Morgen is het precies 8 jaar geleden dat ik afscheid nam van mijn zwangerschap en van het kindje die we de naam *Joey hebben gegeven. Precies op de verjaardag van m'n vriend. De eerste jaren hebben we heel veel gezeur in de familie gehad omdat wij zijn verjaardag niet meer op de dag zelf wouden houden omdat het voor ons (vooral mij) geen feestdag is. Nu 8 jaar later snappen veel mensen niet dat ik er nog niet een keer overheen ben. Het is toch al 8 jaar gleden? Je hebt nu toch een kindje? Dat wou je toch zo graag? 8 jaar klinkt heel lang, maar voor mij voelt het als de dag van gisteren. Ik ben vandaag alleen maar aan het huilen en kan me niet tot iets verzetten. Het huis is 1 grote rommel, ik zou boodschappen doen voor de verjaardag van vriend (vieren het nu zondag ipv zaterdag), maar er komt niks uit me. Ik voel me zo verdrietig zo leeg. Ik mis dat kleintje zo. Ik wou zo graag dat hij bij ons was, dat M. niet mijn eerste maar tweede kindje is dat we een echt gezin zouden zijn. Ik dacht echt dat ik nooit meer gelukkig zou zijn. Nu is M. er en voel ik me heel gezegend maar ik voel me nooit 100 procent gelukkig. En ik ben zo bang dat dit gevoel nooit meer weg gaat. Dat ik me over 30 jaar nog zo voel. En dat maakt me zo bang. Sorry het is misschien een warrig verhaal, maar moest het even kwijt. Het lucht wel iets op. Nu even kijken of ik de kleine klaar kan maken voor een middag kdv.
Wat moet dit vreselijk moeilijk voor je zijn! Vervelend dat de familie zo reageert, ik kan heel goed begrijpen dat je geen feest kan vieren op de dag zelf. Heel veel sterkte.
Mag ik vragen hoe ver je in de zwangerschap was? (niet dat het uitmaakt maar meer voor mijn nieuwsgierigheid sorry) Het is je kindje.. Mag je alleen verdriet hebben als het daadwerkelijk buiten de baarmoeder geleefd heeft? Je kunt er mee leven maar vergeten doe je het nooit!
Je hebt alle recht om verdrietig te zijn! Maar 8 jaar is een zeer lange tijd. Ik zeg niet dat je je er maar overheen moet zetten. Zo werkt dat natuurlijk niet! Misschien is het wel een idee om erover te praten met een professional? Rouwen en verdriet hebben is zeer menselijk en zelfs goed. Maar 8 jaar is erg lang, zeker als het nog in de mate is die jij beschrijft. Veel sterkte voor vandaag! Dikke knuffel! x
Wat moet dat moeilijk zijn. Jammer ook dat er onbegrip is in je omgeving. Alsof er een tijdslimiet staat op verdriet, zo van: 'nu moet het maar over zijn'. Ik denk dat het heel normaal is dat dat gemis altijd blijft. Sterkte.
Hoi, Het verlies van een kindje is iets wat niet te verwoorden valt dus dat is ook mijn intentie niet. Logisch dat rond deze tijd het gemis en verdriet terug komt. Het zal een hele heftige periode zijn geweest toen en nu nog. Geef toe aan je tranen,gooi het er uit. Dat kan echt opluchten en praat erover met je vriend. En dat je nu een kindje hebt betekent niet dat je 1e zoon niet mag missen. Tuurlijk mag dat. Hij hoort toch bij jullie gezin. Dikke knuffel.
Mijn zusje is 18 jaar geleden haar kindje verloren in de 24 week van haar zwangerschap. Overleden in de baarmoeder. ELK jaar op zijn sterfdag en ook de dagen er voor is ze er mee bezig. En ik heb het leren accepteren het is haar verdriet! Ze doet die dag waar ze zelf zin in heeft brand een kaarsje kijkt de foto.s zet speciale muziek op en rouw die dag. Sta je zelf toe dat je mag rouwen om het verlies wat je geleden hebt als je 80 bent en je wilt dat nog steeds het is van jou dit verdriet niemand mag bepalen wat ze er van vinden. Wel snap ik het niet altijd bijvoorbeeld van mijn zusje, Omdat ik niet snap wat het is om een kindje te verliezen en misschien maar goed ook. Het lijkt mijn een groot verdriet dat ik nooit hoop tegen te komen. Sterkte de komende dagen en verdriet kent geen tijd nu niet nooit niet. En helaas is het op de zelfde dag als dat van je partner zijn verjaardag! Mijn neefje is een dag na mijn verjaardag dood gegaan in de baarmoeder en twee dagen later is ze bevallen van haar zoontje.
