Hi allemaal, Ik loop al langer tegen dit probleem aan en weet niet goed hoe ik ermee om moet gaan. Misschien is het herkenbaar voor anderen en hebben jullie tips. Ik ben getrouwd en heb samen met mijn man een baby van bijna 5 maanden. Tussen ons gaat het heel erg goed. Hij is heel lief, zorgzaam, hebben veel plezier samen etc. Ik ben een echt familiemens en heb een hele goede band met mijn ouders en zus. Nu klikt het alleen niet zo met mijn man en mijn ouders. Even een korte beschrijving van hoe mijn ouders en man zijn: mama is een enorm gezelschapsmens, wil het altijd gezellig hebben, doet extra haar best als wij komen. Praat graag. Papa is heel teruggetrokken, op zichzelf, rustig. Hij heeft een lichte vorm van autisme en kan soms erg rechtlijnig/bot reageren. Hij is niet echt sociaal. Maar ik voel dat hij veel van me houdt en het beste met me voor heeft. Mijn man is ook niet super sociaal, maar als hij zich op zijn gemak voelt komt ie wel los. Als we bij mijn zus en haar gezin zijn, gaat het goed en is het gezellig. Als mijn ouders er echter ook zijn hangt er altijd een gespannen sfeer lijkt wel. Mama wil het vooral heel gezellig hebben, doet daar heel erg dr best voor, mijn man voelt zich daarbij niet op zijn gemak, voelt benauwend voor hem en papa doet niks uit op mijn man en kan soms botte opmerkingen maken (niet specifiek gericht naar mijn man). Ik heb steeds minder zin in familie afspraken als ouders en man erbij zijn. Heb al geprobeerd met ouders apart te praten en met man apart, maar helpt niks. Ze liggen elkaar gewoon niet echt. Er is verder nooit ruzie o.i.d. geweest maar mijn man ergert zich duidelijk aan mijn ouders en vraag me soms ook af hoe blij mn ouders eigenlijk wel met hem zijn.. Is dit herkenbaar en hebben jullie tips?
Dit herken ik wel. Mijn moeder vindt mijn man maar een rare snuiter en andersom ook een beetje. Hier ga ik veelal alleen met de kinderen naar mijn ouders en een paar keer per jaar gaat man mee en speelt schone schijn. Scheelt wel dat ik niet super close met mijn ouders ben en dus niet wekelijks bij ze ben. Ik zou mijn man niet verplichten mee te gaan en hewoon zelf wel gezellig naar je ouders gaan.
Hier andersom. Ik heb een hekel aan mijn schoonmoeder (en mijn schoonzus staat ook niet in mijn favo top 50). Ik ga ook bijna niet meer mee. En dit gaat prima. Mijn man komt daar. Ze past eens per week op onze dochter. Mijn dochter speelt ook bij haar tante met haar nichtje, nichtje komt ook hier. Nu er niet meer zo spastisch leuk gedaan moet worden tegen elkaar en er alleen nog maar beleefd gedaan wordt gaat het prima. Laat het wat los, ga zonder je man. Erken dat niet iedereen elkaar altijd aardig vindt. Jammer, maar het is niet anders. En spreek beleefdheid af en geen ongemakkelijke gezelligheid. Succes.
Ik weet niet of het hetzelfde is, maar ik denk dat mijn schoonmoeder ook aan mij heeft moeten wennen. Mijn ouders zijn bij wijze van het ene uiterste en zij het andere. Gelukkig is ze een schat van een mens en probeert ze heel bewust niet haar dingen door te drammen ed. En ik probeer ook zoveel mogelijk rekening met haar te houden. En in de afgelopen jaren ben ik zoveel haar richting ‘opgegroeid’ (vrijwillig ) dat ik denk ik tussen mijn ouders en haar in zit.
