijn meisje ben. En ik kan ook oprecht zeggen: ik werk niet voor het geld maar voor mijn eigen plezier!
Ik snap je helemaal! Ik werd echt gek tijdens mijn verlof. Ben een van de weinige moeders die blij was weer aan het werk te mogen. Ik werd echt een beetje "simpel" van het thuiszitten en voelde me met de dag passiever worden. Ik werk nu 3 dagen per week en dat zou ik voor geen goud willen missen. Juist de drukte en prestatiedrang maakt me happy. En zo geniet ik ook veel meer van de momenten dat ik bij mijn meisje ben. En ik kan ook oprecht zeggen: ik werk niet voor het geld maar voor mijn eigen plezier!
Hier ook zo 1! Ik vind het ook heerlijk om bij Luna te zijn maar verveel me ook, ik heb altijd gewerkt en sinds een maand werk ik dus sávonds paar uurtjes dan ligt zij lekker teslapen en heb ik overdag alle tijd voor haar.En ben er lekker uit onder de collega's,.dus je hoeft je zekers niet schuldig te voelen