Snap dat vandaag een rot dag is voor jou/jullie en ook sneu dat je omgeving er geen begrip voor heeft. Tuurlijk mag je voelen wat je voelt, al ben ik het wel eens met shampool dat het wellicht wel verstandig is om dit met een professional een plaatsje te gaan leren geven. De jaren zouden de zere randjes er nu wel wat vanaf hebben moeten gehaald en zo klinkt het niet als ik je post lees. Niet vervelend bedoeld hoor, ik bedoel het aardig! Gefeliciteerd met je vriend trouwens! Want ook al is dit dag van je mk, het is OOK zijn verjaardag.
Wat vervelend dat je je zo voelt! Ik kan me er niets bij voorstellen hoe het is om een kindje te verliezen. Verschrikkelijk, dat is het enige dat in me opkomt. Het is een situatie waarbij niemand je kan/mag vertellen hoe jij je moet voelen of hoe jij zo een dag door moet brengen. Toen niet, nu niet en over 10 jaar ook niet.. dat is helemaal aan jou en je vriend. Wat betreft het zoeken naar hulp zoals sommigen hier adviseren.. Zou je kunnen doen, maar doe het wel alleen als je het zelf wilt, er achter staat en denkt dat het helpt, anders heeft het geen zin. Heel veel sterkte en een dikke knuffel!
als ik jou was zou ik ook met een professional gaan praten, zodat je met de juiste hulp zover kan komen dat jullie op de verjaardag van je vriend niet alleen zijn verjaardag kunnen vieren maar ook jullie verloren zoontje op een feestelijke manier kunnen herdenken!
Een kind verliezen is het ergste wat je kan overkomen als ouder. Je kijkt zo uit naar de komst van die kleine en leeft er zo naar toe en dat valt plotseling weg. Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen en een dikke knuffel geven. En laat die schoonfamilie maar lekker kletsen hoor. Mensen die het niet hebben mee gemaakt kunnen soms heel rot reageren. Ik gooi het meestal maar op onwetendheid.
Heb net al gereageerd. Maar ik kan wel boos worden om een ding en dat is dat mijn zusje tegen haar dochter van nu 20 zegt was jij maar gestorven in plaats van je broertje. En dat heeft ze ook gezegd tegen haar zoon die na het doodgeboren kindje is geboren dat kan ik dan weer NIET begrijpen. Wel snap ik dat het van uit emotie is maar ik vind dat mijn zusje dit nooit tegen haar kinderen had mogen zeggen welk verdriet ze ook heeft. Ik woord weer boos nu ik het zo opschrijf. ( heb idd geen makkelijk zusje) Maar ze is wel een schat. Echt wel maar soms pff.
Moeilijk. Ik herken t onbegrip wel een beetje. Wij hebben onze dochter in 2012 verloren. na 33 weken zwangerschap is ze zeer plotseling overleden. Week ervoor nog een prima groeiecho gehad. Het is verschrikkelijk en zal t nooit vergeten. Ook altijd nog schuldgevoelens. Moeilijk om mee om te gaan. Inmiddels een gezonde dochter erbij gekregen maar het verdriet om I* is er nog altijd. Wens je veel sterkte!!
Knuffel voor jou! Tijd maakt niet uit t blijft je kindje! Hier is het nu bijna 2 jaar geleden en is er al onbegrip maar de sterfdag van ons mannetje is ook onze dag, snap dat je niet in feeststemming. Bent (ook niet na8 jaar). Probeer wel te genieten van de mooie dingen in het leven.
Niks. Misschien omdat het wel en niet begrijp,. En dat verdriet niet mag betekenen dat de andere om je heen ook dat verdriet moeten voelen. Op een nare manier. Dat je daar voor waakt wat je zegt tegen je andere mensen in je omgeving dat je het verdriet niet erger maakt voor een broer en zus die nog te klein waren of zelfs niet geboren waren om het te beseffen.
vroeg het mij gewoon af hoor,en het is ook het ergste wat je als kind kan horen van je moeder. maar gelukkig is niet iedereen hetzelfde,en hebben jou neefje en nichtje een hele lieve tante!
Het is jouw verdriet en dat heeft iedereen te respecteren. Gewoon geen discussie aangaan en aan iedereen doorgeven dan en dan vieren we de verjaardag.
Nah jah zeg! Is toch meer dan logisch! En die jaren zeggen niks ik snap jou gevoel meis! Niks van aantrekken het is de sterfdag van hem en daarmee punt daar veranderd een ander kind mee hebben niet zijn ze nou helemaal!