Hier ook andersom. Ik kan het niet zo goed vinden met mijn schoonvader. Heb geen hekel aan hem maar heb ook niets met hem. Hetzelfde geld voor de man van mijn zus. Ze zijn beide echt aardige mannen met hun hart op de goede plaats maar zo ontzettend druk en luidruchtig. Ze maken constant stomme grapjes waar ze zelf het hardst om lachen. Het kost me echt energie om langer dan 30 minuten met ze door te brengen. Schoonvader komt regelmatig op zondagmorgen langs omdat hij vrachtwagen chauffeur is en alleen het weekend thuis is. Zondag is mijn uitslaapdag dus of ik blijf in bed als hij er is of hij komt als ik net wakker ben dan drink ik een kopje thee met man en schoonvader en ga ik daarna op mijn gemak douchen en daarna strijken of boven rommelen in huis. Bij zus ga ik zoveel mogelijk op visite als zwager werkt. De kinderen zijn wel gek op mijn zwager en man kan goed met hem overweg dus die gaan ook vaak zonder mij in het weekend in de avond bij zus op visite. Als zus met zwager hier komt of we gaan samen uit eten is het uren uitzingen voor me en daarna ben ik bekaf en blij als ik weer alleen met mijn gezin ben.
Hier is het andersom, maar dan veel heftiger. Ik durf hardop te zeggen dat ik een bloedhekel heb aan mijn schoonouders. Maar dat is ook een apart stel dat graag achter de rug om praat, iets waar ik een absolute hekel aan heb. In jouw geval lijkt het niet zo extreem, maar meer dat het gewoon elkaars type mens niet zijn. Je kunt ook echt niet met iedereen vrienden zijn. Hoe zijn zijn ouders? Als dat compleet anders is, kan dat ook meespelen he. Wat al geopperd is, misschien je man niet altijd meenemen? Bij verplichte nummertjes wel en verder hem lekker thuis laten?
Thanks voor jullie reacties! Het moeilijke aan de situatie vind ik dat mama het heel jammer vindt dat ze niet de schoonzoon heeft gekregen waar ze op hoopte. Iemand die wekelijks mee zou komen, die spelletjes mee zou doen, met wie ze kon kletsen etc. Door haar geforceerde gedrag veroorzaakt ze juist het tegenovergestelde: mijn man vindt dat het er teveel bovenop ligt dat het altijd leuk MOET zijn bij mama. Dat snap ik wel. Anderzijds denk ik: komop, je moet wel een beetje moeite voor ze doen. Mama kan niet accepteren dat mijn man het niet leuk bij hun vindt. Mijn man doet te weinig moeite om het wel iets leuker te maken. Dat irriteert me aan beide kanten. Maar ik denk dat de enige oplossing idd is het loslaten en beseffen dat niet iedereen vrienden kan zijn. Mama blijft alleen zeuren dat ze mijn man vaker wil zien. En omdat ie er niet altijd bij is, steeds minder ook, en als ze hem dan toch een keer ziet, gaat ze weer overdreven tegen hem doen. Heb het al een aantal keer aangekaart bij zowel mama als mijn man maar niks verandert.
Gewoon zeggen dat jij er van beide niets meer over wilt horen en je niet wil dat ze jou in het midden plaatsen hierin. Misschien moeten ze er eens samen over praten en hun irritaties op tafel gooien naar elkaar toe en kunnen ze daar iets mee proberen te doen beide voor jou.
Maar.... Elke week elkaar zien? Is dat misschien niet wat te veel van het goede, zeker voor je man die er niet graag komt? Ik hou van mijn moeder, maar als ik haar elke week zou zien zou ik gek worden. Berichtjes sturen vind in weer anders, dat doe ik wel regelmatig. Of moet ik het anders lezen, dat je moeder het graag zou willen, die wekelijkse gezelligheid?
Hier andersom, mijn schoonmoeder doet zo ontzettend haar best dat ik er steeds kriebeliger en botter door word. Komend weekend gaat daarom mijn man maar alleen met de kinderen, misschien dat dat ons beide wat rust geeft.
Het is idd andersom: mama zou hem wel elke week willen zien. Ik zie mijn moeder wel wekelijks en hoef mijn man daar niet steeds bij te hebben, maar zij wil hem het liefst ook elke week zien. Ze zien elkaar denk ik zo'n 1x in de 3-4 weken.
Lijkt me idd ook lastig. Kan t van mijn man ook zeker wel begrijpen. Goed dat je man volgende week alleen met de kinderen gaat.
Sorry dat ik zo cru ben misschien maar ik krijg het nu al benauwd van wat je schrijft over het gedrag van je moeder en dat je haar ‘mama’ noemt. En dat ze ‘niet de schoonzoon heeft gekregen die ze wilde’. Pff ik heb vooral medelijden met je man en ik snap het wel als hij de kont tegen de krib gooit Ik denk dat er maar 2 opties zijn. Óf je moeder moet op de 1 of andere manier haar gedrag flink aanpassen en om te beginnen het inzicht krijgen dat dit nodig is. Of het contact sterk verminderen. Maar dat is niet wat jij wilt, begrijp ik. Ik denk dat behalve met je moeder praten over haar gedrag, het vooral belangrijk is voor jou om je man te laten merken dat het oké is hoe hij is en dat hij niet geforceerd vriendjes hoeft te worden met je moeder. Wel kun je uitspreken wat het met jou doet en samen kijken of er opties tot een goed gesprek of een andere oplossing zijn misschien?
Maar dat is toch meer dan genoeg voor je man en moeder samen? Ik zie mijn moeder ongeveer 3 a 4 keer per week maar mijn man ziet haar ook maar eens in de 3 weken ongeveer en hun band is echt heel erg goed.
Oeh, ik noem mijn moeder ook altijd mama en ook weleens tegen anderen. Mijn collega’s noemen het altijd heel schattig. Maar ik ben het wel met je eens. Ik denk dat deze mama een stapje terug moet doen en het er niet zo bovenop moet leggen want ze duwt jouw man, TS, steeds verder van haar af. Maar dat had je zelf ook al door geloof ik Misschien lees ik eroverheen, maar wat als je dat aankaart bij je moeder? Snapt ze het dan? Heeft ze door dat ze teveel pusht? Het klinkt een beetje alsof het altijd om je moeder moet draaien. Ze wil het hebben hoe zij het graag ziet en heeft lijkt geen ruimte te geven aan de gevoelens van je man. Dit is denk ik trekken aan een dood paard want als je man al niet zo sociaal is, werkt dit gedrag van je moeder natuurlijk tegenovergesteld. En wat nou als jullie eens rond de tafel gaan met z’n allen om dit ‘probleem’ te bespreken? Misschien voelt het voor jou nu net alsof je er tussenin zit en dat lijkt me heel naar voor je!
Ik ook tegen mijn moeder. Als ik over haar praat alleen tegen mensen die haar dan kennen zeg maar. Dus tegen familie en vrienden.
Haha nee ik vind alleen dat ‘mama’ noemen niet zo gek hoor, het is meer alles bij elkaar in de situatie van TS wat me de kriebels geeft Verder helemaal eens met jouw post.
Ja precies. Als ze haar kennen. Sommige collega’s zeg ik ‘m’n moeder’, maar tegen collega’s die mijn moeder bij m’n babyshower hebben gezien zeg ik dan weer ‘mama’
Dan lijkt het me belangrijk dat jij samen met je man bepaalt wat voor jullie een fijne situatie is en dit daarna samen als één front richting je moeder brengt. Niet onaardig maar wel duidelijk. Ik denk dat je vooral moet voorkomen dat je onbewust de belangenbehartiger van je moeder wordt, hoe graag je ook wil dat iedereen (en vooral je moeder) tevreden en blij is.